Φίλε εξουσιαστή...

Έχεις πολλά ονόματα, υπάρχεις παντού και με ακολουθείς από τη γέννησή μου. Στην οικογένειά μου, στις σχέσεις μου, στη γειτονιά μου, στην κοινωνία μου, στη χώρα μου αλλά και έξω από αυτήν, όλοι μιλούν για σένα. Μπορεί να έχεις τρυπώσει και μέσα μου γι' αυτό σε αγαπώ παρότι δεν χάνεις την ευκαιρία να μου κουνάς το δάχτυλο κάθε φορά που δεν εναρμονίζομαι με τις βουλές σου.

Λες ότι είσαι ο ισχυρός που θα πρέπει να υπακούω, μα στην πραγματικότητα είσαι πιο αδύναμος κι από ένα τόσο δα κλαδάκι. Δεν υπάρχεις χωρίς εμένα, αντίθετα εγώ μπορώ να ζω με την ανάμνηση σου και μόνο, γελώντας με τις απαιτήσεις και τους παραλογισμούς σου. Μπορώ να αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου αλλά και τον συνάνθρωπο μου, χωρίς σκοπιμότητες. Να μοιράζομαι χωρίς υστεροβουλία. Να μην φοβάμαι και την σκιά μου... Μπορώ να κάνω όλα αυτά που έχεις εξορίσει από τη ζωή σου, ως «άκρως επικίνδυνα».

Βαυκαλίζεσαι με τον «ρεαλισμό» σου. Θεωρείς ότι εσύ είσαι που κατέχεις την μοναδική αλήθεια και με διατάζεις να έρθω στα μέτρα της. Εσύ είσαι που ξέρεις ποιο είναι το καλό μου, μα η αλήθεια είναι πως δεν ξέρεις την τύφλα σου. Έχεις χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου και ζεις διαρκώς μέσα στην μεγάλη αυταπάτη σου.
Με τρομοκρατείς και παρακολουθείς τις κινήσεις μου γιατί φοβάσαι μην ξεφύγω από τον έλεγχο σου. Κι αυτό το κάνεις γιατί φοβάσαι μην αποδειχθώ καλύτερος σου.

Μα καλέ μου, δεν θέλω να σε εξουσιάσω...

Λες πως είσαι ο εξουσιαστής μου και ζητάς καθημερινά επιβεβαιώσεις γι' αυτό, ζητάς αποδείξεις ότι εσύ είσαι ο αφέντης μου και κανείς άλλος. Συχνά με υποβάλλεις σε καψόνια και βασανιστήρια γιατί η εξουσία σου βασίζεται στον φόβο και όχι στον σεβασμό μου. Με βάζεις ακόμη να σε μιμούμαι, όταν βρίσκω έδαφος, για να ξεσπάσω και να βγάλω το μένος μου εκεί που «με παίρνει». Θες να με κάνεις σαν τα μούτρα σου και πολλές φορές το κατορθώνεις. Αλλά αν νομίζεις ότι με αυτόν τον τρόπο θα διαιωνίσεις το καθεστώς σου, τότε πλανάσαι πλάνην οικτράν.

Γιατί καμιά εξουσία δεν κρατά αιώνια. Μάρτυράς μου και μάρτυράς σου η ίδια η Ιστορία. Έκτισες αυτοκρατορίες και περηφανεύτηκες για αυτές, μα όταν ήρθε η ώρα κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος.
Γιατί λοιπόν πασχίζεις για κάτι τόσο μάταιο;

Τα σημάδια της κατάρρευσής σου, σε ακολουθούν κατά πόδας κι όσο πλησιάζει η ώρα της, τόσο πιο αυστηρός γίνεσαι. Να ξέρεις λοιπόν ότι κάθε φορά που αφρίζεις κατά των «ασεβών», εγώ γελάω γιατί ξέρω ότι η πτώση σου ζυγώνει.

Βάζεις διαρκώς κανόνες για να ξορκίσεις το «χάος», μα στέκεις με δέος μπροστά στις εξαιρέσεις τους. Σε ξεπερνούν βλέπεις και δεν μπορείς να καταλάβεις πώς ενώ κάνεις τα πάντα για να με ελέγξεις, αποδεικνύεσαι ανεπαρκής.

Κι αυτή η κατάρα σε κυνηγά ακόμη και μέσα από τα παραμύθια που σε γαλούχησαν, μα κάνεις ότι δεν ακούς κι ότι δεν βλέπεις. Ποτέ δεν πίστευες -και δεν πιστεύεις- ότι μια πριγκίπισσα θα μπορούσε να φιλήσει ένα βάτραχο και όμως τον φίλησε και τα μάγια του λύθηκαν.
Κάθε φορά προσπαθείς απεγνωσμένα να προνοήσεις για την διατήρηση της εξουσίας σου, αποτυγχάνεις οικτρά αλλά συνεχίζεις στο ίδιο μοτίβο κυνηγώντας μια χίμαιρα.
Αρνείσαι να δεχτείς ότι υπάρχουν δυνάμεις που δεν καθορίζεις και δεν ελέγχεις. Επιμένεις φανατικά σε μια τάξη πραγμάτων, την ίδια στιγμή που και η επιστήμη σου παραδέχεται ότι νομοτελειακά η ασφυκτική τάξη γεννά το χάος.

Μήπως τελικά είσαι άρρωστος, πολύ άρρωστος;

Ή μήπως προσπαθείς να μιμηθείς τον Θεό;

Ακόμη κι έτσι αν είναι, να ξέρεις ότι δεν χρειάζομαι την σωτηρία που επαγγέλλεσαι. Αυτήν άσε την στους πραγματικούς Θεούς και κοίταξε πρώτα απ' όλα να σώσεις τον εαυτό σου. Γιατί καημένε, ούτε καν αυτόν δεν εξουσιάζεις... Διαφορετικά δεν θα ζήταγες διαρκώς αποδείξεις της ισχύος σου.

Φίλε εξουσιαστή, δεν είσαι ελεύθερος και ούτε πρόκειται να γίνεις ποτέ, όσο είσαι προσηλωμένος στην κυριαρχία σου, αφού η εξουσία σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις αλυσίδες σου. Νομίζεις ότι τις φοράς στους άλλους, μα τα δικά σου πόδια βαραίνουν κι οι δικές σου ελπίδες μαραίνονται. Γιατί πάντα θα υπάρχει «κάτι» πιο ψηλά από σένα κι όταν εσύ μιλάς και καταλαβαίνεις μόνον την γλώσσα της εξουσίας, έτσι θα σε αντιμετωπίσει κι αυτή η ανώτερη οντότητα. Μα έτσι θα σε αντιμετωπίσουν και οι απανταχού φυλακισμένοι σου, όταν έρθει η ώρα της πτώσης σου.
Στις πράξεις σου καθρεφτίζεται το μέλλον σου.

Και μην θεωρήσεις πως είμαι κάποιος ορκισμένος αντιεξουσιαστής. Ίσα-ίσα που πιστεύω ότι έχεις κι εσύ την θέση σου στον τροχό της ζωής. Μα είναι οι υπερβολές σου, που με αναγκάζουν να σου απευθυνθώ με αυτόν τον τρόπο. Βάφτισες την προστασία και το νοιάξιμο «υποταγή», χαράμισες την ίδια την Αγάπη, υποβιβάζοντάς την σε μια εμπορική πράξη, έκανες τον Έρωτα από δημιουργικό εφαλτήριο μια υπόθεση κυριαρχίας. «Ποιος έχει το πάνω χέρι;», ρωτάς και ξαναρωτάς...

Εξακολουθώ να σε αγαπώ γιατί είσαι κομμάτι μου αλλά δεν σε συνερίζομαι.

Αν με αγαπούσες κι εσύ πραγματικά, η πρώτη σου παραίνεση θα ήταν να αμφισβητήσω την αυθεντία σου, κάτι που θα σου έδινε το έναυσμα για να γίνεις καλύτερος. Μα κάθε φορά που το κάνω με θεωρείς αιρετικό και ασεβή, με στριμώχνεις στη γωνία για να με ακυρώσεις αλλά να ξέρεις ότι το πνεύμα δεν αλυσοδένεται. Και κάθε πνευματικός σπόρος που έπεσε σε αυτήν την γη συνεχίζει και θα συνεχίζει να καρπίζει, παρ' όλους τους διωγμούς και τα αναθέματα σου.
Ακόμη μια τρανταχτή αποτυχία σου...

Κι αν θες, δώσε προσοχή σε αυτό το τελευταίο που θα σου γράψω. Το μόνο που έχεις καταφέρει αιώνες τώρα είναι να κρατάς τον κόσμο σου παγιδευμένο στο «μαρτύριο του Σίσυφου», ενός μύθου που ούτε αυτός κατάφερε να σε συνετίσει...
Κουβαλάς τον βράχο της εξουσίας σου μέχρι την κορυφή αλλά λίγο πριν φτάσεις σε αυτήν, ο βράχος κατρακυλά εκεί που πρωτοξεκίνησες κι ακόμη πιο πίσω. Κι όσο πιο ψηλά έχεις φτάσει, τόσο πιο θεαματική κι επώδυνη είναι η πτώση σου.

Δεν ακούς τη βοή του, δεν αφουγκράζεσαι την βοή που έρχεται;
Η εμμονή σου σε έκανε κωφό και τυφλό αλλά να ξέρεις πως, όταν πέσεις δεν θα λυπηθώ κι ας πέσω κι εγώ μαζί σου. Θα γελάσω και θα υψώσω το ποτήρι μου για να γιορτάσω τη στιγμή, όχι από χαιρεκακία αλλά από την ελπίδα πως πήρες το μάθημα σου και δεν θα ξαναπροσπαθήσεις.

Γιατί από τη στιγμή που δεν θα εξουσιάζεις κανέναν άλλον, παρά μόνον τον εαυτό σου, θα είσαι ελεύθερος να ζήσεις και να πεθάνεις σαν πραγματικός Άνθρωπος.

Σχετικά άρθρα

Το αυριανό σου «Όχι»