Η Αστρολογία και πως κατασκευάζεται Μέρος Β΄

It is a man’s world

Η πτώση της Μητριαρχίας και η αντικατάσταση της από μια ανδροκρατική κουλτούρα, άφησε κατά τη γνώμη μου τα εμφανή σημάδια της στον αστρολογικό κορμό.

Όλες οι ερμηνείες και τα «αξιώματα», ουσιαστικά υποτιμούν τον θηλυκό ρόλο, κάτι ιδιαίτερα οξύμωρο αν αναλογιστεί κανείς πως σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που εντρυφά στην αστρολογία είναι γυναίκες.

Κατ’ αρχάς είναι δεδομένο πως εξ αιτίας του ότι οι γυναίκες στην αρχαιότητα είχαν έναν περιθωριοποιημένο ρόλο, μια αστρολογική πρόβλεψη δεν τις είχε ως σημείο αναφοράς. Στην πραγματικότητα, όλοι οι χρησμοί-ερμηνείες αναφερόντουσαν σε άνδρες και για τις γυναίκες απέμενε μόνον οτιδήποτε σχετιζόταν με τα καθήκοντα τους ως σύζυγοι και μητέρες.

Αυτό σημαίνει πως οι αστρολογικές ερμηνείες στο σύνολο τους ήταν προσαρμοσμένες στις αξίες και τις ανάγκες ενός «αρσενικού» κόσμου.

Κι εδώ αρχίζουν τα ...περίεργα!

Υποτίθεται πως οι σχεδόν «αξιωματικές» θεωρήσεις για θέσεις πλανητών που έχουν φθάσει μέχρι τις μέρες μας (κυριαρχίες, εξάρσεις, πτώσεις κλπ) είναι κάποιο είδος «κοσμικής αλήθειας», ενώ τελικά το μόνο που κάνουν είναι να στηρίζουν με νύχια και με δόντια αυτήν την «αρσενο-κεντρική» κουλτούρα.

Για παράδειγμα, εκτός από τον «εκθηλυμένο» αδύναμο Άρη, που ήταν περίπου... κατάπτυστος, δημιουργώντας πλήθος κοινωνικών πιέσεων σε όποιον ατυχή άνδρα τον είχε στο ωροσκόπιο του, κάθε πλανητική θέση που υπονοούσε την δυνατότητα κυριαρχίας του θηλυκού απέναντι στο αρσενικό έγινε επίσης δακτυλοδεικτούμενη και «κακή». Η Σελήνη και η Αφροδίτη στο Σκορπιό είναι ίσως τα καλύτερα παραδείγματα, αυτής της αρσενικής «προπαγάνδας» που ενσωματώθηκε στο αστρολογικό οικοδόμημα. Τόμοι έχουν γραφτεί για την καταστρεπτική διάσταση αυτών των δύο θέσεων, θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε ότι αυτή η τοποθέτηση έγινε πάνω σε ανδρικούς χάρτες ή με σημείο αναφοράς τους άνδρες. Γιατί στο ωροσκόπιο μιας γυναίκας οι δύο αυτές θέσεις υποδηλώνουν την δυνατότητα τους να κυριαρχούν πάνω στο «αρσενικό» ως ιέρειες και μάγισσες με την αρχετυπική έννοια των όρων, είτε γοητεύοντας το και αποσπώντας το από τον «ίσιο δρόμο», είτε «κατασπαράζοντας το».

Το τελευταίο εκτός από την κοινωνική, έχει και μια σαφέστατη ψυχολογική διάσταση, αναφερόμενο στον κίνδυνο της Συνείδησης να «ξανακυλήσει» έρμαια στην επιρροή των δυνάμεων του Ασυνείδητου.

Μια αίσθηση κινδύνου που ήταν διάχυτη, όταν το αρσενικό Εγώ χειραφετήθηκε από την Μοίρα. Άλλες εποχές βέβαια τότε, αφού σήμερα το κεντρικό αίτημα είναι πλέον η ισότιμη σύνθεση αρσενικού-θηλυκού. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει με τη σειρά τους οι «θηλυκές» δυνάμεις να χειραφετηθούν από το ηθικό και πολιτισμικό συλλογικό εποικοδόμημα του Άνδρα-Θεού.

Την διπλή (κοινωνική-ψυχολογική) διάσταση αυτής της «αντιπαλότητας» μπορείτε να διαβάσετε στην σειρά των άρθρων «Το Αρχέτυπο του Ζωδιακού» (1,2,3 και 4) στην ενότητα Ψυχολογική Αστρολογία, όπου περιγράφω με περισσότερες λεπτομέρειες τα πως και τα γιατί αυτού του status quo.

Σε αγαστή σύμπνοια με τις νέες αρχές που προέκυψαν από την αλλαγή σκυτάλης στις κοινωνικές δομές, ο Ήλιος, ο Άρης, η Σελήνη και η Αφροδίτη, «κατατάχθηκαν» και αξιολογήθηκαν με τρόπο που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του συστήματος. Απέκτησαν την «πτώση» ή την «έξαρση» τους όπου «ήταν ενδεδειγμένο». Και βέβαια ο Κρόνος χρίστηκε ως «ο μεγάλος επιβλέπων», η ασφαλιστική δικλείδα για την διατήρηση αυτής της (αν)ισορροπίας.

Και τελικά γίναμε χρήστες μιας «αρσενικής» αστρολογίας, θεωρώντας τις προσδοκίες της ως κανόνες και θέσφατα.

Όλα αυτά βέβαια ήταν και είναι κάτι πολύ περισσότερο από «άψυχα» δόγματα. Οι καταδικαστέες συμπεριφορές-επιλογές, που κωδικοποιήθηκαν σε συγκεκριμένες πλανητικές θέσεις, ήταν εξοστρακισμένες και από την πραγματική ζωή, με αποτέλεσμα τελικά οι «κακές» θέσεις να δημιουργούν ουσιώδεις παρενέργειες. Για παράδειγμα ένας όχι και τόσο δυναμικός άνδρας, για να μην αποκαλύψει την ιδιαιτερότητα του, αναγκαζόταν να υιοθετήσει μια πολιτική-συμπεριφορά που ενεργειακά του ήταν ξένη. Να υποδυθεί δηλαδή τον παλικαρά, ενώ δεν ήταν. Ή να συμπεριφέρεται ως σαρκοβόρο, ενώ ήταν vegeterian.

Φανταστείτε λοιπόν μια χελώνα να προσπαθεί να υποδυθεί το λιοντάρι, γνωρίζοντας πως αν δεν το κάνει, δεν θα μπορούσε ποτέ να καταξιωθεί σε αυτήν την «κοινωνία των λιονταριών». Τραγέλαφος...

Και αν το μεταφέρουμε στην ανθρώπινη κοινωνία, αυτή ήταν είναι και θα είναι η γενεσιουργός αιτία για μια σειρά από συμπλέγματα, ενοχές και υποκριτικές πρακτικές. Ο «αδύναμος» Άρης, λειτουργώντας με έναν τρόπο που δεν του αρμόζει ενεργειακά γίνεται μια καρικατούρα του «δυνατού» Άρη. Προσπαθώντας να φανεί ένας γενίτσαρος αντάξιος των προτύπων του, βγάζει κακίες, συσσωρεύει απωθημένα και γίνεται τελικά ένας συμπλεγματικός τύραννος, όπου και όταν κληθεί να γίνει «αρχηγός».

Το σωστό βέβαια για τον ίδιο θα ήταν να νιώθει άνετα με τις ιδιαίτερες ιδιότητες του, αφού δεν είμαστε όλοι γεννημένοι με τις ίδιες προδιαγραφές και ο καθένας μας είναι καλύτερος σε διαφορετικό τομέα. Αν συνέβαινε αυτό, αν δηλαδή δεν αποκτούσε ενοχές για την ιδιαιτερότητα του, τότε θα ήταν ευτυχέστερος και αυτός και οι γύρω του. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι από μας υποκύπτουμε στα προαπαιτούμενα μέτρα της κοινωνίας που θέλει να κόβει και να ράβει τα μέλη της σαν τον Προκρούστη.

Το τραγικό ωστόσο της υπόθεσης, δεν σταματά εδώ αλλά έχει άμεσες -όσο και διαχρονικές- συνέπειες στις αστρολογικές ερμηνείες,: Την «θεσμοθέτηση» παραπλανητικών πορισμάτων που παίρνουν την διαστρεβλωμένη αντίδραση του «ασθενούς» και την πιστοποιούν ως αυταπόδεικτο «ελάττωμα».

Για παράδειγμα, οι φοβίες και οι διαταραχές που προσάπτονται τόσο στον «κακό» Άρη, όσο και την Σελήνη ή την Αφροδίτη δεν είναι παρά η φωτογραφία της ενστικτώδους αντίδρασης στον ψυχικό βιασμό που συντελείται κατ’ εξακολούθηση σε βάρος τους.

Εδώ λοιπόν, ενώπιον μιας βιασμένης ψυχής ονόματι «διαφορετικός» Άρης, που προσπαθεί να επιβιώσει από την ηθική και ιδεολογική τρομοκρατία της κοινωνίας (από την οικογένεια ξεκινώντας) έρχονται οι «σοφοί» και συμπεραίνουν: Είναι φανερό πως αυτός ο Άρης δεν λειτουργεί φυσιολογικά. Έχει ένα εκ γενετής πρόβλημα προσαρμοστικότητας!

Έτσι, όπως και με την περίπτωση του Άρη, όσες και όσοι αρέσκονται στην ένταση και το πάθος μιας Σελήνης στο Σκορπιό, εξ αιτίας των επιβεβλημένων κοινωνικών και ηθικών κριτηρίων (σε γενικές γραμμές ότι ορίζεται από την Εκκλησιαστική ηθική ως αμαρτία) καταλήγουν συχνά σε ένα είδος υπαρξιακού ευνουχισμού και ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο, αφού αποστερούνται αυτό για το οποίο είναι γεννημένοι. Το σεξ στην καθαρά ενεργειακή του διάσταση, όπως την όρισε ο Βίλχελμ Ράιχ.

Και αντ’ αυτού τιμούν το «σκιερό σεξ» αυτοτιμωρούμενοι μετά από κάθε «αμαρτία» όπως ακριβώς και οι μοναχοί κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Και πάλι, αυτή η «σκιερή» πλευρά της Σελήνης θεωρείται ως φυσικό χαρακτηριστικό της, ενώ είναι βέβαιο πως αν είναι ...τυχερή και βρει έγκαιρα τον εαυτό της, αψηφώντας τους «ιερούς» ηθικούς κανόνες ενός ξένου σε αυτήν κόσμου, τότε όχι μόνον θα έχει την ...υγειά της αλλά θα την χαίρονται και οι δικοί της.

Γιατί αν υπάρχει ένας απαράβατος νόμος στο σύμπαν είναι πως η αποπροσανατολισμένη και εγκλωβισμένη ενέργεια έχει ως επί το πλείστον ανεπιθύμητες παρενέργειες.

Ας μην κάνουμε το λάθος λοιπόν να θεωρούμε την παραλλαγμένη ενέργεια-προϊόν βιασμού και υποτέλειας- ως φυσικό χαρακτηριστικό, χωρίς να αναλογιζόμαστε τις αιτίες που μπορεί να δημιούργησαν συμπεριφορές και επιλογές και το κυριότερο χωρίς να σκεφτόμαστε ότι κάτω από διαφορετικές συνθήκες και σε ένα άλλο κοινωνικό περιβάλλον οι ίδιες «κακές» θέσεις θα ήταν διαβατήριο προς την ευτυχία.

Οι ερμηνείες των πλανητών σε «πτώση» ή «αδυναμία» και το πως φθάσαμε ως εκεί μου θυμίζουν έντονα μια εμπειρία που είχα πριν από χρόνια με ένα «τεστ προσωπικότητας» στην «Εκκλησία της Σαϊεντολογίας». Με προσκάλεσαν (ψάρεψαν) να συμπληρώσω ένα ερωτηματολόγιο, «μια υπόθεση δέκα λεπτών», όπως με διαβεβαίωσαν. Το δεκάλεπτο όμως έγινε τελικά μια ώρα, αφού έπρεπε να απαντήσω σε εκατοντάδες ερωτήματα.

Εκνευρισμένος, είπα να τηρήσω το λόγο μου και το συμπλήρωσα όλο. Το πόρισμα που βγήκε ύστερα από μερικά ακόμη λεπτά αναμονής ήταν πως «ήμουν εκνευρισμένος». Σωστό, με τη διαφορά πως αυτή η κρίση έγινε για το σύνολο του χαρακτήρα μου και όχι για εκείνη τη στιγμή. Όμως το πόρισμα για τους ιθύνοντες ήταν μια φωτεινή επιγραφή που αναβόσβηνε πάνω από το κεφάλι μου «Ο τύπος είναι τσαντίλας!». Και ποιος ξέρει από ποιά καθαρτήρια φλόγα θα είχα περάσει για να «εξαγνιστώ», αν ήθελα να γίνω κι εγώ ένας ακόμη «πιστός» του δόγματος.

Η θεσμοθετημένη κοινωνική προκατάληψη που έχει διαποτίσει και το αστρολογικό οικοδόμημα γίνεται έκδηλη αν αναλογιστούμε τις αντίστοιχες παρενέργειες ενός θεωρούμενου «δυνατού» Άρη.

Στην πράξη, ένας Άρης στον Κριό μπορεί να γίνει εξαιρετικά βίαιος και να «φάει» μισή ντουζίνα στην ...καθισιά αλλά οι εγκληματικές πράξεις του έχουν ένα ελαφρυντικό παραπάνω επειδή σύμφωνα με την νομολογία «γίνονται εν βρασμώ ψυχής». Καλό παιδί δηλαδή αλλά λίγο εγκληματίας...

Αντίθετα η «γυναικεία» πονηριά που κρύβεται πίσω από ένα καλά οργανωμένο σχέδιο είναι εξόχως κολάσιμη, ακόμη και αν το ενδεχόμενο θύμα είναι ξαδελφάκι του Μένγκελε.

Το πλήθος των ερμηνευτικών «παρεξηγήσεων» που εμπεριέχονται στην αστρολογία είναι πραγματικά ατελείωτο, χωρίς αυτό να σημαίνει -όπως είπε ο Κέπλερ πριν από 500 χρόνια- ότι πρέπει να πετάξουμε και το μωρό μαζί με τα βρώμικα νερά της μπανιέρας. Και επειδή το ένα φέρνει το άλλο, τελικά στο σύνολο τους αυτές οι παρεξηγήσεις έλκουν την καταγωγή τους από τον φαύλο κύκλο ενός «αρσενικού» δογματισμού.

Σημειώνω μερικά μόνον από τα "παράδοξα". 　

Η ...χιλιοτραγουδισμένη Σελήνη στον Ταύρο (σε έξαρση) υποτίθεται πως είναι εχέγγυο μιας ασφαλούς ζωής, συναισθηματικά και υλικά. Όταν όμως «σπάσει» δεν ξανασηκώνεται ποτέ, σε αντίθεση με την απέναντι της που το μπες-βγες από την κόλαση στον παράδεισο το ‘χει για ψωμοτύρι.

Οι μεγαλύτεροι κωμικοί έχουν κάποιο από τα Φώτα ή τον Ωροσκόπο τους στον Σκορπιό, το ζώδιο -υποτίθεται- που μαζί με τον Αιγόκερω προΐσταται της κατάθλιψης.

Οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές έχουν τον Άρη τους σε ...πτώση ή αδυναμία, στον Καρκίνο και τον Ζυγό δηλαδή.

Κι αυτά δεν τα γράφει καμία «Βίβλος» αλλά είναι πορίσματα που βγαίνουν από την ίδια τη ζωή και τα ωροσκόπια.

Το πρώτο βήμα για μια ουσιαστική αναθεώρηση της αστρολογικής σκέψης είναι η αμφισβήτηση της από τις άμεσα θιγόμενες, δηλαδή τις γυναίκες. Το φεμινιστικό κίνημα έχει κάνει ήδη πολλούς κύκλους αλλά από την Αστρολογία δεν πέρασε στιγμή, εκτός κι αν κανείς θεωρήσει επανάσταση το Asteroid Goddesses της «δικιάς» μας Demetra George.

Θυμάμαι ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό βιβλίο που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70 «Ο άνδρας και πως κατασκευάζεται», με θέμα την «εκπαίδευση» των παιδιών από τους γονείς αλλά και τις διαφημίσεις που ως εικόνα της κοινωνίας έφερναν μαζί τους την «αλήθεια» της αρσενικής υπεροχής.

Στη θέση εκείνου του «άνδρα» βρίσκεται ακόμη ο «αστρολόγος». Και η «κατασκευή» του συνεχίζεται μπροστά στα αμέριμνα πλήθη που ακόμη πρεσβεύουν σε μια μισή αλήθεια.

Φυσικά, η λύση δεν είναι -όπως έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στον κοινωνικό στίβο- να κυριαρχήσουν οι γυναίκες, υιοθετώντας τις αρσενικές αξίες. Δηλαδή να αλλάξει το φύλο στην διακυβέρνηση αλλά το πρόγραμμα να παραμείνει το ίδιο.

Η ένωση των αντιθέτων, του Γιν και του Γιανγκ της ανατολικής παράδοσης, είναι το ζητούμενο.

Η αστρολογία όπως και ο κόσμος χρειάζεται πρωτίστως την αναγνώριση και την από-ενοχοποίηση των «θηλυκών» ιδιοτήτων, όπως είναι το συναίσθημα, ο έρωτας και η αποδοχή. Την ισότιμη «είσοδο» τους στις αστρολογικές ερμηνείες και συνολικά στο παιχνίδι της ζωής, για να γίνει αυτή περισσότερο όμορφη, δικαιότερη και λιγότερο δογματική.

*Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο «Η Αστρολογία του 21ου αιώνα», εκδόσεις Ερεχθηίς, το οποίο μπορείτε να παραγγείλετε στο e-shop του astrology.gr