H Μεγάλη Τρίτη

Την Παραβολή των Δέκα Παρθένων και την Παραβολή των Ταλάντων.

Ας ξεκινήσουμε προσπαθώντας να αντιληφθούμε το νόημα της πρώτης παραβολής των δέκα Παρθένων.

Η Παραβολή των 10 Παρθένων, θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με την έναρξη της λειτουργίας της λογικής μας, με τις ιδιαίτερες προσπάθειες που οφείλουμε να καταβάλουμε για να καταφέρουμε να επιτελέσουμε στην ζωή μας, όλες εκείνες τις απαραίτητες πράξεις, (δηλαδή τους καρπούς της συκιάς που έψαχνε και δεν έβρισκε ο Χριστός την χθεσινή ημέρα) που θα μας επιτρέψουν την συνάντησή μας μας τον ΚΥΡΙΟ μας

Το γεγονός αυτό είναι ισοδύναμο με την είσοδο μας στον ΝΥΜΦΩΝΑ ή στην Βασιλεία των Ουρανών.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πέντε «φρόνιμες» και πέντε «μωρές» Παρθένες, οι οποίες περιμένουν το Νυμφίο που θα έλθει για να παραλάβει τη Νύφη.

Βεβαίως όλοι μας γνωρίζουμε, ότι ο ΝΥΜΦΙΟΣ είναι ο ίδιος ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

Αυτό όμως που συνήθως, δεν είναι τόσο εύκολο να κατανοήσουμε είναι το ποια είναι η ΝΥΦΗ.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι σύμφωνα με την εσωτερική ανάλυση που έχουμε επιχειρήσει μέχρι τώρα, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε ακριβώς ποιες είναι αυτές οι ΝΥΦΕΣ.

Ας θυμηθούμε ότι η εσωτερική υπόσταση κάθε Ανθρώπου αποτελείται από τον Κατώτερο και από τον Ανώτερο Εαυτό του. (όπως έχουμε αναλύσει στο σχετικό άρθρο για την Ανάσταση του Λαζάρου)

Στην Χριστιανική Ορολογία, ο Κατώτερος Εαυτός ονομάζεται ΔΟΥΛΟΣ και ο Ανώτερος ονομάζεται ΚΥΡΙΟΣ.

Μια εξίσου αποκαλυπτική κωδικοποιημένη ερμηνεία, η οποία είναι σε θέση να μας δώσει την πλήρη εξήγηση της σημερινής Παραβολής, είναι αν συνδέσουμε την λέξη ΔΟΥΛΟΣ με την ΝΥΦΗ και βεβαίως την λέξη ΝΥΜΦΙΟΣ με τον ΚΥΡΙΟ.

ΝΥΜΦΙΟΣ= ΚΥΡΙΟΣ = Ανώτερος Εαυτός

ΝΥΜΦΗ= ΔΟΥΛΟΣ = Κατώτερος Εαυτός

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι ο ΝΥΜΦΩΝΑΣ είναι ο τόπος στον οποίο θα τελεστεί ο ΓΑΜΟΣ των δύο επιμέρους Εαυτών μας, γεγονός που μπορεί να μας οδηγήσει στην Θέωση, αφού όμως εκπληρωθεί μια βασική προϋπόθεση!

Θα πρέπει η ΝΥΜΦΗ να καταστεί απολύτως άξια του ΝΥΜΦΙΟΥ!

Το γεγονός αυτό περιγράφεται με θαυμάσιο τρόπο σε αυτήν την Παραβολή ως εξής:

Εμφανίζονται 5 Παρθένες Φρόνιμες και 5 Παρθένες Μωρές.

Και οι 10 περιμένουν τον ΝΥΜΦΙΟ.

Οι διαφορά τους είναι ότι οι Φρόνιμες, φροντίζουν να πάρουν μαζί με τα αναμμένα λυχνάρια τους και περισσότερο λάδι, που θα μπορούσε να τους χρησιμεύσει στην περίπτωση που ο Νυμφίος αργούσε να έρθει, κάτι που όπως γνωρίζουμε συνέβη πράγματι.

Αυτό όμως το ενδεχόμενο, το αγνόησαν πλήρως οι Μωρές Παρθένες, οι οποίες αν και περίμεναν και αυτές για τον ίδιο λόγο, τα λυχνάρια τους έσβησαν.

Οι καρποί των πράξεών μας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το «Νυφικό» μας φόρεμα. Αυτό το «Φόρεμα της Ψυχής μας» είναι που παραμένει πάντοτε ΦΩΤΕΙΝΟ ώστε να γίνει ΟΡΑΤΟ από τον ΝΥΜΦΙΟ που καταφτάνει «ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ»

Όμως αυτή η διαδικασία της σωστής και επιλεγμένης ένδυσης της Ψυχής μας, είναι βεβαίως εξαιρετικά χρονοβόρα. Διαρκεί όσο και ολόκληρη η ζωή μας.

Πράγματι, η ώρα περνάει και ο Νυμφίος αργεί να καταφτάσει.

Το αποτέλεσμα είναι οι Παρθένες να νυστάξουν και όπως είναι φυσικό να κοιμηθούν.

Όταν επιτέλους ακούγεται η φωνή «ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ», οι Μωρές Παρθένες ψάχνουν να βρουν λάδι για να ανάψουν τα σβησμένα λυχνάρια τους, αργοπορούν και μένουν έξω από το γάμο, δηλαδή «ΕΚΤΟΣ ΝΥΜΦΩΝΟΣ».

Οι Φρόνιμες Παρθένες όμως, έχουν φροντίσει και γι αυτό το ενδεχόμενο και είναι έτοιμες, ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ με τους λύχνους τους αναμμένους να υποδεχτούν τον ΚΥΡΙΟ τους και να οδηγηθούν τελικά στον ΝΥΜΦΩΝΑ, να εισέλθουν δηλαδή στην Βασιλεία των Ουρανών.

Ποιος είναι όμως ο λόγος που υπάρχουν ΦΡΟΝΙΜΕΣ και ΜΩΡΕΣ ΠΑΡΘΕΝΕΣ;

Την απάντηση σε αυτήν την τόσο κρίσιμη ερώτηση μας την δίνει η δεύτερη Παραβολή της σημερινής ημέρας!

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ η οποία μας διδάσκει ακριβώς τον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο θα καταφέρουμε να μεταλλάξουμε την ΜΩΡΙΑ μας σε ΦΡΟΝΗΣΗ!

Την δυνατότητα αυτήν μπορούμε να την αποκτήσουμε αν στην ζωή μας είμαστε ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ και ΜΕΘΟΔΙΚΟΙ κυρίως ως προς την τήρηση των ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ τα οποία κάθε ανεξαιρέτως Άνθρωπος διαθέτει.

Η Παραβολή των ΤΑΛΑΝΤΩΝ μας διδάσκει ότι σαν Άνθρωποι, για να μην παραμείνουμε ΜΩΡΕΣ ΠΑΡΘΕΝΕΣ ή ΔΟΥΛΟΙ του ίδιου μας του Εαυτού, κατά την διάρκεια ολόκληρης της ζωής μας, αλλά αντιθέτως για να καταστούμε ΦΡΟΝΙΜΟΙ είμαστε υποχρεωμένοι να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.

Δηλαδή τα ΤΑΛΑΝΤΑ είναι τα ΤΑΛΕΝΤΑ μας, τα Χαρίσματα μας, τα οποία πάση θησεία πρέπει να αξιοποιήσουμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε στην εξέλιξή μας.

Σύμφωνα με την Παραβολή, κάποιος άνθρωπος που ήταν έτοιμος να φύγει για ταξίδι κάλεσε τους ΔΟΥΛΟΥΣ του και τους παράδωσε την περιουσία του!

Και σ' άλλον μεν έδωσε πέντε τάλαντα σ' άλλον δύο και σ' άλλον ένα σύμφωνα με τη δύναμη του καθενός και αμέσως αναχώρησε.

Εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα πήγε και δούλεψε και μ' αυτά κέρδισε και άλλα πέντε. Έτσι έκανε και αυτός που πήρε τα δύο και κέρδισε άλλα δύο.

Εκείνος όμως που πήρε το ένα, πήγε και έσκαψε στη γη και έθαψε το χρήμα του κυρίου του. Αυτός τον ΔΟΥΛΟ είναι ο μόνος που δεν συγχώρεσε ο ΚΥΡΙΟΣ του, διότι δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να αναπτύξει το ΤΑΛΕΝΤΟ-ΤΑΛΑΝΤΟ του που ο Κύριος του του εμπιστεύτηκε.

Σύμφωνα λοιπόν και με το Τροπάριο της Κασσιανής, το οποίο ψάλλεται σήμερα, θα πρέπει να επιχειρήσουμε και να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε μία συνειδητή καταγραφή όλων των αμαρτιών μας και να μετανοήσουμε.

Να αρχίσουμε δηλαδή να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Η πράξη της ΜΕΤΑ-ΝΟΗΣΗΣ είναι αυτή που θα συμβάλλει στην σωστή λειτουργία του ΝΟΟΣ μας.

Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να συνειδητοποιηθούν όλες μας οι αμαρτίες.

Να δούμε και να επανεξετάσουμε τα πάντα κάτω από το δυνατό ΦΩΣ της ΓΝΩΣΗΣ του ΗΛΙΟΥ, το οποίο αντιστοιχεί στο τρίτο κατά σειρά εσωτερικό μας εγκέφαλο ή τσάκρα και ανήκει στην δικαιοδοσία του Απόλλωνα.

Ολοκληρώνοντας και την σημερινή ημέρα της Μεγάλης Τρίτης, παραθέτουμε το πολύ σημαντικό τροπάριο της Κασσιανής, της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσας γυνής»

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,
ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,

ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,

αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,
ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,
τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη

και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σήν δούλην παρίδης,
Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,

σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά
πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:
Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι,
η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,

εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου,
εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,
και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε,
από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη
και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση,
ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου,
εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.