Η Απόδραση από το σκοτάδι - Μέρος Ζ΄

Αφιερωμένο στον γιο μου, Γιάννη, που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή μου...

Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη και ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζονται όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντου... (Ν. Καζαντζάκης)

Οι δυνάμεις του Σύμπαντος στροβιλίζονται και μέσα μας, αρκεί να τις αντιληφτούμε. Ο άνθρωπος είναι τεράστια πηγή δύναμης και σοφίας. Το Δελφικό παράγγελμα του Απόλλωνα «γνώθι σαυτόν» είναι το μήνυμα που μας λέει «έχεις δυνάμεις και χρειάζεται να τις βγάλεις στην επιφάνεια για να γίνεις κυρίαρχος του εαυτού σου» αλλά αφού πρώτα αναγνωρίσεις τι είναι αυτό που σε κρατάει κάτω χαμηλά και αποφασίσεις να βγεις από εκεί μέσα.

Ο Νεοπλατωνικός Πρόκλος στα σχόλια του στον «Κρατύλο» του Πλάτωνα μας αποκαλύπτει ότι ένας άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται σε δύο διαφορετικές καταστάσεις: «Να γιγνώσκει ή να μη γιγνώσκει».

Μπορεί δηλαδή, να καταλαβαίνει ή όχι ό, τι συμβαίνει γύρω του, να έχει ή να μην έχει συναίσθηση της πραγματικότητας ή ακόμη και αυτού του ίδιου του τού εαυτού. Αυτές οι δυο ακραίες καταστάσεις, χωρίζονται σε πέντε συγκεκριμένα εξελικτικά στάδια αυτογνωσίας.

Τα στάδια αυτά είναι:

Η διπλή Άγνοια, η απλή Άγνοια, Η Έφεσις, η Ζήτησις, η Εύρεσις.

Η Διπλή Άγνοια θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνη, διότι σε αυτήν βρισκόμαστε όταν, ενώ δεν γνωρίζουμε κάτι, δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν το γνωρίζουμε. Είμαστε πλήρως πεπεισμένοι ότι αυτό το οποίο εμείς κάνουμε είναι το σωστό, ενώ στην πραγματικότητα οι απόψεις μας είναι εντελώς λανθασμένες. Ο λόγος για το οποίο η κατάσταση αυτή θεωρείται επικίνδυνη, είναι ότι, όχι μόνο δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε τον εαυτόν μας, όπως θα έπρεπε να πράξουμε σύμφωνα με την λογική, αλλά δίνουμε συμβουλές στους άλλους και προοδευτικά γινόμαστε Δοκησίσοφοι, πιστεύουμε δηλαδή ότι εμείς γνωρίζουμε τα πάντα και είμαστε Σοφοί. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε κατανοήσει παρά ελάχιστα πράγματα -άσχετα με τους τίτλους σπουδών– και είμαστε απολύτως παραπλανημένοι.

Στο επόμενο η συνέχεια.

ΥΓ : Ένα μέρος των πληροφοριών του κειμένου είναι από το δοκίμιο φιλοσοφίας του Ερευνητή Γιώργου Χαραλαμπίδη, «Η Ιερά Τετρακτύς Αποκαλύπτεται».