Παγκοσμιοποίηση Vs Χριστιανισμός-Οι αστρολογικές παράμετροι

Το ότι η Ιστορία διδάσκει είναι μάλλον κοινός τόπος. Όταν όμως προσθέσουμε στο μίγμα και την Αστρολογία, τότε το κοσμικό παζλ σχηματοποιείται με ακόμη μεγαλύτερη καθαρότητα και σαφήνεια.

Ας δούμε λοιπόν τα μελλούμενα, με βάση ένα αστρο-ιστορικό παρελθόν, το οποίο έχει πολλές αναλογίες με την εποχή μας.

Το απόσπασμα -προϊόν μιας πρωτότυπης μελέτης- είναι από το βιβλίο μου «Η Αστρολογία του 21ου αιώνα» τωνεκδόσεων Ερεχθηίς,

το οποίο βρίσκεται πάντα στη διάθεση σας στο e-shop του astrology.gr.

Ενώ οι σύνοδοι του Ποσειδώνα με τον Πλούτωνα εξακολουθούσαν να γίνονται στον Ταύρο και μετά το τέλος των Ελληνιστικών χρόνων, οι σύνοδοι Ουρανού-Ποσειδώνα μεταπήδησαν στον Καρκίνο ανοίγοντας ένα νέο κύκλο εξελίξεων.

Η πρώτη σύνοδος της σειράς έγινε το 62 π. Χ. και σήμανε την αρχή μιας περιόδου με δύο κύρια και «αντικριστά» χαρακτηριστικά.

- Το ένα, η κρατική συγκρότηση με αιχμή του δόρατος τη Ρώμη, επέφερε για πρώτη φορά την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου status που επέβαλε στους υπηκόους του κοινό δίκαιο και νόμους. Αυτή η εκ των άνω ενοποίηση που θυμίζει αρκετά την εποχή μας πηγάζει από το ζώδιο του Αιγόκερω και έγινε main stream εξ αιτίας της πολικότητας των δύο ζωδίων.

- Το άλλο, ο Χριστιανισμός, συνέβαλε στην εδραίωση μιας νέου τύπου Καρκινικής παγκόσμιας μυθολογίας που ένωσε τους πιστούς με άρρηκτους ψυχικούς δεσμούς και έφερε στο προσκήνιο έναν καινούργιο κοσμικό νόμο και μια πρωτοεμφανιζόμενη Μητέρα, την Εκκλησία.

Η χριστιανική οικογένεια διατηρήθηκε και στη συνέχεια χάρις στα ενοποιητικά σύμβολα της και βέβαια με την ενεργειακή υποστήριξη της Εποχής των Ιχθύων που γενικότερα είχε έναν θρησκευτικό πυρήνα. Αντίθετα, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με παρωχημένους «Καρκινικούς» ψυχικούς δεσμούς κατέληξε να είναι ένα «άψυχο» κατασκεύασμα με ημερομηνία λήξης. Και αυτό ίσως είναι το μεγάλο και διαχρονικό μάθημα για τους απανταχού κυβερνώντες. Η απόφαση του αυτοκράτορα Καρακάλλα να συμπεριλάβει στην ομπρέλα του Ρωμαίου πολίτη όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας (το 212 με τον Πλούτωνα στον Καρκίνο) δεν μπόρεσε να καρποφορήσει αφού πολλά κατακτημένα τμήματα εξακολουθούσαν να διατηρούν παρά την πολύχρονη κατάκτηση τους, ένα είδος εθνικής συνείδησης, κάτι το οποίο ήταν επίσης ένα γνήσιο Καρκινικό σύμπτωμα. Έτσι όταν η πατρική εξουσία της Ρώμης χαλάρωσε, οι νόμοι έμειναν κενό γράμμα και η περιβόητη Pax Romana οδηγήθηκε στο τέλος της.

Όσον αφορά την κοινωνική και πολιτική οργάνωση το ζώδιο του Καρκίνου συνδέεται με την τοπική η εθνική συνείδηση, τους εκλεγμένους αντιπροσώπους και ουσιαστικά με τον ίδιο το λαό και τις παραδόσεις του. Από αυτήν την άποψη η «μεγάλη Καρκινική οικογένεια» έχει δημοκρατικά χαρακτηριστικά, τουλάχιστον για τα μέλη της, κάτι που ίσχυσε κατά γράμμα στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες.

Όμως ο Αιγόκερως καιροφυλακτούσε... Μετά την σύνοδο του 62, από τη στιγμή της πρώτης Ρωμαϊκής τριανδρίας το 60 π.Χ. άνοιξε ο δρόμος για τον παραγκωνισμό της Δημοκρατίας, των θεσμών και των αξιών που είχαν οριστεί στην κλασσική περίοδο από τους Έλληνες και το... Ζυγό. Η Ρώμη μεταβλήθηκε σε ένα κράτος-Αιγόκερω, που επέβαλε την ενότητα με τη δύναμη των όπλων και την άρτια διοίκηση. Μέχρι το 190 μ.Χ. το σύστημα λειτουργούσε τέλεια και μέχρι το 235 λιγότερο καλά, όμως αποτελεσματικά. Αλλά στη συνέχεια και με το κλείσιμο της περιόδου των συνόδων Ουρανού και Ποσειδώνα στο ζώδιο, μέσα σε σαράντα χρόνια διαλύθηκαν τα πάντα.

Το σημαντικό είναι πως κάποια Καρκινικά χαρακτηριστικά (δημιουργία εθνικών κρατών, εθνικισμός) είναι έκδηλα και στην εποχή μας ή τουλάχιστον έγιναν μετά την πρώτη σύνοδο των δύο πλανητών στον Αιγόκερω το 1820. Παράλληλα είναι επίσης εμφανής η τάση για μια εκ των άνω ενοποίηση-αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση-όπως ακριβώς συνέβη και κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής ακμής. Ωστόσο υπάρχουν και ουσιαστικές διαφορές ως προς τη σειρά εμφάνισης και το μέλλον των Καρκινικών η των Αιγοκερικών τάσεων.

Στη σύγχρονη εποχή οι διαφοροποιητικές τάσεις προηγήθηκαν και ακολούθησαν οι ενοποιητικές διαδικασίες με πρωτοβουλία των κυβερνήσεων. Από αυτήν την άποψη ο Αιγόκερως έχει την τελευταία λέξη, όπως αντίστοιχα την είχε ο Καρκίνος στη Ρωμαϊκή περίοδο. Τότε ο χριστιανισμός θριάμβευσε και το παγκόσμιο κράτος-θηρίο διαμελίστηκε. Όμως η τότε κατάρρευση του παγανιστικού μοντέλου παραπέμπει σε μια ανάλογη εξέλιξη η οποία βρίσκεται προ των πυλών. Σήμερα ο χριστιανισμός βρίσκεται σε μεγάλη κρίση, αφού οι αξίες του δοκιμάζονται και αμφισβητούνται στην πράξη από τη διοικητική και οικονομική πραγματικότητα-τη Νέα Τάξη-που είναι στα σκαριά. Η κοινή παράδοση του δυτικού κόσμου βρίσκεται υπό απειλή και η πιο πιθανή κατάληξη της είναι να γίνει τελικά ένα μουσειακό έκθεμα, είτε υπάρχει ως θεσμός, είτε όχι. Ο κύκλος μάλλον κλείνει και ίσως εδώ είναι που βλέπουμε όλα τα σημάδια της συμβολικής η πραγματικής «μάχης με τον Αντίχριστο», ο οποίος φορά πλέον τη μάσκα του Παγκόσμιου εθνικού ιδεώδους. Και τουλάχιστον αστρολογικά είναι προφανές ότι θα επικρατήσει, έχοντας όμως μπροστά του ένα μεγάλο στοίχημα. Γύρω στο 2170, όταν ο Ουρανός με τον Ποσειδώνα θα ξανασυναντηθούν στον Υδροχόο, η φάση του Αιγόκερω θα πάρει με τη σειρά της το δρόμο προς τα ...αποδυτήρια και εκεί ακριβώς θα κριθεί η ανθεκτικότητα και η αξιοπιστία της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Μια ομαλή εξέλιξη της θα σημάνει το πέρασμα στην Υδροχοϊκή Εποχή, έτσι περίπου όπως περιγράφεται στα βιβλία: Ισότητα, αδελφοσύνη κλπ. Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή-πολύ πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση-που παραπέμπει σε άγριες μάχες και ριζικές ανατροπές των πάντων στο δυτικό κόσμο.

Η εποχή των συνόδων Ουρανού και Ποσειδώνα στον Καρκίνο συνέπεσε χρονικά με την αρχή της Εποχής των Ιχθύων, γι αυτό και αρκετές από τις εξελίξεις αυτής της περιόδου στρέφονται γύρω από θρησκευτικά η φιλοσοφικά θέματα, όχι μόνον στον Ευρωπαϊκό χώρο αλλά και στην Ασία. Η εξάπλωση του Βουδισμού στην αυτοκρατορική Κίνα έγινε σχεδόν παράλληλα με την εξάπλωση του Χριστιανισμού και δεν είναι τυχαίο ότι με την αλλαγή ρυθμού των συνόδων στο Λέοντα ακολούθησε η επίσημη αναγνώριση και η κρατική υποστήριξη αυτών των θρησκειών.

Η εικόνα των τριών πρώτων μετά Χριστό αιώνων συμπληρώθηκε από φιλοσοφικά η μεταφυσικά ρεύματα, όπως οι Στωικοί, οι Γνωστικοί και οι Νεοπλατωνικοί, που παρά τις όποιες διαφορές τους, είχαν σημαντικά κοινά «Ιχθυακά» χαρακτηριστικά με τις δύο μεγάλες θρησκείες, όπως την αναβάθμιση των εσωτερικών αξιών και την σχετική αδιαφορία για τον υλικό κόσμο.

Η επίδραση των συνόδων στον Καρκίνο σε σχέση με την τέχνη και τις τεχνοτροπίες έγινε αισθητή στο Ρωμαϊκό πολιτισμό με τη μεγάλη ανάπτυξη των καμπυλόγραμμων σχημάτων στην αρχιτεκτονική (τόξο, αψίδα, θόλος), της προσωπογραφικής πλαστικής και του ιστορικού ανάγλυφου. Φυσικά σε κάθε περίπτωση-ελέω πολικότητας-θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την παράλληλη εμφάνιση των στοιχείων του Αιγόκερω, ιδιαίτερα γύρω από την Mare Nostrum. Τα δημόσια έργα, η τάση προς το κολοσσιαίο, η γενίκευση της στρατολογίας και ειδικότερα η θέσπιση του Ρωμαϊκού Δικαίου, που αποτέλεσε τη βάση της σύγχρονης νομοθεσίας ήταν τα κυριότερα σημεία αναφοράς αυτής της περιόδου. Χαρακτηριστική ήταν επίσης η τελειοποίηση των πρακτικών οικοδομικών μέσων και η κατασκευή των σπιτιών-νησιών (insulae), που αντιστοιχούν στις σημερινές εργατικές η αστικές πολυκατοικίες (οι πλούσιοι έμεναν-πάντα-σε επαύλεις, βίλες κλπ).