Η Ηλιακή Επίθεση του 2012-2013

Έρχεται ο Ήλιος! Όχι βέβαια αυτοπροσώπως... Ο ζωοδότης του κόσμου που εδώ και λίγα χρόνια είναι σχετικά αδρανής ετοιμάζεται να μας στείλει μια πολύ μεγάλη δόση της ενέργειας του, δημιουργώντας πολλούς προβληματισμούς για τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό τόσο στα έμβια όντα, όσο και στα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες το 2012 και το 2013 θα είναι οι χρονιές της μεγαλύτερης έντασης του φαινομένου, αρχικά μάλιστα είχε δοθεί και μια ημερομηνία (22/9/12) η οποία θα είναι η D-Day της Ηλιακής απόβασης στη Γη. Μια πιο πρόσφατη εκτίμηση μεταθέτει το φαινόμενο για το Μάιο του 2013. Ανάλογες «επιθέσεις» έχουν υπάρξει και στο παρελθόν, ωστόσο η σχεδόν απόλυτη εξάρτηση μας από την ηλεκτρική ενέργεια και τα ηλεκτρονικά συστήματα καθιστά πλέον κάθε κοσμικό βομβαρδισμό εξαιρετικά κρίσιμο.

Η εμπειρία της τελευταίας ...μανιασμένης ηλεκτρομαγνητικής επίθεσης στο Κεμπέκ του Καναδά και στις ΗΠΑ στις 13/3/89 έδειξε ότι αν δεν προστατευθούν έγκαιρα οι μετασχηματιστές το black out πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Στην ίδια δυσχερή θέση θα βρεθούν οι τηλεπικοινωνιακοί δορυφόροι, αρκετοί από τους οποίους θα νεκρωθούν. Τα σενάρια ποικίλουν-πολλά από αυτά μάλιστα έχουν παιχτεί ήδη στην τηλεόραση σε μορφή δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ-και το βέβαιο είναι ότι η ΝΑΣΑ φροντίζει να είναι όσον το δυνατόν πιο ενημερωμένη σε σχέση με την ένταση, την πολικότητα και τον ακριβή χρόνο έξαρσης του φαινομένου.

Ο περιοδικός κύκλος των κηλίδων

Οι Ηλιακές διαταραχές γίνονται σύμφωνα με ένα περιοδικό κύκλο που ονομάζεται κύκλος Ηλιακών κηλίδων και είναι γνωστές από πολύ παλιά (τουλάχιστον από το 300 μ. Χ στην Κίνα και από το 1610 μ. Χ στη Δύση). Θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί και κύκλος έκλαμψης ή έξαρσης, αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε. Παρά την έρευνα δύο αιώνων η αιτία του κύκλου των Ηλιακών κηλίδων συνεχίζει να αποτελεί ένα μυστήριο.

Ο κύκλος των κηλίδων δεν είναι απόλυτα τακτικός. Έτσι, αν και ο κύριος κύκλος διαρκεί κατά μέσο όρο 11,1 χρόνια από το 1527 μ. Χ που άρχισαν να παρατηρούνται ως σήμερα έχουν υπάρξει κι άλλοι που ποικίλουν μεταξύ 7 και 17 χρόνων. Επιπρόσθετα, στην περίοδο 1645-1715 οι Ηλιακές κηλίδες ήταν σχεδόν απούσες, όπως περίπου συνέβη και αμέσως μετά από την έξαρση του 2000-01, όπου η Ηλιακή δραστηριότητα έπιασε ...πάτο.

Η περιοδικότητα των Ηλιακών κηλίδων έμοιαζε ότι κατά κάποιο τρόπο συνδεόταν με τους πλανήτες. Από το 1850 περίπου, όταν πρωτοανακαλύφθηκε ο κύκλος των Ηλιακών κηλίδων εκδόθηκαν περισσότερες από 150 μελέτες για πιθανές σχέσεις κηλίδων και πλανητών. Υπήρξαν διάφοροι ισχυρισμοί με σημαντικά αποτελέσματα για τους εσωτερικούς πλανήτες, για τους εξωτερικούς, για όλους ή για συγκεκριμένους συνδυασμούς πλανητών. Επίσης, μελέτες για αστρικές περιόδους, για συνοδικές ή για περιόδους αντίθεσης που συμβαίνουν κατά τη μέγιστη απομάκρυνση από το επίπεδο του ηλιακού ισημερινού, για δυνάμεις βαρύτητας, ηλεκτρικές ή μαγνητικές που επιδρούν κάθετα ή εφάπτονται ή και τα δύο.
Μελέτες πριν το 1923 είχαν γίνει από τον Huntington ενώ πριν το 1961 και αργότερα, το 1973 –με περισσότερα στοιχεία- από τον Williams. Οι έρευνες του διαστήματος άλλαξαν δραματικά τις εντυπώσεις μας για τον Ήλιο και το Ηλιακό σύστημα όμως η καινούργια πραγματικότητα που δημιουργήθηκε τις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ...πιο μυστηριώδης από την παλιά.

Οι Ηλιακές διαταραχές

Η ενέργεια του Ήλιου προέρχεται από θερμοπυρηνική συγχώνευση στον πυρήνα του. Η εσωτερική δομή του είναι αντικείμενο αντιρρήσεων (πολλές απ’ αυτές οφείλονται στον προσδιορισμό της ροής των νετρίνων εφόσον αυτή αντικατοπτρίζει τις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό του Ήλιου) αλλά σε γενικές γραμμές θεωρείται ότι είναι η εξής:
Ο ενεργός πυρήνας περιλαμβάνει μόνο μερικές ποσοστιαίες μονάδες της συνολικής μάζας. Η υπόλοιπη συγκρατεί τον πυρήνα ενωμένο και τον εμποδίζει να παγώσει. Η ενέργεια που προέρχεται από τον πυρήνα βγαίνει σιγά-σιγά στην επιφάνεια, αρχικά από την ακτινοβολία και μετά (περ. στο τελευταίο 1/5 της πορείας της) από στροβιλισμό. Αυξανόμενα ρεύματα θερμού ηλιακού «αέρα» δίνουν στον Ήλιο μια γεμάτη κόκκους εικόνα, κάτι σαν «ρύζι πιλάφι». Σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή υπάρχουν περίπου 4 000 000 κόκκοι ορατοί που ο καθένας διαρκεί περίπου 10 λεπτά. Καθώς η ενέργεια ακτινοβολείται ο κόκκος παγώνει διαιρείται σε αρκετά κομμάτια και μετά απλώνεται και εξασθενεί καθώς το παγωμένο αέριο γυρίζει προς το εσωτερικό.

Σε αυτόν τον ταραχώδη και ευμετάβλητο Ήλιο υπάρχουν αρκετά είδη διαταραχών. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι:
1. Ψυχρές περιοχές στη φωτόσφαιρα που ονομάζονται Ηλιακές κηλίδες
2. Θερμές περιοχές στη χρωμόσφαιρα και στο στέμμα που ονομάζονται πλάσμα
3. Πυκνές λωρίδες ψυχρού υλικού αιωρούμενες στο στέμμα που ονομάζονται ήρεμες εξάρσεις
4. Δυνατές εκρήξεις που λέγονται εκλάμψεις στις οποίες μια σχετικά μικροσκοπική περιοχή του Ήλιου αναδίδει ενέργεια περίπου 10 φορές περισσότερη από το κανονικό για λίγα λεπτά ή ώρες.

Μια μεγάλη έκλαμψη απελευθερώνει αρκετή ενέργεια που διαρκεί στο ανθρώπινο είδος για το υπόλοιπο της γήινης ζωής του. Φωτογραφίες ακτινών Χ δείχνουν εκατοντάδες μικροσκοπικές θερμές κηλίδες διασκορπισμένες στην επιφάνεια που η κάθε μια θα εκραγεί πριν σβήσει.
Κάθε ανακατάταξη παράγει ένα ξέσπασμα ραδιενέργειας και ηλεκτρικών φορτίων. Η ραδιενέργεια κινείται ακτινωτά από τον Ήλιο και συνίσταται από τα πάντα, από ισχυρές ακτίνες Χ μέχρι ηλεκτρομαγνητικά κύματα και φθάνει στη Γη σε 8 λεπτά προκαλώντας αναταραχές στην ιονόσφαιρα και ραδιενεργές παρεμβολές. Τα ηλεκτρικά φορτία ακολουθούν ένα ελικοειδές μονοπάτι εξαιτίας της τροχιάς του Ήλιου και φτάνουν στη Γη σε περίπου μια ή δυο μέρες προκαλώντας ηώ και μαγνητικές καταιγίδες.
Όσοι άνθρωποι είναι γεννημένοι κατά την περίοδο που συμβαίνουν αυτές οι Ηλιακές καταιγίδες πιθανότατα έχουν κάποιες ιδιαίτερες ευαισθησίες και χαρακτηριστικά είτε θετικά είτε αρνητικά.

Τα αποτελέσματα των Ηλιακών διαταραχών

Το γεγονός ότι οι Ηλιακές εκλάμψεις επηρεάζουν δυναμικά τους ρυθμούς ανάπτυξης των γήινων φαινομένων είναι πλέον γενικά παραδεκτό και (σε αντίθεση με την αστρολογική θεώρηση της ηλιακής επίδρασης) δεν αφήνει ασυγκίνητο κανένα επιστήμονα. Πολλοί είναι εκείνοι που ανακάλυψαν συγκεκριμένες συσχετίσεις μεταξύ του Ηλιακού κύκλου και της συμπεριφοράς ζώων, φυτών, ανθρώπων και φυσικών φαινομένων.
Τα αίτια των επιδράσεων ανάγονται στην ηλεκτρομαγνητική ευαισθησία των έμβιων όντων και της ατμόσφαιρας. Κάθε Ηλιακή διέγερση εκτοξεύει στο διάστημα δέσμες φορτισμένων σωματιδίων που εισβάλουν στη γήινη ατμόσφαιρα προξενώντας απότομες και σύντομες διακυμάνσεις του γεωμαγνητικού πεδίου. Αυτές είναι οι λεγόμενες μαγνητικές καταιγίδες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διαταραχές δεν κατανέμονται ομοιόμορφα. Ο χρόνος και ο τόπος της μέγιστης προσβολής ποικίλουν ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος και τη μορφή της μαγνητικής καταιγίδας που μπορεί να είναι ευθεία ή σπειροειδής.
Ακόμη, κατά τη διάρκεια της προσβολής, ενώ η ποσότητα των φορτισμένων σωματιδίων στη γήινη ατμόσφαιρα γενικά αυξάνεται, τα κοσμικά σωματίδια που προέρχονται, όχι από τον Ήλιο αλλά από άλλες πηγές, ουσιαστικά μειώνονται. Αυτό αστρολογικά θα μπορούσε να σημαίνει μια αύξηση της Ηλιακής επιρροής σε βάρος των υπολοίπων. Ας δούμε όμως τι έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα για τα αποτελέσματα των οξύτατων ηλεκτρομαγνητικών παρεμβολών. Σε περιόδους μέγιστης ηλιακής δραστηριότητας είναι διαπιστωμένο ότι:

- Οι ετήσιοι δάκτυλοι των κορμών των δέντρων είναι φαρδύτεροι
- Η ποσότητα των λεμφοκυττάρων στο αίμα μειώνεται. Γενικότερα, τα συστατικά του αίματος δείχνουν να έχουν μια σημαντική εξάρτηση με την Ηλιακή δραστηριότητα
- Αυξάνονται οι πιθανότητες αιματικής θρόμβωσης –εμφράγματος
- Διαταράσσεται η ισορροπία του νευρικού συστήματος. Όπως συμβαίνει ανάλογα και στην Πανσέληνο να ψυχοπαθητικά κρούσματα είναι αυξημένα
- Παρεμποδίζονται οι τηλεπικοινωνίες εξαιτίας των ανωμαλιών που παρουσιάζονται στην ιονόσφαιρα
- Επιτυγχάνονται υψηλές επιδόσεις στον αθλητισμό
Υπάρχουν ακόμα σοβαρές ενδείξεις για μια παράλληλη σχέση του ηλιακού κύκλου με την κοινωνική και την οικονομική ισορροπία (εξεγέρσεις, κρίσεις, κλπ) τα μετεωρολογικά φαινόμενα, τις καλές χρονιές του κρασιού, το ρυθμό γεννήσεων των κουνελιών κα

Ο ρόλος των πλανητών

Οι αστρολογικές παράμετροι

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η επέμβαση του Ήλιου στα γήινα δρώμενα μπορεί να είναι ιδιαίτερα αποφασιστική. Όμως σε μερικές περιπτώσεις η σχέση δε δείχνει να είναι εκείνη μεταξύ αίτιου και αποτελέσματος. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ένα φαινόμενο που υποτίθεται ότι είναι αποτέλεσμα των Ηλιακών διαταραχών προηγείται από αυτές, παραπέμποντας έτσι στην αναζήτηση ενός τρίτου παράγοντα, που διεγείρει τόσο τον Ήλιο όσο και τη Γη. Ο παράγοντας αυτός υπάρχει και είναι οι πλανήτες. Πρώτος ο Τζων Νέλσον, επιφορτισμένος από την RCA Communications να βρει ένα τρόπο πρόβλεψης των παρεμβολών στις επικοινωνίες, ανακάλυψε την «συνεισφορά» των πλανητών προσδιορίζοντας μάλιστα και κάποιες συγκεκριμένες γωνιακές αποστάσεις όπου η επίδρασή τους κορυφωνόταν. Συσχέτισε δηλαδή τις Ηλιακές διαταραχές με τις (Ηλιοκεντρικές) συντεταγμένες των πλανητών. Στη συνέχεια, παρατήρησε ότι εκτός από τις πλανητικές «γωνίες» που τις διέκρινε σε «αρμονικές» και «δυσαρμονικές» έπρεπε να ληφθούν υπόψη άλλοι παράγοντες όπως τα Περιήλια και οι Δεσμοί των πλανητών. Κατέληξε δε στο συμπέρασμα ότι οι μαγνητικές καταιγίδες είναι αποτέλεσμα της συνδυασμένης επίδρασης όλων αυτών των στοιχείων.

Ο Νέλσον φυσικά δεν ήταν αστρολόγος… Έφτασε όμως στο σημείο να καταδείξει τη σπουδαιότητα των όψεων και ιδιαίτερα εκείνων που στην αστρολογία έχουν παραδοσιακά μια ισχυρή επίδραση (οι κύριες όψεις δηλαδή σύνοδος, τρίγωνο τετράγωνο, αντίθεση). Επιβεβαίωσε έτσι την ορθότητα της κεντρικής αστρολογικής ιδέας ότι ο Ήλιος και οι Πλανήτες έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν, ανάλογα με τους συσχετισμούς τους, διαφορετικές τάσεις και πιθανότητες. Αν και αρχικά οι μελέτες του δεν συμπεριελάμβαναν τους πιο απομακρυσμένους από τον Ήλιο πλανήτες, οι έρευνες που ακολούθησαν τόσο από τον ίδιο όσο και από άλλους επιστήμονες επεσήμαναν και τη δική τους παρέμβαση στο «παιχνίδι της πρόβλεψης».

Ο Τζέφρυ Ντην έφτασε να προσδιορίσει τις χρονιές μέγιστης και ελάχιστης ηλιακής δραστηριότητας με κριτήριο την κίνηση του Δία, του Κρόνου και του Ποσειδώνα. Οι λεπτομέρειες αυτής της συσχέτισης είναι πολύπλοκες και δεν είναι δυνατό να αναφερθούν λεπτομερώς μέσα σ’ αυτό το άρθρο. Πιστεύουμε όμως ότι τα στοιχεία που παρατέθηκαν είναι ήδη αρκετά ώστε να υποψιάσουν και τους πιο δύσπιστους (καλοπροαίρετους όμως) ότι η αστρολογική θεωρία και πρακτική δεν είναι μια ...σκέτη δεισιδαιμονία αλλά ένας πανάρχαιος τρόπος ερμηνείας των φαινομένων που τα νήματά τους, με βοηθό την επιστήμη, αποκαλύπτονται σταδιακά στις μέρες μας.

Όσον αφορά τα αστρολογικά δεδομένα μιας Ηλιακής καταιγίδας, αυτά φαίνεται να διαφέρουν από εκείνα που συνήθως σε ένα γήινο ωροσκόπιο παραπέμπουν σε ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές (όπως για παράδειγμα οι όψεις του Ουρανού-κυρίως με τον Ερμή. Στην κοσμική επίθεση της 13ης Μαρτίου του 1989 στον Ηλιοκεντρικό χάρτη των πλανητών η πιο χαρακτηριστική όψη ήταν η ακριβής αντίθεση του Άρη με τον Κρόνο, ενώ εξ ίσου «ύποπτο» μπορεί να θεωρηθεί και το τετράγωνο της Αφροδίτης με το Δία.

Τον Μάιο του 2013, τυχαίνει να έχουμε ανάλογες ενδείξεις με την αντίθεση Άρη-Κρόνου να γίνεται ακριβής στις 5/5. Αντίστοιχα στις 16/5 θα γίνει και μία σύνοδος της Αφροδίτης με το Δία-πάντα στον Ηλιοκεντρικό χάρτη.
Βέβαια το ...κλου της περιόδου είναι το τετράγωνο του Ουρανού με τον Πλούτωνα που δεν γνωρίζουμε τι ώθηση θα δώσει στο φαινόμενο, αν δηλαδή θα το μειώσει η θα το επιτείνει. Οι δύο αργοί πλανήτες έκαναν πάλι τετράγωνο το 1933 που είχαμε ένα από τα αξιοσημείωτα ελάχιστα του 20ου αιώνα. Αν η τάση τους είναι να «τραβούν» στα άκρα την Ηλιακή δραστηριότητα, τότε πιθανότατα σε μια περίοδο Ηλιακού μέγιστου θα δούμε τον ..ουρανό με τ’ άστρα!

Πηγές: «Υπερφύση» Λάιαλ Γουάτσον
«Κύκλοι του Ουρανού» Γκι Λ Πλέηφερ και Σ. Χιλ
«Recent advances in Natal Astrology” Jefrey Dean
«Ο Ήλιος και η δράση του» Π Ροβίθης
«Planetary Phenomena» Neil Michelsen

Μετάφραση – απόδοση Λίντα Παπασταύρου