Τι ζείτε μέσα στη σχέση σας; Τον Έρωτα ή τον Αντέρωτα;

Πόσες φορές σας έχει χτυπήσει ο έρωτας την πόρτα; Ο έρωτας για τον οποίο τα διαλύετε όλα, κάνετε θυσίες, ανατροπές, υποχωρήσεις... Μερικές φορές ο έρωτας αυτός μπορεί να σας προδώσει, να σας πονέσει και πιθανόν να σας γυρίσει ξαφνικά την πλάτη, να διαγράψει τις στιγμές ευτυχίας.

Μερικοί μπορεί να γίνετε σκιά του εαυτού σας γιατί θα πέσετε σε κατάθλιψη – ή, σε ακραία περίπτωση, ακόμα και να σκεφτείτε να κάνετε και απόπειρα αυτοκτονίας, αν δεν μπορείτε να αντέξετε τον χωρισμό. Η τύχη φαίνεται να σας εγκαταλείπει και η μοναξιά παίζει παιχνίδια με την καρδιά σας. Ποτά, τασάκια γεμάτα με τσιγάρα, σκισμένες φωτογραφίες, μηνύματα στο κινητό που τα ξαναδιαβάζετε, θυμός ανείπωτος και ένας τεράστιος πόνος σκίζει την καρδιά. Δεν μπορείτε να συγκεντρωθείτε και η καρδιά σας χτυπάει άτσαλα σε περίπτωση που δείτε το αντικείμενο του πόθου σας να εμφανίζεται κάπου φευγαλέα και «τυχαία». Η προσγείωση είναι απότομη και ο χρόνος κυλάει πολύ αργά.

Οκτώβριος 1998: Η αίθουσα γεμάτη από κόσμο, η γνώση διαχέεται στην ατμόσφαιρα και εμείς, οι «μεγαλομαθητές», με την ματιά προσηλωμένη, κρεμόμασταν κυριολεκτικά από τα χείλη του καθηγητή Φιλοσοφίας, του κυρίου Στέλιου Ράμφου, που ανέλυε από το Συμπόσιο του Πλάτωνα, τους αναβαθμούς του έρωτα. Μέσα σε όλη αυτή τη διανοητική «μυσταγωγία», ακούω ξαφνικά την φωνή του καθηγητή να μισοτελειώνει την φράση του: «Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν πολλούς ναούς του «έρωτα» αλλά και του «αντέρωτα».

Ένας κεραυνός με κτύπησε ξαφνικά. Μέχρι τότε δεν είχα ακούσει για τον Αντέρωτα. Μόνο για τον Έρωτα ήξερα. «Τι νέα ανακάλυψη είναι αυτή;» σκέφτηκα «λες να παίζει κάποιο ρόλο στην ζωή μας;». Μετά, ψάχνοντας την Μυθολογία και συζητώντας με τον φίλο μου και ερευνητή Γιώργο Χαραλαμπίδη (ο οποίος διαπίστωσα ότι το είχε ψάξει πολύ το θέμα), έμαθα ότι ο αντέρωτας και ο έρωτας ήταν δίδυμα αδέλφια και είχαν μητέρα την Αφροδίτη και τον Άρη.

Ο αντέρωτας είχε σαν σύμβολο την φιγούρα με το βέλος και ο έρωτας την φιγούρα με την λύρα.

Και αφού ο έρωτας είναι κάτι το ιδανικό και όπως είχα διδαχτεί και από τους αναβαθμούς του έρωτα από το Συμπόσιο σε οδηγούν στην τελειότητα, σκέφτηκα ότι μάλλον κάτι άλλο ζούμε εδώ πάνω γιατί ο αληθινός έρωτας ποτέ δεν σε στεναχωρεί, σε πονάει ή σε προδίδει γιατί η αλήθεια και η ομορφιά του σου κάνει καλό και πάνω από όλα δεν σχετίζεται καθόλου με το «εγώ» σου οπότε σε μεταμορφώνει σε κάτι το αιθέριο. Κατάλαβα λοιπόν την μεγάλη διαφορά. Άρα ο έρωτας, τελικά, που τον έχουμε τόσο πολύ υμνήσει, μάλλον δεν υπάρχει στη Γη ή αν έχει υπάρξει από κάποιο πρόσωπο μάλλον θα ήταν κάποιος Άγιος που ένιωσε τον Θείο Έρωτα για τον Θεό. Γιατί, για να υπάρξει, πρέπει οι συνθήκες να είναι ιδανικές και εμείς τελικά να μην περιμένουμε τίποτε από το άλλο πρόσωπο. Να δώσουμε χωρίς αντάλλαγμα και πάνω από όλα να μην εγκλωβιστούμε στο νόμο της ανάγκης.

«Ο αληθινός έρωτας πονάει»; «Ποτέ» σκέφτηκα. Άρα είμαστε παγιδευμένοι στην αυτοκρατορία του αντέρωτα, σαν γήινες ψυχές με έντονη την εσωτερική δυαδικότητα, αφού όλα τα κρίνουμε μέσα από τις εναλλαγές. Δηλαδή άσπρο, μαύρο, καλό ή κακό, όμορφο ή άσχημο κ.λπ. Σίγουρα αυτά που νιώθουμε είναι μόνο τα βέλη του αντέρωτα. Γιατί ο Αντέρωτας είναι ο μόνος που συγκρίνει, βλέπει την εξωτερική ομορφιά και όχι με τα μάτια της ψυχής, πονάει, καταστρέφει και δεν δημιουργεί.

Γι' αυτό, τελικά, δεν πρέπει να απελπιζόμαστε όταν κάτι δεν γίνεται με ένα πρόσωπο. Σε ένα άλλο πεδίο, στον τόπο τον υπερουράνιο, εκεί που έχουμε φτερά και πετάμε, «οι ψυχές μας θα γίνουν ένα». Ο έρωτας θα λάμψει και θα νιώσουμε την αλήθεια στην καρδιά μας από την πρώτη στιγμή, επειδή η τελειότητα θα μας έχει αγγίξει. Προς το παρόν, ο έρωτας δεν συγκρίνεται με κάτι άλλο γιατί είναι η ενέργεια που γεννάει τα πάντα, δημιουργεί και αναμορφώνει. Τον ψάχνουμε όλοι μέσα στο ιδανικό μας. Και ίσως μια ημέρα να τον ανακαλύψουμε εδώ ή σε ένα άλλο μέρος, παραδεισένιο.