Ο Λουκάς Ερμείδης και το… CSI Fanouris

Έγινε αστρολόγος όταν κέρδισε το πρώτο βραβείο στο ριάλιτι σόου «Master Planet» κι ένα χρυσό συμβόλαιο παρακολούθησης μαθημάτων δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα του κλάδου. Ωστόσο, ο νεαρός, τότε, σπουδαστής έδειξε γρήγορα τις ιδιαίτερες ικανότητες του τόσο στην διάγνωση, όσο και την πρόβλεψη, αξιοποιώντας την πνευματική κληρονομιά της Σμυρνιάς γιαγιάς του, σύζυγο ενός Αρμένιου μαθητή του Γκουρτζίεφ και κάτοχο απόκρυφων γνώσεων και τεχνικών. Ανάμεσα σε αυτά που του εμπιστεύτηκε η κυρά-Μέλπω, λίγο πριν πεθάνει, ήταν το Planetarium Incognita, ένα από τα άγνωστα βιβλία του Νοστράδαμου με αντικείμενο την αστρολογική επίδραση των αστεροειδών, το 13ο χαμένο βιβλίο των «Μεταφυσικών» του Αριστοτέλη, μια πραγματεία του Πυθαγόρα με θέμα την Ορφική Αστρολογία και μια κρυπτογραφημένη συνταγή για σουτζουκάκια.

Η εφαρμογή στην πράξη των γνώσεων που απέκτησε ο επιθεωρητής είχε θεαματικά αποτελέσματα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η φήμη του μεγάλωνε, μέχρι που οι παράδοξες αλλά άκρως επιτυχημένες διαγνώσεις του τράβηξαν την προσοχή του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSC), που τον προσκάλεσε -σχεδόν τον απήγαγε- για μια «ανταλλαγή απόψεων» στο συντονιστικό κέντρο της θρυλικής AREA 54 της Νεβάδα. Ο ερευνητής παρέμεινε εκεί επί σειρά ετών και κανείς δεν ξέρει, τελικά, ποιός δίδαξε τι και σε ποιόν...
Πάντως το ότι οι Αμερικανοί τον αποκαλούσαν Hermidis, Thethrice-greatest (Ερμείδης ο Τρισμέγιστος) είναι ενδεικτικό του σεβασμού που έτρεφαν στο πρόσωπο του.

Ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να αναζητά καινούργιες αστρολογικές γνώσεις. Και ήξερε πολύ καλά ότι πολλά θρησκευτικά κέντρα είχαν πληροφορίες που για δικούς τους λόγους τις κρατούσαν ως επτασφράγιστα μυστικά.
Με το που μπήξε ο Δίας στον Τοξότη, ύστερα από ειδική συμφωνία ανάμεσα στην Κίνα και τις ΗΠΑ επισκέφθηκε το Θιβέτ, όπου είχε την ευκαιρία να συζητήσει διεξοδικά με τον τελευταίο ιεροφάντη της Μπον της αρχαίας θρησκείας των Θιβετιανών.
Η συνταγή της κυρά-Μέλπως αποδείχθηκε χρυσή. Ο Tenzin ενθουσιασμένος από τη μικρασιατική κουζίνα τον οδήγησε στους πρόποδες του ιερού όρους Kailash, στις μυστικές κρύπτες με τους θησαυρούς της Ινδικής αστρολογικής παράδοσης.
Αυτό ήταν και το τελευταίο ταξίδι αναζήτησης. Ο «thrice-greatest» εφοδιασμένος με όλη την αρχαία και τη σύγχρονη γνώση επέστρεφε πλέον οριστικά στην πατρίδα για να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του.

Αλλά σε ποιόν;

Οι αμερικάνοι είχαν βέβαια τα δικά τους σχέδια και τον προόριζαν για «γκουρού» στην μάχη κατά της τρομοκρατίας, όπως την εννοούσαν εκείνοι φυσικά. Και τα διαπιστευτήριά του στην πρεσβεία θα ήταν το διαβατήριό του για να παρακάμπτει όλη την κυβερνητική ιεραρχία, όποτε προέκυπτε σοβαρό θέμα. Η μακρόχρονη πολιτική υποτέλεια της Ελλάδος ήταν πάλι τέτοια που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για να ασχοληθεί με όσα πραγματικά ενδιέφεραν και τον ίδιο αλλά αποτελούσαν και έναν πραγματικό κίνδυνο για την παγκόσμια κοινότητα κι ας μην το ήξερε ακόμη ο απλός κόσμος.

Ήταν σίγουρος πως θα τον έβαζαν να κυνηγά κατασκόπους και τρομοκράτες –εντός ή εκτός εισαγωγικών- της άλλης πλευράς και να ενοχοποιεί ιδεολόγους φτωχοπρόδρομους, που δεν εξαγοράζονταν και χαλούσαν την πιάτσα των αφεντικών.

Η κλιματική αλλαγή δεν ήταν βέβαια μια από τις προτεραιότητες της Υπηρεσίας Ασφαλείας, θα γινόταν ίσως όταν πια θα ήταν πολύ αργά για δάκρυα Στέλλα και μόνο για την προστασία των «μεγάλων».

Ο Λουκάς Ερμείδης ήξερε πως αυτή η δραματική ακολουθία κάποια -όχι και τόσο μακρινή- στιγμή θα εξελισσόταν με γεωμετρική πρόοδο δημιουργώντας το απόλυτο κομφούζιο επάνω στον πλανήτη. Οι ορδές των πεινασμένων προσφύγων και μάλιστα από «πολιτισμένες» χώρες που σήμερα κλείνουν τα σύνορα στους τωρινούς απελπισμένους, θα ήταν βέβαια ένα είδος κοσμικής δικαιοσύνης αλλά τι να το κάνεις;

Χαμογέλασε πικρά όταν έφερε στο μυαλό του την μικρή Αιγοκερίνα, την Greta Thunberg, που στην σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα στο Κατοβίτσε, έθεσε το θέμα όπως ακριβώς είχε: «Δεν ήρθαμε εδώ για να σας παρακαλέσουμε αλλά για να σας προειδοποιήσουμε. Κι αν το σύστημα δεν μπορεί να βρει λύση, τότε να το αλλάξουμε. Power to the people»!
Η δεκαπεντάχρονη ακτιβίστρια με σύνδρομο Aspenger έχει τόσο Ουρανό στον χάρτη της, που περισσεύει για να δώσει και σε άλλους μια δόση. Έχει βέβαια και τον Χείρωνα στον Αιγόκερω αλλά ευτυχώς βλέπει σαν πατρίδα της ολάκερη την γη κι όχι το εθνικό κτηματάκι που κληρονόμησε από τους προγόνους της.

Ας είναι καλά το κορίτσι…

Φτάνοντας στην Αθήνα ο Ερμείδης είχε πάρει και τις αποφάσεις του για το κατά πόσον θα γινόταν αυτό για το οποίο τον προόριζε το σύστημα. Ούτε χαιρετίσματα δεν τους έστειλε. Την άλλη μέρα κιόλας έστησε «τον ινδιάνικο καταυλισμό του», όπως του άρεσε να λέει. Ένα blog, δηλαδή που το βάφτισε CSI Fanouris, εμπνευσμένος από τον άγιο που με τη βοήθεια του οι πιστοί Ορθόδοξοι χριστιανοί απανταχού της γης πιστεύουν πως βρίσκουν ότι είναι χαμένο. Κότσαρε κι έναν Ποσειδώνα από πάνω και στρώθηκε στην δουλειά, όχι όμως μόνος του. Δίπλα του είχε την Αφροδίτη Κρονάκη, που κάποτε τον επισκέφτηκε για μια συνεδρία, της άρεσε και έμεινε. Η κρυμμένη αλήθεια βέβαια πίσω από αυτήν την αστεφάνωτη σχέση, ήταν πως οι κεφτέδες της ήταν εφάμιλλοι της Μέλπως, χώρια τα γεμιστά και τα κλαμπ σάντουιτς, που τόσο άρεσαν στον ερευνητή. Μπουκιά και συγχώριο δηλαδή…

Εκείνο το βράδυ στις ειδήσεις έπαιζε η φλεγόμενη Αίτνα και το «βουβό» τσουνάμι του Κρακατόα που για μια ακόμη φορά έσπειρε τον όλεθρο. Τα ίδια και στο διαδίκτυο. Και τότε ο Λουκάς Ερμείδης συνειδητοποίησε πως υπήρχε μόνον ένα ενδεχόμενο που θα μπορούσε κυριολεκτικά- να παγώσει ή ακόμη και να αντιστρέψει την κλιματική αλλαγή, μα φάνταζε κι αυτό πολύ τρομακτικό.

Ένας ηφαιστειακός χειμώνας σαν κι αυτόν που απλώθηκε στον πλανήτη το 536, την απαρχή της «μικρής εποχή των πάγων της ύστερης αρχαιότητας», είναι ίσως το μόνο διαθέσιμο «φάρμακο». Τότε η θερμοκρασία έπεσε τέσσερις βαθμούς, ο ήλιος και το φεγγάρι θόλωσαν, πείνα και επιδημίες αναφέρθηκαν σε κάθε γωνιά του τότε γνωστού κόσμου.

Ο ανεξάρτητος μπλόγκερ πλέον, είχε ήδη κάνει τις αστρολογικές έρευνές του σε ανύποπτο χρόνο, λαμβάνοντας πολύ σοβαρά υπόψιν του και την διόλου αστρολογική εργασία του Βυζαντινολόγου Αναστάσιου Σινάκου

Σε αυτήν γίνεται αναφορά στον αείμνηστο πλέον Richard Stothers, ερευνητή στο κέντρο Διαστημικών ερευνών της NASA, που στο βιβλίο του
Volcanic eruptions and climate change (2009) εκτιμά ότι το φαινόμενο προκλήθηκε από μια τεράστια έκρηξη κλίμακας VEI 8 του ηφαιστείου Rabaul στην σημερινή Παπούα-Νέα Γουινέα.

Όμως οι απόψεις διίστανται αφού άλλοι ερευνητές πρότειναν τον… γνωστό και εύκολο «ένοχο», το Krakatoa αλλά και το Ilopango στο Ελ Σαλβαδόρ

Κι εδώ ήταν που θα μετρούσε καταλυτικά η Αστροχαρτογραφία, που πολλές φορές είχε ξελασπώσει τον Ερμείδη, σε πείσμα των ειδικών. Πρώτο σημείο αναφοράς ήταν η Ηλιακή έκλειψη στις 12 Οκτωβρίου του 535 και η περίπτωση του Krakatoa απορρίφθηκε ασυζητητί, αφού δεν ταυτοποιήθηκε με κανέναν τρόπο στο γράφημα Αντίθετα η «γραμμή» των Φώτων περνούσε πάνω από το Rabaull.

Ωστόσο και η επόμενη έκλειψη στις 8 Μαρτίου του 536 δεν άφησε διόλου αδιάφορο τον Ερμείδη, όταν είδε την σύνοδο Άρη-Πλούτωνα στον Αιγόκερω. Εξ άλλου η πανταχού παρούσα «ξηρή ομίχλη» που αναφέρεται από χρονικογράφους της εποχής ταιριάζει γάντι στο ζώδιο των Ιχθύων και –ώ του θαύματος- η «γραμμή» του ναδίρ του Άρη περνούσε «καρφί» από το Ilopango.
Ποιο από τα δύο ηφαίστεια ήταν όμως περισσότερο υπεύθυνο για τον «κακό χαμό» του 536; Ή μήπως και τα δύο;

Έπρεπε επειγόντως να βρεθούν συγκριτικά δεδομένα και με την βοήθεια του Άγιου Φανούρη –μεγάλη η χάρη του- το πρόβλημα λύθηκε.

Ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας (σε αντίθεση) ήταν οι βασικοί εμπλεκόμενοι, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με την σύνοδό τους το 1650, που έκανε τον τρομερό Κολούμπο της Θήρας να «σκάσει» στα τέλη Σεπτεμβρίου, με την προηγηθείσα Ηλιακή έκλειψη στις 30 Απριλίου να είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική, αφού η «γραμμή» της δύσης του Άρη περνούσε «καρφί» από το νησί.

Ο Άρης ήταν λοιπόν ο κρίσιμος «αγγελιοφόρος» και το Ilopango πήρε την θέση του στην αστρολογική Ιστορία.

Αμφότερες οι περιπτώσεις πάντως έδωσαν πολύ καλά «πατήματα» για την έρευνα και όπως επιβεβαιώθηκε από την μελέτη των πιο σύγχρονων ηφαιστειακών εκρήξεων, γεγονότα τέτοιας κλίμακας μπορούσαν να παραχθούν μόνον με την δραστική συμμετοχή των αργών πλανητών, κάτω από το καθεστώς μιας Ηλιακής έκλειψης.

Η έκρηξη του Laki στην Ισλανδία to 1783, του Tambora στην Ινδονησία το 1815 και του Pinatubo στις Φιλιππίνες το 1991, όλες τους με εμφανείς συνέπειες στο γήινο κλίμα, είχαν μια επίμονη συσχέτιση με τις ίδιες πάνω-κάτω αστρολογικές παραμέτρους: Οι αργοί πλανήτες ιδίως ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας- να σχηματίζουν όψεις μεταξύ τους και μια έκλειψη να πυροδοτεί την δράση τους. Από κοντά και ο Δίας, συχνά «παρεάκι» με τον Άρη. Όσο για τις «γραμμές» του Άρη, στο ωροσκόπιο κάθε τέτοιας έκλειψης ήταν σχεδόν πάντα παρούσες στην εύφλεκτη ζώνη, ήταν ωστόσο ενδιαφέρον το ότι επρόκειτο για τις «γραμμές» της δύσης ή του ναδίρ του.

Έχοντας λοιπόν στα χέρια του τους καρπούς πολύχρονων ερευνών, ο Λουκάς Ερμείδης μπήκε σε ένα εξαιρετικά δυσάρεστο καθήκον, να προβλέψει δηλαδή είτε την ολοσχερή κλιματική, πολιτισμική και γεωλογική κατάρρευση στην γη, είτε έναν ηφαιστειακό χειμώνα, που θα έσωζε τους ανθρώπους από την πλήρη καταστροφή. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή, αλλά δεν έφταιγε εκείνος που τα πράγματα είχαν φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Ή μήπως έφταιγε, που τόσα χρόνια συμμετείχε ενεργά στην αποδοχή των προϊόντων του εγκλήματος;

Έπαιξε λίγο με τις ενοχές του αλλά δεν άργησε να επικεντρωθεί to the point: Το θέμα ήταν πως μόνον μια τραγωδία θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο από μια χειρότερη τραγωδία.

Θα συνέβαινε όμως έγκαιρα;

Το ένα δεδομένο ήταν πως ο χρόνος μέχρι το «σημείο μηδέν», που ο κόσμος θα χορέψει τον χορό του Ζαλόγγου περνώντας σε δυστοπικές καταστάσεις, ολοένα και λιγοστεύει. Η αντίθεση του Ουρανού με τον Πλούτωνα στα μέσα της δεκαετίας του 40, θα έδινε πιθανότατα το έναυσμα και τα 25 περίπου χρόνια που μεσολαβούν μέχρι τότε είναι πολύς λίγος χρόνος για να χωρέσει κι ένας ηφαιστειακός χειμώνας.
Επιπλέον, κάποια σύνοδος ή αντίθεση Ουρανού-Ποσειδώνα που είναι «μανούλα» στο να τον φτιάχνει, δεν φαίνεται ούτε με το κιάλι. Κάπου το 2078 θα είναι η επόμενη… Απελπισία, too late… Μήπως ένα τρίγωνο ή ένα τετράγωνο θα μπορούσε να κάνει την δουλειά;

Ψάχνει και ξαναψάχνει. Τα στοιχεία προς αυτήν την κατεύθυνση δεν είναι αποθαρρυντικά, έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, μα σε κάθε περίπτωση ήταν ανακατεμένος και ο Πλούτωνας. Το 2026 βρίσκει μια σπάνια πλανητική διάταξη με όλους σχεδόν τους αργούς πλανήτες απλωμένους στις πρώτες μοίρες, από Υδροχόο, μέχρι Λέοντα. Να είναι αυτό άραγε; Δεν πείθεται, το όλο σχήμα του φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά όχι για αυτό που ψάχνει.

Φτάνει πια στο 2041, λίγο πριν δηλαδή ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για τον γήινο πολιτισμό, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Ο Ουρανός στον Λέοντα σε τετράγωνο με τον Ποσειδώνα στον Ταύρο και σε αντίθεση με τον αστρικό Πλούτωνα στον Υδροχόο… Ιδρώτας στάζει στο μέτωπο του Λουκά Ερμείδη και το νεύμα του προς την σύντροφό του θυμίζει τον Αρχιμήδη στα τελευταία του. Το’ χουμε Αφροδίτη, το ‘χουμε!

Να και μια Ηλιακή έκλειψη στις 30 Απριλίου, ίδια με εκείνη του 1650. Να ‘ναι άραγε το Κολούμπο εκείνο που θα δώσει την ολέθρια μα τόσο λυτρωτική λύση; Μα αυτήν την φορά στο αστροχαρτογράφημα η «γραμμή» του ναδίρ του Άρη υποδεικνύει έναν άλλο και ήδη γνωστό υποψήφιο ένοχο από το 536 μ Χ: Το Rabaull στην Παπούα-Νέα Γουινέα!
Μα είναι και η άλλη γραμμή του Άρη, της δύσης. Κι εκεί στο νησί της Ρευνιόν στον Ινδικό ωκεανό στα ανοιχτά της Μαγαδασκάρης, στέκει το Piton de la Fournaise, ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια στον κόσμο σήμερα.

Και τώρα τι; Εξουθενωμένος, μα μέσα στην έξαψη, ο Λουκάς Ερμείδης μένει καρφωμένος στην οθόνη του υπολογιστή, κοιτάζοντας πότε τον Ινδικό και πότε τον Ειρηνικό ωκεανό.

Τότε ήταν που ένοιωσε το απαλό χέρι της Αφροδίτης Κρονάκη να ταξιδεύει στο κεφάλι του. Λουκά, ε Λουκά, ξύπνα, έχεις να γράψεις τις ημερήσιες προβλέψεις για όλα τα ζώδια…