Η σχέση του Χείρωνα με την «επέλαση» του εθνικισμού

Η φωτό με τον μαθητή καβαλάρη μπροστά στον Λευκό Πύργο, ενδεδυμένο την ελληνική σημαία δεν είναι μόνον ένα «φολκόρ». Οι καταλήψεις σχολείων στην Β. Ελλάδα με «πατριωτικά» αιτήματα και ρητορική είναι ίσως μόνο η κορυφή του παγόβουνου σε σχέση με εκείνα που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια, αν δεν βρεθεί τρόπος για να αντιστραφεί το κλίμα.

«Η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία» έγραφε ένα πανό, που όμως θα μπορούσαν να κρατούν και Σκοπιανοί εθνικιστές. Ιερείς πρωτοστατούν και ηγούνται διαδηλώσεων για την προάσπιση του έθνους, σε μια παλιοκαιρισμένη νότα «ιερού πολέμου».

Εικόνες που παραπέμπουν σε ένα παρελθόν αλλά και την αναβίωσή του, μέσα από διαδικασίες και δρώμενα που απευθύνονται πρωτίστως στο συναίσθημα.

Κι όπου συναίσθημα και «εθνική υπερηφάνεια», να σου κι ο Χείρωνας, που βέβαια λειτουργεί τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο κι αυτή η δεύτερη διάσταση είναι που μας ενδιαφέρει, αφού εκφράζει τα Καρκινικά στοιχεία σε συλλογικό πλαίσιο.

Το μαθητικό κίνημα στην Ελλάδα δεν έχει και τόσο μακρύ ιστορικό. Μέχρι πρόσφατα ο όρος «επαναστατημένη νεολαία» αναφέρονταν κυρίως σε φοιτητές ή εργαζόμενους και μόνο στην δεκαετία του ‘90 άρχισε να γίνεται αισθητή στην κοινωνία η δυναμική των μαθητών, με αποκορύφωμα τις καταλήψεις του 1998-99. Εκείνη η «φουρνιά» μαθητών γεννήθηκε με Ουρανό στον Τοξότη (1981-88), κάτι που αστρολογικά αιτιολογεί και το επαναστατικό αποτύπωμα που άφησε στα χρόνια της εφηβείας της, αφού οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα που δρομολογεί ο πλανήτης συνδυάζονται με πολλά «αντί».

Το 1996 ήταν η σειρά του Πλούτωνα να περάσει στον Τοξότη, όπου και παρέμεινε μέχρι το 2008 περίπου, βάζοντας τη δική του σφραγίδα στα παιδιά που γεννήθηκαν κάτω από την επιρροή του. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια πάλη ανάμεσα στο «φως» και το «σκοτάδι», έννοιες βέβαια που αποδίδονται υποκειμενικά σε σχέση με τα πραγματικά γεγονότα, αφού για την κάθε αντιπαρατιθέμενη πλευρά h ίδια είναι το «φως» και η άλλη το «σκοτάδι»… καλή ώρα.

Σε αυτήν τη δωδεκαετία, ωστόσο, υπήρξε και μια τετραετία με τον Χείρωνα στον Αιγόκερω (2001-2005 περίπου), ο οποίος πρόσθεσε ακόμη ένα λιθαράκι ως προς τις ευαισθησίες των παιδιών που γεννήθηκαν τότε και προσπερνώντας τη δημιουργική διάσταση αυτής της θέσης (γνήσιο ενδιαφέρον για την Ιστορία, την Αρχαιολογία και την Παράδοση) θα μείνω στο κοινωνικό και πολιτικό αποτύπωμά της.

Έχω ξαναγράψει πως τα φαινόμενα έντονου πατριωτισμού αλλά και εθνικισμού ή ρατσισμού πηγάζουν από τον άξονα Καρκίνου-Αιγόκερω, με τον πρώτο να είναι η κοιτίδα μιας «οικογενειακής» νοοτροπίας, όπου οι «ξένοι» είναι μια εν δυνάμει πηγή κινδύνου. Αυτή η θεώρηση βέβαια έχει πολλά επίπεδα, ανάλογα με το τι θεωρεί κανείς ως «οικογένειά» του. Το σπίτι του, το χωριό του, την πατρίδα του ή μήπως την γη ολάκερη; Από το 1820 πάντως που έγινε η πρώτη σύνοδος Ουρανού-Ποσειδώνα στον Αιγόκερω, η έννοια του «έθνους» απόκτησε μια εξέχουσα δυναμική, κάτι που θα συνεχιστεί μέχρι και το 2160 περίπου, κόντρα πλέον στην «παγκοσμιοποίηση», αλλά και με τις ακρότητες που νομοτελειακά συνοδεύουν αυτήν την αντιπαράθεση.

Οι μεν προωθούν ένα παγκόσμιο μοντέλο διακυβέρνησης με το δίκαιο των ισχυρών να σκεπάζει συχνά κάθε δημοκρατική κατάκτηση και οι δε «ταμπουρώνονται» στην υποτιθέμενη ασφάλειά τους, εξοστρακίζοντας κάθε «ξένο» στοιχείο.

Σε αυτό το μοτίβο έβαλε τη δική του πινελιά και ο Χείρωνας στον Αιγόκερω, ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- είχε ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του στον κόσμο με μια αντίστοιχη γενιά (1951-55), που οι εκπρόσωποί της, μεταξύ άλλων, έζησαν και αναβίωσαν προβληματισμούς και συγκρούσεις για εθνικά θέματα. Αυτή η διαδικασία πήρε σάρκα και οστά την περίοδο που ο Χείρωνας ήταν στον Κριό (1968-76), αφού στο πλανητικό γίγνεσθαι… συνηθίζεται το να προκύπτουν γενέθλια θέματα όταν ένας πλανήτης σχηματίζει τετράγωνο (90 μοίρες) με τον εαυτό του. Όπως έπραξε δηλαδή και ο Ουρανός στον Κριό, «βγάζοντας» ακρότητες της θέσης του στον Αιγόκερω.

Και να που τηρουμένων των αναλογιών, φτάσαμε πάλι στο ίδιο σημείο, δηλαδή, το πέρασμα και πάλι του Χείρωνα στον Κριό, πριμοδοτώντας μια αντίστοιχη φάση.

Για την Ελλάδα το «καυτό» ζήτημα, πριν από μισό αιώνα, ήταν κυρίως η Κύπρος και η Τουρκία, τώρα έχει προστεθεί και το «Μακεδονικό» με τα Σκόπια, που σας θυμίζω ότι ανέκυψε με την σύνοδο Ουρανού-Ποσειδώνα στον Αιγόκερω και τον Χείρωνα απέναντι στον Καρκίνο.

Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, οι πολιτικοί φορείς που βασίζουν την επιβίωσή τους στην διατήρηση των «πατροπαράδοτων» αξιών, έχουν στη διάθεσή τους έναν ολόκληρο «κήπο προς καλλιέργεια» κι αναφέρομαι πρωτίστως σε αυτήν την γενιά μαθητών (σήμερα) με τον Χείρωνα στον Αιγόκερω, που έχει αρκετές «εκμεταλλεύσιμες» ευαισθησίες και είναι τα απανταχού συμφέροντα που θα τις «τρυγήσουν», όπως γίνεται διαχρονικά.

Οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που βλέπουν -και δικαίως- έναν κίνδυνο αναβίωσης εθνικιστικών ακροτήτων, δε θα πρέπει να κλείσουν τα μάτια ή απλά να ξορκίσουν το «κακό» με χαρακτηρισμούς, αλλά να «ταΐσουν» τις ευαισθησίες αυτών των παιδιών, μέσα κυρίως από εκπαιδευτικές και πολιτισμικές δράσεις, που απομυθοποιούν την Ιστορία-προπαγάνδα, φέρνουν τη συμφιλίωση και αναδεικνύουν την κρυμμένη αλήθεια πίσω από τους εθνικούς ή κοινωνικούς διαχωρισμούς: Ότι όλοι μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη είμαστε παιδιά του κι αν υπάρχει ένας σοβαρός κίνδυνος είναι το «να χάσουμε τα αβγά και τα καλάθια» σε 25-30 χρόνια από τώρα, όταν η «μάνα Φύση» θα αντιδράσει για τα καλά στον διαχρονικό βιασμό της από τους ανθρώπους. Εκεί πια, η «φυλή» και το «έθνος» θα χάσουν την σημασία τους κι οι απανταχού «από δυο χωριά χωριάτες» θα έχουν να ασχοληθούν πλέον με σοβαρά ζητήματα επιβίωσης.