Η αστρολογική ερμηνεία της Ιστορίας-Ισλαμισμός και Εικονομαχία

Από το Γιάννη Ριζόπουλο

Οι σύνοδοι Ουρανού – Ποσειδώνα στην Παρθένο

Η πιο πρόσφατη σειρά αυτών των συνόδων είναι αξιοσημείωτη μόνο και μόνο επειδή συνέβησαν κατά τη διάρκεια της Εποχής των Ιχθύων, του πολικού δηλαδή –ως προς την Παρθένο- ζωδίου, αναδεικνύοντας έτσι ένα σύνολο φαινομένων που η επίδρασή τους στο σύγχρονο παγκόσμιο πολιτισμό είναι χαρακτηριστική και κάτι περισσότερο από προφανής. Κατά τη διάρκεια της Εποχής (Μεγάλου Μήνα) των Ιχθύων δεν θα υπάρξει ξανά τόσο ενδιαφέρουσα αστρολογική συνταύτιση συνόδων και εποχής. Οι μελλοντικές σύνοδοι των δύο πλανητών στο ζώδιο των Ιχθύων θα συμβούν ύστερα από 500 χρόνια, όταν πλέον ο κόσμος θα έχει περάσει στην Εποχή του Υδροχόου.

Είναι ήδη γνωστό ότι οι σύνοδοι των αργών πλανητών σε κάποιο ζώδιο ενεργοποιούν άμεσα και το περιεχόμενο του απέναντι ζωδίου οδηγώντας τελικά σε μια σύνθεση των δύο ενίοτε αντιθέτων ή συμπληρωματικών τάσεων. Η αρχή της πολικότητας, θεμελιώδης ερμηνευτική παράμετρος της αστρολογίας μας βοηθά να κατανοήσουμε τους λόγους που σ’ αυτή την περίοδο την οποία εξετάζουμε (από το 620 μ Χ - 960 μ Χ περίπου) αναδείχθηκαν ζητήματα που εντάσσονται τόσο στη σφαίρα της Παρθένου (επιστήμες, «πραγματικός» κόσμος) όσο και των Ιχθύων (τέχνη, «υπερβατικός» κόσμος). Για την ιστορία παραθέτουμε τον ακριβή χρόνο και τη θέση του σχηματισμού των δύο συνόδων:
Α) 22/9/623 ώρα 3:44 στις 9 μοίρες 39’ της Παρθένου
Β) 5/10/794 ώρα 1:52 στις 25 μοίρες 35’ της Παρθένου

Οι ώρες είναι Γκρήνουιτς και οι ημερομηνίες προσαρμοσμένες στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο. Πηγή: Neil F. Michelsen

Ένας γενναίος νέος κόσμος

Το πιο χαρακτηριστικό γεγονός αυτής της περιόδου υπήρξε αναμφισβήτητα η εμφάνιση του ισλαμισμού, ενός φιλοσοφικού και θρησκευτικού συστήματος που ήρθε να «συμπληρώσει» το χριστιανισμό αποτελώντας ταυτόχρονα και τον κυριότερο αντίπαλό του.
Με αυτό τον τρόπο εμπλουτίστηκε ο χαρακτήρας της Ιχθυακής Εποχής που «ήθελε» τις εξελίξεις να περιστρέφονται πάντα γύρω από τα θρησκευτικά ζητήματα. Ακριβώς τη στιγμή που ο χριστιανισμός θριαμβολογούσε πάνω στο πτώμα του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου, η ισορροπία διαταράχθηκε ξανά με την εμφάνιση, αυτή τη φορά, μιας ισχυρότατης μονοθεϊστικής θρησκείας, η οποία μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, υπερνικώντας με τη σειρά της την τοπική ειδωλολατρική παράδοση, άρχισε να διεκδικεί δυναμικά την κυριότητα του κόσμου.

Όλη σχεδόν η σύγχρονη ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις συμφωνίες και τις συγκρούσεις των ισλαμιστών με τους χριστιανούς οι οποίοι στην ίδια περίοδο που εξετάζουμε διασπάστηκαν σε «ορθόδοξους» και «καθολικούς». Θα πρέπει να περιμένουμε τις συνόδους των δύο πλανητών στο επόμενο μεταβλητό ζώδιο (τον Τοξότη) για να δούμε εξίσου σημαντικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές διαφοροποιήσεις (λουθηρανισμός- μαρξισμός, αθεϊσμός). Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα πρόσωπα που κατά τη διάρκεια της εποχής των Ιχθύων πρωταγωνίστησαν εισάγοντας «καινά δαιμόνια» , θεωρήθηκαν από την παραδοσιακή πτέρυγα οι «Αντίχριστοι» της εκάστοτε περιόδου, αφού οι πεποιθήσεις τους έρχονται σε αντίθεση προς το θεμελιώδες χριστιανικό δόγμα και βέβαια το σημαντικότερο απειλούσαν την καθεστηκυία τάξη.
Στην πραγματικότητα όμως και πέρα από τους θρησκευτικούς φανατισμούς όλα αυτά τα συστήματα δεν αποτελούν παρά τις διαφορετικές όψεις της Ιχθυακής Εποχής που ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται να συνθέσει επιτυγχάνοντας έτσι την εναρμόνιση τόσο του Εαυτού του όσο και της Κοινωνίας του.

Η νέα θρησκεία που αναδείχθηκε στο δεύτερο μισό της πρώτης χιλιετηρίδας μ Χ ξεκίνησα σχεδόν αθόρυβα με ένα γεγονός που κανείς ιστορικός της τότε περιόδου δεν θεώρησε σημαντικό. (Μήπως το ίδιο δεν είχε γίνει και στην περίπτωση του χριστιανισμού; Ποιος θα θυμόταν τη Σταύρωση, την Ανάσταση και την Πεντηκοστή, αν δεν είχαν καταγραφεί στα Ευαγγέλια;)
Το 622 μ Χ ο Μωάμεθ προφήτης και ιδρυτής του ισλαμισμού εγκατέλειψε κυνηγημένος τη Μέκκα και κατέφυγε στη Μεδίνα όπου το κλίμα αποδείχτηκε ιδιαίτερα γόνιμο για τις νέες αντιλήψεις. Αυτή η μετανάστευση (Εγίρα) ήταν η αρχή της διάδοσης του ισλαμισμού και η αφετηρία της ισλαμικής χρονολόγησης –όπως αντίστοιχα για τους χριστιανούς είναι η Γέννηση του Σωτήρα.

Η εποχή των Ιχθύων αποκαλύπτει την κεντρική της ιδέα

Η ισλαμική έκρηξη αυτής της περιόδου δεν ήταν η μόνη ριζοσπαστική εκδήλωση με θρησκευτικό κοινωνικό χαρακτήρα. Τα ζητήματα πίστης που ανέδειξε η σειρά των πλανητικών συνόδων στην Παρθένο διαμόρφωσαν τελικά νέες ισορροπίες σε όλο το φάσμα του τότε γνωστού κόσμου.
Η χριστιανική ανατολή εκτός από τις συγκρούσεις της με το Ισλάμ δοκιμάστηκε σκληρά από εσωτερικές έριδες με κορυφαία εκείνη της Εικονομαχίας, μιας φανατικής διαμάχης που για τους ιστορικούς είχε τις ρίζες της στην αντικειμενική διάσταση του Ελληνικού και καθ’ αυτό Χριστιανικού πνεύματος και στην ολοένα αυξανόμενη δύναμη των μοναστηριών.

Αστρολογικά, αυτά τα συμπτώματα όπως επίσης η σταδιακή αντικατάσταση της λατρείας των λειψάνων από την λατρεία των εικόνων και η σύγκρουση ανάμεσα στην πολιτική και τη θρησκευτική εξουσία δεν ήταν παρά η φυσική συνέπεια της διαφορετικής οπτικής και των προτεραιοτήτων του ζωδίου της Παρθένου από τη μια πλευρά και του πολικού της ζωδίου, των Ιχθύων, από την άλλη. Πρόκειται σύμφωνα με τη διατύπωση του Κ. Γιουνγκ για την αντισταθμιστική συμπληρωματικότητα ανάμεσα στον «τακτικό» συνειδητό κόσμο και το «χαοτικό» ασυνείδητο.
Η διάσταση ανάμεσα στη λογική και την πίστη, τις πραγματικές ανάγκες και την υπερβατική φυγή, το συγκεκριμένο και το αφηρημένο, το εικονικό και το ανεικονικό είναι φαινόμενο που ανέκυψε εντελώς νομοτελειακά-και όχι μόνο μια φορά-κατά τη διάρκεια της Εποχής των Ιχθύων.

Η Επιστήμη δέσμια της Πίστης. Η Αραβική άνοιξη

Η σύνθεση των αντίθετων τάσεων (Ιχθυακών και Παρθενικών) ήταν και παραμένει μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση εξαιτίας του δογματισμού που ταλανίζει μέχρι σήμερα την ανθρωπότητα. Εκείνα τα χρόνια μάλιστα η γνώση δεν είχε κατορθώσει ακόμη να χειραφετηθεί από την πίστη, με αποτέλεσμα η Παρθενική έκφραση να βιωθεί κυρίως σαν ένα πολύπλοκο σύστημα δογματικών λεπτομερειών που στηρίζονται όχι στη γνώση αλλά στη «λογική» πίστη και που με τη σειρά τους επιβεβαιώνουν τη μοναδικότητα του συστήματος πίστης που τις είχε γεννήσει. Επρόκειτο δηλαδή για ένα φαύλο κύκλο που μόνο μετά την πνευματική επανάσταση του 17ου αιώνα μπόρεσε να σπάσει. Έτσι ο χριστιανικός κόσμος εγκλωβισμένος στις λεπτομέρειες της πίστης του δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τη δυνατότητα που του παρείχαν οι σύνοδοι στην Παρθένο για τεχνολογική εξέλιξη και καθαρότητα σκέψης.

Δεν μπόρεσε ακόμη να υλοποιήσει τις κοινωνικές προδιαγραφές του ζωδίου, την ανάπτυξη του εμπορίου και της αστικής τάξης. Το ρόλο αυτό έμελλε να παίξουν οι Άραβες που έγιναν οι χορηγοί ενός πολύ χαρακτηριστικού διαλείμματος μέσα στη στασιμότητα της Μεσαιωνικής περιόδου. Το κύριο χαρακτηριστικό της Ισλαμικής επιστήμης ήταν το ενδιαφέρον για τα πρακτικά προβλήματα και τις τεχνικές εφαρμογές, στοιχείο που είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα και ουσιαστικά συντέλεσε τα μέγιστα στη διατήρηση του νήματος της γνώσης αλλά και της φιλοσοφίας που συνέδεε τους Ελληνιστικούς χρόνους (σύνοδοι Ουρανού και Ποσειδώνα στους Διδύμους) και την πνευματική επανάσταση των νεώτερων χρόνων (σύνοδοι Ουρανού και Ποσειδώνα στον Τοξότη).
Αυτή η χωροχρονική αλυσίδα των μεταβλητών ζωδίων δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαία, αφού σ’ αυτά εμπεριέχονται όλες οι πλευρές της γνώσης (εμπειρική, διαισθητική, νοητική, ειδική, ολιστική κλπ) και η μέγιστη εξέλιξή της μπορεί να επιτευχθεί μόνο ύστερα από κάποια αστρολογική διέγερσή τους.

Στην ιστορία της γνώσης οι Άραβες εξαιτίας των συνόδων στην Παρθένο κατέχουν μια από τις θέσεις-κλειδιά. Η προσφορά τους ήταν πολλαπλή όμως η πρωτότυπη και συνάμα αιώνια κληρονομιά τους στον πολιτισμό ήταν η αραβική αρίθμηση, κάτι εντελώς μέσα στο πνεύμα του ζωδίου της Παρθένου. Μέχρι τότε η μέτρηση ήταν μια αρκετά δύσκολη υπόθεση αφού όλα τα προτεινόμενα συστήματα ήταν δύσχρηστα λόγω της απουσίας του 0.

Αντίθετα με τους Άραβες οι χριστιανοί σημείωσαν ελάχιστη πρόοδο. Αρκέστηκαν σε κάποιες αποσπασματικές εφευρέσεις που αφορούσαν κυρίως τη ναυσιπλοΐα όπως το τριγωνικό πανί (λατίνι) και το πρυμναίο πηδάλιο. Στον τομέα των εξοπλισμών «έλαμψαν» με την παρουσία τους τα «χημικά» όπλα τόσο το «υγρόν πυρ» των Βυζαντινών όσο και οι εμπρηστικές βόμβες νάφθας. Ωστόσο δεν μπορεί να παραβλεφθεί η σταδιακή στροφή προς την αρχαία Ελληνική γραμματεία, που για πολλούς αιώνες τελούσε υπό ανηλεή διωγμό. Με τη συμβολή προσωπικοτήτων όπως ο Πατριάρχης Φώτιος (Μυριόβιβλος, Λέξεων Συναγωγή) διασώθηκε ένα τμήμα της και ουσιαστικά δόθηκε το έναυσμα για την μερική «ελληνοποίηση» της Βυζαντινής κουλτούρας.

Η ιστορία της εξέλιξης της γλώσσας. Ο θρίαμβος των μεταβλητών ζωδίων

Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί μια ουσιαστική πολιτισμική εξέλιξη στην Ευρώπη που, εκτός των άλλων, καταδεικνύει την ενότητα του «μεταβλητού σταυρού» και υποκινεί ένα ουσιώδη προβληματισμό. Η χειραφέτηση των εθνικών γλωσσών από τη λατινική, γεγονός που οδήγησε στη σταδιακή διαμόρφωση εθνικών συνειδήσεων και κρατών , έγινε επίσημα το 813 μ Χ (σύνοδος της Τουρ) με τον Ουρανό στον Τοξότη, ζώδιο που μαζί με το πολικό του, τους Διδύμους, έχουν αστρολογικά μια άμεση σχέση με την εξέλιξη των γλωσσών.
Απ’ ότι φαίνεται, εάν η γλώσσα και η επικοινωνία ορίζονται γενικά από τον άξονα Διδύμων-Τοξότη, η σημειογραφία τους απορρέει από τον άξονα Παρθένου-Ιχθύων. Οι ενδείξεις της συσχέτισης των δύο αξόνων ανάγονται και στις απαρχές του πολιτισμού, αφού οι Φοίνικες σχημάτισαν το πρώτο φθογγικό αλφάβητο κατά την τελευταία περίοδο των συνόδων του Ουρανού και του Ποσειδώνα στους Ιχθύες (1260-915 π Χ) .
Θα μπορούσαμε μάλιστα σ’ αυτό το σημείο να διατυπώσουμε μια εκτίμηση: Αν οι σύνοδοι στους Ιχθύες «έδωσαν» στην ανθρωπότητα το αλφάβητο και οι σύνοδοι στην Παρθένο την αραβική αρίθμηση, τότε η μελλοντική σειρά των συνόδων στους Ιχθύες (2500-2850 μ Χ) θα είναι ιδιαίτερα καθοριστική για ένα νέο άλμα στην επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Ίσως τότε επινοηθεί μια κοινή παγκόσμια γλώσσα ή ένα είδος «ψυχικού» αλφάβητου.

Η τέχνη δέσμια της πίστης. Οι πρόδρομοι των φράκταλς

Οι εξελίξεις στα θρησκευτικά συστήματα δεν άφησαν ανεπηρέαστη την Τέχνη και ιδιαίτερα την ζωγραφική. Στο Βυζάντιο οι διωγμοί των εικονολατρών είχαν σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη δύο ισχυρών ρευμάτων που το ένα ήταν ακόλουθο του άλλου. Πρώτα, η απαγόρευση της απεικόνισης θείων προσώπων επανέφερε στο προσκήνιο την αναπαράσταση της φύσης και των σκηνών από την κοσμική ζωή. Η τελική επικράτηση των εικονολατρών αποκατέστησε και δυνάμωσε τη «θεολογική» τάση, τα δύο ρεύματα όμως παρέμειναν εξίσου ζωντανά διευρύνοντας το πεδίο δράσης της Βυζαντινής τέχνης.

Η Ισλαμική θρησκεία δεν ευνοούσε τις λατρευτικές εικόνες έτσι οι καλλιτέχνες στράφηκαν σε διακοσμητικές αναζητήσεις που συχνά χαρακτηρίζονταν από τη συνεχή, σχεδόν ατέρμονη, επανάληψη ενός αρχικού θέματος, Η ομοιότητα αυτής της τεχνοτροπίας με τα σύγχρονα «φράκταλς» - προϊόντα της θεωρίας του χάους και των ηλεκτρονικών υπολογιστών- προδίδει την κοινή ζωδιακή τους βάση, αφού είναι γνωστό ότι η εποχή μας διαθέτει άφθονα Παρθενικά χαρακτηριστικά.
Η επίδραση της Παρθένου κατά την περίοδο που εξετάζουμε επέφερε ακόμη σημαντικές καινοτομίες στην τέχνη: Την ανάπτυξη της μινιατούρας (μικρογραφίας), την εμφάνιση της μουσικής σημειογραφίας και την χρήση της υαλογραφίας (βιτρό).

China time

Οι σύνοδοι του Ουρανού με τον Ποσειδώνα στα μεταβλητά ζώδια φαίνεται πως «αλλάζουν ταχύτητα» στον Κινεζικό πολιτισμό.
Κατά την περίοδο που εξετάζουμε (σύνοδοι στην Παρθένο) η Κίνα γνώρισε μια από τις πιο λαμπρές περιόδους της ιστορίας της, γνωστής σαν «Εποχή των Τ’ ανγκ». Παρότι τα προβλήματα δεν έλειψαν (συνέβη επίσης μέσα στο πνεύμα των καιρών ένας ανηλεής πολιτικό-θρησκευτικός διωγμός των βουδιστών), η πολιτιστική και η κοινωνική ανάπτυξη άγγιξε, στα μέτρα του δυνατού, το τέλειο. Η επόμενη σειρά συνόδων σε μεταβλητό ζώδιο (στον Τοξότη) όρισε την πιο πρόσφατη περίοδο ακμής της Κινέζικης αυτοκρατορίας (δυναστεία των Τσινγκ 1644-1912). Δυστυχώς όμως για τους Κινέζους, οι σύνοδοι στα παρορμητικά ζώδια που ακολουθούν σημειοδοτούν φάσεις διάλυσης και παρακμής του πολιτισμού τους. Έτσι, παρά τις γνωστές ...καταστροφολογίες των σύγχρονων «προφητών» και τις εκτιμήσεις που θέλουν την Κίνα να γίνεται υπερδύναμη στον αιώνα μας, τουλάχιστον μέχρι το 2500 μ Χ δεν αναμένεται να ενσκήψει κανένας ...«κίτρινος κίνδυνος».

Ο αδιέξοδος χορός πιστών και απίστων

Την ίδια περίοδο στη Χριστιανική Ευρώπη οι προτεραιότητες ήταν μάλλον θρησκευτικές. Στην Ανατολή, ενώ η Ορθοδοξία αντιμετώπιζε την ορμή μιας νέας θρησκείας και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ακρωτηριαζόταν από τις Αραβικές κατακτήσεις, ξέσπασε η Εικονομαχική κρίση.
Το πρώτο διάταγμα κατά των εικόνων εκδόθηκε το 726 μ Χ καθώς ο Ουρανός βρισκόταν στην αρχή του Τοξότη και ο Πλούτωνας στα όρια του Λέοντα και Παρθένου. Το τετράγωνο των δύο πλανητών προοιώνιζε τη σκληρή μάχη που θα ακολουθούσε. Για περισσότερο από εκατό χρόνια, άνθρωποι καταδιώχτηκαν και εξοντώθηκαν, περιουσίες δημεύθηκαν και έργα τέχνης καταστράφηκαν στο όνομα της «ορθής» πίστης. Και δυστυχώς, δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Πάντως, η οριστική αναστήλωση των εικόνων έγινε το 842 με τον Δία στην Παρθένο, τον Πλούτωνα στο τέλος των Ιχθύων και τις ...ευλογίες τριών ακόμη αργών πλανητών (Ποσειδώνας-Κρόνος στον Αιγόκερω σε τετράγωνο με τον Ουρανό στον Κριό)

Παράλληλα στη Δύση, ο Πάπας δρομολογούσε την πλήρη αυτονόμησή του από την Κωνσταντινούπολη. Το σημαντικότερο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση έγινε τα χρόνια 754-756 μ Χ, κάτω από την επίδραση ενός τετραγώνου μεταξύ του Ουρανού και του Ποσειδώνα (στα όρια Ιχθύων-Κριού και Διδύμων-Καρκίνου αντίστοιχα).
Το δεύτερο βήμα ήταν θέμα χρόνου. Η κρίση δρομολογήθηκε το 863 κάτω από τις ανατρεπτικές βουλές ενός τετραγώνου Ουρανού-Πλούτωνα και οριστικοποιήθηκε το 867 με μια αντίθεση Δία-Πλούτωνα (ο Δίας στον Ζυγό) και τον Ποσειδώνα στους Ιχθύες. Το «μικρό σχίσμα» των δύο Εκκλησιών δεν θα ήταν και το τελευταίο, αφού πίσω από τις θρησκευτικές διαφορές κρύβονταν οι παπικές φιλοδοξίες για τον έλεγχο των Βαλκανίων και η απαίτηση για τα πρωτεία του Πάπα.

Έτσι, μια περίοδος που ξεκίνησε ένδοξα για την εκκλησία με την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού (630 μ Χ) και τον Ακάθιστο Ύμνο (626 μ Χ) έκλεισε αφήνοντας πίσω της μια μάλλον πικρή γεύση μοναξιάς και αλαζονείας. Οι Ουρανοί είχαν αποδειχθεί για μια ακόμη φορά ακατανίκητοι.