Μήπως αναβιώνουμε κατ’ επανάληψη το Παρελθόν; Μέρος B΄

από τον Γ. Χαραλαμπίδη

Διαπιστώσαμε βάσει των αποκαλύψεων του Πλουτάρχου, ότι η Ψυχή μας σε κάθε γήινη ενσάρκωσή της, αναβιώνει το Παρελθόν.

Θα πρέπει να αναλύσουμε γιατί μας συμβαίνει αυτό το «κακό» και πώς θα μπορούσαμε να βγούμε από αυτήν την ταλαιπωρία, δηλαδή πώς θα καταφέρουμε να μπούμε στο ΠΑΡΟΝ και να προχωρήσουμε στο ΜΕΛΛΟΝ;

Σύμφωνα με τους αρχαίους κανόνες της λειτουργίας της Ελληνικής Γλώσσας, ένας απλός αναγραμματισμός, μας αποδεικνύει ότι η γλώσσα μας, γνωρίζει πολύ καλά ότι το ΠΑΡΟΝ είναι ΑΠΟΝ κατά την διάρκεια της ενσαρκωμένης ζωή μας επάνω στον πλανήτη Γη.

ΠΑΡΟΝ = Ρ+ΑΠΟΝ

Το γράμμα Ρ σύμφωνα με την εσωτερική ερμηνεία που διαθέτει κάθε ένα γράμμα του αλφαβήτου μας, συμπυκνώνει μέσα του, την έννοια της Ροής και της αέναης και συνεχούς επανάληψης που πηγάζει από αυτήν, έτσι ώστε με τον τρόπο αυτόν να μάς επισημαίνει ότι είναι αδύνατον να αντιληφθούμε το ΠΑΡΟΝ κατά την διάρκεια της ένσαρκης ζωής μας, δηλαδή κατά την παραμονή μας επάνω σε έναν πλανήτη Γη όπου ενσαρκωθήκαμε ακριβώς με τον σκοπό να βιώσουμε το ΠΑΡΕΛΘΟΝ σαν μια συνεχή ροή.

Ας μην ξεχνάμε βεβαίως την και την ρήση του Ηρακλείτου «Τα Πάντα Ρει» με την οποία μας επισημαίνει ότι τα πάντα που συμβαίνουν στην ζωή μας, βρίσκονται σε μια συνεχή και επαναληπτική ροή.

Αντιθέτως αυτό που είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Πλουτάρχου, είναι ότι θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε το ΠΑΡΟΝ κατά την διάρκεια του Θανάτου μας, όπου σύμφωνα με την αρχαία ελληνική αντίληψη, η Ψυχή μας άσαρκη πλέον, αφού απελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματός της, μεταβαίνει ελεύθερη κατ’ αρχήν στους «Λειμώνες της Περσεφόνης» και στην συνέχεια αν κριθεί άξια θα της επιτραπεί να προχωρήσει στα «Ηλύσια Πεδία», δύο περιοχές που θεωρείται ότι βρίσκονται επί της σφαίρας της Σελήνης!

Καταλήγουμε επομένως στο εξής συμπέρασμα:

Κατά την διάρκεια που η Ψυχή παραμένει άσαρκη, δηλαδή για όσο διάστημα δεν διαθέτει υλικό σώμα, κατοικεί υποχρεωτικά στην Σελήνη και μάλιστα σε αυτήν την περίπτωση, βιώνει και έχει πλήρη αντίληψη του ΠΑΡΟΝΤΟΣ.

Αντιθέτως, κατά την διάρκεια που η Ψυχή είναι ένσαρκη, δηλαδή διαθέτει υλικό σώμα και κατοικεί στην Γη, και τότε αναβιώνει υποχρεωτικά το ΠΑΡΕΛΘΟΝ.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό η τόσο παράδοξη κατάσταση, αρχίζει πλέον σιγά-σιγά να γίνεται κατανοητός:

Έτσι λοιπόν θα πρέπει να θεωρήσουμε, πως όταν ένας Άνθρωπος ολοκληρώνει τον κύκλο της ένσαρκης ζωής του, ο οποίος πραγματοποιείται υποχρεωτικά στον πλανήτη Γη, όταν «πεθάνει», το υλικό του σώμα παραμένει στην Γη καθότι τα υλικά του σώματός του, επιστρέφουν και πάλι στον πλανήτη που τα πρόσφερε κατά την γέννησή του, ενώ η άσαρκη Ψυχή του, επιστρέφει επίσης στην φυσική της έδρα που όπως είδαμε βάσει των αποκαλύψεων του Πλουτάρχου είναι η Σελήνη.

Όταν η Ψυχή επιστρέψει άσαρκη πλέον στην Σελήνη, τότε και μόνο τότε, έχει την δυνατότητα να βιώσει το ΠΑΡΟΝ.

Ο λόγος που πρέπει να βιώσουμε το ΠΑΡΟΝ μετά τον θάνατό μας, οφείλεται στο γεγονός ότι μόνο τότε θα μπορούσαμε να κριθούμε για τις πράξεις που κάναμε στο ΠΑΡΕΛΘΟΝ, δηλαδή κατά την διάρκεια της περιόδου που η Ψυχή μας ήταν ενσαρκωμένη σε κάποιο υλικό σώμα και ζούσε επάνω στον πλανήτη Γη.

Εξυπακούεται ότι μπορούμε να κρίνουμε κάποια πράξη της ένσαρκης ζωής μας, μόνο από την στιγμή που αυτό το γεγονός θα έχει ολοκληρωθεί, έτσι ώστε να διαθέτουμε πλέον όχι μόνο την πλήρη εικόνα του γεγονότος αυτού καθεαυτού, αλλά και να μπορούμε ακόμη να γνωρίζουμε τα συγκεκριμένα αποτελέσματα, που αυτό το γεγονός προκάλεσε στους άλλους.

Για όλους αυτούς τους λόγους, πρέπει να έχει γίνει πλέον απολύτως κατανοητό, ότι η ζωή μας στον πλανήτη Γη σχετίζεται αναπόφευκτα με τις ΠΑΡΕΛΘΟΥΣΕΣ ΖΩΕΣ μας.

Δυστυχώς όμως, εμείς δεν κατανοούμε αυτόν τον φαύλο κύκλο που αναβιώνουμε, διότι σύμφωνα και πάλι με τον Πλάτωνα και τον «Μύθο του Ηρός» η Ψυχή μας ήπιε νερό από την πηγή της λήθης!

Αυτό όμως που είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να καταλάβουμε, είναι ότι αφού η Ψυχή μετά τον θάνατο του σώματός της μεταβεί από την Γη στην Σελήνη και κριθεί για τις πράξεις της, στην «Δίκη» που θα πραγματοποιηθεί από τις ανώτερες θείες δυνάμεις, θα κριθεί και θα αποφασιστεί και η μελλοντική της πορεία.

Αν οι «δικαστές» διαπιστώσουν ότι η Ψυχή αυτή έχει υποπέσει σε συγκεκριμένα λάθη που αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί ακόμα να θεωρηθεί ικανή, ώστε να βιώσει ένα ανώτερο περιβάλλον, τότε υποχρεωτικά θα επιστρέψει και πάλι στον πλανήτη Γη.

Στην περίπτωση αυτή η Ψυχή αναμένει την επιστροφή της, ώσπου να αποφασιστεί η σωστή χρονική περίοδος που θα είναι η πιο κατάλληλη, για να την ενσάρκωση της συγκεκριμένης Ψυχής και μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, εξακολουθεί να παραμένει στους «Λειμώνες της Περσεφόνης».

Στην περίπτωση όμως που αυτά τα λάθη του Παρελθόντος τα έχει κατανοήσει και μπορεί πλέον να τα αποφύγει, τότε όπως θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να υποθέσουμε, οι «δικαστές» θα της επιτρέψουν να περάσει στην ανώτερη κατάσταση των «Ηλυσίων Πεδίων».

Στην εξαιρετική όμως περίπτωση που μία Ψυχή έχει διαπράξει τόσο σοβαρά λάθη που πλέον της απαγορεύουν την επιστροφή στην Γήινη ενσάρκωση, τότε σύμφωνα και πάλι με τον «Μύθο του Ηρός» απορρίπτεται κατευθείαν στα Τάρταρα.

Στην περίπτωση που μετά την δίκη, αποφασιστεί να μετενσαρκωθεί η Ψυχή και πάλι στον πλανήτη Γη, τότε θα ακολουθήσει μια συγκεκριμένη διαδικασία. Θα αναγεννηθεί λοιπόν με καινούριο σώμα μέσω του οποίου θα αναβιώσει το ΠΑΡΕΛΘΟΝ της, ώστε μέσω των νέων ιδιοτήτων και των χαρακτηριστικών αυτού του νέου σώματος, να βιώσει νέες καταστάσεις που θα της επιτρέψουν να διορθώσει τα παλιά λάθη της.

Δηλαδή είναι προφανές ότι αυτή η διαδικασία της επιδιόρθωσης των λαθών, θα πρέπει να γίνει στο ίδιο περιβάλλον, δηλαδή στον ίδιο πλανήτη, όπου τα λάθη αυτά είχαν προκληθεί στο Παρελθόν.

Διότι μόνο με το να αναβιώσει γεγονότα στο ίδιο περιβάλλον και σε ανάλογες συνθήκες, η Ψυχή θα μπορούσε να αποδείξει στους Κριτές ότι έχει κατανοήσει το μάθημά της.

Εκτός όμως από αυτό το παράδειγμα της ζωής και του θανάτου που οδηγεί στην μετακίνησης της Ψυχής από το Παρελθόν στο Παρόν και τανάπαλιν και πραγματοποιείται με την γέννηση και τον θάνατο του υλικού μας σώματος, υπάρχει και ένας δεύτερος τρόπος που μπορεί η Ψυχή μας να μετακινείται μέσα σε αυτές τις δύο διαφορετικές διαστάσεις του χωροχρόνου και να τις βιώνει.

Πρόκειται βεβαίως για την περίπτωση του ΥΠΝΟΥ και της ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ.

Σύμφωνα με την εφαρμογή αυτής της Ανθρώπινης λειτουργίας, είναι απολύτως λογικό να υποθέσουμε ότι όσο βρισκόμαστε «ξυπνητοί» βιώνουμε υποχρεωτικά το ΠΑΡΕΛΘΟΝ στο Γήινο επίπεδο, ενώ όταν «κοιμόμαστε» η Ψυχή μας είναι ελεύθερη πλέον να εξέλθει προσωρινά κατά την διάρκεια των ονείρων μας από τα δεσμά του Σώματός μας, και τότε να μεταβαίνει στην Σελήνη και να βιώνει το ΠΑΡΟΝ.

Για τον λόγο αυτόν άλλωστε στην πάντοτε σοφή Μυθολογία μας, ο Θάνατος, ο Ύπνος και ο Όνειρος είναι αδέλφια και ονομάζονται Τρεις Κήρες.

Επίσης όπως διδάσκει και ο πατέρας της σύγχρονης Ψυχολογίας Σίγκμουντ Φρόυντ, τα όνειρά μας αποκτούν τεράστια σημασία διότι αποκαλύπτουν πτυχές της αλήθειας της Ψυχής μας και η αλήθεια όπως πλέον γνωρίζουμε βρίσκεται μόνο στο Παρόν.

Στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας υπήρχαν επιπλέον τρόποι, ώστε όταν κάποιος Άνθρωπος ξυπνούσε το πρωί από τον νυχτερινό ύπνο του, να μπορεί να θυμάται τα όνειρά του, δηλαδή όλα όσα βίωσε η Ψυχή του κατά την διάρκεια της παραμονής της στο ΠΑΡΟΝ και στην Αλήθεια.

Αυτό σημαίνει ότι η Ψυχή του μπορούσε να έρχεται σε επαφή και να γνωρίζει την γνώμη των «δικαστών», πολύ πριν την «ώρα της κρίσης» στην οποία θα βρεθεί όπως είδαμε μετά θάνατον.

Με τον τρόπο αυτόν μπορούσε να ελέγχει καθημερινά τα αποτελέσματα των πράξεών της, έτσι ώστε όταν έφτανε η πραγματική «ώρα της κρίσης» να μην βρεθεί προ απροόπτων γεγονότων και εξελίξεων, που θα την αναγκάσουν να επιστρέψει και πάλι στον πλανήτη ΓΗ και να αναβιώσει για άλλη μια φορά γεγονότα του Παρελθόντος.

Αυτό σημαίνει, ότι σε αυτήν την περίπτωση, η Ψυχή θα είναι σε θέση να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι επειδή έχει κατανοήσει και έχει διορθώσει όλα τα λάθη της, που πραγματοποιεί σε καθημερινό επίπεδο, δεν θα χρειαστεί πλέον να ενσαρκωθεί και πάλι στη Γη, αλλά θα της επιτραπεί πλέον να προχωρήσει ελεύθερη σε ανώτερα πεδία που αποτελούν και τον ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ προορισμό της και σκοπό της!

Αυτό όμως συνέβαινε μόνο στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας.

Στην εποχή του σύγχρονου και «υπερεξελιγμένου» πολιτισμού μας, γιατί δεν συμβαίνει;

Διαβάστε το Α! μερος εδω