από τον Γιάννη Ριζόπουλο
Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια...
Ο Νίκος Παπάζογλου έφυγε για να συναντήσει τον «αδελφό του» Μανώλη Ρασούλη, που έκλεισε κι αυτός τα μάτια του πριν από λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη. Λες και υπήρξε κάποιου είδους συμπαντική συνωμοσία και οι δύο άνθρωποι που τάραξαν τα νερά της ελληνικής μουσικής σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του 70 με την «Εκδίκηση της Γυφτιάς», δεν μπορούσαν τελικά να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον.
Μεγάλη η απώλεια για το τραγούδι, για την Θεσσαλονίκη, για την Ελλάδα, για όλους μας.
Δεν είμαι ποιητής
Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι
Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ' άλλους πλανήτες
Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ' ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ' αδερφός του
Ο Κριός και ο Ιχθύς, ο Πλούτωνας και ο Ουρανός ξεπηδούν αυθόρμητα από τους στίχους του Λάζαρου Ανδρέου που βρήκαν τον ιδανικό τους ερμηνευτή στο πρόσωπο του Νίκου Παπάζογλου.
Κάτι βέβαια καθόλου τυχαίο αφού το ωροσκόπιο του αείμνηστου πλέον Θεσσαλονικιού τραγουδιστή και τραγουδοποιού δονείται από την ενέργεια τους.
Ιχθύς με Ωροσκόπο στον Κριό ήταν ο Νίκος Παπάζογλου και η καλλιτεχνική στόφα του ζωδίου «έδεσε» με τον Ποσειδώνα πάνω σχεδόν στην ακμή του 7ου οίκου, κάνοντας την τέχνη σχεδόν μονόδρομο.
Ο Ουρανός στους Διδύμους και τον 3ο οίκο ήταν ο βασικός «υπεύθυνος» για την τόσο ιδιαίτερη και χαρακτηριστική φωνή του. Σε τετράγωνο με τον αστρικό του Ωροσκόπο στους Ιχθείς αλλά και με τον Ερμή (ως αστρικός) όρισε το νήμα που συνέδεσε την ύπαρξη του με το τραγούδι αλλά και την εκ γενετής «καταδίκη» του να αλλάξει το τοπίο στα μουσικά δρώμενα. Αρωγός ο Δίας από τον 9ο οίκο που πλαισίωσε τον Ήλιο αλλά και την αστρική Σελήνη σχηματίζοντας ένα τ-τετράγωνο κερδισμένων αλλά και «σπαταλημένων» ευκαιριών.
Σίγουρα αν είχε ακολουθήσει κάποιο άλλο ευκολότερο δρόμο κι όχι αυτόν του μπροστάρη σε ένα νέο ύφος ερμηνείας και προσέγγισης της λαϊκής μουσικής παράδοσης, θα ήταν ένας ακόμη «φτασμένος» καλλιτέχνης της σειράς. Με βραβεία διακρίσεις αλλά και με τον καημό -συμπληρώνω εγώ- πως δεν έκανε το κάτι παραπάνω.
Αντίθετα, η ευαίσθητη Σελήνη του στον Καρκίνο τάχθηκε αναφανδόν υπέρ των σύνθετων εφαρμογών που της πρότειναν ο Άρης, ο Κρόνος και ο Πλούτωνας στον 5ο οίκο.
Ροκ, ποιοτικός και βαθιά ερωτικός μέχρι ανατριχίλας εξάντλησε στο ακέραιο τις ενεργειακές «πιστώσεις» που προσέφερε στην «λαϊκή» Σελήνη αυτή η αδηφάγα τριάδα (κάνουν σύνοδο ως αστρικοί).
Όμως το αντίτιμο της αιωνιότητας που ζήτησαν ο Κρόνος και ο Πλούτωνας ήταν αναπόφευκτα βαρύ για τη ζωή. Τα τετράγωνα τους με την Αφροδίτη στον 1ο οίκο αλλά κυρίως με τον Ωροσκόπο στον Κριό (ως αστρικοί) όρισαν την δύσκολη ύστατη μάχη του Νίκου Παπάζογλου με τον εσωτερικό εχθρό.
Δύσκολη και καταδικασμένη προσπάθεια αν αναλογιστεί κανείς ότι και οι και οι τέσσερις βασικοί δείκτες ζωτικότητας του ωροσκοπίου του (Σελήνη, Αφροδίτη, Ωροσκόπος και ο κυβερνήτη του, ο Άρης) ήταν «κτυπημένοι» από τον Κρόνο και τον Πλούτωνα.
Η υπαρξιακή αγωνία του Νίκου Παπάζογλου, η πίκρα που έγινε τραγούδι ξεπηδά μέσα από στίχους όπως:
Έρωτας κι όσο φωτίζει
σαν φεγγάρι στρογγυλό
πάντοτε θαρρείς και κρύβει
άλλο τόσο σκοτεινό
Στάλα, στάλα η ευτυχία
ή το δηλητήριο
τόνα ξεχειλίζει τ' άλλο
στο ποτήρι που θα πιω
Στάλα, στάλα (Χαράτσι)
Αντιγράφω από το silver. pblog.gr
"Το 83 συγκεντρώνει ότι είχε βγάλει από το πλούσιο υλικό της ψυχή του σε μελωδία με στίχο στο γνωστό σε όλους μας δίσκο «Χαράτσι». Με αυτή τη δουλειά δεν κάνει απλά μια ακόμα έκπληξη αλλά σφραγίζει την ελληνική μουσική των νεότερων χρόνων. Δίσκος σταθμός, επηρεάζει αρκετούς νεότερους τραγουδοποιούς και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους που κυκλοφορεί ο Παπάζογλου αργότερα, δημιουργείται η «σχολή της Σαλονίκης», το «ρεύμα Παπάζογλου»...
Ο χαρακτηρισμός αφορά καλλιτέχνες που ακολουθούν τα χνάρια του και διδάσκονται από το ύφος του.
Στο «Χαράτσι» ο Νίκος Παπάζογλου παντρεύει τη ροκιά με το «αχ», το μπαγλαμαδάκι με την ηλεκτρική κιθάρα και το τσέλο με το μπουζούκι σε ένα εκπληκτικό άκουσμα, αποδεικνύοντας πως ότι είναι γνήσιο δεν έχει όρια και κανονισμούς.
Στο συνοδευτικό υλικό του δίσκου ο ίδιος σημειώνει:
«Η μουσική μας παιδεία, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι, είναι ένας κυκεώνας και φαίνεται αυτό στη μουσική που συνθέτουμε, φαίνεται και στις επιλογές μας όταν η ανάγκη και η ευκολία μας θέτουν μπροστά σε εκβιαστικά διλήμματα, οπόταν και αναγκαζόμαστε να πάρουμε θέση. Πάντως όποια απόφαση και να πάρουμε, προδίδουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, γιατί τα ετερόκλητα μας συνιστούν. Η αγάπη είναι ισχυρότερο πράγμα από τη διαφορά, το ζήτημα είναι να συγκεράσουμε τις μουσικές μας αντιθέσεις, που είναι και οι δικές μας αντιθέσεις, σ' ένα μεικτό και νόμιμο μουσικό είδος».
Γράφει για την σύνθεση των αντιθέσεων, για τις οποίες ο ίδιος είχε μια βαθιά επίγνωση, εξ αιτίας των πολλαπλών και αντιφατικών ενεργειακών κραδασμών του ωροσκοπίου του...
Εδώ είναι φανερή η επιρροή του Ζυγού που ελέω Ποσειδώνα απέκτησε άμεση πρόσβαση στην ψυχή, την καρδία και το νου του Νίκου Παπάζογλου.
Άνθρωπος με πάθος που ήξερε να συνδυάζει την αναζήτηση του απόλυτου με την απελευθερωτική δύναμη μιας γνήσιας πρωτοτυπίας, έμελε να συνδέσει το όνομα του με τραγούδια όπως «Τρελή κι αδέσποτη», «Αχ Ελλάδα» «Πότε Βούδας, πότε Κούδας», «Ένα κι ένα», «Ο μοναχός ο άνθρωπος», «Στη ρωγμή του χρόνου», «Φύσηξε ο Βαρδάρης», «Αύγουστος», «Δεν είμαι ποιητής», ο «Υδροχόος» βέβαια για μας τους ...αστρόπληκτους και τόσα άλλα.
Ο Νίκος Παπάζογλου δεν είναι πια μεταξύ μας αλλά εκείνο που του πρέπει δεν είναι πένθος, τουλάχιστον για εμάς που τον γνωρίσαμε μόνον μέσα από τα τραγούδια του.
Θέλει χορό και γλέντι σαν αυτό που ξεσήκωνε στις καρδιές μας. Θέλει ένα υψωμένο ποτήρι στην υγειά των όσων μας χάρισε στις όμορφες αλλά και τις μελαγχολικές στιγμές μας.
Φεύγω
Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει.
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από 'κει
που ήμουνα ξένος.
Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.
Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.
(στίχοι Ορφέας Περίδης)
Πηγή για τους στίχους: stixoi .info
