Πλούταρχος - Μέρος Α΄

από τον Γ. Χαραλαμπίδη

Μία ανεξερεύνητη και ανεκμετάλλευτη φλέβα χρυσού, που απορρέει από τον κρυμμένο πολύτιμο θησαυρό της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, αποτελεί -χωρίς αμφιβολία- το βιβλίο του Πλουτάρχου: «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΜΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΩι ΚΥΚΛΩι ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ»

Το βιβλίο αυτό, όπως πολύ εύκολα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς -και μόνο από τον τίτλο του- βρίθει από συγκλονιστικές αποκαλύψεις, οι οποίες δυστυχώς δεν απέσπασαν ποτέ μέχρι τώρα την ανάλογη προσοχή από τους επίδοξους ερευνητές της Αλήθειας.

Είναι άξιος πάσης προσοχής ο επίλογος του βιβλίου, όπου ο Πλούταρχος αναφέρεται στον ρόλο που παίζει ο Ήλιος, η Σελήνη και η Γη, ως προς την εσωτερική υπόσταση και διαμόρφωση του Ανθρώπινου Όντος και επίσης την σχέση του με τις τρεις Μοίρες, Την Κλωθώ, την Λάχεση και την Άτροπο, γνωστές μας από τον Μύθο του Ηρός της Πολιτείας του Πλάτωνα:

Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο ίδιος ο Πλούταρχος, έζησε γύρω στο 45-120 μ. Χ. και ήταν ο τελευταίος Ιερέας του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών, (βλ. Ηθικά 792F) όπου ήταν υπεύθυνος για την ερμηνεία των χρησμών της Πυθίας. Κατείχε μάλιστα το αξίωμα αυτό για 29 ολόκληρα έτη, έως την στιγμή του θανάτου του.

Ως τελευταίος Ιερέας, είναι απολύτως λογικό να είχε συγκεντρώσει στα χέρια του το σύνολο της Αρχαίας Ελληνικής Απολλώνιας Σοφίας, που στην εποχή του διατηρούταν ακόμη στο ακέραιο, η οποία αντανακλάται στο περιεχόμενο των βιβλίων του. Επομένως, θα πρέπει να θεωρήσουμε τις απόψεις που υποστηρίζει ως ιδιαιτέρως σημαντικές, αφού εκ των πραγμάτων, είναι σε θέση να γνωρίζει τα κρυμμένα μυστικά που διέπουν την ζωή και τον θάνατο, καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον!

Ας εξετάσουμε λοιπόν την τελευταία παράγραφο του αρχαίου κειμένου, σε μία πιστή αλλά πιο ελεύθερη απόδοση που θα μας επιτρέψει να εισέλθουμε στο βάθος του πνεύματος του βαθειά μυημένου Φιλοσόφου-Ιερέα.

Για την καλύτερη και πληρέστερη κατανόηση, χωρίσαμε το αρχαίο κείμενο σε μικρές προτάσεις, όπου ακριβώς μετά την απόδοσή του στα Νέα Ελληνικά, υπάρχουν και τα αντίστοιχα απαραίτητα σχόλια, ώστε να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε πλήρως αυτό το τόσο σημαντικό μυστηριακό και ιερό, αρχαίο κείμενο.

Χρόνῳ δὲ κἀκείνας κατεδέξατο εἰς αὑτὴν ἡ σελήνη καὶ κατεκόσμησεν,

Σύμφωνα (με τις αρχαίες γνώσεις) η Σελήνη ήταν αυτή που καθόρισε την έννοια του Χρόνου και προσέδωσε σε αυτόν τάξη και αξία.

Πράγματι είναι γνωστό, ότι τα πρώτα ημερολόγια που χρησιμοποιήσαμε στην προσπάθειά μας να μετρήσουμε τον Χρόνο ήταν Σεληνιακά. Ακόμα και σήμερα, ο κύριος τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την πάροδο του Χρόνου αλλά και τις συνέπειές του, είναι η περιφορά της Σελήνης γύρω από την Γη και οι Φάσεις της.

εἶτα τὸν νοῦν αὖθις ἐπισπείραντος τοῦ ἡλίου τῷ ζωτικῷ δεχομένη νέας ποιεῖ ψυχάς,

Έπειτα (από τον καθορισμό του Χρόνου γίνεται αμέσως αντιληπτό), ότι ο Ήλιος είναι αυτός που σπέρνει τις Ιδέες μέσα στο Νου, και τότε η Σελήνη, επειδή αυτή ελέγχει την γέννηση και τον θάνατο κάθε ενσάρκωσης, είναι η αιτία που αποκτούν νέα (φθαρτά) Σώματα οι (αιώνιες) Ψυχές και ξεκινούν μία εξολοκλήρου νέα ζωή.

Όπως γνωρίζουμε, οι Ψυχές αν και είναι αρχαίες και έχουν περάσει από πολλές και διάφορες ενσαρκώσεις, κάθε φορά που πέφτουν στην ενσάρκωση δηλαδή κάθε φορά που επανεμφανίζονται στον πλανήτη Γη κάτω από νέο πρόσωπο και νέο σώμα, έχουν παντελή ΑΝΟΙΑ και ΑΓΝΟΙΑ των Αναμνήσεων των προηγούμενων ενσαρκώσεών τους. Δηλαδή ο Νους των νεοενσαρκωμένων Ψυχών είναι Κενός!

Ο Πλούταρχος μας λέει λοιπόν ότι ο Ήλιος, είναι ο υπεύθυνος για την εξέλιξη της λογικής κάθε νέου Ανθρώπου που γεννιέται στη Γη, ενσπείροντας στο Νου του τον «Σπερματικό Λόγο», έτσι ώστε αν καλλιεργήσει τους «σπόρους» αυτούς, θα προχωρήσει στην εξελικτική του πορεία.

Αυτό είναι το λεγόμενο «Μυστήριο της σποράς» το οποίο διδάσκει η Δήμητρα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Δηλαδή, αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο «Σπορεύς» είναι ο Ήλιος.

Αυτός είναι ο Σπερματικός λόγος και αναλόγως το έδαφος που θα πέσει ο σπόρος, δηλαδή αναλόγως το Σώμα που θα γίνει η ενσάρκωση θα υπάρξει και το ανάλογο εξελικτικό αποτέλεσμα καλλιέργειας.

Επομένως σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Πλουτάρχου:

Ο Ήλιος-Απόλλων παρέχει στον ενσαρκωμένο Άνθρωπο τον Νου.

Η Σελήνη-Άρτεμις παρέχει στην Ψυχή την δυνατότητα της ενσάρκωσης.

Πράγματι όπως είναι γνωστό από την Αστρολογία, η Σελήνη καθορίζει μέσω των «δεσμών» της με την Γη, την ώρα τον τόπο τον τρόπο και τον σκοπό της γέννησης κάθε Ανθρώπου, αλλά επίσης και τα αντίστοιχα δεδομένα του θανάτου του.

ἡ δὲ γῆ τρίτον σῶμα παρέσχεν.

Και αφού ολοκληρωθούν όλες αυτές οι διαδικασίες, πρώτα η επέμβαση του Ηλίου και στην συνέχεια η παρέμβαση της Σελήνης, έρχεται τρίτη η συνδρομή της Γης, η οποία παρέχει τα υλικά με τα οποία θα χτιστεί το σάρκινο σώμα μας.

Επομένως θα πρέπει να έχει καταστεί πλέον σαφής ο ρόλος των τριών Ουρανίων Σωμάτων, του Ηλίου της Σελήνης και της Γης, ως προς την εσωτερική σύσταση του Ανθρώπου:

Ο Ήλιος ελέγχει τον Νου μας.

Η Σελήνη ελέγχει την Ψυχή μας.

Η Γη ελέγχει το Σώμα μας.

οὐδὲν γὰρ αὕτη δίδωσιν <ἀλλ' ἀποδίδωσιν> μετὰ θάνατον ὅσα λαμβάνει πρὸς γένεσιν·

Αυτή όμως η προσφορά της Γης στην Ψυχή δεν διαρκεί για πάντα, διότι η Γη παίρνει και πάλι πίσω με τον θάνατο του Σώματος, όλα αυτά τα υλικά που είχε προσφέρει στην Ψυχή, για να επιτευχθεί μέσω της γέννησης, η ενσάρκωσή της.

ἥλιος δὲ λαμβάνει μὲν οὐδὲν ἀπολαμβάνει δὲ τὸν νοῦν διδούς,

(Αντιθέτως όμως με την πρακτική που ακολουθεί η Γη, η προσφορά του Ηλίου στην Ψυχή δεν αναιρείται ποτέ.) Ο Ήλιος δεν παίρνει ποτέ πίσω ό, τι έχει προσφέρει στην εκάστοτε ενσάρκωση της Ψυχής και (επειδή αυτό που προσφέρει είναι ο Σπερματικός Λόγος που εξελίσσει τον Νου), χαίρεται για την προσφορά του.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η εξέλιξη του Νου μας είναι άφθαρτη, σε αντίθεση με τα φθαρτά Σώματα που εναλλάσσει η Ψυχή μας στο Συμπαντικό της ταξίδι. Δηλαδή, η Νοητική μας εξέλιξη δεν χάνεται ποτέ!

Αυτό σημαίνει ότι η όποια καλλιέργεια του Πνεύματός μας και των ταλέντων μας, που επιχειρούμε να αναπτύξουμε σε κάθε μας ενσάρκωση, δεν χάνεται ποτέ, παρόλο που το υλικό μας Σώμα πεθαίνει. Θα πρέπει λοιπόν να δεχτούμε ότι καμία πνευματική προσπάθεια, σε οποιαδήποτε ζωή δεν πάει χαμένη, αλλά αντιθέτως το σύνολο των Πνευματικών προσπαθειών μας συσσωρεύεται και είναι αυτό που τελικά διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας, σε κάθε επόμενη ενσάρκωση της Ψυχής μας.

Το γεγονός αυτό είναι πραγματικά παρήγορο, διότι διαφορετικά δεν υπάρχει κάποιος άλλος εμφανής τρόπος που να έχει πέσει μέχρι τώρα στην αντίληψή μας, ο οποίος θα μπορούσε να επιφέρει κάποια ουσιαστική εξέλιξη κατά την διάρκεια μίας και μόνο ζωής.

Βεβαίως αυτή η υπέρτατη αξία της πνευματικής εξέλιξης μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο μέσω της Φιλοσοφίας, διότι θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Απόλλων χαροποιείται με την Νοητική μας εξέλιξή, απολαμβάνει πραγματικά να μας βλέπει να καλλιεργούμε τον Νου μας.

Επομένως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να κατανοήσουμε ότι η καλλιέργεια του Πνεύματος μας είναι ό, τι πιο σημαντικό μπορούμε να επιτύχουμε σε κάθε μας ζωή, άρα και σε αυτήν την ζωή που βιώνουμε με το Σώμα που διαθέτουμε τώρα!

σελήνη δὲ καὶ λαμβάνει καὶ δίδωσι καὶ συντίθησι καὶ διαιρεῖ [καὶ] κατ' ἄλλην καὶ ἄλλην δύναμιν·

Η Σελήνη όμως και προσφέρει και παίρνει πίσω. Και ενσαρκώνει την Ψυχή (ενώνει την Ψυχή με την Ύλη) και αποσυνθέτει την Ψυχή (διαχωρίζει την Ψυχή από την Ύλη). Επιπλέον όμως, αποτελεί την αιτία και άλλων δραστηριοτήτων της Ψυχής μας.

ὧν Εἰλείθυια μὲν ἣ συντίθησιν Ἄρτεμις δ' ἣ διαιρεῖ καλεῖται.

Από αυτές τις άλλες δραστηριότητες, επισημαίνουμε την δράση της Ειλείθυιας Αρτέμιδος, η οποία προσφέρει νέες συνθέσεις Ψυχής και Σώματος και αυτήν επικαλούνται οι άνθρωποι για να τους βοηθήσει στον τοκετό.

Με την λέξη «Διαιρεί» εννοεί εδώ ο Πλούταρχος την κοπή του ομφάλιου λώρου και την αποκοπή του εμβρύου από το σώμα της μητέρας του.

Η Ειλείθυια είναι υπεύθυνη και την σύλληψη αλλά και για τον τοκετό.