Γιατί δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ένας άντρας δε μας θέλει πια;

Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό στην ανθρώπινη φύση από τον έρωτα και τη συντροφικότητα. Εξίσου όμως φυσιολογικό, είναι και ο χωρισμός, ο οποίος σηματοδοτεί την λήξη της σχέσης και των συναισθημάτων, τουλάχιστον όπως τα γνώριζες μέχρι τη στιγμή εκείνη. Το μεγάλο λάθος της κοινωνίας αυτής, και μερίδιο ευθύνης έχουμε και όλοι όσοι έχουμε καταπιαστεί με το θέμα των σχέσεων (ναι αυτομαστιγώνομαι), είναι ότι έχουμε πλασάρει το χωρισμό σαν κάτι αρνητικό. Είναι αναμφισβήτητα το τέλος μίας σχέσης, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι και το τέλος της ζωής μας –ή έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα-. Προσωπικά, προτιμώ να αποκαλώ το χωρισμό την αρχή μίας νέας περιόδου, η οποία σχεδόν πάντα χαρακτηρίζεται από περισσότερη ενέργεια και δημιουργικότητα – και αυτό είναι πάντα καλό-.

Εν πάση περιπτώσει το θέμα μου σήμερα δεν είναι ο χωρισμός αλλά ο πρώην. Αλλά θα πάρω τα πράγματα από την αρχή: Όλες έχουμε-ή σχεδόν όλες- έναν πρώην ο οποίος έχει «ξεχωριστή» θέση, όχι στην καρδιά μας αλλά στο μυαλό και την ψυχοσύνθεσή μας. Είναι αυτός ο άνθρωπος (αυτός) που κάποτε μας ταλαιπώρησε λίγο περισσότερο, ή μας στενοχώρησε λίγο περισσότερο, ή για να γίνω και πιο δραματική, μας έκανε κουρέλια. Είναι ο άνθρωπος που μας έβγαλε ακραία συναισθήματα-προφανώς όχι πάντα θετικά- και εκείνος που μπορούσε να επηρεάσει τη διάθεσή μας ακόμη και με ένα του βλέμμα.

Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr