Έλλη Λαμπέτη – Η αέρινη φλόγα του θεάτρου και της ζωής

από την Κατερίνα Σαλωνίκη

Η Έλλη Λαμπέτη (Λούκου -όπως είναι το πραγματικό της όνομα) γεννήθηκε σαν σήμερα στις 13/4/1926 στα Βίλια Αττικής.
Φοιτώντας στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου «Κοτοπούλη» καθιερώθηκε πολύ γρήγορα και έλαμψε φαντασμαγορικά.

Το 1950 παντρεύτηκε τον Μάριο Πλωρίτη αλλά χώρισε σε 3 χρόνια, όταν γνώρισε τον μεγάλο της έρωτα Δημήτρη Χορν και συνεργάτη της στο θέατρο.

Διέπρεψαν μέσα από την υποκριτική, συγκροτώντας και δικό τους θίασο, σημείωσαν τεράστια επιτυχία και ενώ αγαπιόντουσαν πάρα πολύ, η σχέση τους διήρκεσε 5 χρόνια, ίσως γιατί το εύθραυστο κομμάτι της Λαμπέτη, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με το αλύτρωτο κομμάτι του Χορν.
Αναγκάστηκε να θυσιάσει για χάρη του τη μεγαλύτερή της επιθυμία να αποκτήσει παιδί, επειδή εκείνος δεν ήθελε και μάλιστα 2 φορές.
Επίσης οι σπατάλες του και η επιπόλαιη αλλά χαριτωμένη του διάθεση, την έφερναν συχνά σε απόγνωση, οδηγώντας την σε υστερικές συμπεριφορές.
Πέρα από αυτό όμως, η μοίρα χτύπησε αδυσώπητα τη σχέση τους, αφού στο διάστημα εκείνο, αντιμετώπισε συνεχείς θανάτους συγγενών και φίλων, ενώ είχε ήδη χάσει τον πολύ αγαπημένο της αδερφό αλλά και τη μητέρα της από μια αδέσποτη σφαίρα μπροστά στα μάτια της. Η πάρεση που έπαθε, της στέρησε παροδικά το φως της.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Frederic Wakeman ήρθε σαν βάλσαμο στη ζωή της κι έγινε ο δεύτερος σύζυγός της, το 1976.
Χάνει και την άλλη της αγαπημένη αδερφή από Καρκίνο, σίγουρη πλέον πως η αρρώστια δεν θα ξεχάσει και εκείνη.
Σημαδεύτηκε από αρκετά φλογερά ειδύλλια, από την επιθυμία της να αποκτήσει ένα παιδί, από την αγάπη που έδωσε σε ένα υιοθετημένο καταλήγοντας να το επιστρέψει και από την Μαρίκα Κοτοπούλη που την είχε προστατευόμενη.

Η Λαμπέτη διακρινόταν από μια απίστευτη αμεσότητα σαν άνθρωπος, την οποία κατέθετε αφοπλιστικά και στη σκηνή. Γι’ αυτό λάτρευε το θέατρο και δεν αγαπούσε την μεγάλη οθόνη, λέγοντας «Πάντα αισθανόμουν ότι σκοτώνω κάτι, κάθε φορά που έκανα μια ταινία».

Ήταν μια αέρινη φλόγα που πυράκτωνε στο πέρασμά της τους γύρω της.
Εντυπωσιακά όμορφη και επιβλητική, με μια αθωότητα χωρίς ευκρινή αφετηρία και σίγουρα υπερβολική αγάπη για τη ζωή και το θέατρο.

Προσβλήθηκε από καρκίνο, αντιμετωπίζοντάς το γενναία ως την τελευταία στιγμή.
Πριν φύγει από τη ζωή, έχασε τη φωνή της αλλά το πείσμα και η δύναμή της, την έκαναν να ανεβάσει την παράσταση «Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» όπου υποδύθηκε τη «Σάρα» μαθαίνοντας άψογα τη γλώσσα των κωφαλάλων.
Στο Κύκνειο αυτό άσμα της, το κοινό της χαρίζει τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση που πήρε ποτέ.

Έσβησε σε νοσοκομείο της Αμερικής στις 3/9/1983 σε ηλικία 57 ετών.

Δυστυχώς ώρα γέννησης δεν γνωρίζουμε, με την μεγαλύτερη πιθανότητα η Σελήνη της να ήταν στον Ταύρο, δίνοντάς της και την θαυμαστή ανθεκτικότητα που επέδειξε.

Το ακριβέστατο τρίγωνο του Ήλιου με τον Ποσειδώνα έδωσε τα μεγαλόπνοα σχέδιά της, την έμπνευση και την συναρπαστική καλλιτεχνική της έφεση.

Η σύνοδος Άρη – Δία στον Υδροχόο ήταν πολύ χαρακτηριστική στον τρόπο που αντιμετώπιζε τη ζωή και τα θέλω της, τροφοδοτώντας την διαρκώς με δύναμη και αισιοδοξία.
Η αντίθεση όμως με τον Ποσειδώνα στο Τ- τετράγωνο με τον Κρόνο, ευθύνονται για τις υπερβολές και τις ενίοτε ανεδαφικές επιδιώξεις της, αλλά και για τις εξιδανικεύσεις που σημείωνε επίτηδες, ειδικά στα αισθηματικά της για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στη ματαιοπονία που ευτυχώς δεν την χαρακτήριζε.

Αν η Σελήνη λαμβάνει μέρος στον Σταυρό που σχηματίζεται στα σταθερά ζώδια, μπορεί να αιτιολογηθεί η απίστευτη δύναμή της στα δεινά που της συνέβησαν, κατακτώντας τα πάντα μόνη της, χωρίς να της χαριστεί τίποτα, παλεύοντας με το δράκο των απογοητεύσεων.

Με το μαγνητισμό του Ερμή στον Κριό σε σύνοδο με Ουρανό (Ιχθείς) έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο, δημιουργώντας μια εντελώς δική της καλλιτεχνική και προσωπική καινοτομία.

Η Αφροδίτη της στους Ιχθείς σε τρίγωνο με Πλούτωνα ήταν η γλυκιά δύναμή της, που καθήλωνε τους θεατές του θεάτρου και της ζωής της, βοηθώντας απλόχερα και αποτελεσματικά πάρα πολλούς ανθρώπους.

Με ποιητικό και αφοπλιστικό τρόπο, μεταπηδούσε από την κωμωδία στο δράμα και στο θέατρο και στη ζωή της, σε μια μεταμόρφωση, που αποτυπώνονταν ανεξίτηλα στους γύρω της.

Έτσι αισθάνθηκε και ο Μιχάλης Κακογιάννης, όταν ομολόγησε πως υπήρξε περίοδος στη ζωή του, που μόλις ξυπνούσε το πρωί αναρωτιόνταν τι ώρα θα έβλεπε την Έλλη.

Κρατάω για επίλογο τη φράση του Παύλου Μάτεση που έχει γράψει, χαρακτηριστικά, για εκείνη:

«Αν ήμουν, θρήσκος, θα έλεγα πως, όποιος δεν έχει γοητευθεί από τη Λαμπέτη, θα πάει στην Κόλαση».