Federico Fellini – Ο σκηνοθέτης των παλιάτσων της ζωής

Ένας από τους πιο ιδιαίτερους σκηνοθέτες, με προκαθορισμένα ταλέντα και στοιχεία, που καθόρισαν την τέχνη του και την αφηγηματική τεχνική του.

Στη Ρώμη όπου πήγε ξεδίπλωσε μερικά από αυτά όπως το σκίτσο και θεατρικά σκετσάκια σε στυλ παρλάτας για τους καλλιτέχνες. Αποφάσισε να σκηνοθετήσει τις εικόνες που τριγύριζαν στο κεφάλι του, αλλά πιο πολύ στην ψυχή του.

Σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία το 1950 και 4 χρόνια αργότερα κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Ακολούθησε το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας για το «La Strada» με την οποία έγινε παγκόσμια γνωστός και το διαδέχθηκαν άλλες τρεις, οι «Le Notti Di Cabiria», «8 ½» και «Amarcord», καθώς και έναν Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών.

Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε ειδικό βραβείο Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.

Συμπεριέλαβε την αγάπη του για τους κλόουν στις δημιουργίες του, ενώ το τσίρκο τον ενέπνεε φανερά και καθοριστικά, πεπεισμένος πως οι κλόουν υπάρχουν μαζικά έξω από αυτό. Στην ταινία «La dolce vita» έπεισε όλο τον κόσμο, πως πρόκειται για έναν σπάνιο ι ιδιοφυή και ευαίσθητο σκηνοθέτη.

Σε ηλικία 23 ετών παντρεύτηκε την ηθοποιό Giulietta Masina με την οποία έζησε και συνεργάστηκε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του. Η λατρεία που της είχε οφείλονταν σε ένα μεγάλο βαθμό πως μιμούνταν τέλεια τους κλόουν και αυτό απέπνεε αθωότητα, που εισέρεε στη σχέση τους. Λίγους μήνες μετά το γάμο τους, η Masina έπεσε από μια σκάλα και έχασε το παιδί που κυοφορούσε. Το 1944 απέκτησαν ένα γιο που πέθανε μετά από τρεις μήνες από εγκεφαλίτιδα. Δύο χτυπήματα της μοίρας που τους ένωσαν ακόμα πιο πολύ.

Όταν επέλεγε πρόσωπα για τις ταινίες του, είχε σαν κριτήριο την ιδιαιτερότητα της φυσιογνωμίας τους και όχι τόσο το υποκριτικό τους ταλέντο.

Σκηνοθετούσε απλά τη ζωή έτσι όπως την ένιωθε εκείνος, χρησιμοποιώντας τους παλιάτσους για να εκφράσουν τη σκηνοθετική του αλληγορία.

Πέθανε στη Ρώμη στις 31 Οκτωβρίου του 1993.

Ο Fellini ήταν Αιγόκερως με Σελήνη στον Αιγόκερω και ωροσκόπο στην Παρθένο.

Με αυτό τον γήινο συνδυασμό συνδέεται η επιλογή του να συνεργάζεται σταθερά με τους ίδιους ηθοποιούς, τους ίδιους σεναριογράφους, τους ίδιους συνεργάτες, καθώς και η κριτική και σαρκαστική του περιγραφή για την κοινωνία.

Η σύνοδος Ήλιου – Σελήνης και Σελήνης – Ερμή στον Αιγόκερω στον 5^ο οίκο, που ξεδιπλώνει τα ταλέντα και τα χόμπι των ανθρώπων, σε τετράγωνο με τον Άρη από τον Ζυγό κυβερνήτη του 8^ου οίκου (θάνατος σεξουαλικότητα) ερμηνεύει αρκετές από τις συγκαλυμμένες επινοήσεις του.

Ο κυβερνήτης του ζωδίου του Κρόνος, που κυβερνά και τον 5^ο οίκο, βρίσκονταν στον 12ο οίκο, ωθούμενος από εκεί να εξωτερικεύσει τον εγκλωβισμό που τον βασάνιζε ενίοτε.

Το ακριβέστατο τετράγωνο Σελήνης – Άρη, επιβεβαιώνει το γεγονός της απώλειας των δύο παιδιών, καθώς και ο τονισμένος 5^ος οίκος το απύθμενο καλλιτεχνικό του ταλέντο, πέρα από τη σκηνοθεσία. Να θυμηθούμε πως υπήρξε ταλαντούχος συγγραφέας και άριστος σκιτσογράφος. Η τέχνη πρυτάνευε στη ζωή του, υμνώντας και θαυμάζοντας όλους τους μεγάλους ζωγράφους, με τον Ερμή στον 5^ο οίκο να κυβερνά το μεσουράνημα και τον ωροσκόπο!

Ο Άρης σε τρίγωνο με Ουρανό έγινε το αφηνιασμένο άλογο της τέχνης του καλπάζοντας σε μια άλλη πραγματικότητα, στην οποία ο Πλούτωνας στο μεσουράνημα τον εδραίωσε.

Στη σύνοδο Δία – Ποσειδώνα στον 11^ο οίκο οφείλεται η εξιδανίκευση και η αγάπη για την τέχνη και το θέατρο, για τους κλόουν, αλλά και για τη γυναίκα του.

Προσπαθούσε πάντα να εμφανίσει έναν κλόουν, δηλαδή ένα πρόσωπο με φαινομενική χαρά και κρυμμένη θλίψη.

Ο Ποσειδώνας κυβερνήτης του γάμου και των συνεργασιών του, σε σύνοδο με τον Δία έδειχνε τη βαθιά εκτίμηση και το σεβασμό στους ανθρώπους που συνεργάζονταν και μοιράζονταν τη ζωή του.

Το τρίγωνο Δία – Ποσειδώνα με την Αφροδίτη στον Τοξότη, τον έκανε να φιλοσοφεί, αλλά καθόριζε και τη σχέση του με τις γυναίκες που παρέπαιε μεταξύ φόβου και εξάρτησης.

Αυτή του η πλευρά αποτυπώθηκε συγκλονιστικά στην ταινία «Casanova» αλλά και στην «Πόλη των γυναικών».

Οι ταινίες του πάντα θα προβληματίζουν, θα διχάζουν και θα αναστατώνουν, έχοντας επινοήσει μέσα σε αυτές τις πιο βαθιές έννοιες, σε μορφή του πιο αφοπλιστικού ανέκδοτου.

«Ο κινηματογράφος είναι μια αυτόνομη Τέχνη.

Η μόνη Τέχνη με την οποία μοιάζει είναι η ζωγραφική, εξαιτίας του φωτός.

Το φως είναι, τόσο για τον κινηματογράφο ότι και για τη ζωγραφική, η καρδιά των πάντων. Στον κινηματογράφο το φως είναι πιο σημαντικό απ' το θέμα, το μύθο, τα πρόσωπα.

Tο φως είναι εκείνο που εκφράζει αυτό που ο σκηνοθέτης θέλει να πει.

Ένας κριτικός έγραψε κάποτε, με μειωτική πρόθεση, ότι είμαι σκηνοθέτης «εικαστικός», μα τι πιο κολακευτικό μπορούσε να πει για μένα;

Δεν είναι τυχαίο γεγονός η βαθύτατη αγάπη που έχω για τον καλλιτέχνη που λέγεται ζωγράφος, η ζήλια μου γι' αυτόν.

Ο ζωγράφος είναι ευτυχής, γαλήνιος, με σίγουρη μακροζωία, πιο τυχερός απ' τον ποιητή.

Οι γυναίκες και οι φίλοι του τον σέβονται, αν τον σέβονταν και οι εφοριακοί λιγάκι παραπάνω, δεν θα υπήρχε τυχερότερος άνθρωπος».

(Federico Fellini, απόσπασμα από συνέντευξη του στον Κοστάντσο Κοσταντίνι).