Ο χωροχρόνος του Πυθαγόρα

Σήμερα, κατά γενική παραδοχή, πιστεύουμε ότι ο Πυθαγόρας υπήρξε ένας μεγάλος Μύστης, ο οποίος είχε στην κατοχή του γνώσεις, οι οποίες ήταν πολύ προχωρημένες για την εποχή του.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ένα πέπλο μυστηρίου κάλυπτε την διδασκαλία του, περιορίζοντας την πρόσβαση μόνο σε λίγους και εκλεκτούς μαθητές του.

Είναι γνωστή ακόμα και στις μέρες μας, η παροιμιώδης φράση:

Ἔλεγαν τὲ καὶ οἱ ἄλλοι Πυθαγόρειοι:

«Μὴ εἶναι πρὸς πάντας πάντα ρητά»

Δηλαδή, να μην κοινοποιούνται ΟΛΑ σε ΟΛΟΥΣ!

Ποιος είναι ο λόγος που οι Πυθαγόρειοι υποστηρίζουν ότι εσωτερικές γνώσεις δεν πρέπει να κοινοποιούνται σε όλους τους ανθρώπους, κατά το «Μὴ εἶναι πρὸς πάντας πάντα ρητά»

Πράγματι, αυτό που πιστεύουμε διαβάζοντας αυτήν την Πυθαγορική Ρήση είναι ότι οι Πυθαγόρειοι έλεγαν να μην είναι όλα σε όλους ρητά.

Δηλαδή να μην αποκαλύπτονται τα σημαντικά μυστικά της Φιλοσοφίας στους μη Μυημένους.

Αυτή είναι μία κοινώς αποδεκτή ερμηνεία, η οποία φαίνεται σίγουρα πολύ λογική.

Αν παρατηρήσουμε όμως προσεκτικότερα αυτήν την Πυθαγορική Εντολή, θα διαπιστώσουμε ότι ακόμα και η δομή της συγκεκριμένης πρότασης είναι και αυτή κωδικοποιημένη και ακολουθεί μία καθαρά μαθηματική λογική.

Το γεγονός αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένο από την στιγμή που η ρήση αυτή αποδίδεται στους «άλλους» Πυθαγόρειους.

Ποιοι είναι όμως οι «άλλοι» Πυθαγόρειοι;

Γνωρίζουμε ότι ο ίδιος ο Πυθαγόρας, δεν αποκαλείται ποτέ από τους μαθητές του με το όνομά του, αλλά αναφέρεται ως «ΑΥΤΟΣ».

Κατά αντίστοιχο τρόπο, δεν αποκαλούνται με το όνομά τους ούτε οι Μυημένοι μαθητές του Πυθαγόρα, οι λεγόμενοι και «εσωτερικοί», οι οποίοι αποκαλούνται «ΟΙ ΑΛΛΟΙ».

«Αυτός και οι Άλλοι» λοιπόν συναποτελούν τους γνώστες της Πυθαγορικής Φιλοσοφίας η οποία γνωρίζει την λειτουργία των Συμπαντικών Νόμων.

Τι θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε «εμείς» που ανήκουμε σε αυτούς τους «άλλους» για να γίνουμε μέτοχοι αυτής της μυστηριακής γνώσης;

Είναι πράγματι αλήθεια ότι δεν επιθυμούν να αποκαλυφθούν τα πολύτιμα μυστικά τους;

Αν προχωρήσουμε στην εξέταση της Πυθαγόριας Ρήσης, θα παρατηρήσουμε ότι η σύνταξη της είναι αρκετά αινιγματική.

Το «ΜΗ ΕΙΝΑΙ» με τον οποίο αρχίζει η πρόταση, είναι μία αδόκιμη έκφραση που δεν συναντάται συνήθως.

Επίσης υπάρχουν στην σειρά δύο πανομοιότυπες λέξεις ΠΑΝΤΑΣ και ΠΑΝΤΑ, οι οποίες ωστόσο υπονοούν σε δύο τελείως διαφορετικές υποστάσεις.

Σύμφωνα με την διδασκαλία του Πυθαγόρα, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν τρεις καταστάσεις συνειδητότητας των όντων, οι οποίες αντιστοιχούν στα τρία εξελικτικά στάδια του ανθρώπου.

Οι καταστάσεις αυτές είναι:

το Μη Ον ή Ασυνείδητο.

το Ον ή Συνειδητό.

και το Όντως Ον ή Υπερσυνειδητό.
και αντιστοιχούν στα εξελικτικά στάδια του δίποδου, του ανθρώπου και του αυτοανθρώπου.

Το «Μη Είναι» λοιπόν, με το οποίο ξεκινάει η Πυθαγορική ρήση, αναφέρεται στα Μη Όντα.

Τις συνθήκες που επικρατούν στα Μη Όντα του κόσμου του Άδη, δηλαδή στο «Μη Είναι» τις αποκαλύπτει αυτό η Πυθαγόρεια ρήση, την οποία θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε ως μία μαθηματική εξίσωση.

Η λέξη του συνδέει τα δύο μέρη της πρότασης, η λέξη «προς» μας εισάγει στην μαθηματική έννοια της αναλογίας, δηλαδή στον παρονομαστή ενός κλάσματος.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι μέσα σε αυτήν την ρήση, κρύβεται μία μαθηματική δομή, βάσει της οποίας θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε ένα κλάσμα, με αριθμητή την λέξη ΠΑΝΤΑ και παρονομαστή την λέξη ΠΑΝΤΑΣ.

Η ρήση μας γνωστοποιεί επίσης ότι το αποτέλεσμα που προκύπτει από αυτόν τον υπολογισμό είναι πάντοτε ένα ΡΗΤΟ κλάσμα, δηλαδή ένα κλάσμα που σε κάθε περίπτωση είναι δυνατό να υπολογιστεί επακριβώς.

Θα πρέπει λοιπόν να αποκωδικοποιήσουμε τις κρυμμένες έννοιες πίσω από τις λέξεις ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΑΣ που αποτελούν το μαθηματικό κλάσμα.

Εύκολα θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι το ΠΑΝΤΑ αναφέρεται υποχρεωτικά στον ΧΡΟΝΟ, αφού είναι άλλωστε Χρονικό επίρρημα.

Αντίστοιχα η λέξη ΠΑΝΤΑΣ με την σειρά της αναφέρεται στον ΧΩΡΟ αφού είναι Τοπικό επίρρημα. (παντού)

Προκύπτει λοιπόν η εξίσωση:

ΜΗ ΕΙΝΑΙ === ΡΗΤΟ ΚΛΑΣΜΑ.

Δηλαδή οι τιμές του Χώρου και του Χρόνου θα είναι υποχρεωτικά ακέραιοι αριθμοί.

Δεν μπορούμε να βάλουμε ρίζες, επομένως ο Χώρος και ο Χρόνος δεν μπορούν να παραμείνουν ακίνητοι.

Επομένως, στον αόρατο κόσμο του Άδη, στο οποίο βρίσκονται οι άσαρκες ψυχές, οι οποίες βιώνουν τον χρόνο, αλλά όχι ακόμα τον χώρο:

Η διάσταση του ΧΩΡΟΥ για αυτές τις ψυχές, αποτελεί μία ρητή ψυχική συνάρτηση του ΧΡΟΝΟΥ, δηλαδή μία κατάσταση συγκεκριμένη και απολύτως υπολογίσιμη.

Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι οι άσαρκες ψυχές στον Άδη, θα πρέπει μέσα σε έναν συγκεκριμένο χρόνο, να βρίσκονται υποχρεωτικά σε ένα συγκεκριμένο χώρο.

Είναι αδύνατον να βρίσκονται κάπου αλλού, παρά μόνο στον εκείνον τον Χώρο που βρίσκεται σε συνάρτηση με τον συγκεκριμένο Χρόνο.

Επομένως, στην μυστηριακή ρήση των Πυθαγορείων, υποκρύπτεται μία χωροχρονική συνάρτηση, στην οποία προσδιορίζεται η κατάσταση του ΜΗ ΌΝΤΟΣ.

Αυτό σημαίνει ότι τόσο η στιγμή της γέννησής μας, όσο και η στιγμή του θανάτου μας είναι απολύτως καθορισμένες, αλλά δεν μπορούν να είναι γνωστές στον άνθρωπο που παραμένει ακόμα στο χαμηλότερο πεδίο εξέλιξης του δίποδου-ζώου.

Διαπιστώσαμε επίσης, ότι αλλάζοντας τον χώρο διαμονής της Ψυχής αλλάζει υποχρεωτικά και ο χρόνος.

Όταν η ψυχή απελευθερωθεί από την υποχρέωση των γήινων επανενσαρκώσεων και μπορεί να κινείται εκτός Γης, δηλαδή στον άπειρο χρόνο, τότε αυτομάτως και ο χρόνος που καθορίζει τον επικείμενο θάνατο, θα τείνει και αυτός στο άπειρο.

Η Εξίσωση αυτή, θα μπορούσε να ισχύει την στιγμή της γέννησης και του θανάτου μας.

Ο λόγος του κλάσματος είναι μεν ρητός, αλλά δεν είναι ο ίδιος για όλες τις ψυχές. Είναι ένα ρητό κλάσμα.

Διαπιστώνουμε επομένως ότι ο χωροχρόνος εκφράζεται διαφορετικά στον άυλο κόσμο του Άδη, από ότι στον υλικό κόσμο του πλανήτη Γη που ζούμε, στον οποίο δεν υπάρχει συνάρτηση χώρου και χρόνου.

Σαν ενσαρκωμένοι άνθρωποι στον πλανήτη Γη, έχουμε την αυτονόητη δυνατότητα να μπορούμε να κινούμαστε όπου θέλουμε μέσα στον χώρο, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή θέλουμε.

Ο χώρος δεν επηρεάζει σε τίποτα τον χρόνο.

Στον άυλο κόσμο του Άδη όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Από ό,τι φαίνεται στις άσαρκες ψυχές, υπάρχει απόλυτη σχέση χώρου και χρόνου.

Όταν η ψυχή δεν διαθέτει υλικό σώμα, ο χωροχρόνος είναι αυστηρά καθορισμένος. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να βρισκόμαστε σε έναν συγκεκριμένο χώρο, μόνο μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή και ποτέ άλλοτε!

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι όσο η άσαρκη ψυχή ζει στον κόσμο του Άδη, λόγω των φυσικών νόμων που διέπουν τον χώρο αυτόν, της αποκλείουν το δικαίωμα να αναπτύξει οποιαδήποτε μορφή Ελεύθερης Βούλησης.

Αντιθέτως η ένσαρκη ψυχή του ανθρώπου που ζει στην Γη, λόγω των διαφορετικών Φυσικών Νόμων που διέπουν τον πλανήτη μας, βρίσκεται μέσα στις κατεξοχήν συνθήκες που επιτρέπουν στον ενσαρκωμένο άνθρωπο να αναπτύξει την Ελεύθερη Βούληση.

Δηλαδή, η Ελεύθερη Βούληση σχετίζεται άμεσα με την δυνατότητα που αποκτά ο ενσαρκωμένος άνθρωπος να κινείται ανεξάρτητα στον χώρο και στον χρόνο.

Σαν τελικό συμπέρασμα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ανάπτυξη της Ελεύθερης Βούλησης είναι το κύριο ζητούμενο που μπορεί να εξελίξει την ψυχή μας και η λειτουργία αυτή μπορεί να αναπτυχθεί μόνο κατά την διάρκεια της ενσάρκωσής μας.

Ο κύκλος των επανενσαρκώσεών μας θα σταματήσει, μόνο όταν η ίδια η ψυχή μας το αποφασίσει και το γεγονός αυτό, εξαρτάται από το αν και κατά πόσον θα μπορέσει να λειτουργήσει αυτοβούλως!