Τι δείχνουν τα άστρα για την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα;

Το γεωπολιτικό «παιχνίδι» στην Μέση Ανατολή έχει ανάψει για τα καλά, την ίδια στιγμή που οι εξελίξεις εντός της Ε.Ε παραπέμπουν σε διαλυτικές τάσεις.

Αστρολογικά, έχουν «εντοπιστεί» από καιρό αυτά τα σημάδια και όσον αφορά τις εξελίξεις σε Ιράκ, Συρία, Τουρκία και την επικράτεια του «Χαλιφάτου», η πρόβλεψη είναι ότι μέχρι τον Μάιο του 2017 θα δημιουργηθεί ένα Κουρδικό κράτος ή μάλλον... δύο, υπό την «προστασία» των ΗΠΑ και της Ρωσίας αντίστοιχα. Εννοείται ότι ένας από τους μεγάλους χαμένους αυτών των εξελίξεων θα είναι και η Τουρκία, κάτι που ήδη γνωρίζει και προσπαθεί να αποτρέψει ο Ταγίπ Ερντογάν, εδώ όμως είναι που ισχύει το «πεπρωμένον φυγείν αδύνατον»!

Ο Τούρκος Πρόεδρος φοβάται πολύ για αυτά που έρχονται και ψάχνει απεγνωσμένα για συμμάχους. Προσπαθεί επίσης να ενισχύσει το εθνικιστικό συναίσθημα των Τούρκων, μήπως και περισωθεί κάτι. Εξ ου και οι «κορώνες» του περί Λωζάννης και «σύνορα καρδιάς». Ξέρει ότι ακόμη κι αν θελήσει να «ρεφάρει» τις όποιες απώλειες, τα όποια σχέδιά του για την Κύπρο και το Καστελόριζο (αυτό ενδιαφέρει κυρίως την Τουρκία) δεν θα υλοποιηθούν χωρίς την διακριτική ανοχή, κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της Ρωσίας, που όμως δεν την έχει. Ξέρει επίσης ότι στο εσωτερικό μέτωπο το «χαρτί» του Φετουλά Γκιουλέν είναι πάντα ενεργό, γι’ αυτό έχει «λυσσάξει» εναντίον του.

Πρόκειται λοιπόν να δημιουργηθούν νέες ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή και μέχρι να «αλλάξει μυαλά» η Τουρκική ηγεσία, η Ελλάδα έχει τον πρώτο λόγο στην προτίμηση των ΗΠΑ, ώστε να «χρησιμοποιηθεί» -αυτή είναι η σωστή λέξη- για την προάσπιση των συμφερόντων τους, με αντάλλαγμα την... ύπαρξή της!

Γιατί αυτή είναι η απάντηση στο εύλογο ερώτημα τι έχει κερδίσει η χώρα μας από την ένταξη της στο «δυτικό μπλοκ»: Το δικαίωμα να υπάρχει.

Συμπέρασμα πρώτο: Κανείς πολιτικός στην Ελλάδα δεν μπορεί να κυβερνήσει, αν δεν εξυπηρετεί αυτά τα συμφέροντα. Και από ό,τι έχει διαφανεί, ο νυν Πρωθυπουργός διαθέτει αυτό το «προσόν», αφού παρά τις εν δυνάμει «ακραίες» καταστάσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν στην χώρα με όλα αυτά που περνάει, τελικά «δεν κουνιέται φύλλο». Για να μην πάμε μακριά, η σύγκριση με την σχετικά πρόσφατη περίοδο της πρωθυπουργίας του Κ. Καραμανλή, τα λέει όλα. Μόλις πήγε να «υψώσει ανάστημα», κάηκε το πελεκούδι. Πάντα υπάρχουν πιθανές εστίες έντασης αλλά αν δεν θέλει ο «πυρομανής πυροσβέστης», δεν ανάβει καμιά φωτιά, μεταφορικά και κυριολεκτικά...

Η διαφορά βέβαια ανάμεσα στον κ Σόιμπλε για τον οποίο ειπώθηκε η συγκεκριμένη φράση και τους «ιθύνοντες» των ΗΠΑ, είναι ότι οι δεύτεροι έχουν... μακρά πείρα παρεμβάσεων, διαθέτοντας τα μέσα αλλά και την σχετική «τεχνογνωσία» ενώ ο πρώτος τώρα «μαθαίνει».

Το Ευρωπαϊκό «μέτωπο» ενδιαφέρει βέβαια τις ΗΠΑ, το ίδιο με το Ανατολικό, αν όχι περισσότερο. Μάλιστα, τα «ορφανά» που θα αφήσει πίσω της η Ε.Ε μετά την προβλεπόμενη διάλυση της (κυρίως ο Ευρωπαϊκός Νότος) είναι «πρώτο πιάτο» για την υπερατλαντική υπερδύναμη. Εξ άλλου Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειος αποτελούν μια αδιάσπαστη συνέχεια.

Ο οικονομικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Γερμανία, κάπου εκεί θα οδηγήσει, υλοποιώντας ένα μόνιμο plan Β της Ουάσιγκτον: Εφ’ όσον οι αρχικά «πριμοδοτούμενοι» Γερμανοί δεν «στρίψουν» και δεν γίνουν πιο «υπάκουοι», τότε «το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι». Μάλιστα το Brexit συμβάλλει με τον τρόπο του προς αυτήν την κατεύθυνση, προδιαγράφοντας μια ακόμη κοινή μελλοντική στάση των «Αγγλοσαξόνων», απέναντι στις νέες «προκλήσεις» του 21ου αιώνα. Εμ, το αίμα νερό δεν γίνεται...

Φυσικά στο «κόλπο» είναι και η Ρωσία, που θα διεκδικήσει ό,τι το καλύτερο γι’ αυτήν και μέχρι το 2025 έχει όλα τα αστρολογικά προσόντα για να πετύχει αρκετούς από τους στόχους της.
Όπως έχω ξαναγράψει, ίσως ένα από τα πιο επιθυμητά «σενάρια» για την χώρα μας είναι να βρεθεί κάτω από διπλή (οικονομική) επιστασία, των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Όσο πικρό κι αν ακούγεται, από την στιγμή που δεν μπορούμε ως κράτος να είμαστε ανεξάρτητοι, το πιο ρεαλιστικό είναι να διαπραγματευτούμε την υποτέλειά μας, με όσον το δυνατόν καλύτερους όρους κι αυτοί -καλώς ή κακώς- διαμορφώνονται μόνον μέσα από την ύπαρξη ενός διπολικού κόσμου.

Το 1945 στην Γιάλτα οι «ισχυροί» της γης μοίρασαν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής, κάτι που θεωρούν πάντα ένα κεκτημένο δικαίωμά τους και θα το ξανακάνουν, όταν έρθει η ώρα. Και βαδίζουμε ολοταχώς προς μια νέα τέτοια συμφωνία, με το χρονικό της πλαίσιο να τοποθετείται όχι πολύ μακριά, μέσα στην επόμενη δεκαπενταετία. Το μόνο ευτύχημα είναι ότι αυτήν την φορά δεν προβλέπεται να γίνει ένας παγκόσμιος πόλεμος, αφού όλα θα γίνουν με οικονομικά «όπλα».

Αυτοί πάνω-κάτω είναι οι λόγοι που μας «αγάπησε» ο Μπαράκ Ομπάμα και επειδή η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν αλλάζει με τα πρόσωπα, παρά μόνον σε μικρές λεπτομέρειες, αργά ή γρήγορα θα υλοποιηθεί και το μέγεθος των κερδών της θα εξαρτηθεί από το πόσο ισχυρό θα αποδειχθεί το «αντίπαλον δέος», της Ρωσικής «αρκούδας».

Σχετικά άρθρα:

Μπορεί η Ελλάδα να αλλάξει «σφαίρα επιρροής»; Τι δείχνει το ωροσκόπιό της;

Τι δείχνουν τα άστρα για τη Συνθήκη της Λωζάννης; Τι μπορεί να αλλάξει στο άμεσο μέλλον;