Η εκ νέου ανακάλυψη της Ωριαίας αστρολογίας

Μπορεί η άψυχη φύση να υπόκειται σε αμετάβλητους νόμους, αλλά οι τεχνικές της διεύρυνσης της συνείδησης είναι ανθρώπινες τέχνες και δηλώνουν την ουσία ενός πολιτισμού και του λαού του. Οι πολιτισμοί και οι άνθρωποι αλλάζουν. Συνεπώς, όταν αλλάξει κάτι σε κάποια τέχνη που ασχολείται µε τη συνείδηση, είναι µια ένδειξη ότι η τέχνη αυτή σχετίζεται αληθινά µε τις ανθρώπινες ανάγκες. Δεν είναι ένδειξη εγγενών ελαττωμάτων ή αδυναμίας. Η αστρολογία έχει υποστεί αλλαγές κατά τον εικοστό αιώνα και, όπως µε όλες τις αλλαγές, υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι καλά και πολλά που δεν είναι τόσο καλά.

Η μεγαλύτερη αλλαγή για την αστρολογία ήταν πρωτίστως η «µετατόπισή» της από ένα εργαλείο πρόβλεψης σε ένα μέσο για την εξερεύνηση της ανθρώπινης συνείδησης· η κίνηση, δηλαδή, της Ανθρωπιστικής Αστρολογίας, µε επικεφαλής τον αείμνηστο Dane Rudhyar και αργότερα τον Marc Edmund Jones. Αυτοί οι δύο και πολλοί από τους μαθητές τους διέκριναν ότι η παλαιά αστρολογία δεν ήταν πια κατάλληλη για τη σύγχρονη ανθρωπότητα. Χρειαζόμασταν κάτι περισσότερο από µια αστρολογία που έβλεπε τη ζωή ως την κατάληξη της τυφλής μοίρας στις ζωές των ανθρώπων. Οι περισσότεροι σύγχρονοι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τη ζωή καθαρά ως αποτέλεσμα της μοίρας. Έχουμε µια έντονη αίσθηση προσωπικής ευθύνης για τη δημιουργία της ζωής µας. Ακόμα και στις στιγμές εκείνες στις οποίες αισθανόμαστε περισσότερο θύματα συνθηκών που μοιάζουν να είναι πέρα από τον έλεγχό µας, προσπαθούμε να ρίξουμε µια ματιά σε ενέργειες που ρέουν από μέσα µας και βοηθούν στη δημιουργία των συνθηκών στις οποίες ζούμε.

Χρειαζόμασταν µια αστρολογία που µας βοηθούσε να συνειδητοποιήσουμε περισσότερο τις ενέργειές µας, που θα µας βοηθούσε να αναλάβουμε την ευθύνη τους και να αναγνωρίσουµε τη δική µας δηµιουργικότητα μέσα στην ίδια µας τη µοίρα.

Η νέα αυτή αστρολογία είδε τους πλανήτες και τα άλλα αστρολογικά σύµβολα, ως σήµατα της προσωπικής µας εξέλιξης και του δηµιουργικού δυναµικού µας, τόσο ως τι θα µπορούσαµε να είµαστε, όσο και καθώς και του τι θα ήµασταν. Είδαµε την παλαιά αστρολογία να µας παρουσιάζει ως θύµατα των ιδιοτροπιών της τύχης, καθιστώντας µας αδύναµους να κάνουµε τίποτε άλλο, παρά να περιµένουµε το αναπόφευκτο. Έτσι, η παλαιά αστρολογία, απορρίφθηκε ως «µοιρολατρική». Αυτή η νέα Ανθρωπιστική αστρολογία, στο µεγαλύτερο µέρος της, ήταν µία εξέλιξη, ένα βήµα µπροστά.

Οποιαδήποτε αλλαγή, όµως, µπορεί να έχει συµβεί µόνο και µόνο για την αλλαγή. Κάθε αλλαγή δείχνει, απλώς, µια παρέκκλιση από την πορεία. Και όποτε συµβαίνει αυτό, απαιτείται περαιτέρω αλλαγή για να µας επαναφέρει στην πορεία. Καθώς αποκτήσαµε µια νέα προοπτική για τους εαυτούς µας και τη σχέση µας µε τη µοίρα, παρά λίγο να χάσουµε αυτό που αποτελούσε αξία στην παλαιά αστρολογία, την οποία έπρεπε να ανακαλέσουµε. Το µεγαλύτερο µέρος της βρίσκεται ενσωµατωµένο στην ωριαία αστρολογία, την τέχνη της απάντησης ερωτήσεων µε αστρολογικούς όρους.

Πάρε απαντήσεις σε ό,τι σε απασχολεί! Απόκτησε ΤΩΡΑ την Προσωπική σου Πρόβλεψη και μάθε τι θα συμβεί!

Η ωριαία αστρολογία κατείχε µια αµφιλεγόµενη θέση στον «µετασχηµατισµό» της αστρολογίας του εικοστού αιώνα. Πολλοί από τους ασκούντες τη «νέα» αστρολογία έβλεπαν την ωριαία ως ένα είδος ατταβιστικής επιβίωσης, µια τεχνική πρόβλεψης του µέλλοντος σε µια εποχή που το ζητούµενο ήταν η αυτο-ανάπτυξη. Παρ’ όλα αυτά, την ωριαία εξασκούν πολλοί από τους καλύτερους και ευφυέστερους σύγχρονους αστρολόγους, όπως ήταν για παράδειγµα η Barbara Watters. Ένα µέλος του Ανθρωπιστικού Αστρολογικού κινήµατος αποπειράθηκε, µάλιστα, να εναρµονίσει την ωριαία µε την ιδεολογία αυτού του κινήµατος, σε ένα βιβλίο ανθρωπιστικής ωριαίας αστρολογίας. Αλλά, πέρα από τη ζωντάνια της ωριαίας αστρολογίας που διατηρείται και στη σύγχρονη εποχή, θύµισε σε µεγάλο βαθµό της περιγραφή του Kepler για όλη την αστρολογία στην αρχή του δέκατου έβδοµου αιώνα, ο οποίος περιέγραψε την αστρολογία ως την «ανόητη κόρη» της γριάς µάνας της, της αστρονοµίας, που παρόλα αυτά, δικαιολογούσε την ύπαρξή της, κερδίζοντας τα χρήµατα που απαιτούνταν για να συντηρήσει τη γριά µητέρα της. Έτσι, σε πολλούς σχηµατίστηκε η εντύπωση ότι υπήρχε µια σύγκρουση ανάµεσα σε αυτά που είχε να µας επιδείξει η ωριαία αστρολογία και στο πρόγραµµα της Ανθρωπιστικής Αστρολογίας.

Πιο πρόσφατα, στη δεκαετία του 1980, ένα νέο κίνηµα άρχισε στην αστρολογία. Με την πρώτη µατιά, µοιάζει να είναι κάτι σαν αντεπανάσταση, µια απόπειρα επιστροφής στην «παλιοµοδίτικη» αστρολογία που προβλέπει το µέλλον, την αστρολογία του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Πρόκειται για µία αντίδραση στον υπερβολικό εκσυγχρονισµό και µια επιστροφή στη µελέτη των κλασικών της Δυτικής Αστρολογίας από την αρχαία εποχή έως την Αναγέννηση. Αλλά ήταν κάτι πολύ περισσότερο από µια απλή αντίδραση, ένα πισωγύρισµα. Καταβαλλόταν µια σηµαντική προσπάθεια επανάκτησης και συγκράτησης αυτών που είχαν χαθεί από τους αστρολόγους της ανθρωπιστικής σχολής.

Διάφοροι αστρολόγοι θα δώσουν κάπως διαφορετική εξήγηση για το τι ακριβώς διακυβευόταν, και, αυτά που ακολουθούν είναι, απλώς, η δική µου προσπάθεια να περιγράψω αυτά που έµοιαζαν να είναι τα όρια της ανθρωπιστικής σχολής.

Η σύγχρονη αστρολογία ως σύνολο, όχι µόνο η Ανθρωπιστική σχολή, έχει σπάσει τους δεσµούς µε το παρελθόν σε πολύ περισσότερα σηµεία από το θέµα απλώς της πρόβλεψης της µοίρας. Η απλή άγνοια για το τι έλεγαν πραγµατικά οι παλιές παραδόσεις ήταν ένας παράγοντας εξίσου σηµαντικός µε τη συνειδητή προσπάθεια για βελτίωση του ατόµου. Υποθέτουµε ότι αρκετοί από τις παλαιότερες «αυθεντίες» παπαγάλιζαν απλώς τους αστρολόγους που είχαν προηγηθεί, χωρίς καµία κριτική µατιά. Μάλιστα, πολλοί σύγχρονοι έφτασαν στο αντίθετο άκρο και άρχισαν να διακηρύσσουν νέες διδασκαλίες που αντέκρουαν πλήρως την παράδοση, χωρίς να έχουν εντρυφήσει και οι ίδιοι ιδιαίτερα. Ο καθένας ένοιωθε ελεύθερος να προβεί σε δικές του καινοτοµίες. Ενώ αυτό δεν ήταν πάντα κακό, οι ποικίλες απόψεις των διαφόρων συγγραφέων άρχισαν να θολώνουν τα νερά της αστρολογίας σε βαθµό που κανείς πια δεν µπορούσε να δει καθαρά. Κινδυνεύσαµε να αναδιαµορφώσουµε τα σύµβολά µας, έτσι ώστε τα πάντα στην αστρολογία να µπορούν πάντοτε και κάθε στιγµή να σηµαίνουν οτιδήποτε.

Χαρακτηριστική αυτής της τάσης είναι η τρέχουσα εργασία πάνω στο συµβολισµό του πλανητοειδούς Χείρωνα (είναι πια γνωστό ότι πρόκειται για κοµήτη). Ο Χείρων είναι προφανώς σηµαντικός στη σύγχρονη αστρολογία, αλλά µια ανάγνωση της βιβλιογραφίας που αναφέρεται στο θέµα, µάς οδηγεί να πιστέψουµε ότι ο Χείρων έχει κυριαρχία στα πάντα. Εδώ λείπει η συµβολική αυστηρότητα. Και η εργασία για τον Χείρωνα δεν είναι σηµαντικά ελλιπέστερη από τις εργασίες που πραγµατοποιούνται και σε άλλα θέµατα συµβολισµού. Είναι το Εγώ που συµβολίζεται από τον Ήλιο, τη Σελήνη, το Μεσουράνηµα, τον Ωροσκόπο ή τον Κρόνο. Στη σύγχρονη βιβλιογραφία βρίσκουµε όλα τα παραπάνω, ενώ συνήθως δεν βρίσκουµε έναν ορισµό για τον όρο Εγώ.

Έχουµε και άλλες πηγές ασάφειας επίσης. Η Πολυάννα είναι ανεξέλεγκτη! Στη σύγχρονη αστρολογία τίποτα δεν είναι κακό, τίποτα δεν είναι απαραίτητα καλό, οποιαδήποτε όψη µπορεί να είναι υπέροχη και όλα είναι αγάπη και φως! Αυτό, παρά το γεγονός ότι και στις πιο καλές ζωές υπάρχει αρκετός πόνος και ότι σχεδόν κάθε αστρολόγος, σε προσωπικές του στιγµές τουλάχιστον, αναγνωρίζει ότι, ενώ τίποτα δεν είναι απαραίτητα κακοποιό, υπάρχουν πολλά σηµάδια που συνήθως δείχνουν στενοχώρια.

Αυτό που συχνά παραβλέπει η σύγχρονη αστρολογία είναι ότι αν τα πάντα σηµαίνουν τα πάντα, τότε το τίποτα σηµαίνει οτιδήποτε. Στερείται (η σύγχρονη αστρολογία) κάθε είδους συµβολικής αυστηρότητας. Οι στόχοι που επιζητεί να υπηρετήσει αξίζουν, αλλά δεν είναι σαφώς µελετηµένοι. Η ωριαία αστρολογία, όµως, είναι µια πρακτική αστρολογία.

Ερωτήσεις απαιτούν απαντήσεις. Οι απαντήσεις απαιτούν αυστηρή και λογική ερµηνεία των συµβόλων. Η ωριαία µπορεί να χρησιµεύσει για να µας επαναφέρει στη συµβολική αυστηρότητα. Η συµβολική αυστηρότητα µπορεί να µας βοηθήσει να χτίσουµε µια αληθινά στέρεη και συνεπώς χρήσιµη αστρολογία. Επίσης, θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουµε ότι η συµβολική αυστηρότητα απλώς βελτιώνει την επικοινωνία που µπορούν να µας προσφέρουν τα σύµβολα. Dεν κάνει µε κανέναν τρόπο την άποψή µας για τη ζωή πιο µοιρολατρική. Απλώς, καθιστά τις πολλές εναλλακτικές πιο ξεκάθαρες.

Πάρε απαντήσεις σε ό,τι σε απασχολεί! Απόκτησε ΤΩΡΑ την Προσωπική σου Πρόβλεψη και μάθε τι θα συμβεί!

Υπάρχει ένα δεύτερο σηµείο που σχετίζεται µε αυτό το πρώτο. Η σύγχρονη αστρολογία τείνει να είναι πολύ αφηρηµένη. Είδαµε τη βιβλιογραφία της σύγχρονης «ψυχολογίας του βάθους», ειδικά το έργο του C.G. Jung, και είναι καλό. Παρέχει µία γλώσσα µε την οποία οι σύγχρονοι άνθρωποι µπορούν να συσχετιστούν. Υπόσχεται να φέρει την αστρολογία πίσω, σε δεσπόζουσα θέση, βγάζοντάς την από το τέλµα της της ανυποληψίας και ενός παράδοξου και απόµακρου παρελθόντος. Γέννησε όµως και µία γλώσσα που δεν είναι τόσο ακριβής στη σηµασία της και που, συχνά, είναι αποκοµµένη από την καθηµερινή εµπειρία.

Δεν απορρίπτω τη διακριτική χρήση σύγχρονου ψυχολογικού λεξιλογίου και εννοιών στην αστρολογία. Θα ήταν αλαζονικό, καθώς και «ξεροκέφαλο», να θεωρήσουµε ότι η αστρολογική παράδοση επιτρέπει τα πάντα και δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την ανάμιξη µε άλλες παραδόσεις, αλλά πρέπει να είµαστε πολύ προσεκτικοί ως προς το πώς το κάνουµε αυτό. Η «ψυχολογία του βάθους» θα µπορούσε να περιγράψει ένα άτοµο ως εσωστρεφή, συναισθηµατικό τύπο. Η αστρολογία θα µπορούσε να περιγράψει ένα άλλο άτοµο ως ισχυρογνώµονα, απερίσκεπτο, ευερέθιστο, µε τάση να διακινδυνεύει παράτολµα. Δεδοµένου ότι η γλώσσα και η ανθρώπινη φύση είναι αυτά που είναι, καµία περιγραφή δεν είναι απολύτως ακριβής µε τον τρόπο που η επιστήµη της φυσικής, για παράδειγµα, θα περιέγραφε την πορεία ενός βλήματος. Όµως, η δεύτερη περιγραφή, µια περιγραφή που θα έδινε ένας αστρολόγος για έναν Κριό ή για κάποιον µε γωνιακό Άρη, είναι πολύ πιο εύκολα κατανοητή για τον περισσότερο κόσµο. Η αστρολογία είναι ικανή ως γλώσσα να δίνει πολύ σαφείς και συγκεκριµένους ορισµούς για ανθρώπινες προσωπικότητες. Πρέπει να προσέχουµε να µη χάσουµε αυτήν τη δύναµη µε µία νέα γλώσσα που µπορεί να ακούγεται ακαδηµαϊκή αλλά µπορεί να είναι άνευ σηµασίας.

Όμως, η παλαιότερη αστρολογία ήταν ακόµα πιο συµπαγής από αυτό. Ο Κρόνος δεν ήταν απλώς µια πλευρά του ανθρώπινου εγώ. Συμβόλιζε επίσης οτιδήποτε παλιό, απορριφθέν, στέρεο αλλά χωρίς λάµψη, καθώς και τα οστά, τα δόντια και οι πέτρες. Ήταν αυτός που εξουσιάζει όλα τα χαµηλά µέρη πάνω στη γη. Στον τρόπο που έβλεπε τα πράγµατα η παλαιά αστρολογία, κάθε τι έφερε την υπογραφή των αστρολογικών συµβόλων. ∆εν ασχολιόµασταν µόνο µε ένα µηχανισµό των ανθρώπινων δυνατοτήτων, αλλά µε µια γλώσσα που έδινε βαθιά γνώση σε όλες τις πλευρές του τρόπου µε τον οποίο λειτουργεί ο κόσµος, ένας κόσµος του οποίου εµείς οι ίδιοι και η συνείδησή µας είµαστε αναπόσπαστα µέρη. Όλα τα σύµβολα ήταν άµεσα και συγχρόνως έδειχναν µια πνευµατική διάσταση της ύπαρξης, που αρκεί µόνο να την ακούγαµε και θα µας µιλούσε διαρκώς.

Η µαντεία είναι µία λέξη που χαίρει πλήρους εκτίµησης τα τελευταία χρόνια. Όµως, τι σηµαίνει αυτό; Σηµαίνει γνώση του τι κάνει αυτός που ασκεί τη µαντική, τι ακριβώς είναι η κατάσταση της πνευµατικής υποστήριξης της πραγµατικότητας. Είναι προφητεία µε την αρχική έννοια της λέξης, όχι πρόβλεψη του µέλλοντος, αλλά η εξήγηση του παρόντος.

Αν κάποιος καταλαβαίνει αληθινά τη λέξη µυστικισµός, η αστρολογία είναι εφαρµοσµένος µυστικισµός. Η χρήση της λέξης αυτής θα έπρεπε να απαγορευτεί δια παντός από τους υλιστές. Γι’ αυτούς, ο µυστικισµός είναι απλός περιπλοκή, µια πηγή σύγχυσης και παράλογης κατανόησης της φύσης διαφόρων πραγµάτων. Ο µυστικισµός είναι κάτι πολύ υψηλότερο από αυτό. Είναι η κατανόηση ότι κάτω από τη φαινοµενική ποικιλοµορφία του σύµπαντος και παρά τη φαινοµενική αποξένωση των πλασµάτων από τη φύση και µεταξύ τους, όλα είναι Ένα. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός µας κόσµος είναι Ένα. Είµαστε όλοι ένα µεταξύ µας, παρά τους φραγµούς µας. Η παλαιά αστρολογία µάς έδειξε έναν κόσµο στον οποίο η Αφροδίτη ήταν µέσα µας, αλλά και στους κήπους µας, ότι ο Κρόνος ήταν ένα «παλιοκόκαλο» που ξεθάφτηκε από τη γη καθώς και η εσώτερη αίσθησή µας για την τάξη και τη δύναµη. Δείχνοντάς µας ότι τα ίδια σύµβολα υπάρχουν στον έξω κόσµο όπως υπάρχουν στην ψυχή µας, µας έδειξε ότι εµείς και Αυτό είµαστε ένα. Η Αστρολογία είναι η εµπειρία µέρα µε τη µέρα ότι το σύµπαν είναι Ένα. Σε ένα τέτοιο σύµπαν δεν είναι απαραίτητο να ρωτάµε πώς µπορεί να λειτουργεί η αστρολογία. Πώς θα µπορούσε να µη λειτουργήσει;

Αυτή η αµεσότητα των συµβόλων είναι το κυριότερο πράγµα που µπορεί να µας δείξει η ωριαία αστρολογία, Μια πρακτική τέχνη µε πρακτικές µεθόδους και σκοπούς, που µερικές φορές µοιάζει να είναι γήινη και χωρίς πνευµατικό βάθος καθώς επιδιώκει τους στόχους της, αλλά, παρ’ όλα αυτά αποκαλύπτει τη λειτουργία του πνεύµατος στη φαινοµενικά πιο τετριµµένη ανθρώπινη δραστηριότητα. Συνεπώς, είναι µια τέχνη που πρέπει να χρησιµοποιείται µε προσοχή και διακριτικότητα. Δεν θα πρέπει να ενοχλεί κανείς το Πνεύµα διαρκώς µε τετριµµένες ερωτήσεις. Αλλά, και πάλι, ακόµα και όταν κάποιος θέτει ένα ερώτηµα που µοιάζει να έχει ενδιαφέρον, για προσωπικό του όφελος αποκλειστικά, η απάντηση αποκαλύπτει ότι το πνεύµα λειτουργεί µέσα στη φύση. Η ωριαία αστρολογία στα χέρια ικανών αστρολόγων µπορεί να ξυπνήσει τους τυφλούς και τους υλιστές για όσα πραγµατικά ενυπάρχουν µέσα στον κόσµο.

Στο βιβλίο αυτό, η Olivia Barclay δείχνει αυτήν ακριβώς τη διάσταση της ωριαίας αστρολογίας. Ακόµα και η χαµένη κατοικίδια γάτα προηγείται σε ένα σύµπαν στο οποίο ο συµβολισµός δηλώνει τη φύση της ουσίας της γάτας, σε ένα σύµπαν όπου η γάτα έχει σηµασία σε κάποιο επίπεδο. Αποκαλύπτει ότι η φύση κι εµείς είµαστε δεµένοι µε ένα δίκτυο ζωντανών µεταφορών. Και το κάνει αυτό ολοκληρωτικά εντός της Δυτικής αστρολογικής παράδοσης. Η αστρολογία της είναι λόγια, χωρίς να είναι πνιγηρή και ακαδηµαϊκή. Έχει διαβάσει τους κλασικούς, αλλά και τους καλύτερους σύγχρονους και χρησιµοποιεί τις διδασκαλίες τους στην πρακτική της τέχνη. Το πρακτικό και το πνευµατικό γίνονται ένα.

Η ωριαία αστρολογία στην καλύτερη µορφή της είναι αληθινά ζωντανή αστρολογία και αυτού του είδους η ωριαία περιέχεται στο παρόν βιβλίο.

Ορλεάνη, Μασαχουσέτη

Απρίλιος 1989 Robert Hand

Για όσους ενδιαφέρονται, ακολουθεί το πρωτότυπο κείµενο του Robert Hand, στην αγγλική γλώσσα.

Horary Astrology Rediscovered

The following is Robert Hand's introduction to this book.

Inanimate nature may be subject to immutable laws but the techniques of consciousness expansion are human arts and statements about the essence of a culture and its people. Cultures and peoples change. Therefore a change in an art of consciousness is an indication that the art is truly relevant to human needs. It is not an indication inherent flaws or weakness. Astrology has undergone change in the twentieth century, and as with all such changes, there is much that is good and much that is not so good.

The greatest change within astrology has been the movement of astrology from a primarily predictive tool to a tool for the exploration of human consciousness; the Humanistic Astrology movement, led by the late Dane Rudhyar and the late Marc Edmund Jones.

These two and their many disciples saw that the old astrology was no longer appropriate for modern humanity. We needed something more than an astrology that saw life as the working out of blind fate in the lives of individuals. Most modern humans do not perceive life purely as the result of fate. We feel a strong sense of our responsibility for the creation of our own lives. Even in those moments in which we feel most victimized by conditions seemingly beyond our control we try to glimpse energies flowing from within us that help to create the circumstances in which we live. We needed an astrology that would help make us more aware of our own energies, to help us take responsibility for them and acknowledge our own creativity within our own destiny.

This new astrology saw the planets and other symbols of astrology as signs of our own unfolding and of our creative potential, of what we could be as well as what we would be. We saw the older astrology representing us as victims of whimsical fortune leaving us with little to do but await the inevitable. It was rejected as "fatalistic". For the most part, the new Humanistic astrology was an evolution, a step forward.

But some change may have been simply for the sake of change. Some change is simply wandering off track. And whenever this happens, further change is needed to bring us back on track. As we gained a new perspective of ourselves and our relationship to destiny, we also nearly lost much that was of value in the old astrology, which we needed to reclaim. Much of this is embodied in horary astrology, the art of answering questions by means of astrology.

Horary astrology has held an ambiguous place in the transformation of twentieth century astrology. It seemed to many of the practitioners of the "new" astrology to be a kind of atavistic survival, a fortune-telling technique in a time of the quest for self-development. Yet it has been practiced by many of the best and brightest of modern astrologers, the late Barbara Watters for example. One member of the Humanistic Astrological movement even attempted to bring horary in line with ideology of that movement in a book on humanistic horary astrology. But despite the vitality of horary in modern times, it has reminded many of Kepler's description of all of astrology in the early seventeenth century. He described astrology as the "foolish daughter" of her old mother, astronomy, who nevertheless justified herself by earning the money needed to keep her old mother well. It seemed to many that there was conflict between what horary astrology had to show us and the program of Humanistic Astrology.

More recently in the 1980s a new movement has begun in astrology. At first look it seems to be a kind of counterrevolution, an attempt to go back to the "old-fashioned," fortune- telling astrology of the Middle Ages and Renaissance. It consists of a reaction to excessive modernism and a return to the study of the classics of Western Astrology from ancient times through the Renaissance. But it was much more than a mere reaction, a turning back. A major effort was under way to recapture and hold on to what was being lost by the humanistic school.

Different astrologers will give somewhat different accounts of exactly what was at stake and what follows is simply this astrologer's effort at describing what seemed to be the limitations of the humanistic school.

Modern astrology as a whole, not merely the Humanistic school, has broken with the past on much more than the fortune-telling issue. And simple ignorance of what the old traditions really said was as much of factor as was a conscious effort to improve. Granting that many of the older authorities simply parroted astrologers that had come before them without critical review, many moderns went to the opposite extreme and began promulgating teachings that completely contradicted tradition without being themselves any more thoroughly though out. Everyone felt free to innovate on their own. While this was not all bad, the various opinions of the various authors began to muddy the waters of astrology to the extent where one could not see anything clearly. We have run the risk of restructuring the symbols so that everything in astrology always and at any time can mean anything.

Typical of this trend is the current work on the symbolism of the planetoid (now known to be a comet), Chiron. Chiron is obviously important to modern astrology, but a reading of the literature on the subject leads one to believe that Chiron has rulership over everything. Symbolic rigor is lacking here. And the work on Chiron is not significantly more defective than the work being carried on in other areas of symbolism as well. Is the Ego symbolized by the Sun, the Moon, the M.C., the Ascendant or Saturn. In modern literature we find all of the above. Nor do we usually find a definition of the term Ego.

We have other sources of muddiness as well. Pollyanna is rampant! In modern astrology nothing is bad, nothing is necessarily good, any aspect can be wonderful and all is love and light! This, despite the fact that even in the best of lives there is considerable pain and almost every astrologer, at least in private moments, will acknowledge that, while nothing is necessarily evil, there are many symbols that usually designate discomfort.

What modern astrology often overlooks is that if everything means everything then nothing means anything. It lacks any kind of symbolic rigor. The goals which modern astrology seeks to serve are worthy, but they are not clearly thought out. But horary astrology is a practical astrology. Questions demand answers. Answers demand rigorous and logical interpretation of symbols. Horary can serve to bring us back to symbolic rigor. Symbolic rigor can help us build a truly solid and therefore useful astrology. We should all realize as well that symbolic rigor only improves the communication that the symbols have to offer us. It does not in any way make our view of life more fatalistic. It makes the many alternatives clearer.

A second point is related to this first one. Modern astrology tends to be very abstract. We have seen the literature of modern depth psychology, especially the work of C.G. Jung, and it is good. It provides a language that modern humans can relate to. It promises to bring astrology back into the mainstream out of the backwater of strangeness and disrepute. But is has also brought into being a language that is none too precise in its meaning and which is often divorced from everyday experience.

I do not reject the discriminating use of modern psychological vocabulary and concepts in astrology. It would be arrogant as well as wrongheaded to assume that the astrological tradition knows all and has nothing to gain from mixing with other traditions, but we must be careful about how we do this. Depth psychology might describe an individual as an introverted, sensation type. Astrology might describe another individual as headstrong, rash, easy to anger with a tendency to take foolish risks. Language and human nature being what they are, neither description is completely precise in the way that physics might be in describing the path of a projectile. But the second description, a description that an astrologer might give of an Aries or angular Mars type, is much more readily intelligible to most people. Astrology is capable as a language of giving very clear and definite descriptions of human personalities. We must be careful not to lose this strength with a new language that sounds academic but may be meaningless.

But the older astrology was even more concrete than that. Saturn was not merely an aspect of the human ego. It was also anything old, rejected, solid but lacking in glamour, bones, teeth, and rocks. It was low places on the earth. In the vision of the old astrology everything bore the signature of the astrological symbols. We were not dealing only with a device for human potential but with a language that gave insight into all aspects of the working of the world, a world in which ourselves and our consciousness were integral parts. All of the symbols were immediate and at the same time showed a spiritual dimension of existence that would speak to us constantly if we would but listen.

Divination is a word that has not been wholly respectable in recent years. Yet what does it mean? It means knowing what the Divine is doing, what the state of the spiritual underpinning of reality is. It is prophecy in the original sense of the word, not the prediction of the future, but the explanation of the present.

If one truly understands the word mysticism, astrology is applied mysticism. Materialists should be banned forever from using the word. To them mysticism is simply mystification, a source of confusion and of an irrational understanding of the nature of things. Mysticism is much higher than that. It is the understanding that beneath the apparent diversity of the universe and despite the seeming alienation of all beings from each other and nature, it is all One. Our inner and outer worlds are one. We are all one with each other, despite our barriers. The old astrology showed us a world in which Venus was within ourselves as well as in our gardens, that Saturn was an old bone dug up from the earth as well as our inner sense of order and strength. By showing us that the same symbols exist in the outer world as exist within our psyche, it showed us that we and It are one. Astrology is the day to day experience that the universe is one. In such a universe it is not necessary to ask how astrology could work. How could it not?

This immediateness of symbols is the main thing that horary can show us. A practical art with practical methods and objectives, it seems at times to be mundane and without spiritual depth as it pursues its ends, yet it reveals the working of spirit in the most seemingly ordinary of human activity. It is therefore an art to be used with care and discretion. One should not bother Spirit needlessly with trivial questions. But yet even when one asks a question that seems to be purely of interest for personal gain, the answer reveals that the spirit is working within nature. Horary in the hands of the skilled practitioner is capable of waking up the blind and materialistic to what really lies within the world.

In this book Olivia Barclay shows that very dimension of horary. Even the lost pet cat precedes in a universe where the symbolism declares the nature of the cat's essence, a universe where at some level the cat matters. She reveals that nature ourselves are bound together by a network of living metaphors. And she does so completely within the tradition of Western horary. Her astrology is scholarly without being stuffy and academic. She has read the classics as well as the best of the moderns and she uses what they teach in her practical art. The practical and the spiritual become one. Horary at its best is truly living astrology and this is that kind of horary.

Orleans, Massachusetts

April 1989 Robert Hand