Η Μεγάλη Δευτέρα

Η Μεγάλη Δευτέρα, όπως και κάθε Δευτέρα, αποτελεί και ουσιαστικά την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας.

Σύμφωνα με το ειδικό τελετουργικό που ακολουθείται, ο σημερινός Όρθρος είναι ο ίδιος με τον χθεσινό εσπερινό, όπως και ο σημερινός εσπερινός θα είναι ο ίδιος με τον αυριανό Όρθρο.

Το γεγονός αυτό, αφενός μεν δίνει την δυνατότητα σε κάποιους πιστούς να μπορούν πιο εύκολα να παρακολουθήσουν την θεία λειτουργία στην ώρα που τους είναι πιο εύκολο, αφετέρου δε, αποτελεί έναν θαυμάσιο συνδετικό κρίκο που δημιουργεί μία πραγματική αλυσίδα, ενώνοντας και ενοποιώντας ολόκληρη την θεία διδασκαλία αυτών των τόσο σημαντικών, για την εξελικτική πορεία της Ψυχής μας, λειτουργιών.

Το βασικό γεγονός της Μεγάλης Δευτέρας που θα πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε είναι βεβαίως, η ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΚΙΑ η οποία ξεράθηκε αμέσως μόλις ο Κύριος την καταράστηκε!

Βάσει όσων έχουμε πει μέχρι τώρα, στα δύο προηγούμενα άρθρα μας, είναι πλέον πολύ εύκολο πλέον να καταλάβουμε την εννοιολογική σημασία της Άκαρπης Συκιάς και να κατανοήσουμε αυτό το τόσο απροσδόκητο γεγονός.

Ο Χριστός περνώντας κοντά από μία πολύ όμορφη και γεμάτη φύλλα Συκιά αποφασίζει να δοκιμάσει τους καρπούς της. Δυστυχώς όμως, όταν ψάχνει στα κλαδιά της για να βρει σύκα, μέσα στο κατά τα άλλα καταπράσινο δέντρο, δεν βρίσκει ούτε ένα!

Όλοι μας γνωρίζουμε τα περίφημα «φύλλα Συκής» με τα οποία καλύπτουν τα γεννητικά τους όργανα οι πρωτόπλαστοι, όταν εκπίπτουν από τον Παράδεισο.

Τόσο τα φύλλα, όσο και το ίδιο το σύκο, παραπέμπουν και αντιπροσωπεύουν την γενετήσια ορμή. Αυτό που θέλει να μας επισημάνει ο Χριστός είναι ότι δεν πρέπει να κάνουμε κατάχρηση της γενετήσιας ορμής μας και να μην αποτελεί τον αποκλειστικό σκοπό της ζωής μας.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η Συκιά ως σύμβολο, αντιπροσωπεύει ακριβώς τα τέσσερα κατώτερα τσάκρας μας, αυτά δηλαδή που βρίσκονται στην λιγότερο αναπτυγμένη νοητική κατάσταση και όπως είπαμε εκπροσωπούν την εικόνα του ΔΟΥΛΟΥ.

Επομένως, αν ζούμε μια ζωή, στην οποία είμαστε συνεχώς εστιασμένοι στο πώς θα ικανοποιήσουμε και θα καλύψουμε τις πάσης φύσεως σωματικές μας ανάγκες, (φυσικές και τεχνητές) ασχολούμαστε μόνο με την ικανοποίηση του ΔΟΥΛΟΥ μας, χωρίς να επιχειρούμε την παραμικρή προσπάθεια ικανοποίησης του ΚΥΡΙΟΥ μας, ο οποίος τρέφεται και αναπτύσσεται από την ενασχόλησή μας με την Ανώτερη γνώση και από τα Πνευματικά αγαθά!

Όταν λοιπόν ο Χριστός πλησιάζει στην Συκιά, αυτό που θέλει να ελέγξει, αν εάν αυτός ο «κατώτερος οργανισμός,» αν δηλαδή ο Άνθρωπος αυτός που ασχολείται αποκλειστικά με την ικανοποίηση των Σωματικών του Παθών, έχει καταφέρει να δημιουργήσει επάνω στα όμορφα κλαδιά του, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΡΠΟ, που θα αποτελούσε βεβαίως το αποτέλεσμα του ΜΟΧΘΟΥ του των ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ του.

Διότι ο ΚΥΡΙΟΣ ή ο Ανώτερος Εαυτός μας, αποτελεί το Ανώτερο κομμάτι του εαυτού μας και είναι απολύτως λογικό να διακατέχεται από την μεγάλη επιθυμία να δει αυτό το άκαρπο σώμα που διαθέτουμε ως προς την Πνευματική μας εξέλιξη, να φτάσει κάποτε στο σημείο να καρπίσει, ώστε να το μπορέσει και Αυτός, όταν «πεινάσει», να κόψει ένα σύκο και να τραφεί.

Βεβαίως, οι καρποί τους οποίους περιμένει να δει ο Χριστός δεν είναι τα σύκα, αλλά είναι οι καρποί που εμφανίζονται ως τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΜΑΣ.

Είναι οι προσπάθειές μας που καταβάλλουμε προκειμένου να εξελίξουμε τις Ψυχικές μας ιδιότητες. Είναι οι προσπάθειες που θα πρέπει συνεχώς να καταβάλουμε, για να γίνουμε καλύτεροι Άνθρωποι.

Η Ψυχική μας εξέλιξη είναι αυτή που αποτυπώνεται επάνω στην έννοια του καρπού!

Όμως ο Χριστός, μετά την επιτόπια εξέτασή του στο δέντρο, διαπιστώνει ότι δυστυχώς αυτό το δέντρο, δεν έχει αποκτήσει απολύτως κανέναν καρπό.

Δεν έχει καταβάλλει την παραμικρή προσπάθεια να εξελίξει τον Εαυτό του, δηλαδή να παράξει κάτι ωφέλιμο, όπως είναι ένα θρεπτικό φρούτο. Δεν έχει καταφέρει να εμφανίσει μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα της ύπαρξή του.

Για ποιον λόγο όμως ο Χριστός ξεραίνει την Συκιά;

Ο λόγος είναι για να μας δείξει ότι από την στιγμή που έναν καρποφόρο δέντρο όπως η Συκιά, δεν έχει παράξει καθόλου καρπό, παρόλο που έχει πάρα πολλά και πράσινα φύλλα, ουσιαστικά αυτό το δέντρο είναι τόσο άχρηστο, όσο ένα ξερό, δηλαδή νεκρό δέντρο.

Θα πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε, ότι δεν φτάνει μόνο να φαινόμαστε όμορφοι και ωραίοι, όπως στην προκειμένη περίπτωση η Συκιά.

Δεν θα πρέπει να φροντίζουμε μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση και το να δείχνουμε όμορφοι, αλλά αυτό που πρέπει να καταφέρουμε είναι να είμαστε πραγματικά όμορφοι εσωτερικά και αυτό μπορεί να κριθεί και να αποδειχτεί μόνο από το επιτυχές αποτέλεσμα των καρπών των πράξεών μας!

Εάν δεν ενεργήσουμε σύμφωνα με αυτήν την λογική, δηλαδή προσπαθώντας κατά την διάρκεια της ζωής να παράξουμε καρπούς, που θα μπορέσουν να ωφελήσουν τόσο εμάς τους ίδιους, όσο και τους συνανθρώπους μας, για τον Κύριό μας, είναι σαν να είμαστε νεκροί.

Για τον ίδιο τον Χριστό λοιπόν, η εικόνα μιας πολύ όμορφης και καταπράσινης Συκιάς χωρίς καρπούς, είναι ακριβώς η ίδια με μια Συκιά ξεραμένη που είναι νεκρή που και που η ύπαρξή της δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Ένας Άνθρωπος που φροντίζει για την Πνευματική του εξέλιξη, θα πρέπει να κινείται πάντοτε μέσα σε αυτήν την λογική, διότι θα πρέπει να είναι έτοιμος ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΛΕΓΧΕΙ από τον Κύριό του.

Σχετικό με τα όσα είπαμε είναι και ένα από τα πολύ γνωστά τροπάρια που ακούμε σήμερα στην εκκλησία.

Το πολύ γνωστό σε όλους μας:

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της Νυκτός!

και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα.

Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα.

Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς,

ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς.

Αλλά ανάνηψον κράζουσα·

Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, διά της Θεοτόκου ελέησον ημάς».

Μια σημερινή απόδοση του τροπαρίου θα μπορούσε να είναι η εξής:

«Δείτε, έρχεται ο Γαμπρός (Νυμφίος) μέσα στη νύχτα, και ευτυχής θα είναι ο Δούλος, που όταν φτάσει θα είναι ακόμα ξύπνιος, αλλά ανάξιος ο Δούλος που θα τον έχει πάρει ο ύπνος. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην αφεθείς στον ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο και κλειστείς έξω από τη βασιλεία των Ουρανών. Αλλά σύνελθε και φώναξε: Είσαι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Θεέ μας, μέσω της Θεοτόκου ελέησέ μας».

Ο Νυμφίος είναι βεβαίως ο Χριστός καταφτάνει σιγά σιγά με το γαϊδουράκι του, για να φωτίσει το Πνευματικό σκότος, εξαιτίας του οποίου διαβιώνουμε σαν Δούλοι!

Σε ένα επόμενο τροπάριο της σημερινής ημέρας, η Ψυχή μας συνειδητοποιεί ότι έχει την απόλυτη ανάγκη του Κυρίου για να προχωρήσει στην Κάθαρση των Παθών της και να καταφέρει να εισέλθει στον νυφικό δωμάτιο, στον Νυμφώνα…

Tον νυμφώνα Σου βλέπω,

Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω,

ίνα εισέλθω εν αυτώ·

λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής,

Φωτοδότα και σώσόν με»

Σε σημερινή απόδοση:

«Σωτήρα μου, βλέπω στολισμένο το δωμάτιο του γάμου, αλλά δεν έχω το κατάλληλο ένδυμα για να μου επιτραπεί να μπω μέσα. Κάνε λαμπερή τη στολή της Ψυχής μου, Εσύ που δίνεις το φως, και σώσε με».

Όσον αφορά την ανάλυση της λειτουργίας των εσωτερικών μας εγκεφάλων ή τσάκρας, η Μεγάλη Δευτέρα ενεργοποιεί και προσπαθεί να θέσει σε λειτουργία το δεύτερο κατά σειρά τσάκρα που ανήκει στην αρμοδιότητα του Ερμή, δηλαδή την χρήση της λογικής μας.

Αυτό σημαίνει ότι σαν Άνθρωποι βρισκόμαστε διαρκώς «κοιμισμένοι» μέσα σε μια μεγάλη πλάνη.

Εξαιτίας αυτής της πλάνης, πιστεύουμε ότι μπορούμε να έχουμε μια αντίληψη της αλήθειας, ενώ συνήθως στην πραγματικότητα δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε απολύτως τίποτα.

Αυτός που αναλαμβάνει να μας δείξει την πραγματική Αλήθεια και να ιάσει τον νου μας, από αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση στην οποία βρίσκεται, είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας, ο οποίος καταφτάνει «εν τω μέσω της Νυκτός».

Όπως θα δούμε όμως κατά τα δρώμενα της αυριανής μέρας, της Μεγάλης Τρίτης, για να αντιληφθούμε όμως αυτήν την άφιξη του Χριστού χρειάζεται να καταβάλουμε κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια.

Θα πρέπει να ξυπνήσουμε στην μέση της νύχτα και να τον συναντήσουμε.