από το Γ. Ριζόπουλο και τη Λίντα Παπασταύρου
14 Δεκεμβρίου 1900 - Ο Μαξ Πλανκ θεμελιώνει την κβαντική θεωρία
Ο Max Karl Ernst Ludwig Planck ήταν Γερμανός φυσικός, που έβαλε τις βάσεις στη κβαντική φυσική, εγκαινιάζοντας μια επανάσταση στις φυσικές επιστήμες και τη φιλοσοφία. Θεωρείται ο ιδρυτής της κβαντικής θεωρίας, για την οποία έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1918. Το 1894 Πλανκ έστρεψε την προσοχή του στο πρόβλημα της ακτινοβολίας του μελανού σώματος (ένα φυσικό σώμα που απορροφά όλη την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία), εφόσον του είχε ανατεθεί από ηλεκτρικές εταιρείες να βρει τρόπο, ώστε να υπάρξει η μέγιστη δυνατή παραγωγή φωτός από λαμπτήρες με την ελάχιστη ενέργεια. Μετά από μια σειρά υποθέσεων σχετικά με την εντροπία ενός ιδανικού ταλαντωτή, δημιούργησε αυτό που αναφέρεται-ως Wien-Planck νόμος. Σύντομα διαπιστώθηκε ότι οι πειραματικές αποδείξεις δεν επιβεβαίωσαν το νέο νόμο σε όλα και έφεραν απογοήτευση στον Planck. Ο Planck αναθεώρησε την προσέγγισή του, απ’ όπου προκύπτει και η πρώτητη έκδοση του περίφημου νόμου ακτινοβολίας μέλανος σώματος του Planck και δημοσιεύθηκε το 1901. Αυτή η έκδοση δεν περιλάμβανε κβάντωση της ενέργειας και δεν χρησιμοποιούσε στατιστική μηχανική για την οποία είχε μια αποστροφή. Η αναθεωρημένη αυτή πρώτη προσέγγιση του Planck, βασίστηκε στη στατιστική ερμηνεία του Boltzmann, στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, ως τρόπο για την απόκτηση μιας πιο θεμελιώδους κατανόησης των αρχών στο νόμο του της ακτινοβολίας. Καθώς ο Planck ήταν βαθιά καχύποπτος με τις φιλοσοφικές και φυσικές συνέπειες μιας τέτοιας ερμηνείας της προσέγγισης του Boltzmann, η προσφυγή του σ’ αυτό το νόμο ήταν, όπως ο ίδιος είπε αργότερα «μια πράξη απελπισίας ... ήμουν έτοιμος να θυσιάσω οποιαδήποτε από τις προηγούμενες πεποιθήσεις μου σχετικά με τη φυσική». Οι υποθέσεις του γι αυτή τη νέα παραγωγή του παρουσιάστηκαν στην DPG στις 14 Δεκεμβρίου 1900, γνωστές σήμερα ως το αξίωμα Planck που ισχυρίζεται ότι η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια θα μπορούσε να εκπέμπεται μόνο σε κβαντική μορφή, με άλλα λόγια, η ενέργεια θα μπορούσε να είναι μόνο πολλαπλάσιο μια στοιχειώδους μονάδας E = hν, όπου h είναι η σταθερά του Planck, επίσης γνωστή ως ενέργεια Planck για την κβαντική (ήδη είχε εισαχθεί το 1899) και ν (το ελληνικό γράμμα όχι, το ρωμαϊκό v) είναι η συχνότητα της ακτινοβολίας. Οι φυσικοί τώρα τα ονομάζουν φωτόνια και ένα φωτόνιο της συχνότητας ν θα έχει δική του ιδιαίτερη και μοναδική ενέργεια. Το πλάτος της ενέργειας κατά τη συγκεκριμένη συχνότητα είναι σε συνάρτηση με τον αριθμό των φωτονίων που παράγονται ανά μονάδα χρόνου.
Αστρολογικά: Η κβαντική θεωρία είναι το μεγαλύτερο επιστημονικό άλμα της εποχής μας και ήρθε ως συνέπεια της έρευνας του μικρόκοσμου των στοιχειωδών σωματίων της Φυσικής. Σε αυτό συνέβαλαν το ζώδιο της Παρθένου, εκφράζοντας δια μέσω της πολικότητας τα χαρακτηριστικά του στην «Εποχή των Ιχθύων» και η «νεοφερμένη» στο αστρολογικό γίγνεσθαι Έρις, η οποία συνδέεται άμεσα με το «μικρό», είτε πρόκειται για ηλεκτρόνια, είτε για μικρόβια.
Από εκεί κι ύστερα όλοι οι πλανήτες έβαλαν το λιθαράκι τους στην ανάπτυξη της κβαντομηχανικής, με ...πρώτους και καλύτερους τον Ουρανό και τον Πλούτωνα.
Για τον Μαξ Πλανκ, που ήταν Ταύρος με μια εντυπωσιακή συγκέντρωση πλανητών στο ζώδιο (μεταξύ άλλων είχε σύνοδο Ήλιου-Πλούτωνα και μια ακόμη -τριπλή- μεταξύ Ερμή, Δία και Ουρανού) δεν υπάρχει ακριβής ώρα γέννησης αλλά σίγουρα μπορούμε να σταθούμε στην Σελήνη του στην Παρθένο, η οποία έκανε αντίθεση με την Έριδα στους Ιχθύες. Έχοντας την εμπειρία και από άλλους επιστήμονες του είδους είναι πολύ πιθανόν αυτή η αντίθεση να φιλοξενείται σε γωνιακούς οίκους αλλά αυτό παραμένει μια απλή υπόθεση.
Όταν ανακοίνωσε τα επιστημονικά του πορίσματα που έφεραν την επανάσταση στην Φυσική, ο διελαύνων Άρης ήταν στην Παρθένο, σε αντίθεση με την γενέθλια Έριδα και πολύ κοντά ή επάνω στην γενέθλια Σελήνη του. Παράλληλα, όσον αφορά τις όψεις της ημέρας, η διελαύνουσα Έριδα σχημάτιζε τετράγωνα με τον Ήλιο και τον Δία στον Τοξότη, επισημαίνοντας μια επιστημονική ανακάλυψη που θα έκανε τεράστια αίσθηση, ενώ η ανοικτή αντίθεση Ουρανού-Πλούτωνα στον άξονα Τοξότη-Διδύμων συνέβαλε και αυτή ουσιαστικά στο άνοιγμα ενός νέου δρόμου, όχι μόνον στην Φυσική αλλά συνολικά στο τρόπο σκέψης μας και την Φιλοσοφία.
14 Δεκεμβρίου 1911 - Η κατάκτηση του Νοτίου Πόλου
Ο Roald Amundsen Engelbregt Gravning ήταν ένας Νορβηγός εξερευνητής των πολικών περιοχών. Αυτός οδήγησε την πρώτη αποστολή στην Ανταρκτική για να φτάσει στο Νότιο Πόλο μεταξύ 1910 και 1912 και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που (αναμφισβήτητα) έφτασε τόσο στο Βόρειο όσο και Νότιο Πόλο. Είναι επίσης γνωστός ως ο πρώτος που διέσχισε το Βορειοδυτικό Πέρασμα. Εξαφανίστηκε το Ιούνιο του 1928, λαμβάνοντας παράλληλα μέρος σε μια αποστολή διάσωσης. Ο Amundsen, μαζί με τον Douglas Mawson, τον Robert Falcon Scott και τον Ernest Shackleton, ήταν ο βασικός αρχηγός της αποστολής κατά την Εποχή της Ανταρκτικής Εξερεύνησης. Μετά τη διέλευση του Βορειοδυτικού Περάσματος, ο Amundsen σχεδίαζε να πάει στο Βόρειο Πόλο αλλά αντιμετώπισε πολλά προβλήματα και δισταγμό στην άντληση κεφαλαίων για την αναχώρηση, ιδιαίτερα εξαιτίας του ότι το 1909 ο Φρέντερικ Κουκ και στη συνέχεια ο Robert Peary υποστήριζαν ότι πρώτοι κατέκτησαν τον Πόλο, έτσι αποφάσισε να ξαναπάει στην Ανταρκτική. Ωστόσο, δεν έκανε τα σχέδια του γνωστά και παραπλάνησε τόσο τον Άγγλο, Robert F. Scott όσο και τους Νορβηγούς που ήταν στο πλήρωμά του. Χρησιμοποιώντας το πλοίο «Fram», αρχικά χρησιμοποιούσε το «Fridtj of Nansen», έφυγε από τη Νορβηγία για το νότο, αφήνοντας Όσλο στις 3 Ιουνίου 1910. Στη Μαδέρα, ο Amundsen πληροφόρησε τους άνδρες του, ότι θα είχαν κατεύθυνση προς την Ανταρκτική. Η αποστολή έφτασε στο ανατολικό άκρο του το Ross Ice Shelf (τότε γνωστό ως Great Barrier Ice) σε μια μεγάλη είσοδο που ονομάζεται «ο κόλπος των φαλαινών» στις 14 Ιανουαρίου 1911, όπου ο Amundsen το έκανε βάση της κατασκήνωσής του και το ονόμασε Framheim. Ακόμα ο Amundsen απέφυγε τα βαριά μάλλινα ρούχα που φορούσαν σε προηγούμενες αποστολές και χρησιμοποίησε τα δερμάτινα στο στιλ των Εσκιμώων. Χρησιμοποιώντας σκι και έλκηθρα σκυλιών για τη μεταφορά, ο Amundsen και οι άνδρες του δημιούργησαν αποθήκες διανομής κατά μήκος μιας γραμμής, κατευθείαν νότια έως τον Πόλο. Ο Amundsen σχεδίαζε επίσης να σκοτώσει ορισμένα από τα σκυλιά του στο δρόμο και να τα χρησιμοποιούν ως πηγή για νωπό κρέας. Μια πρόωρη προσπάθεια, η οποία περιελάμβανε τους Hjalmar Johansen, Kristian Prestrud και Jørgen Stubberud χρειάστηκε να εγκαταλειφθεί λόγω ακραίων θερμοκρασιών. Η οδυνηρή υποχώρηση προκάλεσε διαμάχη στο εσωτερικό της ομάδας, με αποτέλεσμα ο Johansen κι οι άλλοι να σταλούν για εξερεύνηση του King Edward VII. Η δεύτερη προσπάθεια με μια ομάδα, που αποτελούνταν από τους Olav Bjaaland, Helmer Hanssen, Sverre Hassel, Oscar Wisting, και τον ίδιο αναχώρησε στις 19 Οκτωβρίου 1911. Χρειάστηκαν τέσσερα έλκηθρα και 52 σκυλιά. Στις 14 Δεκεμβρίου 1911, η ομάδα των πέντε, με 16 σκυλιά, έφτασε στο Πόλο. Ο Amundsen ονόμασε την κατασκήνωση του Νότιου Πόλου Polheim (Σπίτι στον Πόλο) και μετονόμασε το Οροπέδιο της Ανταρκτικής, Οροπέδιο King Haakon VII. Άφησαν μια μικρή σκηνή και επιστολή που ανέφερε την ολοκλήρωση της αποστολής, σε περίπτωση που δεν επιστρέψουν με ασφάλεια στο Framheim. Η ομάδα επέστρεψε στο Framheim στις 25 Ιανουαρίου 1912, με 11 σκυλιά. Η επιτυχία του Amundsen ανακοινώθηκε δημόσια στις 7 Μαρτίου 1912, όταν έφθασε στο Χόμπαρτ της Αυστραλίας και οφειλόταν στην προσεκτική προετοιμασία, τον καλό εξοπλισμό και τα κατάλληλα ρούχα, την κατανόηση των σκυλιών και το χειρισμό τους, και την αποτελεσματική χρήση των σκι.
Αστρολογικά: Ο Αμούδσεν έφτασε ύστερα από κόπους και προσπάθειες ετών στο «έσχατο μέρος της Γης» καθώς ο Δίας έκανε την «πρεμιέρα» του στον Τοξότη. Είναι γνωστή η σχέση του ζωδίου με τα ταξίδια και τις εξερευνήσεις και από αυτήν την άποψη η συμβολή του πλανήτη της τύχης στο όλο εγχείρημα μπορεί να θεωρηθεί καταλυτική. Για τον ίδιο τον Αμούδσεν δε, ήταν μια δικαίωση που ήρθε καθώς ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας σχημάτιζαν μια ανοικτή αντίθεση επάνω σχεδόν στον γενέθλιο Ήλιο του. Όμως, το μυστικό της επιτυχίας του ήταν η σύνοδος του προοδευμένου Δία με τον γενέθλιο Ερμή του στον Λέοντα.
Ο Νορβηγός εξερευνητής ήταν Καρκίνος με τον Άρη στον Καρκίνο να σχηματίζει μια «κρυφή» σύνοδο ακριβείας με τον αστρικό Ουρανό. Αυτή η όψη ήταν κατά τεκμήριο «υπεύθυνη» για τις εξερευνητικές δραστηριότητες του και συμμετείχε επίσης άμεσα στην κατάκτηση του Νοτίου Πόλου (σύνοδος στο προοδευτικό). Δυστυχώς μερικά χρόνια οι δύο πλανήτες έδειξαν το κακό τους πρόσωπο και ο Αμούδσεν χάθηκε σε μια πτήση-αποστολή διάσωσης το 1928.
14 Δεκεμβρίου 1977 - Η πρεμιέρα του Saturday Night Fever
Το Saturday Night Fever ήταν μια δραματική ταινία σε σκηνοθεσία John Βadham και πρωταγωνιστούσε ο Τζον Τραβόλτα, ως Tony Manero, ένας ανώριμος νεαρός άνδρας που ξόδευε τα σαββατοκύριακα στις ντισκοτέκ του Μπρούκλιν, η Karen Lynn Gorney ως παρτενέρ του και φίλη του και η Donna Pescow ως πρώην παρτενέρ του Τόνι και έρωτά του. Ενώ στην ντίσκο, ο Τόνι ήταν ο βασιλιάς, ο χορός το σαββατοκύριακο τον βοηθούσε να ξεχάσει προσωρινά την πραγματικότητα της ζωής του: το τέλος της εργασίας του, τις συγκρούσεις και τους καυγάδες με τους γονείς του, τις φυλετικές εντάσεις στην τοπική κοινότητα, και την παρέα του με μια συμμορία. Ήταν μια τεράστια εμπορική επιτυχία, η ταινία ουσιαστικά βοήθησε να διαδοθεί η μουσική ντίσκο σε όλο τον κόσμο και έκανε τον Τραβόλτα πασίγνωστο όνομα. Το soundtrack της ταινίας με τα τραγούδια disco από τους Bee Gees έγινε το μεγαλύτερο σε πωλήσεις σάουντρακ όλων των εποχών. Η ταινία αποτέλεσε το πρώτο παράδειγμα προώθησης ταινίας και soundtrack. Η ταινία παρουσίασε επίσης τις πτυχές της μουσικής, του χορού, και το ντύσιμο που περιβάλλουν την εποχή της disco καθώς και την προ-AIDS σεξουαλική ελευθερία.
Η ιστορία βασίστηκε σε ένα άρθρο περιοδικού του 1976 στη Νέα Υόρκη από το Βρετανό συγγραφέα Nik Cohn, το «Tribal Rites of the New Saturday Night». Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο Cohn αναγνώρισε ότι το άρθρο αυτό ήταν κατασκεύασμα της φαντασίας του. Ο ίδιος ήταν ένα ξένος στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν είχε ιδέα για τον τρόπο ζωής της disco εποχής όταν του είχε ανατεθεί να γράψει το άρθρο κι όσο για τον χαρακτήρα του «Τόνι Mανέρο» βασίστηκε στο Mod, ένα γνωστό του.
Αστρολογικά: Όλα τα (πλανητικά) μωρά στην ...πίστα! Ο Ποσειδώνας δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά από την πρεμιέρα μιας μουσικοχορευτικής ταινίας και πράγματι η συμμετοχή του στις όψεις της ημέρας ήταν πληθωρική (συνόδους με Ήλιο, Αφροδίτη και Δήμητρα, αλλά και τον αστρικό Ερμή).
Ο Άρης επίσης, διαπρύσιος πρεσβευτής κάθε «κουνήματος» στους ρυθμούς της disco ήταν ...just to the point, δηλαδή στον Λέοντα σε τ-τετράγωνο με τον Ουρανό στον Σκορπιό και την Σελήνη στον Υδροχόο. Αυτός ο σχηματισμός ήταν και η έμμεση αναφορά σε ένα μουσικό είδος που γεννήθηκε με τον Ουρανό στον Ζυγό, ο οποίος σε κάθε πέρασμα του από τα ζώδια του παρορμητικού σταυρού δεν παραλείπει να κάνει main stream την ρυθμική μουσική, από το rock n roll και το heavy metal, μέχρι την disco και την rap. Και γράφω «έμμεση» γιατί στην προκειμένη περίπτωση οι αστρικές θέσεις των τριών ουρανίων σωμάτων σε Καρκίνο, Ζυγό και Αιγόκερω είναι εκείνες που παραπέμπουν στον ρυθμό. Τα σταθερά ζώδια, χωρίς να αποποιούνται τον ρόλο του shake me είναι μάλλον πιο ...βαριά και επιπλέον έχουν έναν πιο «ιδεολογικό» και κοινωνικό μανδύα.
Για να πετύχει όμως η ταινία και να δώσει το έναυσμα για την παγκόσμια αναγνώριση της disco, έπρεπε να μεσολαβήσουν ο Δίας και η Δήμητρα, μέσα από την καλοσχηματισμένη «κρυφή» αντίθεση τους στον άξονα Διδύμων (ο αστρικός Δίας) και Τοξότη (η τροπική Δήμητρα).
