Η Κυριακή των Βαΐων

Όπως γνωρίζουμε κάθε έτος αποτελείται από 52 εβδομάδες που η κάθε μία αποτελείται βεβαίως από 7 ημέρες.

Υπάρχει όμως μία εβδομάδα, που διαφοροποιείται από όλες τις υπόλοιπες, μία εβδομάδα που είναι γεμάτη από συγκινησιακή φόρτιση.

Πρόκειται βεβαίως για την ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ που αρχίζει από σήμερα, Κυριακή των Βαΐων και τελειώνει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.

Ο λόγος που ονομάζεται «Μεγάλη», δεν είναι βεβαίως διότι περιέχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά διότι κάθε μέρα της περιλαμβάνει μία σειρά ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ που αφορούν στην ανάμνηση γεγονότων της ζωής του Χριστού, τα οποία και θεωρούνται, όπως θα δούμε, ιδιαιτέρως σημαντικά για την Χριστιανική θρησκεία.

Οι λειτουργίες αυτών των 7 ημερών, βρίσκονται σε άμεση συνέχεια μεταξύ τους και θεωρούνται οι κατεξοχήν «σωτήριες ημέρες» που αφορούν στην εξελικτική πορεία της Ψυχής του Ανθρώπου.

Η Μεγάλη Εβδομάδα λοιπόν, είναι αφιερωμένη στα ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ του Ιησού Χριστού.

Παλαιότερα ονομαζόταν και «ΑΠΡΑΚΤΟΣ ΕΒΔΟΜΑΣ» διότι παράλληλα με την αυστηρή νηστεία και την προσευχή που ήταν απαραίτητη στους πιστούς, που επιθυμούσαν να λάβουν μέρος, συνηθίζονταν και η πλήρης αποχή από κάθε άλλη εργασία.

Ο λόγος είναι ότι κατά την διάρκεια ολόκληρης της Μεγάλης Εβδομάδας, ο Άνθρωπος προετοιμάζεται για να βιώσει το μέγιστο θρησκευτικό γεγονός ολόκληρου του έτους:

Την «ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ».

θα προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε αυτό το κορυφαίο γεγονός της Ανάστασης, μέσα από μία πιο εσωτερική σκοπιά που θα μας δώσει την δυνατότητα να εισχωρήσουμε στο βάθος εκείνο που θα μας επιτρέψει να εξερευνήσουμε και να κατανοήσουμε την φύση της Ανθρώπινης υπόστασης.

Όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, «Το Σάββατο του Λαζάρου» κάθε Άνθρωπος σύμφωνα με την Χριστιανική ορολογία, μπορεί να διακρίνεται από δύο βασικές υποστάσεις.

ΔΟΥΛΟΣ και ΚΥΡΙΟΣ.

Αυτές οι δύο υποστάσεις είναι γνωστές στην Αρχαία Ελλάδα, ως ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ και ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ.

Η διδασκαλία του Χριστού, αποτελεί την κατεξοχήν δυνατότητα να κατανοήσουμε την ύπαρξη αλλά και τον τρόπο λειτουργίας αυτών των δύο διαφορετικών και αντίθετων μεταξύ τους Εαυτών μας.

Στα άρθρα που θα ακολουθήσουν κατά την διάρκεια ολόκληρης της Μεγάλης Εβδομάδας θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε κάθε ημέρα της μεγάλης Εβδομάδας ξεχωριστά και να αναλύσουμε τον τρόπο που τα Άγια Πάθη οδηγούν τελικά στην Ανάσταση του Κυρίου μας ή Ανώτερου Εαυτού μας, γεγονός που αποτελεί το βασικό ζητούμενο όλων των εποχών.

Θα πρέπει να αρχίσουμε την ανάλυση της Μεγάλης Εβδομάδας, από την πολύπλοκη και πολύπλευρη ερμηνεία του ΙΕΡΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 7.

Όπως γνωρίζουμε η λέξη ΕΠΤΑ στα αρχαία Ελληνικά, έπαιρνε δασεία.

Ένα πολύ συχνό φαινόμενο που χαρακτηρίζει τις δημιουργικές και εξελικτικές δυνατότητες που παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία η Ελληνική Γλώσσα, είναι η μετατροπή της δασείας στο γράμμα Σ.

Ο κανόνας αυτός ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση που μας ενδιαφέρει, μετατρέποντας έτσι την λέξη ΕΠΤΑ στην λέξη «ΣΕΠΤΑ» και αποκαλύπτοντάς μας με τον τρόπο αυτόν την Ιερότητα που τον χαρακτηρίζει, αφού η λέξη ΣΕΠΤΑ σημαίνει τα «ΙΕΡΑ».

Η Ιερότητα του Αριθμού (Σ)ΕΠΤΑ είναι πανάρχαια και απόρροια αυτής της Ιερότητας αποτελεί και ο Νόμος της ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ, που σαν λέξη αποτελεί βεβαίως παράγωγο του αριθμού ΕΠΤΑ.

Μία μικρή έρευνα, θα μας έπειθε ότι η Ιερή δύναμη που ΕΠΤΑ και της ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ μας ακολουθεί σε όλη μας την ζωή.

Τα χρώματα είναι 7.

Οι μουσικές νότες είναι 7.

Οι πλανήτες (στην αρχαία αστρολογία) είναι 7.

Οι ημέρες της εβδομάδας είναι 7.

Οι σοφοί της αρχαίας Ελλάδας είναι 7.

Είναι μερικά μόνο από τα πολλά παραδείγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε.

Αφ’ ετέρου ολόκληρη η «Αποκάλυψη του Ιωάννη» το πιο μυστηριακό κείμενο της Χριστιανικής διδασκαλίας βασίζεται επάνω στην επανειλημμένη εμφάνιση του αριθμού 7.

Όμως, το εντυπωσιακό είναι ότι και η εσωτερική διάσταση του Ανθρώπου ακολουθεί αυτόν τον ίδιο ΣΕΠΤΟ νόμο της εμφάνισης και της δράσης του αριθμού ΕΠΤΑ.

Είναι γνωστό στους διορατικούς, ότι ο Άνθρωπος διαθέτει ΕΠΤΑ ενεργειακά σώματα ή όπως είναι πιο γνωστά σήμερα, διαθέτει ΕΠΤΑ «ΤΣΑΚΡΑΣ», από την λειτουργία και ενεργοποίηση των οποίων εξαρτάται και η εξελικτική μας ικανότητα, αφού κάθε ένα από αυτά τα 7 κέντρα, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένας εξειδικευμένος εγκέφαλος.

Αυτήν ακριβώς λοιπόν την «ενεργοποίηση» ή την ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ αυτών των ανενεργών κέντρων μας, υπαινίσσεται η Μεγάλη Εβδομάδα μέσω των ειδικών διαφορετικών ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ που λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα, στον ΝΑΟ ή ΝΟΥ του Ανθρώπου.

Η Κορύφωση των λειτουργιών αυτών των 7 ΝΩΩΝ, εάν και εφόσον επιτευχθεί, οδηγεί στο κορυφαίο αποτέλεσμα. Στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

Δηλαδή στην λειτουργία των πραγματικών μας εσωτερικών δυνάμεων, που όταν ενεργοποιηθούν, είναι ικανές να μας οδηγήσουν ακόμα και στην πραγματοποίηση θαυμάτων. Των ίδιων θαυμάτων που επιτελεί και ο ίδιος ο Χριστός, αφού όπως είδαμε, ο ίδιος ο Χριστός ομολογεί:

«Ἀμήν, αμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἅ ἐγὼ ποιῶ, κἀνεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει»

Για να κατανοήσουμε το θέμα του Δούλου και του Κυρίου, θα πρέπει να γνωρίζουμε την λειτουργία αυτών των 7 εσωτερικών μας εγκεφάλων ή «τσάκρας» και συγκεκριμένα, ότι διαιρούνται σε δύο βασικές ομάδες.

Στα 4 Κατώτερα που βρίσκονται μέσα στην περιοχή του σώματός μας που φτάνει μέχρι τον λαιμό.

Στα 3 Ανώτερα, που ονομάζονται ανώτερα, ακριβώς διότι βρίσκονται μέσα στην περιοχή του κεφαλιού μας.

Το κλειδί στην αποκωδικοποίηση της Χριστιανικής ορολογίας, είναι ότι:

Τα 4 κατώτερα ονομάζονται με την λέξη ΔΟΥΛΟΣ ενώ

Τα 3 ανώτερα με την λέξη ΚΥΡΙΟΣ.

Με την θεώρηση αυτήν, εξηγείται επίσης θαυμάσια το γεγονός ότι η εκκλησία μας, κατά την διάρκεια πολλών τελετών, μάς θεωρεί και μας αποκαλεί ΔΟΥΛΟΥΣ του Θεού.

Ο λόγος που το κάνει, είναι πολύ εύκολο μετά από αυτές τις αποκαλύψεις, να γίνει απολύτως κατανοητός:

Ονομαζόμαστε Δούλοι του Θεού, διότι δυστυχώς, δεν έχουμε προχωρήσει ακόμα όσο θα έπρεπε στην Πνευματική μας εξέλιξη, γεγονός όμως που σαν Άνθρωποι είμαστε υποχρεωμένοι να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε!

Αλήθεια ποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι ΔΟΥΛΟΣ των ΠΑΘΩΝ του;

Αυτός που μας εξουσιάζει σαν άτομα, είναι τα ΠΑΘΗ μας, στα οποία τις περισσότερες φορές είμαστε κυριολεκτικά έρμαια.

Αυτό λοιπόν που καλούμαστε να κάνουμε αυτές τις άγιες ημέρες, ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού, είναι να ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΜΕ ΠΑΘΗ μας, βάσει των οποίων λειτουργεί και εκφράζεται ο ΔΟΥΛΟΣ, έτσι ώστε να δώσουμε την δυνατότητα να ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ ο ΚΥΡΙΟΣ, ο οποίος προφανώς δεν μπορεί να εμφανιστεί και να λειτουργήσει, όσο λειτουργούν αυτά.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥ ΔΥΟ!!!

Διαπιστώνουμε ότι τα τέσσερα κατώτερα τσάκρας μας που οφείλουμε να ελέγξουμε, μπορούν πράγματι να συμβολιστούν με έναν σταυρό.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός, ότι και η ακολουθία του Νυμφίου που ξεκινάει σήμερα, διαρκεί και αυτή 4 ημέρες, κατά την διάρκεια των οποίων μας ζητείται μέσω της αυστηρής νηστείας και προσευχής να υποτάξουμε τα Πάθη μας!

Επίσης, είναι εντυπωσιακό το γεγονός της άμεσης και άρρηκτης συνέπειας που υπάρχει σε αυτές τις θείες λειτουργίες, αυτών των 4 ημερών, διότι υπάρχει ένα ιδιαίτερο τελετουργικό που επιτρέπει από την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας.

Δηλαδή το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων, ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας, το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Τρίτης, έτσι ώστε να δημιουργείται μία ακολουθία που ουσιαστικά να συνδέει όλες τις λειτουργίες αυτών των τεσσάρων ημερών μεταξύ τους.

Διότι το αντίστοιχο γεγονός των λειτουργιών που συμβαίνει μέσα στον ΙΕΡΟ ΝΑΟ, θέλουμε να επιτύχουμε και στις λειτουργίες του ΝΟΥ μας, που αποτελεί βεβαίως το δικό μας, προσωπικό ΙΕΡΟ, στο οποίο αποκλειστικά και μόνο εμείς, μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στις σκέψεις μας, όπως μόνο ο Ιερέας έχει πρόσβαση στο Ιερό ενός Ναού.

Επάνω σε αυτόν τον σταυρό θα πρέπει να καρφώσουμε, δηλαδή να ακινητοποιήσουμε, να υποτάξουμε και ελέγξουμε όλα τα κατώτερα μας ένστικτα, που μας κρατούν στο επίπεδο του Δούλου και δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε στην εξελικτική πορεία της Ψυχής μας, αφού όσο λειτουργούν αυτά, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν τα 3 ανώτερα και να καταστούμε με τον τρόπο αυτόν Κύριοι του Εαυτού μας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η έναρξη της εβδομάδας των Παθών προϋποθέτει και την δική μας συμμετοχή στην «Σταύρωση», δηλαδή τον απόλυτο έλεγχο τόσο των παθών, όσο και των επιθυμιών μας, όσων Ανθρώπων έχουν αποφασίσει ότι επιθυμούν να προχωρήσουν στην εξελικτική τους πορεία.

Ο ίδιος ο Χριστός λέει:

« Όστις θέλει πίσω μου ελθείν, αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι»!

Διαπιστώνουμε επομένως ότι αυτό το θείο δράμα, δεν πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως απλοί θεατές, αλλά αντιθέτως οφείλουμε να συμμετάσχουμε σε αυτό ενεργά, σαν να πρόκειται για εμάς τους ίδιους.

Η Κυριακή των Βαΐων λοιπόν, ως πρώτη ημέρα της έναρξης της λειτουργίας της ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ του Νυμφίου, ταυτίζεται με την προετοιμασία της έναρξης της σωστής και εύρυθμης λειτουργίας του πρώτου εσωτερικού μας εγκεφάλου ή του πρώτου τσάκρα που σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική αντίληψη, ανήκει στην δύναμη του θεού Άρη που συμβολίζει όπως όλοι γνωρίζουμε τον πόλεμο και την βία. Αυτό είναι το πρώτο που οφείλουμε να υποτάξουμε.

Βλέπουμε λοιπόν τον Χριστό να εμφανίζεται με την πλέον ειρηνική διάθεση που μπορεί να του προσφέρει ένα ταπεινό γαϊδουράκι, «επί πόλου όνου» και να εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ πατώντας επάνω από τα Βάγια που βρίσκονται στρωμένα στον δρόμο του.

Παρατηρούμε για άλλη μία φορά, ότι η Ελληνική Γλώσσα στην εσωτερική της διάσταση, γνωρίζει αυτήν την εσωτερική διεργασία που θέλει να καταστήσει φανερή ο Χριστός.

Το ΒΑΪΟΝ συμβολίζει την αιώνια βία του όντος, το ΒΙΑΙΟΝ.

Την ΒΙΑ με την οποία έχουμε μάθει από μικρά παιδιά να βιώνουμε σε πολλαπλούς τομείς της ζωής μας, καθιστώντας ουσιαστικά με τον τρόπο αυτόν τον ΒΙΟΝ μας ΒΑΙΟΝ = ΑΒΙΟΝ.

Ο ΟΝΟΣ=ΝΟΟΣ παραπέμπει βεβαίως στην λέξη ΝΟΥΣ, η εξέλιξη και η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ του οποίου όπως είδαμε θα πρέπει αποτελεί και την βασική μας επιδίωξη.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ λοιπόν, ή ο ΚΥΡΙΟΣ μας, πατάει δηλαδή υποτάσσει την πάσης μορφής ΒΙΑΣ που υφιστάμεθα στην ζωή μας, η οποία για όσο διάστημα διατηρείται, είναι προφανές ότι δεν μας επιτρέπει να εισέλθουμε στην πραγματικά έμβια κατάσταση!

Η πραγματικά έμβια κατάσταση, είναι η κατάσταση που θα βιώσουμε όταν θα έχουμε υποτάξει τον Δούλο μας, ώστε να μπορεί πλέον να πάρει την θέση του ο ΚΥΡΙΟΣ.

Διότι όπως είναι προφανές, δεν υπάρχει χώρος και για τους δύο.

Όταν είμαστε ΔΟΥΛΟΙ δεν μπορούμε να είμαστε ΚΥΡΙΟΙ, αλλά επίσης από την στιγμή που είμαστε ΚΥΡΙΟΙ δεν μπορούμε να είμαστε ΔΟΥΛΟΙ.

Ο Χριστός λοιπόν είναι ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ που θεωρείται βεβαίως ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ακριβώς διότι αυτός είναι ο βασικός μας σκοπός και ο στόχος της ζωής μας.