Ο καιρός των δημοψηφισμάτων - Ποιες χώρες ακολουθούν - Ποιο το μέλλον της Ελλάδας
Δεν πέρασε μια εβδομάδα από τότε που σας έγραψα και σας είπα ότι μέσα στον Ιούλιο θα έχουμε κάποιες «αντιευρωπαϊκές» πρωτοβουλίες από την «ομάδα Βίσενγκραντ» και να που ανακοινώθηκε το Ουγγρικό δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό. Λίγο νωρίτερα υπήρξε και μια πρόταση από τον Πρόεδρο της Τσεχίας για μια ανάλογη διαδικασία «εφ’ όλης της ύλης» ως προς την Ε.Ε, η οποία όμως προσέκρουσε στην άρνηση του πρωθυπουργού της χώρας να το διεξάγει.
Το πιθανότερο πάντως είναι να υπάρξει και συνέχεια, αφού όπως φαίνεται ζούμε στον «καιρό των δημοψηφισμάτων»!
Ή πιο σωστά το «φάντασμα» τους πλανάται επάνω από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Κι ο ένας λόγος που οι κρατούντες έχουν «αλλεργία» σε αυτού του είδους την λαϊκή ετυμηγορία, είναι βέβαια γνωστός: Δεν θέλουν «μπερδέματα» με τον «αμαθή» λαό, που δεν κατανοεί ότι το συμφέρον του είναι να λέει «ναι σε όλα» όπως κάνουν για παράδειγμα οι πλειοψηφούντες εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του στα κοινοβούλια.
Υπάρχει όμως κι ένας ακόμη, που έχει να κάνει με την καρδιά του προβλήματος «δημοκρατία». Γιατί η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» για την οποία ο δυτικός κόσμος καμαρώνει είναι κατά τον Αριστοτέλη και τους πρώτους διδάξαντες –τους αρχαίους Αθηναίους δηλαδή- ένα καλυμμένο ολιγαρχικό πολίτευμα. Σε εκείνα τα χρόνια η πλειοψηφία εκείνων που διαχειρίζονταν δημόσια αξιώματα προέκυπταν μετά από κλήρωση κι όχι με εκλογή. Ο λαός όμως (η Εκκλησία του Δήμου) αποφάσιζε για τους νόμους, όπως ίσως θα έπρεπε να συμβαίνει και στην «πολιτισμένη» εποχή μας. Αντίθετα στην σύγχρονη δημοκρατία οι νόμοι φτιάχνονται από τους «αντιπροσώπους» που τις περισσότερες φορές κινούνται στις ράγες της πολιτικής τους ιδιοτέλειας ή απλά υπακούουν σαν ρομπότ τους εκάστοτε αρχηγούς τους.
Το μοντέλο άμεσης δημοκρατίας λειτουργεί εδώ και πολλές δεκαετίες μόνον σε μια χώρα, την Ελβετία, όπου οι πολίτες της καλούνται συχνά να αποφανθούν για τα μεγάλα αλλά και τα μικρά θέματα που απασχολούν τους ίδιους και το κράτος τους. Κι από το 1848 έχουν δώσει τις δικές τους απαντήσεις –απόλυτα σεβαστές- για περίπου πεντακόσια πενήντα ερωτήματα που τους τέθηκαν.
Ανάλογα βήματα φαίνεται να ακολουθεί και η μικρή Ισλανδία στον Ευρωπαϊκό βορρά, από το 2011 και μετά.
Ήρθε όμως και η ώρα που τα δημοψηφίσματα θα πάρουν την... εκδίκηση τους σε όλη την Ευρώπη, τόσο που το 2017 θα μπορούσε να ανακηρυχθεί ως «έτος δημοψηφίσματος»!
Το «κακό» βέβαια έχει ξεκινήσει και ήδη βρισκόμαστε στην «μετά Brexit» εποχή, αλλά πλέον δεν μιλάμε για σποραδικά φαινόμενα αλλά μια γενικότερη κυρίαρχη τάση.
Αστρολογικά, φαίνεται πώς ο Δίας, ο Ουρανός, η Δήμητρα αλλά και ο Χείρωνας είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι δείκτες στην άμεση έκφραση της βούλησης του λαού. Ειδικά ο πρώτος ως πιο «άνετος» με τις εκλογικές διαδικασίες πάσης φύσεως «παθαίνει» κάτι μόλις συναντά, σχηματίζει όψεις δηλαδή, με τους υπόλοιπους τρεις της παρέας. Και παρότι οι συνθήκες και οι προδιαγραφές διαφέρουν από κράτος σε κράτος, όσο να ‘ναι αυτή η επερχόμενη αντίθεση του Δία στον Ζυγό με τον Ουρανό στον Κριό δεν θα αφήσει... κάλπη για κάλπη! Θα μου πείτε ότι μπορεί να πρόκειται για μια σειρά από βουλευτικές εκλογές, που έτσι κι αλλιώς κάποιες από αυτές είναι ήδη στο πρόγραμμα. Ωστόσο εκτός από την περίπτωση που θα υπάρξουν «κοσμογονικές» αλλαγές σε κυβερνήσεις (πχ στην Γαλλία υπάρχει ένα τέτοιο ενδεχόμενο) για τις εκλογές «δυτικού τύπου» έχει ήδη ειπωθεί το αυτονόητο: Ότι «αν άλλαζαν τον κόσμο, τότε θα ήταν παράνομες»!
Για τα δημοψηφίσματα όμως δεν έχει... δηλωθεί κάτι ανάλογο κι ας το κρατήσουμε αυτό.
Όσον αφορά δε τα δικά μας, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για όλα τα δημοψηφίσματα μας –ούτε καν για τον αριθμό τους- αφού πολλά από αυτά κρίθηκαν ως «χειραγωγούμενα από την εκάστοτε εξουσία», (για να το πω... ευγενικά), ενώ υπάρχει και η πρόσφατη «άγονη» εμπειρία του περσινού καλοκαιριού, όπου ο λαός ψήφισε «όχι» στα νέα μέτρα για να εισπράξει μια ελαφρώς παραλλαγμένη εκδοχή τους. Αυτός είναι ο «πολιτικός ρεαλισμός», που πάντα κατά σύμπτωση κι εντελώς τυχαία ρίχνει τα βάρη στους πολίτες.
Υπάρχει όμως το ενδεχόμενο να ξανακληθούμε σύντομα να αποφασίσουμε για το μέλλον μας στην Ε.Ε;
Η απάντηση είναι πως ναι, αρχής γενομένης από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Όχι πως είναι εντελώς σίγουρο αλλά οι «οιωνοί» αυτό δείχνουν. Η επόμενη «στάση» είναι μέσα στο 2017 με τους πιο «sos» μήνες τον Φεβρουάριο, λιγότερο τον Ιούνιο και πολύ περισσότερο τον Οκτώβριο, ο οποίος αναμένεται να είναι ένας «καυτός» πολιτικά μήνας και πολύ «επαναστατικός» τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Ευρώπη.
