ΠΑΣΟΚ - Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται

από τον Γιάννη Ριζόπουλο

Και μετά την καταλυτική προεδρία του μοιραίου κ Παπανδρέου και τα όσα ακολούθησαν, το ΠΑΣΟΚ δείχνει έτοιμο να περάσει με την σειρά του στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», εκεί όπου ο ιδρυτής του συνήθιζε να τοποθετεί κάθε ξεπερασμένο πρόσωπο ή σχήμα.

Το ΠΑΣΟΚ ανήκει στο ζώδιο της Παρθένου και η πολιτική-κοινωνική του ταυτότητα, εντοπίζεται αστρολογικά στο τ-τετράγωνο ανάμεσα στον Ήλιο, τον Ποσειδώνα στον Τοξότη και την σύνοδο Δήμητρας-Δία στους Ιχθύς. Η καταφανής -άμεση και έμμεση- υπεροχή του Ποσειδώνα (έχει και σύνοδο με τον Ωροσκόπο) συνάδει με το ιδεολογικό σοσιαλιστικό πλαίσιο, που -ως είθισται- με την πάροδο των ετών διαψεύστηκε οικτρά και ...βέβαια με το περίφημο άσμα του Μάνου Λοΐζου «Θα τον μεθύσουμε τον Ήλιο, σίγουρα ναι», με ερμηνευτές την Αλέκα Αλιμπέρτη και τον Κώστα Σμοκοβίτη. Ένα τραγούδι που έγινε ο ύμνος του κόμματος, μέχρι που η κ Μυρσίνη Λοΐζου, κόρη του μεγάλου συνθέτη, δεν άντεξε και το «απέσυρε» σε μια κορυφαία συμβολική πράξη θανάτου της σχέσης ανάμεσα στο κόμμα και τον λαό.

Όσον αφορά τις κοσμικές επιρροές, σε πρώτο πλάνο οι αστρικές διελεύσεις ήταν και είναι εκείνες που υπογράφουν το οριστικό πέρασμα του ΠΑΣΟΚ σε μια άλλη ...διάσταση. Ο αστρικός Πλούτωνας σε τετράγωνο αλλά και ο αστρικός Ουρανός σε αντίθεση με τον Ήλιο, ενεργοποιούν το γενέθλιο τ-τετράγωνο και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια παρερμηνείας. Το μόνο που μένει για να υπογραφεί και επισήμως το «άντε γεια», είναι μια καίρια ένδειξη στις προόδους, η οποία έρχεται πράγματι από τον Ουρανό του Ηλιακού τόξου. Αφ’ ενός σε απόσταση αναπνοής από τον γενέθλιο Ωροσκόπο (σήμερα απέχει μόλις 1 μοίρα και 12 λεπτά) και αφ’ ετέρου έτοιμος να υποδεχθεί το προοδευμένο Μεσουράνημα (κι εδώ η απόσταση είναι 1 μοίρα και 15 λεπτά) σαλπίζει ήδη το κύκνειο άσμα για το πάλαι ποτέ «Κίνημα της 3ης του Σεπτέμβρη».

Φυσικά υπάρχουν ακόμη αρκετές ενδείξεις, οι οποίες όλες τους κατά ...σύμπτωση, είτε πρόκειται για αστρικό-τροπικές, είτε για κλασικές, δίνουν-δε δίνουν στον «Έλληνα ασθενή» έναν χρόνο ζωής.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, για αμφότερα τα δύο «μεγάλα» κόμματα, όπως και συνολικά για την πολιτική ζωή της χώρας μας, η θέση του Πλούτωνα στον Αιγόκερω, σε τετράγωνο με την θέση που είχε στην Μεταπολίτευση, επισημαίνει το τέλος ενός κύκλου και το πέρασμα σε μια διαφορετική εποχή.

Και μέσα σε αυτό το πλανητικό σκηνικό, κάποιοι της «παλαιάς» βερσιόν επιμένουν να βαυκαλίζονται περί «ιστορικών ευθυνών» και ενός ακόμη «εθνοσωτήριου» ρόλου. «Το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ» διατείνονται οι περισσότεροι, μην καταλαβαίνοντας ίσως, πως μονομαχούν για το ποιός ή ποιά θα καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα της πολιτικής λήθης. Υπάρχουν φυσικά και οι πιο «θαρραλέοι» που σχεδιάζουν έναν νέο φορέα για να στεγάσουν τις φιλοδοξίες και τις πελατειακές τους σχέσεις.

Κάπως αργά, δεν νομίζετε;

Ο Χρήστος Παπουτσής, η Λούκα Κατσέλη, ο Χάρης Καστανίδης, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Στέφανος Τζουμάκας, η Άννα Διαμαντοπούλου και πολλά ακόμη στελέχη που ...δεν φαίνονται αλλά δρουν και επιδρούν στο εσωτερικό του κόμματος, διεκδικούν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο «ξεχνώντας» ότι εξ αιτίας των επιλογών που για χρόνια στήριξαν και ψήφισαν και με τα ...τέσσερα, ο τόπος έφτασε εδώ που έφτασε. Πόλεμο έχουμε και Κατοχή κι εκείνοι ήταν που μας έχωσαν ως το λαιμό μέσα στην κατάπτωση. Αλλά στην θέση της ντροπής κάθεται η απεγνωσμένη ματαιοδοξία της καρέκλας. Κι αντί για τις πολυφορεμένες διακηρύξεις τους «προς τον λαό», κανονικά θα έπρεπε να σιγοψιθυρίζουν ένα άλλο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, που τους αντιπροσωπεύει πια στο έπακρο.

Μη με ρωτάς

Μη με ρωτάς, δεν θυμάμαι

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι