Διονύσης Σαββόπουλος – Όλη η Ελλάδα σε ένα στίχο
από την Κατερίνα Σαλωνίκη
«Γεννήθηκα στη Σαλονίκη…. Δεκέμβρης του 44’ με μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ….»
Σαν σήμερα στις 2/12/1944 γύρω στις 5.00 το πρωί, γεννήθηκε ο προφήτης στιχουργός και διαχρονικός συνθέτης, Διονύσης Σαββόπουλος.
Ιδιοφυής άνθρωπος, με την αμηχανία του σοφού, αντικρίζοντας την πλάνη, ανατρεπτικός, που ότι και αν δημιούργησε δεν παλιώνει ποτέ. Τον λάτρεψαν ολόκληρες γενιές, τον απαξίωσαν αργότερα, τον αποδέχτηκαν ξανά και συνεχίζουμε να τον κοιτάμε και να τον ακούμε, νιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη, ενθυμούμενοι πως «Ό, τι αγαπήσαμε και ό, τι ονειρευτήκαμε, εξακολουθεί να επαφίεται στον πατριωτισμό μας…».
Ταξίδεψε από το Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης στην Αθήνα με ένα αμπέχονο, αλλάζοντας στην πορεία την ενδυματολογική και όχι μόνο παρουσία του, σύμφωνα με τις διαδρομές του νου και των καιρών. Ο ίδιος λέει αφοπλιστικά «πως τα λάθη του ήταν στολίδια του».
Η καταγωγή του από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, αποτυπώθηκε στα τραγούδια του κουβαλώντας την επί χρόνια στο ρολόι τσέπης, που κρέμονταν πάνω του.
«Φορτηγό», «Περιβόλι του τρελού», «Μπάλος», «Βρώμικο ψωμί», γλώσσα ωμή, επαναστατική, αντιχουντική, συναισθηματική, με ροκ αποχρώσεις και μεγάλη διόραση. Συνεχίζει με «Δέκα χρόνια κομμάτια» και τη συγκλονιστική «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη», ακολουθεί η «Ρεζέρβα» με το «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο» ξεδιπλώνοντας όλα τα εσώψυχα και τις αγωνίες του και έρχονται τα «Τραπεζάκια έξω», να μας ξεσηκώσουν με το ρυθμό και τη δύναμη του ήχου και του αφοπλιστικού στίχου.
«Το Κούρεμα» ήρθε σαν μια ξαφνική αλλαγή, να προβληματίσει το κοινό, να απογοητεύσει τους αριστερούς φίλους και να σηματοδοτήσει μια νέα πορεία. Με το «Μην πετάξεις τίποτα» πειστήκαμε πλέον πως ο Μεγάλος Σαββόπουλος ήταν ένας κουβαλητής των εξελίξεων, που της μετέφερε μέσα από την τέχνη του, χωρίς κόμπλεξ και εμμονές.
Η επιβεβαίωση αυτού ήρθε με τον «Χρονοποιό» και την ποιητική και μεταφυσική του αλληγορία, να μας ενώνει στις συμπαντικές σφαίρες.
Παντρεμένος και αφοσιωμένος στην γυναίκα του Άσπα από το 1967, απέκτησε δυο γιους τον Κορνήλιο και τον Ρωμανό.
Συνεχίζει να κουρδίζει την κιθάρα του τόσο καλά όσο και τις εσωτερικές χορδές μας, είναι πάντα επίκαιρος ακόμα και αν μένει σιωπηλός, ενώ οι συναυλίες και οι συνεργασίες του προκαλούν δέος αναφωνώντας συνεχώς «δεν είναι ρυθμός να τον μετρήσω, είναι λόγος να λιποθυμήσω»..
Τον χαρακτηρίζουν η γνησιότητα του στοχαστικού Τοξότη, η υπαρξιακή αγωνία του ωροσκόπου Σκορπιού και η σουρεαλιστική ανακύκλωση της Σελήνης στον Καρκίνο.
H σύνοδος Σελήνης – Κρόνου στο ζώδιο του Καρκίνου στον 8ο οίκο σε αντίθεση με τον Ερμή κυβερνήτη του 8ου οίκου που σχετίζεται με το θάνατο, τη σεξουαλική διαχείριση και την περιουσία μέσω τρίτων είναι μια όψη που την περικλείει θαυμάσια στους στίχους του «ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ με ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η Παρθένα με το Σατανά».
Γνωρίζοντας τα προβλήματα του εαυτού του, η συντηρητική και επιφυλακτική σκέψη του η οποία πεθαίνει και αναγεννιέται συνεχώς, θεριεύει μέσα από το τετράγωνο του Δία με τον Ερμή και εκφράζεται πολυδιάστατα μέσα από το λόγο και την κίνηση. «Πόθησα τον κόσμο σαν αχόρταγο παιδί, κάθε του αναγνώριση, για μένα ήταν γιορτή»
Ο ωροσκόπος στο Σκορπιό δίνει ακόμα μεγαλύτερη έμφαση και ουσία στον τονισμένο 8ο οίκο, που μέσα από αυτόν ξεπηδούν όλες του οι αναζητήσεις και τα ερωτηματικά.
«Κι όπως σ' ένα τοπίο μυστικό, αντικριστά στο κήτος, έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος»
Η παρουσία του Ουρανού εκεί σε αντίθεση με τη σύνοδο Ήλιου – Άρη στον Τοξότη, αναδύει το επαναστατικό στοιχείο στους στίχους του «στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς ποτέ δεν χάνει» αλλά και την εκκεντρική του διάθεση, που συντονίστηκε με το πολιτικό τραγούδι με αλληγορικό λόγο «Βρήκα τ' όνειρό σου σε γραμμές πολιτικές μα το πήγα πέρα απ’ αυτές, όπου μ' οδηγούσε δίχως να το αντιληφθώ, η καταγωγή μου και η τέχνη που εξασκώ».
Η σύνοδος Ήλιου – Άρη στο ζώδιο του Τοξότη, με τον Ήλιο να κυβερνά το μεσουράνημα, είναι αυτή που τον ενεργοποιεί και έρχεται σε κόντρα με τη σύνοδο Σελήνης Κρόνου, διατηρώντας τη φλόγα της αντίθεσης και της αφύπνισης.
Το τρίγωνο αυτής με τον Πλούτωνα, τον βοήθησε στην ανεξάντλητη εναλλαγή των στίχων του, μεταμορφώνοντάς τον συνεχώς από σατυρικό και καυστικό επαναστάτη, σε ερωτικό νοσταλγό και μυστικιστή. «Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές. Και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου, κι ήσουν φως μου, κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή, σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή».
Το εξάγωνό της με τον Ποσειδώνα τον κάνει να γράφει στίχους σαν να ζωγραφίζει έναν σουρεαλιστικό πίνακα, ενώ οι περιγραφές του δημιουργούν στον ακροατή την αίσθηση πως τις βιώνει καθώς ακούει τα τραγούδια. «Καλοκαίρι, τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι, στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι, στο χαμό του οδηγημένο και το ξέρει…»
Η Αφροδίτη στον 3ο οίκο σε σύνοδο με το Νότιο Δεσμό, γίνεται η μελωδική έκφραση του καταιγιστικού λόγου, ενώ σαν κυβερνήτης του 7ου οίκου σε τρίγωνό με τον Δία, του χάρισε και έναν ευτυχισμένο γάμο, που δεν παραλείπει να υπενθυμίζει δημόσια, αλλά και στον εαυτό του.
Ο αγαπημένος «Νιόνιος» ολόκληρων δεκαετιών, στα 67 του χρόνια παραμένει μια τεράστια μορφή στο Ελληνικό τραγούδι, που συνοψίζεται στους αλησμόνητους στίχους: «Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να μου δώσεις, αλλά εσύ που μ’ αγαπούσες μια φορά, όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις…..»
Χρόνια του Πολλά!