21/12/2012: Μια... ακόμη καταστροφή του κόσμου

Επιτέλους έφτασε! Αναφέρομαι βέβαια στην «καταληκτική» για κάποιους ημερομηνία της 21ης Δεκεμβρίου 2012, όπως το ίδιο καταληκτικό ήταν βέβαια και το 2000 ή το 1999 του Νοστράδαμου. Και βλέπω συναδέλφους -ευτυχώς είναι η μειοψηφία- που... πασχίζουν να ενταχθούν στο κλίμα, πριμοδοτώντας με τις αναλύσεις τους τον φόβο αλλά και άλλους που όντας στην αντίπερα όχθη μιλάνε για μια σπουδαία αλλαγή κι έναν «Γενναίο Νέο Κόσμο» που γεννιέται.

Προσωπικά δεν θα διαφωνήσω με αυτήν -την τελευταία- άποψη, θεωρώντας ότι όντως ο κόσμος μας έχει μπει σε μια φάση δραστικών αλλαγών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η 21/12/2012 έχει να «πει» κάτι σημαντικό.

Ο κόσμος μας έχει «καταστραφεί» πολλές φορές στο παρελθόν, αλλάζοντας ταχύτητα ή ακόμη και βάζοντας την... όπισθεν στην εξέλιξη του.

Πολιτισμοί άκμασαν και χάθηκαν ή παρέμειναν σε αδράνεια, περιμένοντας ένα νέο σάλπισμα και για να μην πάμε μακριά, δεν έχει παρά να σκεφτεί κανείς την ιστορική πορεία των Ελλήνων, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Για την ψυχολογία της εσχατολογίας και την πραγματική διάσταση του ημερολόγιου των Μάγια, έχει γράψει πολλά και ενδιαφέροντα η κ. Σωτηράκη και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι. Το βέβαιο είναι πως τα «σενάρια τέλους» είναι μια πολύ παλιά ιστορία, παλιά όσο και το ανθρώπινο είδος.

Στην σχετικά πιο πρόσφατη δυτική-χριστιανική κουλτούρα, έχει επικρατήσει το μοντέλο της «Δευτέρας Παρουσίας», μια μάλλον ανανεωμένη εκδοχή του «Κατακλυσμού του Νώε»

Η... υπόθεση του έργου είναι πάνω-κάτω η ίδια: Ο Θεός κάνει υπομονή με τους ανθρώπους αλλά κάποια στιγμή τη χάνει και τιμωρεί κάθε αμαρτωλό, με όπλο του συνήθως τα στοιχεία της Φύσης.

Εδώ έχουμε την ψυχολογική ταύτιση Θεός = Φύση, που σε γενικές γραμμές εξακολουθεί να δεσπόζει στην ανθρώπινη ψυχολογία και τροφοδοτεί διαρκώς νέα σενάρια καταστροφής κι όχι άδικα αν λάβουμε υπόψη μας τις ενδεχόμενες «απαντήσεις» της Φύσης στην ανθρώπινη αλαζονεία.

Στέκομαι στον κατακλυσμό της Παλαιάς Διαθήκης γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα γεγονός που έχει και πολλά «αδελφάκια». Ο Νώε, παρότι εξαιρετικά διάσημος, δεν είναι η μοναδική περίπτωση ενός διασωθέντος ενάρετου που αναλαμβάνει το καθήκον μιας επανεκκίνησης. Μύθοι και παραδόσεις από όλον τον κόσμο μιλούν για έναν αρχαίο κατακλυσμό, που άλλαξε τα πάντα στον πλανήτη ή για να το πούμε πιο σωστά, άλλαξε τα πάντα στον κόσμο αυτών που υπέστησαν τον κατακλυσμό. Και κάθε λαός έβαλε το δικό του Θεό να καταστρέφει και τους δικούς του γεννήτορες ενός νέου κόσμου, σε σημείο που να μην είναι διακριτό το... ποιός ξεκίνησε πρώτος. Πάντως οι αρχαίοι Έλληνες διεκδικούν κι εδώ την πρωτοκαθεδρία, αφού ο Δευκαλίων και η Πύρρα, μάλλον προϋπήρξαν του Νώε... Χώρια που στην Ελληνική παράδοση αναφέρονται περισσότεροι του ενός κατακλυσμοί, αφήνοντας σίγουρα μια πιο λογική αίσθηση, αφού αυτές οι αναμνήσεις συνάδουν με την γεωφυσική εξέλιξη του πλανήτη μας.

Η παλαιότερη -υποτίθεται μυθική- καταγραμμένη καταστροφή πολιτισμού είναι αυτή της Ατλαντίδας, που σύμφωνα με τον Πλάτωνα «βούλιαξε μέσα σε μια νύχτα». Το γεγονός συνέβη περί το 9.500 προ Χριστού, κατά τη διάρκεια της «Εποχής του Λέοντα» και ανταποκρίνεται πλήρως στα γεωφυσικά δεδομένα της περιόδου.

Ο κόσμος τότε βίωνε τις συνέπειες του τέλους της εποχής των παγετώνων, που ήταν πολλές και συχνά απρόβλεπτες. Η άνοδος της στάθμης των υδάτων, έφερε σοβαρές κλιματολογικές αλλαγές αλλά προκάλεσε και μια καταλυτική μετατόπιση βάρους πάνω στον γήινο φλοιό. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν απότομες καταβυθίσεις αλλά και αναδύσεις τμημάτων της στεριάς, αλλάζοντας την παγκόσμια γεωγραφία. Εκεί που πρώτα ήταν πεδιάδες, υπήρχαν πλέον θάλασσες ή ωκεανοί και επειδή οι παράκτιες περιοχές που επλήγησαν άμεσα ήταν -ως είθισται- και κέντρα πολιτισμού, μπορούμε να πούμε ότι χάθηκε ο ανθός της ανθρωπότητας και επιβίωσαν κυρίως οι τραχείς «βουνίσιοι».

Η βύθιση της Ατλαντίδας είναι μάλλον η πιο διακεκριμένη περίπτωση αυτών των μεταβολών, που βέβαια συνεχίστηκαν ως ντόμινο για αρκετές χιλιετίες, μέχρι να σταθεροποιηθεί ξανά ο φλοιός της γης. Τρομεροί σεισμοί ή ηφαιστειακές εκρήξεις συνόδεψαν την ανθρωπότητα για πολλά χρόνια, συντηρώντας και αυξάνοντας τους φόβους και τις ανασφάλειες της.

Δεν είναι λοιπόν παράλογο το ότι αυτή η κοινή ανάμνηση κρατάει μέχρι τις μέρες μας και αναδύεται συχνά ως «προφητεία», ιδιαίτερα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά για την πλειοψηφία του κόσμου κι ένα «Θηρίο» έχει επάνω του την απόλυτη κοσμική εξουσία. Το είδαμε να συμβαίνει στην πρωτοχριστιανική περίοδο, όταν οι Χριστιανοί περίμεναν και εύχονταν το τέλος του κόσμου, δηλαδή την πτώση της Ρώμης.

Και το ξανασυναντήσαμε ως φαινόμενο σε κάθε ιστορική περίοδο όπου ένας ισχυρός απειλούσε να διασαλεύσει κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες αιώνων. Κατά σειράν, ο Λούθηρος, ο Ναπολέων και ο Χίτλερ χρίστηκαν από τους αντιπάλους τους ως το «Θηρίον» της Αποκάλυψης και ως οιωνός ενός επερχόμενου τέλους. Εδώ μάλλον ταιριάζει το γνωστό «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται»...

Φυσικά αυτό το «γαϊτανάκι» δεν έχει τέλος και στο κατώφλι του εσχατολογικού τρόμου, περιμένουν τη σειρά τους πολλά ακόμη υποψήφια «Θηρία». Μάλιστα η εποχή μας, εξ αιτίας των διαδοχικών τετραγώνων ανάμεσα στον Ουρανό και τον Πλούτωνα, προσφέρεται εξαιρετικά για καταστροφολογίες και προσωπικά είμαι περίεργος να δω τι άλλο θα εφεύρουν οι «ειδήμονες» μετά την παρέλευση της «αποφράδος» 21ης Δεκεμβρίου.

Ας επιστρέψουμε όμως για λίγο στο διδακτικό παρελθόν.

Μερικούς αιώνες νωρίτερα, ακριβώς στο κατώφλι της δεύτερης χιλιετίας, επικράτησε ένας οικουμενικός πανικός στη Δύση, αφού πολλοί πίστεψαν ότι ο κόσμος δεν θα προχωρούσε πέραν του έτους 1000. Μετανοημένοι αμαρτωλοί μοίραζαν τα υπάρχοντα τους, μπας και προλάβουν να κερδίσουν μια θέση στον παράδεισο, για να τα ζητήσουν πίσω βέβαια, όταν παρήλθε η «επάρατος» ημερομηνία.

Φυσικά, οι Άραβες και οι Κινέζοι που είχαν το δικό τους ημερολόγιο και τους δικούς τους εσχατολογικούς προβληματισμούς... αγρόν ηγόραζαν!

Μερικούς αιώνες αργότερα, στα μέσα του 14ου αιώνα, οι διαδοχικές επιδημίες του «Μαύρου θανάτου» και ιδιαίτερα αυτή του 1348, έδωσαν για μια ακόμη φορά την αίσθηση στους Δυτικούς ότι επίκειται το τέλος. Εδώ βέβαια δεν είχαμε να κάνουμε με προφητεία αλλά με γεγονός, που σημειωτέον κανένας δεν έσπευσε να προβλέψει, αφού ο Νοστράδαμος δεν είχε γεννηθεί ακόμη, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν υπήρχαν και οι... αριθμοί δεν παρέπεμπαν πουθενά. Απλά, οι ζηλωτές μοναχοί του Μεσαίωνα βρήκαν την ευκαιρία να διαβεβαιώσουν (εκ των υστέρων) ότι «ο Αρμαγεδδών είναι εδώ». Μια φορά δηλαδή που η Φύση έδειξε πράγματι το σκοτεινό πρόσωπο της, αποδεκατίζοντας τον πληθυσμό της Ευρώπης, η συνήθως «βιαστική» και πανταχού παρούσα εσχατολογία... έλαμψε διά της απουσίας της! Γκίνια...

Εδώ όμως αξίζει μια αστρολογική ματιά, αφού έχουμε να κάνουμε με γεγονότα κι όχι με υποθέσεις ή φαντασιώσεις.

Στις αρχές του 14ου αιώνα, περίπου το 1306, συνέβη η πρώτη σύνοδος Ουρανού-Ποσειδώνα στο Σκορπιό, ορίζοντας μια περίοδο 170 χρόνων, όπου ο κόσμος θα «χόρευε» στους ρυθμούς του ζωδίου. Και είναι γνωστό βέβαια ότι δύο από τις λέξεις κλειδιά που χαρακτηρίζουν το Σκορπιό είναι το «τέλος» και η «αναγέννηση».

Ιστορικά μέχρι τα τέλη του 15ου αιώνα είχαμε το τέλος του Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, κάτι που μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Ο Δυτικός κόσμος όντως έφτασε σε ένα τέλος και μια νέα αρχή και πρακτικά αυτή η ιστορική περίοδος ήταν μια από τις πλέον κομβικές για την Ανθρωπότητα. Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, το ελληνικό πνεύμα δραπέτευσε και μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση, δίνοντας της τη δυνατότητα μιας ανάπτυξης σε νέες βάσεις. Αντίστοιχα, για την Ανατολή σήμανε η «σκοτεινή» ώρα των Οθωμανών.

Η επόμενη σύνοδος των δύο αργών πλανητών έγινε στο μεταίχμιο Σκορπιού-Τοξότη, δίνοντας μια διαφορετικού τύπου -πιο επεκτατική- μορφή στις έννοιες του «τέλους» και της «αρχής».

Αυτή τη φορά ήταν οι ιθαγενείς πληθυσμοί του Νέου Κόσμου, που γνώρισαν τον αφανισμό, στο όνομα της «Αγίας Τριάδος», του Πάπα και των Ευρωπαίων ηγεμόνων.

Αντίστοιχα, οι Δυτικοί εξελίχθηκαν σε πρώτης τάξεως εξολοθρευτές-αποικιοκράτες, ενισχύοντας την Οικονομία των χωρών τους και αλλάζοντας δραστικά το βιοτικό τους επίπεδο.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι αστρολογικά, αν κάποιος έχει στη διάθεση του τα αναγκαία δεδομένα, είναι δυνατόν να εκτιμήσει ανάλογες καταστάσεις, αρκεί να βλέπει το δάσος και όχι το δέντρο. Γιατί αυτό πράττουν κατά τη γνώμη μου όσοι προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι αναλύοντας και συνθέτοντας τα δεδομένα μιας ημερομηνίας, της 21ης Δεκεμβρίου, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την «μεγάλη εικόνα», το αν δηλαδή η Ανθρωπότητα βρίσκεται στην τάδε ή την δείνα φάση.

Και κάθε φάση προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την «Εποχή» (τον Πλατωνικό Μεγάλο Ενιαυτό) που διανύει και τους συνοδικούς κύκλους των αργών πλανητών.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τρεις τέτοιους συνοδικούς κύκλους, που ξεκίνησαν κατά σειράν το 1893 (Ποσειδώνας-Πλούτωνας στους Διδύμους), το 1965 (Ουρανός-Πλούτωνας στην Παρθένο) και το 1993 (Ουρανός-Ποσειδώνας στον Αιγόκερω). Παράλληλα βρισκόμαστε στο τέλος της «Εποχής των Ιχθύων», που εμφανίζει πλέον πολλά από τα χαρακτηριστικά του πολικού ζωδίου της Παρθένου.

Λεπτομέρειες για το τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά, μπορείτε να διαβάσετε σε ένα παλαιότερο αλλά πάντα επίκαιρο άρθρο μου, με τα βασικά συμπεράσματα να παραπέμπουν περισσότερο στους κινδύνους μιας οικολογικής καταστροφής, που οι συνέπειες της μπορεί να είναι ανάλογες με αυτές του τέλους της εποχής των παγετώνων.

Αυτό το σενάριο «παίζει» μέχρι το 2.100 περίπου, όταν ο Ουρανός και ο Πλούτωνας θα κάνουν την επόμενη σύνοδο τους στον Ταύρο και μέχρι τότε θα υπάρξουν αρκετές «ευκαιρίες» για να βιώσουμε τον πραγματικό τρόμο των γεωφυσικών μεταβολών, με... πρώτες και καλύτερες τις περιόδους όπου οι δύο πλανήτες θα σχηματίσουν κάποια κύρια όψη. Κι εδώ όμως δεν χρειαζόμαστε βιαστικά συμπεράσματα αλλά μια πολύ προσεκτική εξέταση των δεδομένων, αφού θα πρέπει να συνυπολογιστεί και η επιρροή άλλων μικρότερων συνοδικών κύκλων, όπως για παράδειγμα του Δία-Κρόνου, του Κρόνου-Ουρανού ή του Κρόνου-Πλούτωνα.

Επίσης είναι πιθανόν να «παίζουν» και άλλοι γνωστοί ή άγνωστοι δείκτες, όπως είναι οι εκλείψεις και ένας ή περισσότεροι νέοι πλανήτες.

Πάντως για να καθησυχάσω τους βιαστικούς, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, το ζώδιο του Σκορπιού δεν ενεργοποιείται από καμία τέτοια σύνοδο για τα επόμενα χρόνια και ίσως η μοναδική «ελπίδα» των καταστροφολόγων, είναι η ενεργοποίηση του άξονα Παρθένου-Ιχθύων που θα «ταρακουνηθεί» το 2046-50 με την αντίθεση Ουρανού-Πλούτωνα, αλλά όπως θα δούμε και στο εγγύς μέλλον.

Άντε, μπας και... γελάσει λίγο το χειλάκι τους!

Όσον αφορά το παρόν και τα αμέσως προσεχή χρόνια, είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν πολλές και ραγδαίες αλλαγές -εξ άλλου ήδη συμβαίνουν- με «όχημα» το τετράγωνο Ουρανού-Πλούτωνα. Η θέση των δύο πλανητών σε παρορμητικά ζώδια, παραπέμπει αρχικά σε κοινωνικές-πολιτικές εξελίξεις, ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε δύο πράγματα. Πρώτον ότι μεταφέρουν μαζί τους το «σπέρμα» της τελευταίας συνόδου τους στην Παρθένο και δεύτερον το ότι στην αστρική εκδοχή τους βρίσκονται αντίστοιχα στους Ιχθύες και τον Τοξότη. Μάλιστα κοντοζυγώνει η ώρα που ως αστρικοί θα «κλειδώσουν» πάνω στις μοίρες της «μητρικής» συνόδου (16η-17η της Παρθένου), οπότε το θέμα μιας κάποιου τύπου οικολογικής καταστροφής «παίζει» αρκετά δυνατά.

Αυτό θα συμβεί μέσα στο 2013 και από αυτήν την άποψη η χρονιά είναι εξαιρετικά κρίσιμη, όχι επειδή θα έρθει το τέλος του κόσμου αλλά επειδή θα προκύψει μια μάλλον βίαιη συνειδητοποίηση για το τίμημα της «αμαρτίας», τον βιασμό δηλαδή της Φύσης, από το ανθρώπινο... μεγαλείο!

Στον αντίποδα βέβαια περιμένουμε και ραγδαίες επιστημονικές εξελίξεις, ιδιαίτερα σε σχέση με την Ιατρική και την ψηφιακή τεχνολογία, ικανές να αλλάξουν για μια ακόμη φορά την Ιστορία.

Διαβάστε και άλλα σχετικά άρθρα στο Astrology.gr