Τα θέατρα ελέγχου: Ρόλοι για να έλκουμε την ενέργεια

Οι ανθρώπινες ψυχές, όταν αποφασίζουν να ενσαρκωθούν, περνούν σε μία διαδικασία μη μνήμης μπλοκάροντας την ανάμνηση της θεϊκής τους υπόστασης, και ταυτίζονται με τον σωματικό τους φορέα και με τον νου. Αυτή η αναίρεση της μνήμης οδηγεί στην ψευδαίσθηση της χωριστότητας και έχει ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος, νοιώθοντας ξεκομμένος από την Πηγή του, να βιώνει μοναξιά, ανασφάλεια, αδυναμία και απειλή.

Τότε εγείρονται αυτόματα μηχανισμοί άμυνας, για προστασία από τον «απειλητικό», «χωρίς Αγάπη» Κόσμο, οι οποίοι, πολύ φυσικά, μας οδηγούν στο να καλλιεργούμε τρόπους συμπεριφοράς και αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, τέτοιους που να μας δίνουν έστω και ψευδώς, το αίσθημα της ασφάλειας, της αποδοχής, της δύναμης, ή ό,τι άλλο χρειαζόμαστε για να νοιώθουμε ασφαλείς.

Αυτά τα προφίλ συμπεριφοράς, μοιάζουν με ρόλους που ενδυόμαστε, οι οποίοι αφενός μας προστατεύουν από εξωτερικές επιθέσεις, ως επί το πλείστον σε ψυχολογικό επίπεδο, αφετέρου μας δίνουν τη δυνατότητα, προσωρινά τουλάχιστον, να καθοδηγήσουμε την συμπεριφορά των γύρω μας και τις αντιδράσεις τους, προς όφελός μας. Πρόκειται ουσιαστικά για παιχνίδια ελέγχου και προσπάθειες έλξης από το περιβάλλον μας, του ενδιαφέροντος των άλλων και της ενέργειας που μας λείπει. Τα αναπτύσσουμε συνήθως από μικρή ηλικία, υποσυνείδητα, και είναι ευφυείς τρόποι επιβίωσης της τρυφερής και ευάλωτης παιδικής ψυχής στον άγνωστο και συχνά σκληρό και δυσνόητο κόσμο των ενηλίκων.

Θα αναφερθούμε σε τέσσερεις από τους πολλούς ρόλους που εναλλάσσουμε στη ζωή μας ο καθένας, οι οποίοι μοιάζουν να είναι οι συνηθέστερα επαναλαμβανόμενοι, και αφορούν τα παιχνίδια ελέγχου που ανταλλάσουν οι άνθρωποι στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, στην προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν την συμπεριφορά των άλλων και να έλξουν την επιθυμητή ενέργεια επάνω τους.

ΤΟ ΘΥΜΑ

Συνήθως το υιοθετούν άτομα με πιο παθητικό χαρακτήρα, με αίσθημα αδυναμίας, κατωτερότητας ή ανασφάλειας, το οποίο στην πορεία, το μετατρέπουν σε πλεονέκτημά τους. Δηλαδή, ο αδύναμος είναι ο καλός της υπόθεσης, που υπομένει τα πάντα, και γι αυτό δικαιούται προσοχής. «Εγώ ο καημένος χρειάζομαι την αμέριστη προσοχή και στήριξή σου». Το βασικό στοιχείο αυτού του θεάτρου ελέγχου είναι το παράπονο. Αυτό το όπλο χρησιμοποιούν όσοι βιώνουν τον ρόλο του θύματος, για να προκαλέσουν αισθήματα ενοχής στους γύρω τους, και να τραβήξουν την προσοχή και την ενέργειά τους. Αποτέλεσμα αυτού του ρόλου είναι να παγιδεύουν τον εαυτό τους και όσους μπουν στο παιχνίδι τους, σε σχέσεις εξάρτισης, μεταθέτοντας την ευθύνη της ζωής τους σε άλλους, και να βυθίζονται στην αυτολύπηση και την αδυναμία.

Ο ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ

Οι απόμακροι είναι άτομα εσωστρεφή και κλειστά. Τους χαρακτηρίζει ο φόβος της επικοινωνίας, και προτιμούν να αποσυρθούν από τη σχέση, παρά να εκτεθούν. Η εκδήλωση των συναισθημάτων τους μπορεί να τους τρομοκρατεί, από τον φόβο μήπως πληγωθούν ή προσλάβουν απόρριψη, ή μήπως αποκαλυφθεί αδυναμία ή ανικανότητα. Κάποιοι ταυτίζουν την αποστασιοποίηση με την εικόνα της δύναμης, της ισχύος, της μη ανάγκης για βοήθεια, συναισθήματα που νοιώθουν ότι οφείλουν να υπηρετούν. Ένας τρόπος ελέγχου των απόμακρων είναι να διατηρούν το μυστηριώδες και μυστικοπαθές κλίμα για να έλκουν το ενδιαφέρον των άλλων, και μέσα από αυτή την επιβεβαίωση, να γεμίζουν με την ενέργεια που χρειάζονται.

Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ

Ο ανακριτής διεισδύει στον κόσμο των άλλων, εντοπίζει πιθανά λάθη ή αδυναμίες και ασκεί κριτική. Με την επίκριση αναγκάζει όποιον μπει στο παιχνίδι του, να προσαρμόζει τη συμπεριφορά και τις πράξεις του σύμφωνα με τις θελήσεις του κριτή του, για να αποφύγει την επίκριση. Έτσι εξουσιάζει ο τύπος του ανακριτή, και μέσα από τη χειραγώγηση βιώνει την ασφάλεια και δύναμη που του λείπουν. Συχνά άτομα που μπαίνουν σε αυτό τον ρόλο, χρειάζονται να δείξουν ότι εκείνοι έχουν δίκιο και οι άλλοι άδικο, ώστε να αναδείξουν την αξία τους. Από πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τις καθοδηγητικές παρατηρήσεις των γονιών και αργότερα των δασκάλων και γενικά των ενηλίκων. Δυστυχώς όμως αυτό γίνεται συχνά με τρόπο επικριτικό ή απορριπτικό, και όχι με άπειρη αποδοχή και αγάπη, με αποτέλεσμα να γαλουχούνται νέοι ανακριτές, ή απόμακροι.

Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Ο τύπος αυτός του θεάτρου ελέγχου χρησιμοποιεί την βία, λεκτική-ψυχολογική ή και πρακτική-σωματική για να επιβληθεί στους άλλους. Προκαλώντας τους τον φόβο, τους αναγκάζει να τον προσέξουν και έτσι έλκει την ενέργεια που χρειάζεται. Ή αντίθετα τους κρατάει σε απόσταση για να νιώθει πιο ασφαλής ο ίδιος. Η επιθετική συμπεριφορά κρύβει μέσα της η ίδια τον φόβο της επιβίωσης, σωματικής ή ψυχικής. Δηλαδή ο τρομοκράτης χρησιμοποιεί τον εκφοβισμό των άλλων για να αντιμετωπίσει τον δικό του εσωτερικό φόβο, που πιθανώς έχει εμφυτευθεί μέσα του σε μικρή ηλικία, από γονείς τρομοκράτες.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ρόλοι που υιοθετούμε είναι ουσιαστικά παιχνίδια επιβίωσης κατά την παιδική μας ηλικία, που στην πορεία χαρακτηρίζουν και καθορίζουν και την ενήλικη ζωή μας. Γονείς τρομοκράτες μπορεί να μεγαλώνουν παιδιά θύματα, καθώς αυτά προσπαθούν να προκαλέσουν τον οίκτο τους, ή αν αυτό δεν πετύχει , άλλους τρομοκράτες. Οι δε ανακριτές μπορεί να δημιουργούν απόμακρους, στην προσπάθειά τους να μην κάνουν λάθος, ή άλλους ανακριτές, και οι απόμακροι να δημιουργούν ανακριτές ή θύματα, καθώς προσπαθούν να κινήσουν κάπως το συναίσθημα των απόμακρων. Έτσι διαιωνίζονται τα παιχνίδια ελέγχου.

Συνήθως παίζουμε έναν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας, αλλά συχνά μεταπίπτουμε από τον ένα ρόλο στον άλλο, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περίστασης, και επίσης ανάλογα με την ενεργοποίηση που δεχόμαστε από τα άτομα που συναναστρεφόμαστε.

Μπορούμε πιο εύκολα να εντοπίσουμε τους ρόλους που παίζουν οι άλλοι, αλλά όχι τα δικά μας θέατρα ελέγχου. Για να συνειδητοποιήσουμε το δικό μας θέατρο ελέγχου, χρειάζεται αυτοπαρατήρηση, υπομονή και επιμονή στη διαδικασία της αυτογνωσίας, αλλά και πολλή αγάπη και αποδοχή προς τον εαυτό μας, γιατί μόνο αν νοιώσουμε ασφαλείς και αποδεκτοί από τον ίδιο μας τον εαυτό, θα μπορέσουμε να ανοιχτούμε με εμπιστοσύνη και να δούμε καθαρά το παιχνίδι μας.

Η αποκάλυψη στα μάτια της ψυχής μας του θεάτρου που παίζουμε, είναι ύψιστη απελευθέρωση και αγαλλίαση για την μέχρι τότε εγκλωβισμένη ψυχή μας. Είναι σαν ένα ένδυμα που αφήνουμε να πέσει από πάνω μας, αποκαλύπτοντας την θεϊκή ομορφιά της.

Πηγές: «Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ» James Redfield [Εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ-1997]

«ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΨΥΧΕΣ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ» Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ [Εκδ. Ολιστικής Αρμονίας-2011]