Πώς «λειτουργεί» η Αστρολογία- Οι 3 βασικές θεωρίες
Μέρος 1ο: Θεωρία των Πλανητικών Πνευμάτων
Το ανθρώπινο μυαλό ζητά να εξηγήσει τα πάντα με έναν θεωρητικό τρόπο και ως εκ τούτου, το ίδιο προσπαθεί να κάνει και με την Αστρολογία.
Ποια είναι λοιπόν τα αίτια της επίδρασης των ζωδίων και των πλανητών στη φύση και στον άνθρωπο; Και όταν μιλάμε για επίδραση, δεν εννοούμε μόνον αυτή της παλίρροιας ή των σεισμών αλλά πώς αυτά μπορεί να διαμορφώνουν τη ζωή, τις πράξεις, τον χαρακτήρα και τα γεγονότα της ζωής μας!
Ας δούμε τις θεωρίες που το εξηγούν. Φυσικά η ύπαρξη πολλών θεωριών δεν σημαίνει απαραίτητα πως έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους.
Τρεις είναι οι βασικές:
Η θεωρία των Πλανητικών Πνευμάτων
Η θεωρία των ακτινοβολιών
Η θεωρία της συχρονικότητας
Υπάρχει και μία 4η θα τολμούσα να πω και είναι πάρα πολύ απλή: η αστρολογία δουλεύει, απλά γιατί μπορούμε να το παρατηρήσουμε και μάλιστα με πολύ μεγάλη ακρίβεια!
Είναι το ίδιο που συμβαίνει όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο από τα χέρια μας. Θα πέσει ελεύθερα στο πάτωμα και αυτό είναι ένα γεγονός που η ανθρωπότητα γνωρίζει εμπειρικά από την εποχή της δημιουργίας της.
Δεν περίμενε να σκεφτεί ο Νεύτωνας την επιτάχυνση της βαρύτητας και να το εξηγήσει θεωρητικά, για να δεχτεί το αυτονόητο!
Άλλωστε και η ανακάλυψη αυτή του Νεύτωνα (ο οποίος παρεμπιπτόντως ασχολούνταν ιδιαίτερα με την αστρολογία), παρέμενε σε θεωρητικό επίπεδο και μόλις πρόσφατα αποδείχτηκε πειραματικά με την ανακάλυψη των βαρυτικών πεδίων.
Δεχόμαστε λοιπόν την Αστρολογία, γιατί απλά και εμπειρικά βλέπουμε ότι λειτουργεί! Ανεξάρτητα αν μπορούμε πραγματικά να εξηγήσουμε πώς γίνεται αυτό.
Σε αυτό το άρθρο θα ξεκινήσω με τη θεωρία των Πλανητικών Πνευμάτων.
Είναι η παλαιότερη από όλες τις θεωρίες και ιδιαίτερα πολύπλοκη. Σήμερα, κάτω από την ανάγκη των αστρολόγων να μιλήσουν μια «σύγχρονη» γλώσσα, δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής παρά μόνο σε ανθρώπους που ασχολούνται με την Φιλοσοφία, τον Εσωτερισμό, τη Μεταφυσική, τον Αποκρυφισμό κλπ.Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, η Αστρολογία είναι τα «μαθηματικά» του Εσωτερισμού, δηλαδή το συμβολικό και θεωρητικό κομμάτι που συνοδεύει την πρακτική εφαρμογή του.Αντιλαμβανόμαστε τη λέξη «συνείδηση» ειδικά εμείς οι Δυτικοί, ως εγκεφαλική ικανότητα. Είναι όμως μόνο αυτό; Και μήπως αυτό είναι μια από τις κατώτερες εκφράσεις της;
Η Γη για παράδειγμα που είναι η οντότητα που μας παρέχει την ίδια τη ζωή ή ο Ήλιος που χωρίς αυτόν δεν έχουμε ύπαρξη, είναι οντότητες κατώτερης συνειδητότητας από έναν άνθρωπο;Είμαστε σίγουροι πως δεν έχουν «συνείδηση» επειδή δεν τη βλέπουμε με τα μέτρα τα δικά μας; Ή μήπως δεν μπορούμε εμείς να αντιληφθούμε το μέγεθός και την ποιότητά της;
Πριν βιαστείτε να απορρίψετε λοιπόν ως γραφική αυτή τη θεωρία, καλό θα ήταν να σκεφτείτε πάνω σ’ αυτήν. Επίσης χρειάζεται να την μελετήσετε σε βάθος, κάτι που δεν είναι εύκολο.
Είναι η αγαπημένη μου θεωρία και η πιο ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου.
Και αν δεν θέλετε να πάρετε στα σοβαρά τη δική μου ταπεινή γνώμη, υπολογίστε τουλάχιστον, πως ανάμεσα σε άλλους σημαντικούς ανθρώπους, αυτή τη θεωρία ασπάζεται και ο Πλάτωνας.
Η άποψη πως εκείνη την εποχή το επίπεδο γνώσης δεν ήταν υψηλό, δείχνουν πως αυτοί που την υιοθετούν, μάλλον γνωρίζουν ελάχιστα και για την εποχή εκείνη και για τον Πλάτωνα. Επίσης ταυτίζουν την ανάπτυξη της γνώσης μόνο με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και αυτό είναι τουλάχιστον περιοριστικό αν όχι λυπηρό.
Πάντως οι αστρονομικές γνώσεις της εποχής του Πλάτωνα, ήταν ιδιαίτερα αξιόλογες και το επίπεδο ευφυΐας του, είναι αμφίβολο αν μπορούμε να το βρούμε εύκολα σήμερα.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη θεωρία, οι πλανήτες θεωρούνται όντα με ανώτερη συνείδηση από τον άνθρωπο και αποκαλούνται «Θεοί» ή «Πλανητικοί Λόγοι».
Η λέξη «Λόγος» έχει την έννοια του Λόγου του Θεού, που αναπτύσσεται δενδρικά μέχρι το κατώτερο στάδιο της ύλης. Έχουμε δηλαδή τον Λόγο του Θεού, τον Λόγο της ανθρωπότητας, ενός έθνους ή ενός ανθρώπου. Είναι η πνευματική οντότητα που αποτελεί την αιτία κάθε ύπαρξης!
Ωστόσο η μεταβολή της έννοιας του «Λόγου», (δηλαδή οι διαφορετικές προσεγγίσεις του στη φιλοσοφία), όπως εξελίχθηκε από τους προσωκρατικούς φιλόσοφους μέχρι σήμερα, είναι μία από τις αιτίες που καθιστούν δύσκολη όπως προανέφερα τη μελέτη αυτής της θεωρίας.
Οι πλανήτες ως Θεότητες, δεν ταυτίζονται με τον ανώτατο τριαδικό Θεό. Είναι κατώτερες θεότητες, σε ένα ενδιάμεσο εξελικτικό στάδιο, κάτι ανάλογο με τους «Devas» των Ινδών και φυσικά υπόκεινται και αυτοί σε εξελικτική διαδικασία. Έχουν ιδιότητες και χαρακτηριστικά, που στην πραγματικότητα είναι πέρα από τη συνηθισμένη ανθρώπινη κατανόηση. Γι αυτό και ο μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται αυτά τα χαρακτηριστικά μέσα από το δικό του δυαδικό πρίσμα και τα θεωρεί «καλά» ή «κακά», «ελαττώματα» ή «προτερήματα». Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει «ευχάριστα» ή «δυσάρεστα» γι αυτόν και δεν έχει σχέση με το αν όντως είναι αρνητικά ως προς την εξέλιξή του.
Γι αυτό και έχουν επικρατήσει στην παραδοσιακή αστρολογία κάποιοι, ατυχείς κατά τη γνώμη μου χαρακτηρισμοί για τους πλανήτες, όπως κακεργέτες αγαθοποιοί κλπ. Η σύγχρονη αστρολογία έχει κατανοήσει πως αυτοί οι χαρακτηρισμοί προκύπτουν από το κατώτερο επίπεδο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτές τις ενέργειες και τις κρίνουν με τα δικά τους υποκειμενικά μέτρα και σταθμά, γι αυτό και δεν υιοθετεί αυτούς τους χαρακτηρισμούς.
Σύμφωνα με κάποιες αντιλήψεις, ο κάθε άνθρωπος «ανήκει» σε έναν Πλανητικό Λόγο κατά τη διάρκεια μιας ενσάρκωσης αλλά και σε έναν άλλον, που περιλαμβάνει περισσότερες ενσαρκώσεις.
Όπως γίνεται αντιληπτό, η θεωρία της Μετενσάρκωσης είναι θεμελιώδης σε αυτό το σύστημα. Η πολυπλοκότητά της, αλλά και η διαστρέβλωση που έχει επιφέρει η διάδοσή της, είναι μια δεύτερη δυσκολία.Το σημαντικότερο όμως όλων, είναι το γεγονός, πως ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα (εν δυνάμει δηλαδή), να φτάσει ή και να ξεπεράσει το επίπεδο των Πλανητικών Λόγων! Μέχρι να το κάνει αυτό όμως, είναι δέσμιος των επιρροών τους.
Εδώ αποκτά νόημα και το περίφημο ρητό «ο σοφός κυβερνάει τα άστρα του». Ο σοφός και όχι ο καθένας, θα συμπλήρωνα εγώ!
*Η φωτογραφία έχει δημιουργηθεί με AI*
Διάβασε επίσης: