Johannes Kepler-Η φωτεινή πρωτοπορία της αστρολογίας

από την Κατερίνα Σαλωνίκη

Ο τρόπος διάδοσης της αστρολογίας, έχει φτάσει να απασχολεί ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και ο διχασμός απέναντι στην εγκυρότητα και στην αξιοπιστία της είναι εντυπωσιακός.

Πέρα από την προσωπική άποψη του καθενός όμως, υπάρχουν κάποια δεδομένα που θα ήθελα να ανασύρω για μια αφουγκραστική προτροπή.

Πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη κάποια σπουδαία μυαλά που όχι μόνο ασχολήθηκαν με την αστρολογία, αλλά της κατέθεσαν την αγάπη και το ενδιαφέρον τους. Η συγκάλυψη αυτού του γεγονότος έγινε για άλλες αιτίες, όπως και για τόσα άλλα γεγονότα.

Μία από αυτές τις μορφές ήταν ο Κέπλερ του οποίου το έργο θα ξαναθυμηθούμε εδώ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ο μεγάλος επιστήμονας, ό άνθρωπος που διατύπωσε τους νόμους κίνησης των πλανητών και έδωσε στον Νεύτωνα τα στοιχεία που χρειάζονταν για την δική του θεωρία της Βαρύτητας, ασκούσε την αστρολογία. Ή μήπως νομίζετε ότι σαγήνευσε το κοινό και αναγνωρίστηκε μέσα από τις διαλέξεις του -σε άδειες αίθουσες- περί μαθηματικών, αστρονομίας και φιλοσοφίας;

Στην πραγματικότητα άρχισε την καριέρα του με την σύνταξη αστρολογικών ημερολογίων -του ετήσιου καζαμία δηλαδή- και την τελείωσε σαν «Αστρολόγος της Αυλής» του Δούκα του Βάλενστάιν.

Σε ένα ωροσκόπιο μάλιστα που είχε συντάξει για τον εαυτό του, αναφέρει με ακρίβεια μέχρι και την πιθανή ώρα της σύλληψης του, ενώ επιπλέον, είχε ένα αστρολογικό λεύκωμα με όλα τα μέλη της οικογένειας του (και αστρολογικά σχόλια).

Τα κίνητρα αλλά και τα βιώματα του Κέπλερ ήταν τόσο αστρολογικά που οι ιστορικοί τον περιγράφουν με το ένα πόδι στο Μεσαίωνα και το άλλο στο σύγχρονο κόσμο.
Τα επιστημονικά κείμενα αποστειρώνουν την εικόνα του και εστιάζονται αποκλειστικά σχεδόν, στα επιστημονικά του επιτεύγματα.
Υπάρχει μια περίφημη φράση του Κέπλερ στο «Third Party Intervening», έκδοση του 1610, όπου ανέλυε τη διαμάχη ανάμεσα στην αστρολογία και την αστρονομία, συμβουλεύοντας τους αναγνώστες που επικρίνουν την αστρολογία «Να μην πετάνε και το μωρό μαζί με το νερό της μπανιέρας».
Γνώριζε αστρολογία, όπως γνώριζαν όλοι οι αστρονόμοι τη εποχής και την ασκούσε βιοποριστικά, ιδιαίτερα όταν υπήρχε κάποιο αναγκαστικό κίνητρο, όπως για παράδειγμα η επιθυμία ενός ηγεμόνα να μάθει το μέλλον του.

Το 1957 στο πρώτο του βιβλίο «Mysterium Cosmographicum» παρουσίασε τις απόψεις του για τις τροχιές των πλανητών, τους τόνους της μουσικής κλίμακας και τις ιδιότητες των 5 τέλειων γεωμετρικών σωμάτων.

Προσπάθησε να αποδείξει μαθηματικά ότι οι τροχιές των πλανητών μπορούσαν να προσδιοριστούν στα όρια των 5 τέλειων στερεών που αντιστοιχούσαν στις αστρολογικές ιδιότητες των πλανητών και στις συμμετρίες της μουσικής κλίμακας.

Για παράδειγμα, το τέλειο στερεό του Κρόνου είναι ο κύβος. Οι παράμετροι της τροχιάς του Κρόνου οριοθετούνται ως ένας γιγάντιος φανταστικός κύβος στο διάστημα. Το ίδιο υποστήριξε και για άλλους 4 πλανήτες, τους Δία, Άρη, Αφροδίτη, Ερμή και τα τέλεια στερεά τετράεδρο, δωδεκάεδρο, εικοσάεδρο και οκτάεδρο.
Δημοσίευσε τις καλύτερες αστρονομικές εφημερίδες του αιώνα, ενώ το τρίτο βιβλίο του «Αρμονία του Κόσμου», είναι το αποκορύφωμα της ισόβιας ψύχωσης που είχε με την αστρολογία και φυσικά την αστρονομία τους αριθμούς και τη μουσική.

Τα αστρολογικά κείμενα του Κέπλερ λοιπόν αποσιωπήθηκαν. Το "Κοσμογραφικό Μυστήριο" δεν μεταφράστηκε ποτέ στα Αγγλικά.
Η «Αρμονία του Κόσμου» μόλις πρόσφατα μεταφράστηκε από τα γερμανικά, ενώ η «Νέα Αστρονομία» που αφορούσε τα μαθηματικά και τη Φυσική, ήταν σχεδόν πάντα διαθέσιμο.

Ο Κέπλερ έγραψε πάνω από 80 άλλα δοκίμια και πραγματείες για την αστρολογία.

Αντίθετα λοιπόν από ότι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, ο Κέπλερ ήταν ένας μεταφυσικά προσανατολισμένος αστρολόγος.

Εισήγαγε αρκετές ήσσονες όψεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται το ενάμιση τετράγωνο, το πεντάγωνο και το διπλό τετράγωνο.
Προσπάθησε να αναμορφώσει την αστρολογία δίνοντας έμφαση στη συμμετρία των πλανητών και την κατανομή του ζωδιακού.

Η Ουράνια αστρολογία του 20ου αιώνα, οικοδόμησε ένα σύστημα βασισμένο σε πολλές από τις ιδέες του.

Ο Κέπλερ πίστευε ότι το ανθρώπινο πεπρωμένο δεν καθορίζεται ολοκληρωτικά από τα αστέρια, αλλά ότι υπάρχει κάτι στην ανθρώπινη φύση, που μπορεί να υπερβεί την επιρροή τους.

Έτσι οι προβλέψεις του περιορίζονταν σε τάσεις και πιθανότητες, κάτι που τον καθιστά προάγγελο της Σύγχρονης Αστρολογίας.

Ήταν ο πρώτος που σχηματοποίησε μια γενική θεωρία των όψεων.

Σε μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης ανέφερε: «Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την επίδραση των άστρων, χωρίς να αμφισβητήσουμε τη Σοφία του Θεού».

Θα ακολουθήσει ενδεικτικά το αστρολογικό έργο του Πτολεμαίου, του Κοπέρνικου, του Ελβετού ψυχίατρου Carl Jung, του Γερμανού ψυχολόγου Η. Aizenk, του σύγχρονου Γερμανού εκπαιδευτικού Reinhold Ebertin, και του περίφημου ζεύγους Michel και Francoise Gauquelin, Γάλλων ψυχολόγων και στατιστικολόγων.