Eurovision-Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά
από την Κατερίνα Σαλωνίκη
Ο εγχώριος διαγωνισμός για την 56η διοργάνωση της eurovision θα μείνει στα ιστορικά αρχεία των eurofans αλλά και του γενικότερου ανυποψίαστου κοινού, όχι μόνο για την επιλογή τραγουδιού, αλλά για την γενικότερη παρουσίαση, που θύμιζε κατανυκτική λειτουργία της Μ. Πέμπτης.
Ο διαχωρισμός μεταξύ σοβαρού και σοβαροφανούς πρέπει επιτέλους να καθιερωθεί από τους ειδήμονες, σαν το σηματάκι του κατάλληλου και ακατάλληλου στην γωνιά της οθόνης.
Υποθέτω πως η ΕΡΤ σαν κανάλι, ένα θεματάκι με τον Ερμή και την Αφροδίτη το έχει.
Η πρόσκρουση είναι βαριά και δεν αποκαθίσταται ούτε με πλανητικό λέιζερ.
Η Λένα Αρώνη δεν έπιασε το νόημα του καθήκοντος και αντί να δώσει μια νότα ενθουσιασμού και πανηγυριού όπως απαιτεί καλώς ή κακώς αυτός ο θεσμός, θύμιζε ανάγνωση επικήδειου και μάλιστα απρόθυμη.
Με τον ίδιο τρόπο παρουσίασε και την κριτική επιτροπή, σαν συγγενείς του εκλιπόντα που κοίταζαν τον φακό πένθιμα.
Αλλά πώς να δώσει αυτή τη νότα η συγκεκριμένη επιλογή, αφού καλέστηκε να παρουσιάσει eurovision αντί για τη ζωή της Μαρίκας Κοτοπούλη.
Γιατί τόσο Πλούτωνα κομψοτάτη μας; Δεν υπάρχει και καμία αναφορά στην ημερομηνία γέννησής της και πόσο πια να σεναριογραφίσω κι εγώ.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι το υποχθόνιο ταλέντο της Μανωλίδου, που μπορεί να ελίσσεται στο υποκριτικό βάθρο, σαν τον χορευτή του ζεϊμπέκικου στην κόκκινη τάβλα στο τραγούδι του Λούκας Γιώρκα.
Και μιας και ανέφερα το όνομα του νικητή, τι υπέρτατο σημείο της τέχνης εκείνο το rap – ζεϊμπέκικο! Τι απαράμιλλος συνδυασμός με την ηχητική παρέμβαση του Stereo Mike (Μιχάλη Έξαρχου) και το ζεμπέκικο της Ευδοκίας σε ελεύθερη κίνηση από τον Λούκας.
Δεν ζει και ο Νίκος Κούρκουλος να αναβιώσει το αμίμητο «Όχι άλλο κάρβουνο».
Και όμως! Ας χτυπιέμαι εγώ εδώ να γράφω, ας χτυπιέται ο Ποσειδώνας Γιαννόπουλος, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, οι γνώστες της μουσικής, διότι αυτός επιλέχθηκε να μας εκπροσωπήσει.
Θα μου πείτε ήταν άθλιος ο ήχος, θα δουλευτεί καλύτερα ως τότε, θα αλλάξει και λίγο η χορογραφία, αλλά πόσο μπορεί το θαύμα να αγγίξει την σκηνική και ερμηνευτική παρουσία του τραγουδιστή?
Ζυγός σου λέει μετά, αλλά με Αφροδίτη και Ερμή στον Σκορπιό πώς να απελευθερώσει την αρμονία το παιδί, που συμπιέζεται με αυτή τη σύνοδο σαν σκληρό latex σε στρώμα memory;
Και ο Άρης στον Υδροχόο όσο αέρινος και αν είναι, πόσο να ελιχθεί με ένα τετράγωνο με τον Πλούτωνα να τον ανακατεύει σαν μακαρόνι στην ταχεία; Χωρίς ρυθμό και τόσο μονοκόμματος, σαν κέρινο ομοίωμα στο μουσείο των Ιωαννίνων.
Όσο για τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους μια χαρά ήταν μέσα στο κλίμα των ημερών, όλα τα είχε το τηλεοπτικό καρναβάλι, μαύρα εσώρουχα με ζαρτιέρες, κορδέλες γυμναστικής, μπαλίτσες, καλικάντζαρους με δερμάτινες μεταμφιέσεις, ουρές από νυφικά και ξανά πολύ Πλούτωνα. Τόσο μαύρο σκηνικό ούτε σε ταινίες του Wenders, αλλά και το τραγούδι «watch my dance» φέρνει περισσότερο στο «watch my sorrow».
Μόνο το χαμόγελο της Νίκης Πόντε ήταν ίδιο και απαράλλαχτο, το οποίο μέσα από την cabaret αμφίεση, παρέπεμπε σε πίνακα του Lautrec όταν είχε πιει λίγο παραπάνω.
Αυτό το κορίτσι είναι άτυχο. Είναι πάντα φαβορί και πάντα χάνει από τους χειρότερους.
Αυτό είναι μια αλήθεια που επιβεβαιώνει και την αστρολογική αλήθεια, με την αντίθεση Ήλιου – Κρόνου την οποία κουβαλάει η τεράστια Λιονταρίσια λάμψη της και η δυναμική της Σελήνη στον Κριό. Να είσαι ο καλύτερος και να παλεύεις συνεχώς, να τραγουδάς άψογα και να χάνεις από τους μέτριους, να χορεύεις χαρισματικά και να χάνεις από τους ξύλινους, είναι όντως μεγάλο βάρος. Και όλα αυτά έχοντας και Ποσειδώνα σε τρίγωνο με Αφροδίτη και Άρη, έχοντας και τρίγωνο Ουρανού, με Αρη, Αφροδίτη και Ερμή.
Δεν εξηγείται αλλιώς γι αυτό χαμογελάει, μην βρυχηθεί ο πλανητικός της Ήλιος και στείλει μετεωρίτες προς κάθε κατεύθυνση.
Αν ήθελα να μας εκπροσωπήσει αυτή; Μα φυσικά όταν έχω αυτές τις 6 επιλογές θα ήθελα την 6η τη δική της για λόγους πασιφανείς, που βλέπουμε και ακούμε, αλλά είπαμε ας όψεται ο Κρόνος, που θα μου θυμηθείτε θα της αποδώσει δικαιοσύνη.
Οσο για τους guest, πολύ ενδιαφέρων ο αυτοσχεδιασμός των κρουστών από τον Νίκο Τουλιάτο χωρίς τα τραγούδια των παιδιών φυσικά, πολύ ωραία η παρουσία του David Lynch, αλλά θα τους εκτιμούσα περισσότερο σε εκδήλωση σε αντιρατσιστική συναυλία, του Μεγάρου Μουσικής.
Εν κατακλείδι δεν ξέρω πόσο θα καταφέρει να ξεγελάσει το τραγούδι μας τις ξένες χώρες, που θα ψηφίσουν την βραδιά του τελικού, αλλά αν δεν το καταφέρει, βλέπω την επόμενη φορά την Μπεζεντάκου με Κρητική ενδυμασία, να τραγουδάει τις παραδοσιακές Ηρακλιώτικες κοντυλιές με χορευτικά πεντοζάλης και στροβιλιζόμενες κουμπούρες σαν ethnic απειλή, για την απόσπαση της πρωτιάς.
