Λάκης Σάντας-Όταν ο πατριωτισμός δεν είχε χρώμα
από τον Γιάννη Ριζόπουλο
Έφυγε από τη ζωή ένας ακόμη Έλληνας που μας έδωσε το δικαίωμα να περηφανευόμαστε για τη φυλή μας. Έφυγε λίγο πριν κλείσουν εβδομήντα χρόνια από εκείνη την «νεανική αποκοτιά», μια θαρραλέα πράξη αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών στην υποδουλωμένη Αθήνα.
Ήταν βράδυ της 30ης Μαΐου του 1941 όταν με τον φίλο του Μανώλη Γλέζο τρύπωσαν στην Ακρόπολη από τη σπηλιά που οι αρχαίοι ονόμαζαν «Πανδρόσειον άντρον» και κατέβασαν την Ναζιστική σημαία, «για να μην βρωμίζει τον ιερό βράχο» σύμφωνα με την αφήγηση του ίδιου στον Ηλία Πετρόπουλο.
Το όλο εγχείρημα έγινε με τετράγωνο Ήλιου-Άρη και βέβαια δεν ήταν διόλου τυχαίο πως εκείνο το βράδυ ο διελαύνων Άρης στο ζώδιο των Ιχθύων ήταν ακριβώς επάνω στον γενέθλιο Ουρανό του.
Η έκπληξη που δοκίμασαν οι Γερμανοί αλλά και όλος ο κόσμος ήταν τεράστια. "Μα τι έκαναν οι τρελοί;" Θαυμασμός και ...πανικός! Και αστρολογικά, αποδείχθηκε στην πράξη πως όταν οι πλανήτες «δουλεύουν» πάνω σε μια καλή πάστα, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι έξοχα.
Να πως περιέγραψε ο ίδιος την θύελλα των συναισθημάτων που οδήγησε στην μεγάλη απόφαση:
«Όταν το Μέτωπο της Μακεδονίας έσπασε και η Μπότα των Ναζί κατέβαινε και μας πλάκωνε στο στήθος, η πρώτη μου σκέψη ήταν να φύγω με τα υποχωρούντα στρατεύματα για την Αίγυπτο για να συνεχίσω εκεί τον πόλεμο. Λογάριασα, όμως, χωρίς τα Στούκας, τα οποία δεν άφησαν ούτε καρυδότσουφλο στον Σαρωνικό κόλπο. Κι έτσι, ανάμεσα στις φλόγες και στις βόμβες των Στούκας, είδα να βυθίζονται οι ελπίδες μου για την Αίγυπτο, κι έμεινα.
Μπήκαν στην Αθήνα μας μια Κυριακή κι έστησαν αμέσως την πολεμική τους σημαία σ' έναν ψηλό κοντό, πάνω στα αθάνατα μάρμαρα της Ακρόπολης. Άπειρα μάτια ελληνικά εδάκρυσαν το πρωινό εκείνο, βλέποντας το σύμβολο των Ούννων να λερώνει το μοναδικό μνημείο του πολιτισμού και της λευτεριάς, τον Παρθενώνα.
Έτσι εδάκρυσαν και τα δικά μου. Μα... ύστερα τα βλέφαρά μου σφίχτηκαν κι άστραψαν από μια φλόγα που θα μπορούσε να λιώσει και ατσάλι ακόμη, κι ήταν αυτή, η φλόγα της συγκρατημένης λύσσας εναντίον τους.
Ήταν η φλόγα που μου έλεγε ότι κάτι πρέπει να τους κάνω. Κάτι μεγάλο, κάτι που να τους μαστιγώσει σε εκείνα τα αγέρωχα γουρουνίσια μούτρα τους, κάτι προσβλητικό, κάτι που να τους κάνει να κατεβάσουν εκείνα τα κρύα γαλανά, χωρίς οίκτο κτηνώδη μάτια τους. Κάτι συμβολικό που να τους χτυπήσει όλους μαζί σαν χώρα, σαν λαό, και προ παντός, σαν στρατό...»
Γεννημένος στις 22 Φεβρουαρίου του 1922 (7 Μαρτίου με το νέο ημερολόγιο), είχε στο γενέθλιο ωροσκόπιο του μια πολύ χαρακτηριστική σύνοδο Ήλιου-Ουρανού, η οποία μάλιστα δεχόταν ένα τετράγωνο από τον Άρη στον Τοξότη. Μαχητής της γνώσης και της ηθικής ο τελευταίος, με «ειδίκευση» στους ξένους, είδε τους Γερμανούς και ...γυάλισε το μάτι του!
Άρης-Ουρανός: Η ...επιτομή του αντάρτικου και της αντίστασης.
Φυσικά ένα τέτοιο σχήμα δεν προϊδέαζε σε μια ήσυχη ζωή και οι «κρυφές» όψεις του Ήλιου με τον αστρικό Κρόνο (αντίθεση) και τον αστρικό Πλούτωνα (τετράγωνο) έμελε να καταδικάσουν τον Απόστολο Σάντα στην «συνήθη» μοίρα των αριστερών στην μεταπολεμική Ελλάδα. Μετά το αντάρτικο βρέθηκε εξόριστος στην Ικαρία και φυλακισμένος στην Ψυτάλλεια, ύστερα στην Μακρόνησο, μέχρι που δραπέτευσε στην Ιταλία, βρίσκοντας τελικά πολιτικό άσυλο στον Καναδά. Το 1963 πάντως επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου έζησε αθόρυβα, παραμένοντας ως το τέλος ένας αγνός ιδεολόγος.
Το ότι η πράξη του πέρασε στην Ιστορία, βρίσκοντας την αναγνώριση που της άξιζε, φαίνεται να οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην σύνοδο του Δία με την αστρική Δήμητρα. Εντυπωσιακό είναι και το γεγονός του ότι η Σελήνη και οι προσωπικοί πλανήτες στο γενέθλιο χάρτη του βρίσκονται στα ίδια ζώδια που φιλοξενούνται και στον γενέθλιο χάρτη της Ελλάδας. Η Σελήνη στους Διδύμους, ο Ερμής στον Υδροχόο, η Αφροδίτη στους Ιχθύες, ο Άρης στον Τοξότη και η Δήμητρα στον Σκορπιό! Ωστόσο η ένδειξη που ίσως έχει την μεγαλύτερη αξία είναι η θέση του γενέθλιου Ποσειδώνα του πάνω στην αντίθεση Ήλιου-Κρόνου στον γενέθλιο χάρτη της Ελλάδας. Παντοτινό σύμβολο αντίστασης και πηγή έμπνευσης στις δύσκολες ημέρες που περνάμε, θα μας θυμίζει μελαγχολικά εκείνα τα χρόνια που τα ιδανικά ήταν ακόμη ολοζώντανα και ο πατριωτισμός δεν είχε χρώμα.
