Η αστρολογική ερμηνεία της Ιστορίας-Το Βυζάντιο σε σύγκρουση με τη Δύση

Από τον Γιάννη Ριζόπουλο

Οι σύνοδοι Ουρανού και Ποσειδώνα στο Ζυγό

Η μελέτη αυτής της σειράς των συνόδων παρουσιάζει ενδιαφέρον επειδή κατ’ αρχάς επιβεβαιώνει την αστρολογική εκτίμηση για τη ζωδιακή περιοχή του Ζυγού που θεωρείται ένα είδος γέφυρας ή μεταβατικού σταδίου που συνδέει το παρελθόν μ’ ένα ολότελα διαφορετικό μέλλον.
Σε προσωπικό επίπεδο η διαφοροποίηση συνίσταται στον εμπλουτισμό των λειτουργιών της ζωής με την έννοια του «άλλου». Πρόκειται δηλαδή πρακτικά για την εμφάνιση των σχέσεων εσωτερικών ή εξωτερικών φιλικών ή εχθρικών που διαμορφώνουν ένα εντελώς νέο πλαίσιο δεδομένων.
Σε συλλογικό ή κοινωνικό επίπεδο οι σχέσεις νοούνται σαν επαφή, σαν «πάντρεμα» διαφορετικών πολιτισμών ή και σαν «διαζύγιο» πρώην συνεταίρων, πράγμα που συνήθως λόγω της σχετικά πρωτόγονης ανθρώπινης φύσης, συντελείται με βίαια μέσα.
Το βασικότερο ίσως χαρακτηριστικό των συνόδων του Ουρανού με τον Ποσειδώνα στο Ζυγό είναι ακριβώς η αποσταθεροποίηση των παλαιών αρχών και η εμφάνιση μιας νέας ισορροπίας στο κοινωνικοπολιτικό «παιχνίδι». Η κοσμική τράπουλα ανακατεύεται ξανά γιατί νέοι συμπαίχτες κάθονται στο τραπέζι. Οι εξουσίες συγκρούονται και διαχωρίζονται. Οι συμμαχίες αλλάζουν κι όπως θα δούμε ο ρυθμός ανάπτυξης του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού είναι στενά συνδεδεμένος με αυτή την κοσμική παλίρροια. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η Ευρωπαϊκή ανασυγκρότηση μετά το 1000 π Χ

Για την καλύτερη κατανόηση των αστρολογικών επιδράσεων των συνόδων στο Ζυγό είναι μάλλον αναγκαίο να θυμίσω τα όσα προέκυψαν από τις συνόδους στο πολικό του ζώδιο, τον Κριό, αφού είναι γεγονός ότι οι επιδράσεις των απέναντι ζωδίων έχουν πολλά κοινά στοιχεία.
Η τελευταία σειρά των συνόδων Ουρανού –Ποσειδώνα στον Κριό συνέβη 3000 χρόνια πριν από σήμερα σε μια περίοδο που η αρχή της καθορίστηκε από την «Κάθοδο των Δωριέων» στον ελλαδικό χώρο και το τέλος της από την αυγή του κλασικού πολιτισμού (900-600 π Χ). Ο ελληνικός «μεσαίωνας» που ακολούθησε τη Δωρική εισβολή δεν είχε βέβαια τη λαμπρότητα του Μυκηναϊκού ή του Μινωικού πολιτισμού, συντέλεσε όμως ουσιαστικά στη δημιουργία ενός «καθαρού» ελληνικού πνεύματος και είχε καταλυτικές επιπτώσεις στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι κυριότερες εξελίξεις αυτής της περιόδου ήταν:
-Η βαθμιαία ανάπτυξη της αστικής τάξης και η ενίσχυση της εξουσίας των ευγενών σε βάρος των βασιλέων.
-Η διαμόρφωση της πόλης-κράτους.
-Η επαφή με άλλους πολιτισμούς και η δημιουργία αποικιακών κέντρων στη Δ. Ευρώπη, τη Μ. Ασία και τη Β. Αφρική.
-Η εμφάνιση της «εθνικής» λογοτεχνίας με κορυφαία στιγμή τα Ομηρικά Έπη
-Η γενικευμένη χρήση του αλφάβητου.

Την ίδια περίοδο στα όρια του τότε γνωστού κόσμου συντελούνται καθοριστικές αλλαγές. Η Αίγυπτος σταδιακά διαμελίζεται και φθίνει. Η Φοινίκη χάνει την επιρροή της ενώ στον ίδιο χώρο συγκροτείται το κράτος του Ισραήλ. Στη Μεσοποταμία την εξουσία παίρνουν οι σκληροί Ασσύριοι και στην Ιταλία εγκαθίστανται οι Ετρούσκοι.
Όλες οι «παραδοσιακές δυνάμεις» της εποχής βρίσκονται σε κρίση. Νέα μέτρα εξουσίας εμφανίζονται αλλά και προετοιμάζονται για το μέλλον: Η Ρώμη, η Καρχηδόνα και το Βυζάντιο περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Προς το παρόν προηγούνται η Κόρινθος, η Αθήνα, η Μίλητος, η Έφεσος, η Σπάρτη και οι άλλες ελληνικές πόλεις. Το ελληνικό πνεύμα διαποτίζει όλη την πρωτόγονη Δ. Ευρώπη καθιστώντας για πρώτη φορά εφικτή την ανάπτυξή της που τελικά θα πάει σάρκα και οστά πέντε αιώνες αργότερα με τη ρωμαϊκή επικράτηση, καρπό των συνόδων Ουρανού-Ποσειδώνα στον Καρκίνο.
Σε αυτό το σημείο αρχίζει να διαφαίνεται η ενότητα του παρορμητικού σταυρού σε σχέση με την ευρωπαϊκή ανάπτυξη. Με τις συνόδους στον Κριού και όπως θα δούμε στο Ζυγό, η Ευρώπη, μέσα από συγκρούσεις και συνθέσεις, ανασυγκροτείται πνευματικά και κοινωνικά. Με τις συνόδους στον Καρκίνο και στον Αιγόκερω ενοποιείται και αναδεικνύεται σε κεντρικό παίκτη.

Η ευρωπαϊκή ανασυγκρότηση από το 1000 μ Χ

Η εποχή του αρχαίου Μεσαίωνα στήριξε την ελληνική Αναγέννηση των κλασικών χρόνων. Η εποχή του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα θεμελίωσε την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση του 15ου και 16ου μ Χ αιώνα. Οι αναλογίες ανάμεσα στις δύο περιόδους είναι πολλές και σημαντικές. Ας μην ξεχνάμε όμως και τις θρησκευτικές ιδιαιτερότητες της εποχής των Ιχθύων που σίγουρα έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στην εξέλιξη της μεσαιωνικής Ευρώπης.
Τα κυριότερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου που ξεκίνησε το 960 μ Χ και τελείωσε γύρω στο 1300 ήταν:
-Η βαθμιαία ανάπτυξη της αστικής τάξης και η ενίσχυση της εξουσίας των ευγενών αλλά και του κλήρου σε βάρος των βασιλέων.
-Η ανάπτυξη των πόλεων που συχνά κατέληγαν να είναι πόλεις-κράτη και η δημιουργία συντεχνιών και συνεταιρισμών.
-Η εμφάνιση των εθνικών λογοτεχνών (Ρολάνδος, Τριστάνος και Ιζόλδη, Νιμπελούγκεν, Βασιλιάς Αρθούρος κα)
-Η γενικευμένη χρήση της αραβικής αρίθμησης
-Η επικράτηση του «γοτθικού ρυθμού». Οι ναοί γοτθικού ρυθμού της μεσαιωνικής Ευρώπης χαρακτηρίζονται από την «Άρεια» οξυκόρυφη κατασκευή τους, ένα στοιχείο που παραπέμπει άμεσα στον Κριό.

-Η επαφή με άλλους πολιτισμούς. Εδώ, συμπεριλαμβάνονται και ειρηνικές προσπάθειες όπως τα ταξίδια των ευρωπαίων στην Κίνα και η άφιξη των Βίκινγκς στη Β. Αμερική αλλά και πολεμικές εκστρατείες όπως μια ιδιαίτερη όσο και αντιπροσωπευτική παράμετρος της Ιχθυακής Εποχής, οι Σταυροφορίες (Α’ Σταυροφορία 1095, ο Ουρανός στον Κριό σε τετράγωνο με Ποσειδώνα στον Καρκίνο).

Φαίνεται πως κατά κάποιο (...καρμικό ;) τρόπο οι ευρωπαίοι θέλησαν να ανταποδώσουν ύστερα από 2000 χρόνια τις πολιτιστικές ανταλλαγές του 7ου π Χ αιώνα. Έτσι, ελέω Ουρανού και Ποσειδώνα, ο ελλαδικός χώρος γέμισε Γοδεφρίδους και Βιλαρδουΐνους, κάστρα και καρδινάλιους.
Συνάμα όλη η Ευρώπη αναταράχθηκε από τις πολεμικές μετακινήσεις των Μογγόλων και των γερμανικών φυλών.Βυζαντινοί και Σλάβοι χτυπήθηκαν απ’ όλες τις πλευρές και ο ζωτικός τους χώρος περιορίστηκε. Οι Νορμανδοί κατέλαβαν την Αγγλία ενώ συγκροτήθηκαν τα Σκανδιναβικά κράτη. Τελικά, δεν είναι καθόλου σύμπτωση ότι ο ευρωπαϊκός χάρτης του 11ου αιώνα μ Χ περιείχε όλα τα κράτη-βασικούς συντελεστές της σημερινής Ευρώπης. Ο κύβος ερρίφθη!

Η αλλαγή των θρησκευτικών και κοινωνικών ισορροπιών έφερε τον Πάπα σε θέση ισχύος, πράγμα που, εκτός των άλλων, οδήγησε στο Σχίσμα μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας, ένα μάλλον ...αναμενόμενο αστρολογικά αποτέλεσμα Τον Ιούλιο του 1054 μ Χ, που ξέσπασε η κρίση, ο Ποσειδώνας ήταν στο τέλος του Κριού σχηματίζοντας μια χαρακτηριστική αντίθεση με τον Ουρανό στην μηδενική μοίρα του Σκορπιού. Η θρησκευτική πολεμική δημιούργησε και τα μοναχικά τάγματα (Δομηνικανοί, Ναΐτες κα) που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Στην πολιτική ζωή αξίζει να σημειωθεί η πρώτη παραχώρηση δικαιωμάτων στους ευγενείς και το λαό, μια αχτίδα δημοκρατίας που ωστόσο άργησε αρκετά να γίνει φως (Μάγκα Κάρτα 1215, ο Ουρανός και ο Κρόνος σε σύνοδο στο Ζυγό).
Λίγα χρόνια νωρίτερα οι Φράγκοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη «εκμεταλλευόμενοι» ένα τετράγωνο Κρόνου-Πλούτωνα (σε Ταύρο και Λέοντα αντίστοιχα) ...πασπαλισμένο με Ουρανό (σε ανοικτή σύνοδο με τον Πλούτωνα. Ωστόσο η άλωση τον Απρίλιο του 1204 είχε τις ρίζες της στη σύνοδο Ουρανού-Πλούτωνα στον Καρκίνο που έγινε δύο χρόνια νωρίτερα.

Απ’ ότι ίσως παρατηρήσατε πολλές από τις εξελίξεις αυτής της περιόδου εμφανίζουν μια ουσιώδη αντιστοιχία με εκείνες της αρχαίας μεσαιωνικής περιόδου, όταν οι σύνοδοι του Ουρανού με τον Ποσειδώνα γινόντουσαν στον ίδιο ζωδιακό άξονα με ανεστραμμένη όμως την πολικότητα τους.
Ωστόσο, ανάμεσα σε αυτές υπάρχουν κάποιες που δημιουργούν εύλογες αστρολογικές απορίες. Για παράδειγμα, ποια σχέση μπορεί να έχει το αλφάβητο, η αρίθμηση και η λογοτεχνία με το Ζυγό και τον Κριό;

Μπορεί ο Ζυγός να είναι και Τοξότης;

Ένα από τα φαινόμενα αυτής της περιόδου που επίσης ξενίζουν είναι η εμφάνιση και η εξάπλωση των πανεπιστημίων, μια διαδικασία που λογικά θα περιμέναμε να συμβεί σε μεγάλη έκταση κάτω από συνθήκες Τοξότη ή Διδύμων. Επιπρόσθετα, το παράλληλο φαινόμενο του αποικισμού ή των μεγάλων ταξιδιών που παρατηρήθηκαν τόσο στον Ελληνικό όσο και στον Ευρωπαϊκό μεσαίωνα υποβάλλει τελικά την ιδέα της συσχέτισης του άξονα Ζυγού-Κριού με εκείνον των Διδύμων-Τοξότη.
Αυτό, στα πλαίσια της αστρολογικής παράδοσης, μπορεί να γίνει μόνο με ένα τρόπο, την τοποθέτηση δηλαδή του Ζυγού και του Κριού στον ένατο ή τον τρίτο οίκο της ανθρωπότητας, που κι αυτή έχει ...δικαίωμα ωροσκοπίου.
Η σκέψη δεν είναι κακή ούτε αθέμιτη, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε κάποια γεγονότα που συνέβησαν στον αιώνα μας, όταν ο Ουρανός ή ο Ποσειδώνας πραγματοποιούσαν τη διέλευσή τους από τον Κριό ή το Ζυγό.
Δεν είναι θέμα της στιγμής να αναφερθούν όλα, δύο όμως από αυτά, που ανταποκρίνονται άμεσα στη φύση των δύο πλανητών, είναι ιδιαίτερα ενδεικτικά. Το ταξίδι στη Σελήνη (1969, Ουρανός σε σύνοδο με το Δία στο Ζυγό) και οι πρώτες σύγχρονες αναφορές για U.F.O αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παράλληλα με την γνωστή εξαφάνιση ενός σμήνους πολεμικών αεροπλάνων στο «Τρίγωνο των Βερμούδων» (Ποσειδώνας στο Ζυγό).
Αν όντως η συσχέτιση ζωδίων και οίκων είναι σωστή, τότε ανοίγει ο δρόμος για την ερμηνεία πολλών ακόμη παγκόσμιων φαινομένων, αφού αυτόματα προσδιορίζονται και οι υπόλοιποι οίκοι του «ωροσκοπίου της ανθρωπότητας», που πρέπει να έχει τον ωροσκόπο της στο Λέοντα ή τον Υδροχόο, κάτι καθόλου απίθανο, αν λάβουμε υπόψη τα ...κατορθώματά της.

Αν όμως δεν είναι, τότε ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουμε ένα μέρος της αστρολογικής παράδοσης, ιδιαίτερα εκείνο που αναφέρεται στις ιδιότητες του Κριού και του Ζυγού. Το θέμα φυσικά είναι τεράστιο και αντικείμενο διεξοδικής συζήτησης γι’ αυτό θα επανέλθω με νέα στοιχεία.

Κλείνοντας το κεφάλαιο των συνόδων Ουρανού-Ποσειδώνα στο Ζυγό το μόνο που απομένει είναι να δώσω *τα ακριβή δεδομένα του σχηματισμού τους:

14/10/965 μ Χ ώρα 6:04 στις 11 μοίρες και 22’ Ζυγού
24/10/1136 μ Χ ώρα 12:23 στις 27 μοίρες και 06’ Ζυγού

*Neil Michelsen “Tables of Planetary Phenomena”