Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της Εποχής μας. Γιατί πέρα από την θρησκευτική τους ταυτότητα εκείνο που πάντα θα μας θυμίζουν είναι η έλευση μιας νέας Εποχής, που σηματοδοτήθηκε τόσο παραστατικά από την σύνδεση του ζωδίου με τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. ΙΧΘΥΣ για τους χριστιανούς σημαίνει Ιησούς Χριστός, Θεού Υιός, Σωτήρ.
Η Εποχή των Ιχθύων που η έναρξη της αστρονομικά έγινε περίπου το 300 μ Χ και θα ολοκληρωθεί το 2.200 μ Χ, περίπου (τα χρονικά όρια είναι σχετικά ασαφή) χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο φάσεις. Στην πρώτη κυριάρχησε το θρησκευτικό στοιχείο και κάθε λογική η κριτική σκέψη ήταν ενταγμένη σε αυτό. Θεολογικές έριδες, αιρέσεις και αξεπέραστες δογματικές διαφορές χαρακτήρισαν μια μάλλον μελαγχολική περίοδο, όπου η κρατική εξουσία και ο πολιτισμός, στο σύνολο του, συνδέθηκαν αναπόσπαστα με τη δύναμη και τις βουλές της Εκκλησίας, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.
Αρχικά στους κόλπους της Εκκλησίας κάθε έλλογη ιδιότητα που ήταν κυρίως κατάκτηση των «Εθνικών» θεωρήθηκε περίπου σατανική και στην θέση της αντιπροτάθηκε ως ύψιστη αρετή η αγάπη, συνδυασμένη όμως με μια άγνοια-αφέλεια στα όρια της βλακείας.
Αυτή η παρενέργεια είχε ως αποτέλεσμα, ο χριστιανικός κόσμος να παραμείνει για αιώνες επιστημονικά άπραγος και ακαλλιέργητος, μέχρι τουλάχιστον την εποχή που μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, διανοούμενοι όπως ο Πατριάρχης Φώτιος έκαναν την μεγάλη στροφή προς τις αξίες και τον πλούτο της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
Η ζημιά βέβαια είχε ήδη γίνει, αφού πλείστες από τις πνευματικές κατακτήσεις των αρχαίων είχαν καταστραφεί ολοσχερώς, στο όνομα της πίστης.
Οι Άραβες, ζώντας ανατολικότερα, στα μέρη που περπάτησε ο Μέγας Αλέξανδρος και κληρονόμοι μιας παράδοσης που ευτυχώς δεν είχε περάσει ακόμη στην αιωνιότητα, ήταν εκείνοι που διέσωσαν ένα μεγάλο μέρος της, καθιστώντας εφικτή μια πνευματική επανεκκίνηση. Επιπλέον οι ίδιοι, προχώρησαν σε αξιοσημείωτες επιστημονικές παρατηρήσεις και τεχνολογικές εφαρμογές.
Η Αραβική «άνοιξη» αλλά και ο σταδιακός εξελληνισμός του Βυζαντίου, είχαν την αφετηρία τους στην σύνοδο Ουρανού-Ποσειδώνα στην Παρθένο, η οποία έγινε στις αρχές του 7ου αιώνα και έφερε δυναμικά στο προσκήνιο για πρώτη φορά μετά από αιώνες την «αλήθεια» του ζωδίου. Και στα χρόνια που ακολούθησαν μπήκαν οι βάσεις για να περάσουμε στην επόμενη φάση.
Στη δεύτερη φάση της Εποχής των Ιχθύων εξωτερικεύθηκαν βασικά γνωρίσματα του απέναντι ζωδίου, της Παρθένου. Η σταδιακή ενίσχυση της αστικής τάξης των εμπόρων και των βιοτεχνών προήγαγε την εξειδίκευση, την οργάνωση της παραγωγής, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και βέβαια το σκεπτικισμό για όλες τις Εποχιακές αξίες, που η στρεβλή εφαρμογή τους οδήγησε την Ανθρωπότητα στους «Σκοτεινούς Αιώνες».
Η φαντασία στην εξουσία
Με την επικράτηση της λογικής και την άνθηση των επιστημών, το Ιχθυακό στοιχείο, όπου δεν παρέμεινε ως είχε, μεταλλάχθηκε. Φιλοσοφικά και ιδεολογικά ρεύματα επαναδιατύπωσαν, ανθρωποκεντρικά, κάποια από τα αιτήματα του ζωδίου: Ειρήνη, ισότητα, αδελφοσύνη. Κι ακόμη περισσότερο, εσωτερική τελείωση, επαφή με τη θεία ουσία, που δεν βρίσκεται σώνει και καλά στους ουρανούς αλλά μέσα μας.
Το κρυφτούλι μεταξύ Ιχθύων και Παρθένου συνεχίστηκε με ποικίλα αποτελέσματα. Ο Φρόιντ άνοιξε το κεφάλαιο του Ασυνείδητου, ο Μπρετόν και οι υπερρεαλιστές ανέδειξαν τον ψυχικό αυτοματισμό στην τέχνη και τη ζωή ενώ οι φυσικοί τάραξαν την ...αυθάδη βεβαιότητα του Νευτώνειου σύμπαντος εισάγοντας τη Σχετικότητα και την Κβαντομηχανική.
Ο άνθρωπος είναι ένα άρρωστο ζώο...
Σε αυτό συμφωνούν πολλοί, από τους φιλόσοφους ως τους ψυχολόγους. Αυτή η διάσταση όμως άρχισε να φαίνεται πολύ περισσότερο μετά την αλλαγή ρυθμού που έγινε γύρω στον 15ο-16ο αιώνα και την οποία ο Κ Γιουγκ «είδε» ως αποτύπωση της μετάβασης του σημείου γ΄ της εαρινής ισημερίας από τον ένα ψάρι του αστερισμού των Ιχθύων στο άλλο.
Τότε δηλαδή που τα χαρακτηριστικά της Παρθένου, με την συνδρομή της πρώτης συνόδου Ποσειδώνα-Πλούτωνα στους Διδύμους, άρχισαν να εξωτερικεύονται στον επικρατούντα Δυτικό κόσμο.
Η Ανθρωπότητα βιώνοντας στην πράξη τα διλήμματα του άξονα Ιχθύων - Παρθένου πέρασε σταδιακά σε μια φάση οξείας ...ψυχικής διαταραχής. Μεταφυσική ή λογική, πίστη ή γνώση, χάος ή τάξη, όραμα η ρεαλισμός, χαλάρωση η εντατικοποίηση;
Και πέρασε πολύς καιρός μέχρι να κατανοήσουμε η να αισθανθούμε ότι η λύση δεν βρίσκεται στην απόρριψη της μιας εκ των δύο τάσεων αλλά στη σύνθεση τους.
Όταν υποχωρεί η λογική εμφανίζεται ο φανατισμός, η αμάθεια και η δεισιδαιμονία. Αλλά όταν η πίστη και το όραμα διαστρέφονται η αποσύρονται, αποδείχτηκε ότι αφήνουν πίσω τους την απανθρωπιά, την εξαθλίωση από τη χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών κι ένα σχεδόν κατεστραμμένο πλανήτη.
Κάθε φορά, που η μια πλευρά υπερβάλει, η άλλη εμφανίζει το σκοτεινό της πρόσωπο.
Ωστόσο, ο σύγχρονος άνθρωπος του δυτικού κόσμου προτιμά να κινείται στη σφαίρα της «κοινής» λογικής μακριά, συνήθως, από τον εσωτερικό του εαυτό.
Κι όταν φθάσει σε αδιέξοδο, όταν η πραγματικότητα του αποδειχθεί στείρα, μόνον τότε αναζητά την -άνευ όρων- ανακούφιση σε ιερείς, θεραπευτές, γκουρού και μάγους.
Εκεί ξανασυναντά τον Ιχθύ, που έχει αφήσει πίσω του...
Η Εποχή των Ιχθύων είναι ακόμη εδώ. Υπάρχει στις κάθε λογής σταυροφορίες η τις συνομωσίες εκείνων που «θα σώσουν τον κόσμο».
Κυριαρχεί στο «Ορθόδοξο» η το «Ισλαμικό» τόξο, την βιώνουμε καθημερινά με τις επιπτώσεις της επιβάρυνσης του φυσικού περιβάλλοντος τις αδιάκοπες προφητείες και τις ψυχοσωματικές ασθένειες.
Και είναι στο χέρι μας να αξιοποιήσουμε πιο δημιουργικά την ενέργεια της, να πετύχουμε «το τερπνόν μετά του ωφελίμου«, να συγκεράσουμε την αισθητική αρτιότητα με τη λειτουργικότητα, να συνειδητοποιήσουμε τη διαλεκτική σχέση Τάξης και Χάους, να υλοποιήσουμε την ύψιστη βασική της αρχή, την Αγάπη.
Γ.Ρ.
