Η σύγχρονη ιστορία της γυναικείας χειραφέτησης ξεκίνησε κάπου στην δεκαετία του 60 και ήταν σχεδόν παράλληλη με την σεξουαλική απελευθέρωση και τα πάμπολλα κοινωνικά κινήματα εκείνης της εποχής. Από τότε και κάτω από το βάρος μιας νέας νεανικής κουλτούρας, ένα-ένα τα ανδρικά «κάστρα» άρχισαν να πέφτουν, μέχρι που κι αυτό κάποτε σταμάτησε να είναι... είδηση. Στις χώρες του Δυτικού κόσμου η νομοθεσία και το αστικό δίκαιο προσαρμόστηκαν σταδιακά σε αυτό το νέο καθεστώς ισοτιμίας, ωστόσο αν το καλοσκεφθεί κανείς, οι γυναίκες τελικά «κατέλαβαν» τις θέσεις των ανδρών χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο τις αρσενικές αξίες: Δυναμισμός -ενίοτε και σκληρότητα- αυστηρότητα και προτεραιότητα στην καριέρα. Και στην οικογένεια πολλές φορές πήραν το ρόλο του πατέρα. Οι γυναίκες «απέδειξαν» την ισχύ τους εκπληρώνοντας τους όρους μιας «αρσενικής» μονομαχίας, πληρώνοντας μάλιστα ένα σοβαρό τίμημα στην προσωπική τους ζωή. Διότι τελικά μια γυναίκα «που φοράει παντελόνια» μπορεί να κερδίζει μετά κόπων και βασάνων την έγκριση του συστήματος αλλά παράλληλα γίνεται φόβητρο για τους υποψήφιους άνδρες εραστές, οι οποίοι με την σειρά τους είναι επίσης παγιδευμένοι στον ρόλο του σώνει και καλά «αφέντη».
Πάνω στον καμβά της οικονομικής ανάπτυξης -και κυρίως του καπιταλισμού- οι ρόλοι άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν αλλά οι αξίες και τα κριτήρια όχι. Στον αγώνα της κοινωνικής κυριαρχίας και καταξίωσης -ένα κατά βάση ανδρικό σπορ- το συναίσθημα και η διαίσθηση εξακολουθούν να είναι παραγκωνισμένα ή «δευτεράντζες» στα μυαλά όχι μόνον της πλειοψηφίας των ανδρών αλλά και των γυναικών που δυσκολεύονται να υπερασπιστούν ανοικτά τα δυνατά τους σημεία. Για πολλές γυναίκες, ο «μάτσο μαν» -ο «μάγκας»- είναι ο άνδρας ο σωστός που θα τις υποτάξει επαναφέροντας τις στον ιστορικό ρόλο της ...υπηρέτριας.
Οι γυναίκες είναι ακόμη υποταγμένα θηλυκά ως προς την κουλτούρα τους, αφού η κυριαρχούσα ντετερμινιστική λογική και οι ανδροκρατικές κοινωνικές φόρμες που και οι ίδιες έχουν υιοθετήσει δεν συνάδουν με την αλήθεια του γνήσιου συναισθήματος, που δεν υπόκειται ούτε σε νόμους, ούτε σε ιεραρχίες. Και αντίθετα με αυτό που εντέχνως έχει διοχετευθεί και επικρατήσει στην αντίληψη των μαζών, το συναίσθημα δεν είναι ποτέ «παραπλανητικό» ή «βρώμικο». Η λογική μας είναι που το διαστρέφει, αντί να συνεργάζεται μαζί του, η «αρσενική» λογική μας.
Συναίσθημα και λογική, δύο λειτουργίες που απεικονίζουν την σχέση ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό, τόσο σε προσωπικό-ψυχολογικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό. Δύο λειτουργίες που θεωρούνται εχθρικές αντί για συμπληρωματικές, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα δύο φύλα. Και η υποταγή του πρώτου στην δεύτερη, η υποταγή των γυναικών στους άνδρες, είναι η συλλογική Κρόνια κληρονομιά, αυτό με το οποίο γαλουχηθήκαμε, θεωρώντας το ως αυτονόητο την ίδια στιγμή που πρόκειται για το μεγαλύτερο ψέμα. Ένα ψέμα που δεν εξυπηρετεί παρά τα παιχνίδια εξουσίας και τις παμπάλαιες δομές της κοινωνίας μας.
Από αυτήν την άποψη το τραγούδι του James Brown “It is a man’s world“ παραμένει ακόμη επίκαιρο.
Σε αντιδιαστολή με τα ανδρικά «κάστρα» υπήρχαν -και υπάρχουν ακόμη- τα αντίστοιχα γυναικεία, όπως ας πούμε το νοικοκυριό και η φροντίδα γενικότερα. Και παρότι οι άνδρες που σκουπίζουν, μαγειρεύουν και πλένουν πιάτα γίνονται ολοένα και περισσότεροι, οι αντιλήψεις δεν έχουν περάσει ακόμη την «κόκκινη γραμμή» της χειραφέτησης. Είναι σέξι ένας άνδρας με ποδιά; Θα έλεγα όσο και μια γυναίκα με κοστούμι κι εδώ αντιλαμβάνεστε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα ενισχυμένο από τα «do» και «don‘t» μιας κυριαρχούσας αρσενικής αντίληψης, με την οποία έχουμε γαλουχηθεί. Και το κριτήριο είναι συνήθως η αποδοχή του συντρόφου ή του τύπου της σχέσης μας από τους άλλους. Διότι όλα τα «αμαρτωλά» γίνονται με εξαιρετική ευκολία στα κρυφά...
Όμως το ράσο δεν κάνει τον παπά και ειδικά στον έρωτα, η εξωτερική εικόνα σπανίως συνάδει με την πραγματικότητα. Περισσότερο για «φτιάξιμο» πρόκειται, ένα φτιάξιμο που κάθεται πάνω σε απωθημένα και φυλακισμένα περιεχόμενα, θύματα του ευνουχιστικού περιβάλλοντος μας.
Με την αγαστή σύμπνοια του θρησκευτικού δογματισμού, ο έρωτας θεωρείται αμαρτωλός όταν δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας -της ανδροκρατικής κοινωνίας, για να μην ξεχνιόμαστε. Έρωτας = γάμος = οικογένεια, απόγονοι, και προπάντων ο απόγονος, ο γιος που θα πάρει την σκυτάλη από τον πατέρα-αφέντη. Ευτυχώς όμως παρά τις απέλπιδες προσπάθειες αιώνων, υπάρχει και ο αντιστασιακός έρωτας, που «κτυπάει» ξαφνικά, συντρίβοντας το οικοδόμημα της έννομης τάξης. Αυτός ο «θηλυκός» έρωτας που τολμά να αμφισβητεί τον διατεταγμένο κόσμο μας, είναι ο φόβος και ο τρόμος κάθε «αρσενικής» αντίληψης, είναι το ανυπότακτο θηλυκό που φωλιάζει μέσα μας και μας κρατάει ζωντανούς, μέσα στην μουσειακή πραγματικότητα που μας επιβάλλει το σύστημα.
Η Αστρολογία, μετά την άνθηση των σύγχρονων επιστημών -τον θρίαμβο της αποδείξιμης λογικής- θεωρείται επίσης μια «γυναικεία» δραστηριότητα, αφού ακόμη και σήμερα δεν λείπουν οι υποτιμητικές ατάκες και ματιές για όσες και κυρίως όσους ασχολούνται «με αυτά τα γυναικουλίστικα πράγματα», από την θέση του συμβουλευόμενου. Κοινή πεποίθηση στις τάξεις των «ορθολογικών» ανδρών είναι πως οι «αγράμματες» γυναίκες ενδίδουν στην Αστρολογία, πέφτοντας θύματα του θυμικού ή της άγνοιας τους, ενώ αν είναι οι ίδιες αστρολόγοι, εκπληρώνουν τον ολέθριο ρόλο τους, παρασύροντας τα θύματα τους, όπως οι παλιές καλές μάγισσες. Άστρα, φίλτρα και ξόρκια... Φυσικά την ίδια στιγμή οι άνδρες αστρολόγοι δεν μπορεί να είναι παρά «πονηροί» εκμεταλλευτές της γυναικείας αδυναμίας.
Το παράδοξο είναι ότι όπως έχω ξαναγράψει, το αστρολογικό οικοδόμημα, προσαρμοσμένο κι αυτό στις ανδροκρατικές αντιλήψεις, αναπαράγει ανάλογες αρχές και αξίες. Η Αστρολογία κτίστηκε σε μια εποχή όπου οι γυναίκες ήταν πλήρως περιθωριοποιημένες και διαποτίστηκε από «αρσενικά» αξιώματα, τα οποία λειτουργούν τόσο ως υποδείγματα, όσο και ως ...επιθυμίες του συστήματος. Έχει μεγάλη σημασία το να σκεφτούμε πως όλες οι ερμηνείες αναφέρονται σε ανδρικά ωροσκόπια, αφού οι γυναίκες απλά ...δεν υπήρχαν! Ο Άρης για παράδειγμα είναι «κακός» όταν έχει θηλυκά χαρακτηριστικά (στον Καρκίνο ή τον Ζυγό), ενώ αντίστοιχα η «καλοσύνη» της Αφροδίτης κρίνεται από το κατά πόσον εξυπηρετεί τους ...άνδρες. Ο Ταύρος, ο Ζυγός και οι Ιχθύες έγιναν οι επιθυμητές θέσεις της Αφροδίτης, όχι εξ αιτίας μιας ενεργειακής αξιολόγησης αλλά με βάση το πόσο απειλούνται οι δομές της κοινωνίας και η υπεροχή του αρσενικού. Το ίδιο συμβαίνει και με τις θέσεις των υπόλοιπων πλανητών. Και με δεδομένη την κοινωνική υποστήριξη-επιβεβαίωση ή απόρριψη από την ίδια την κοινωνία κάθε «ανάρμοστης» συμπεριφοράς, η αστρολογική ερμηνεία κατέληξε να είναι κάτι σαν αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία. Ένας «θηλυκός» Άρης -προσοχή όμως, σε ανδρικό ωροσκόπιο- κατέληγενα λειτουργεί συμπλεγματικά, εξ αιτίας της αντιμετώπισης του από τους άλλους, που δεν του αναγνώριζαν κανένα δικαίωμα να είναι είτε καλλιτεχνικός, είτε ειρηνιστής. Σε μια τέτοια περίπτωση επρόκειτο απλά για έναν δειλό. Έτσι αναγκασμένος να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που δεν τον αποδέχονταν, υιοθετούσε μια συμπεριφορά έξω από την φύση του, έξω από την αλήθεια του, με αναπόφευκτη συνέπεια την διαστροφή του. Και ύστερα αυτή η διαστροφή γινόταν «ετικέτα» και πειστήριο της «κακής» θέσης του. Φαύλος κύκλος, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα...
Ο έρωτας, ο γάμος, η οικογένεια και η καριέρα έχουν και στην Αστρολογία μια «αρσενική» ταυτότητα ως προς την προσέγγιση και τις ερμηνείες τους, την οποία όμως δεν θα πρέπει πλέον να θεωρούμε ως «αιώνια» ή φυσική τάξη, παρά μόνον ως ...προπαγάνδα!
Εκείνο λοιπόν που χρειαζόμαστε σήμερα είναι μια πιο ισορροπημένη Αστρολογία, η οποία να «βλέπει» όχι τους ευσεβείς πόθους μιας κάστας αλλά την ενεργειακή ουσία κάθε θέσης. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τα αστρολογικά αξιώματα επί το ...θηλυκότερον. Να ξεφύγουμε δηλαδή από τα πειθαναγκαστικά δόγματα, αναγνωρίζοντας την ισοτιμία και την διαφορετικότητα κάθε θέσης, όπως ακριβώς θα έπρεπε να κάνουμε και σε σχέση με την «πάλη» των δύο φύλων. Συμπληρωματικότητα και όχι ανταγωνισμός, «αντιστασιακός» έρωτας και όχι «κονσέρβα».
