Η Ανάσταση του Λαζάρου

Ένα από τα πιο γνωστά περιστατικά που σχετίζονται με την θεϊκή δράση του Ιησού Χριστού είναι αναμφισβήτητα το θαύμα της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ, την οποία γιορτάζουμε σήμερα, μια ημέρα πριν από την Κυριακή των Βαΐων, που αποτελεί την ημέρα της έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών του Χριστού.

Όπως είναι γνωστό, ο Λάζαρος υπήρξε στενός φίλος του Ιησού Χριστού. Όταν ο Λάζαρος ασθένησε βαριά, ο Χριστός βρισκόταν μακριά από τη Βηθανία, όπου κατοικούσε η οικογένεια του Λαζάρου και οι αδερφές του, η Μάρθα και η Μαρία, ειδοποίησαν αμέσως τον Χριστό να έρθει για να τον βοηθήσει.

Όταν τελικά ο Χριστός έφθασε στο σπίτι του μαζί με τους μαθητές Του, ο Λάζαρος ήταν ήδη νεκρός για ΤΕΣΣΕΡΙΣ ημέρες (Ιωάννης 11:17).

Τότε όμως ο Χριστός, αφού προσευχήθηκε στον Πατέρα, τον ΑΝΑΣΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ λέγοντας το γνωστό σε όλους μας: «ΛΑΖΑΡΕ ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ».

Σύμφωνα με τον Ιωάννη, ο Λάζαρος βγήκε έξω από το μνήμα του με δεμένα τα πόδια και τα χέρια, και το πρόσωπό του περιτυλιγμένο με σουδάρια (Ιωάννης 11:44) αναγκάζοντας το πλήθος του κόσμου που είχε συγκεντρωθεί να πιστέψει στον Χριστό.

Αυτό το τόσο εντυπωσιακό περιστατικό της Ανάστασης του Λαζάρου, στους περισσότερους από εμάς είναι πολύ γνωστό, από την παιδική μας ηλικία, ως ένα από τα θαύματα του Χριστού που θα ευχόμασταν ενδεχομένως να μπορούσε να επαναληφθεί σε κάποιο δικό μας αγαπημένο πρόσωπο που έχουμε χάσει ή ακόμα και σε εμάς τους ίδιους όταν θα έρθει η ώρα του θανάτου μας!

Ποια είναι όμως η εσωτερική διάσταση αυτού του θαύματος και ποιο θα μπορούσε να είναι το πραγματικό του νόημα;

Ο Χριστός φροντίζει να ανασταίνει τους φίλους του και αδιαφορεί για όσους δεν γνωρίζει προσωπικά;

Όμως επίσης, δημιουργείται σίγουρα και μία δεύτερη ερώτηση, που έρχεται να προστεθεί στην αρχική απορία μας.

Ποιος είναι ο λόγος που ο Χριστός κάνει Θαύματα;

Τί ακριβώς θέλει να δείξει με αυτό;

Το κλειδί για να κατανοήσουμε τα θαύματα του Χριστού είναι το εξής:

Ασφαλώς ο Χριστός δεν επιτελεί τα θαύματά Του για λόγους επίδειξης. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πάντοτε, όσον αφορά στην θρησκευτική διδασκαλία, υπάρχουν κρυμμένες και κωδικοποιημένες γνώσεις, που ο κάθε πιστός καλείται να τις ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ο ίδιος, εάν βεβαίως θέλει να γίνει κοινωνός αυτής της εσωτερικής διδασκαλίας και να μην παραμείνει ένας απλός θεατής, ακατανόητων ίσως και πολλές φορές, παράλογων παρόμοιων γεγονότων.

Ποιος ήταν άραγε ο λόγος που ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο, αφού μετά από μερικά χρόνια, ο Λάζαρος πέθανε «για δεύτερη φορά» και βεβαίως τότε δεν υπήρχε πλέον ο Χριστός για να αναστήσει και να φέρει και πάλι στη ζωή τον αγαπημένο του φίλο;

Η εσωτερική λοιπόν διάσταση που θα πρέπει να κατανοήσουμε ως προς το σύνολο των Θαυμάτων του Χριστού, είναι ότι δεν πρόκειται για ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ, όπως πιστεύαμε στα παιδικά μας χρόνια, αλλά οπωσδήποτε, πρόκειται για ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ.

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι αυτό από το οποίο θέλει ο Χριστός να θεραπεύσει τον κάθε Άνθρωπο που θα προστρέξει σε Αυτόν και θα ζητήσει την βοήθειά του, όπως συνέβη με την περίπτωση του Λαζάρου, είναι η επίγνωση της πραγματικής του ολοκληρωμένης ΔΙΠΛΗΣ ΤΟΥ ΦΥΣΗΣ την οποία βεβαίως συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση ΑΓΝΟΟΥΜΕ.

Ο Χριστός με την διδασκαλία του, προσπαθεί να κάνει τον κάθε Άνθρωπο να κατανοήσει ότι διαθέτει κρυμμένες δυνάμεις, που τον καθιστούν έναν εν δυνάμει Θεό. Αρκεί να αποφασίσει να ασχοληθεί λιγότερα με τα καθημερινά θέματα του άκρατου υλισμού τα οποία έχει συνηθίσει να τον απασχολούν στην καθημερινότητά του και να ενδιαφερθεί επιτέλους να γνωρίσει αυτές τις κρυμμένες δυνάμεις του, από τις οποίες αποτελείται η πνευματική του υπόσταση.

Μια γενικότερη συνολική ματιά στα Θαύματα που επιτελεί ο Χριστός, θα μπορούσε εύκολα να μας πείσει για τα όσα ισχυριζόμαστε και να συνειδητοποιήσουμε, ότι τα θαύματα του Χριστού, προορίζονται για να επιτελεστούν στα βάθη της Ψυχής κάθε ανεξαιρέτως Ανθρώπου!

Όταν ο Χριστός θεραπεύει τον ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΤΥΦΛΟ, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό που του χαρίζει είναι η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΡΑΣΗ.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του ΚΩΦΑΛΑΛΟΥ. Αυτό που του χαρίζει ο Χριστός είναι η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΗ.

Ο ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΣ πάλι είναι αυτός που είναι ΑΝΙΚΑΝΟΣ να επιτελέσει έστω και το παραμικρό ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ. Πρόκειται δηλαδή για έναν Άνθρωπο, που όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Όμηρος, αποτελεί «Άχθος Αρούρης» δηλαδή ένα άσκοπο βάρος επάνω στον πλανήτη Γη, αφού ασχολείται με ο,τιδήποτε άλλο, εκτός από το να προσπαθεί να αφυπνιστεί στην επίγνωση της πραγματικής Αλήθειας.

Ο ΧΩΛΟΣ είναι αυτός που του είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΜΙΑ ΟΡΘΗ Ή ΕΥΘΕΙΑ ΠΟΡΕΙΑ. Δηλαδή να ακολουθήσει τον ίσιο δρόμο που θα τον οδηγήσει απευθείας στην Αλήθεια.

Αυτή την Αλήθεια παραδέχεται ο Χριστός ως μόνο οδηγό στην Πνευματική μας Αφύπνιση:

«Εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τὴν Ἀλήθεια. Ὁ ὤν ἐκ τῆς Ἀληθείας ΑΚΟΥΕΙ ΜΟΥ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ » Ιωάννης ιη’37.

Την Αλήθεια έχει ως βάθρο της η ΑΓΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ διδασκαλία. Και όπως βλέπουμε σε αυτήν την φράση του Χριστού, γίνεται μνεία της ΦΩΝΗΣ, της ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΟΥΣ την οποία ακούει μόνο ο αφυπνισμένος πραγματικός ΜΑΘΗΤΗΣ Του ή ειλικρινής Αναζητητής της Αλήθειας.

Τέλος, για να φτάσουμε και στην προκειμένη περίπτωση, ο «Τεταρταίος όζων Λάζαρος», ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ!

Διότι, ζούμε συνήθως μια ζωή άρρωστη, που δυστυχώς με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να μας αποκαλύψει το πραγματικό της νόημα και τον πραγματικό μας σκοπό.

Μια ζωή, που δεν μπορεί να μας αποκαλύψει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η Ψυχή μας βρίσκεται ενσαρκωμένη επάνω στον πλανήτη Γη και το πώς θα καταφέρουμε να φέρουμε εις πέρας την ΑΠΟΣΤΟΛΗ μας.

Πώς να γίνουμε δηλαδή και εμείς ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ή πραγματικοί ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ή οι ειλικρινείς αναζητητές της ΑΛΗΘΕΙΑΣ που θα αντιληφθούμε την πραγματική μας φύση!

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Χριστός χωρίς να κάνει την παραμικρή διάκριση μεταξύ του Εαυτού του από τους λοιπούς συνανθρώπους του, τους οποίους θεωρεί και αυτούς εξίσου ΥΙΟΥΣ ΘΕΟΥ, αποφαίνεται:

«Ἀμήν, αμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, (=Στην Αλήθεια) τὰ ἔργα ἅ ἐγὼ ποιῶ, κἀνεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει» (Ιωάννης ιδ’12)

Μας βεβαιώνει δηλαδή ότι όποιος καταφέρει να ακολουθήσει την διδασκαλία και το παράδειγμά του και με τον τρόπο αυτόν να μετατραπεί σε πραγματικό ΜΑΘΗΤΗ του, όχι μόνο θα μπορεί και ο ίδιος να επιτελέσει τα ίδια θαύματα τα οποία επιτελεί ο ίδιος ο Χριστός, αλλά ακόμα και μεγαλύτερα και περισσότερα!

Για να συμβεί όμως αυτό το καταπληκτικό και μοναδικής δυναμικότητας γεγονός, είναι υποχρεωτικό να προχωρήσουμε σε κάποιο είδος ΚΑΘΑΡΣΗΣ ή ΝΗΣΤΕΙΑΣ του Εαυτού μας.

Ο σκοπός αυτής της ΚΑΘΑΡΣΗΣ-ΝΗΣΤΕΙΑΣ είναι να μας απαλλάξει πρωτίστως από τις βρωμερές και απεχθείς μας σκέψεις, οι οποίες στην συνέχεια, εκφράζονται με τα αντίστοιχα λόγια και τις αντίστοιχες πράξεις μας.

Με λόγια και πράξεις που τελικά το μόνο που αποτέλεσμα που επιφέρουν συνήθως είναι να ΜΟΛΥΝΟΥΝ την κοινωνία μέσα στην οποία ανήκουμε και ζούμε.

Ως γενικό συμπέρασμα θα πρέπει να δεχτούμε ότι η Εκδίωξη των ΑΚΑΘΑΡΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ που ενοικούν μέσα μας και μολύνουν την Ψυχή μας, πρέπει να είναι η βασική μας επιδίωξη, έτσι ώστε ακολουθώντας την αγνή διδασκαλία του Ιησού Χριστού να καταφέρουμε να μεταστρέψουμε την αρρωστημένη Ψυχική μας πορεία, ώστε να απαλλαγεί από τα 7 κακά ή ακάθαρτα πνεύματα που εμποδίζουν αυτήν την Πνευματική μας ανάπτυξη και να καταστεί τελικά ΥΓΙΗΣ.

Η αγνή Διδασκαλία του Χριστού, και δυστυχώς όχι ο τρόπος με τον οποίο έχει εξελιχθεί η Χριστιανική θρησκεία στο πέρασμα των αιώνων, βασίζεται στην ανάκτηση της απολεσθείσης ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΡΑΣΗΣ και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΚΟΗΣ, δηλαδή στην δυνατότητα της όρασης και της κατανόησης του Κόσμου των Αοράτων, όπως αναφέρει ξεκάθαρα, στην πρώτη κιόλας πρότασή του, το σύμβολο της Πίστεώς μας:

«Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα, Ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και ΑΟΡΑΤΩΝ».

Όλα τα θαύματα του Χριστού, συνίστανται στην αποκατάσταση αυτής της Πνευματικής Όρασης των ΑΟΡΑΤΩΝ, διά της εκδίωξης και αποβολής των 7 ακαθάρτων Πνευμάτων από την Ψυχή του κάθε Ανθρώπου που έχοντας πλέον την επίγνωση ότι είναι ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ, επιθυμεί να ακολουθήσει το παράδειγμα του Χριστού να επιστρέψει στην ΑΓΚΑΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ.

Τόσο ο Όμηρος, όσο και ο Πλάτωνας και στην συνέχεια ο Ιησούς Χριστός, παρουσιάζουν την Πολιτεία στην οποία ζούμε, χωρίς να προσπαθούμε ποτέ να ασχοληθούμε με την πραγματική επίγνωση και γνώση της διφυούς μας φύσης, με μια αγέλη Χοίρων!

Αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα, όταν οι κάτοικοι της Πολιτείας αυτής, δηλαδή όταν εγώ και εσείς, αρκούμαστε απλώς στο τι θα φάμε τι θα πιούμε και στο πως θα διασκεδάσουμε, χωρίς να δείχνουμε το παραμικρό ενδιαφέρον για την αποκάλυψη του «Κόσμου των Αοράτων».

Όπως είναι λογικό και επόμενο, ένας τέτοιος Άνθρωπος, δεν έχει την παραμικρή δύναμη να γίνει Κύριος του Εαυτού του, διότι αρκείται στο να ακολουθεί πιστά την ΜΟΙΡΑ του, η οποία βεβαίως θα τον οδηγήσει αργά ή γρήγορα στον Θάνατο, αφού ο ίδιος έχει ΘΑΨΕΙ όλες του τις πνευματικές ικανότητες!

Ένας τέτοιος Άνθρωπος θεωρείται ΑΣΘΕΝΗΣ, διότι είναι ΔΟΥΛΟΣ της Αφροσύνης στην οποία έχει περιέλθει μέσα σε αυτήν την Πολιτεία που ζει.

Μόνο από την στιγμή που πάψουμε να είμαστε ΔΟΥΛΟΙ της Αφροσύνης, τότε μόνο θα μπορούσαμε να γίνουμε ΚΥΡΙΟΙ του Εαυτού μας.

Διότι μόνο όταν λειτουργήσει η Λογική και η Φρόνηση, μπορούμε να αποκτήσουμε την δυνατότητα να ΟΡΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ και να λάβουμε επιτέλους στα χέρια μας την Τύχη μας!

Επομένως με την ΜΕΤΑΝΟΙΑ ή την αφύπνιση από τον ύπνο της αποστασίας από τα Πνευματικά μας καθήκοντα, ΦΟΝΕΥΕΤΑΙ Η ΜΟΙΡΑ και γινόμαστε ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ.

Το αποτέλεσμα είναι, όπως στην περίπτωση του Λαζάρου, να αποκτήσουμε μια δεύτερη δυνατότητα να ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΛΕΟΝ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ, διότι θα μπορούμε πλέον να κάνουμε χρήση των ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΘΕΪΚΩΝ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, τις οποίες πριν την έλευση του Χριστού στη Ζωή μας αγνοούσαμε συστηματικά!

Στην αντίθετη περίπτωση, όπως είναι προφανές, παραμένουμε αιωνίως ΔΟΥΛΟΙ δεμένοι με τα «δεσμά του Προμηθέα».

Αυτό το σοβαρότατο θέμα όμως, της διάκρισης των εννοιών του ΚΥΡΙΟΥ και του ΔΟΥΛΟΥ, θα μας απασχολήσει στο άρθρο της «Κυριακής των Βαΐων».