Της μοίρας τα καμώματα

Συνεχίζοντας την τοποθέτησή μου για την μοίρα, το πεπρωμένο και την ελεύθερη βούληση και πάντα κατευθυνόμενη από την σταθερή ποιότητα της Σελήνης μου στον Υδροχόο, που όταν κολλά κάπου αρνείται πεισματικά να ξεκολλήσει, σκέφτομαι τι είναι αυτό που τρομάζει τόσο πολύ τον κόσμο να δεχτεί το αμετάκλητο της μοίρας.

Αμετάκλητο της μοίρας και μόνο στο ανάγνωσμα και άκουσμα της φράσης ένα ρίγος μας διαπερνά, πόσο μάλλον να κατανοήσουμε τι θέλει να πει ο ποιητής. Μυρίζει κάτι από θάνατο κι αυτή η άγνωστη μυρωδιά δεν είναι εύκολα αποδεκτή από κανέναν. Ωστόσο, το αμετάκλητο του θανάτου τελικά μοιάζει περισσότερο οικείο, αφού λίγο έως πολύ όλοι έχουμε βιώσει κι από έναν, ενώ, το μόνο σίγουρο χαρτί που έχουμε όλοι μας σ’ αυτή την ζωή, είναι η γνώση πως ο κύκλος της ζωής μας κάποια στιγμή ολοκληρώνεται. Όμως η μοίρα σκέφτομαι, παρότι σχετίζεται με τον θάνατο μιας κι όλοι μοιραία καταλήγουμε εκεί, δεν πρέπει να είναι απαραίτητα τραγική αφού έχουμε αποδεχτεί την ίδια τη ζωή. Δεν μοιάζει ειρωνικό να αποδεχόμαστε την ζωή αλλά όχι τις όποιες δυσκολίες της;

Δεν είναι ειρωνικό έως τραγικό να μιλάμε για ελεύθερη βούληση όταν τις δύσκολες στιγμές καταριόμαστε την άδικη μας μοίρα κι όχι τις επιλογές που έχουμε κάνει; Μια συνήθης ερώτηση που μου κάνουν είναι η εξής: «Αν δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση, ποιος ο λόγος να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο;» Και ρωτώ κι εγώ με την σειρά μου, ποιος είναι εκείνος που γνωρίζει την μοίρα του και τι σχέση έχει η αυτοβελτίωση κι η αυτοεπίγνωση με την μοίρα; Είναι πολύ απλή η απάντηση, όποιος από εμάς προσπαθεί, εξελίσσεται, ελαφραίνει την ψυχή του κι αποστασιοποιείται από κακίες, κόμπλεξ, μικρότητες και συμπλεγματικές καταστάσεις και κατά κάποιον τρόπο ωθείται σε ορθότερα μονοπάτια γιατί γνωρίζει. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε γιατί διαφορετικά είναι σαν να παραδινόμαστε, σαν να λέμε πως αφού κάποια στιγμή θα συναντήσουμε τον δημιουργό μας, δεν κάνουμε τίποτα γιατί όλα μοιάζουν μάταια. Είναι σαν λέμε σ’ ένα παιδί να μην αγαπήσει τους γονείς του γιατί θα τους χάσει. Είναι σαν να λέμε ΔΕΝ φέρνουμε παιδιά στην ζωή.

Διαβάζω διαρκώς «πως ο σοφός κυβερνά τα άστρα του» και σκέφτομαι, πώς να το πεις αυτό σ’ έναν γονιό που έχασε το μονάκριβο παιδί του, πώς να το πεις αυτό στον αδερφό που έχασε τον αδερφό του, πώς να το πεις αυτό σ’ ένα παιδάκι που πάσχει από την επάρατη νόσο για την οποία οι επιστήμονες έχουν αποφανθεί πως είναι κληρονομική, αφού οι πάσχοντες γεννιούνται με καρκινικά κύτταρα με αποτέλεσμα κάποια στιγμή στην ζωή τους να εκδηλώνουν την ασθένεια. Πώς να το πεις αυτό σε κάποιον που πέφτει σε κώμα, και καλώς να το πεις στον ίδιο αφού το πιθανότερο είναι να μην ακούσει, με τους δικούς του ανθρώπους που περιμένουν να «ξυπνήσει» τι γίνεται; Μήπως αρχικά πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι η ζωή; Μήπως πρέπει να αποδεχτούμε πως είμαστε φθαρτοί αποδεχόμενοι παράλληλα πως είμαστε εδώ για να βιώσουμε συγκεκριμένα γεγονότα;

Δεκάδες προβληματισμοί γεννιούνται κάθε φορά που διαβάζω κι ακούω δεξιά κι αριστερά πως πληρώνουμε τις αμαρτίες και τις λάθος επιλογές μας. Ποιες είναι τελικά οι επιλογές μας; Όταν βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι υποτίθεται πως πρέπει να βρούμε ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε. Ακολουθούμε έναν εκ των δυο και μας βγαίνει σε καλό, τότε όλοι είμαστε ικανοποιημένοι γιατί πήραμε την σωστή απόφαση. Στην περίπτωση όμως που ακολουθήσουμε τον «λάθος δρόμο» είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώσουμε τα λάθη μας. Διερωτώμαι λοιπόν, την όποια απόφαση την πήραμε συνειδητά ή κάτι μας έσπρωξε να την πάρουμε; Ήταν τελικά δική μας επιλογή ή εκ των πραγμάτων επιλέξαμε τον έναν ή τον άλλο δρόμο γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε ένας τρίτος; Κατά την προσωπική μου εκτίμηση η μόνη επιλογή που έχουμε, μοιάζει να είναι η αυτοεπίγνωση μέσα από τον τρόπο που υποδηλώνει ο αστρολογικός μας χάρτης. Όσον αφορά τις αστρολογικές προβλέψεις και την άποψη «πως εφ’ όσον όλα είναι προκαθορισμένα» οφείλουν να είναι έγκυρες….με βρίσκει κάθετα αντίθετη. Ένα ωροσκόπιο έχει τέτοια δυναμική, τόση ενέργεια που μόνο μια ανώτερη δύναμη θα μπορούσε να προβλέψει το μέλλον κάποιου ανθρώπου με απόλυτη ακρίβεια. Αυτή την δυναμική καλούμαστε να αξιολογήσουμε όσοι ασχολούμαστε με τις προβλέψεις και την αστρολογία, άλλες φορές το κάνουμε καλά κι άλλες φορές πολύ καλά, ωστόσο επακριβώς κανείς δεν πιστεύω πως είναι σε θέση να το κάνει.

Θεωρώ πως ο καθένας από εμάς, βιώνει κι «επιλέγει» σύμφωνα με όσα είναι προκαθορισμένα να ζήσει κι εν τέλει να αντέξει, γιατί κάποιος εκεί πάνω, επέλεξε να ζήσουμε την ζωή που μας προσέφερε, εκπληρώνοντας κάποιο σκοπό, άγνωστο προς εμάς, και όχι για να παίξει μαζί μας. Ας εκτιμήσουμε λοιπόν το δώρο της ζωής κι ας σταματήσουμε να τρομάζουμε στο άκουσμα της μοίρας ή του πεπρωμένου, εκτιμώντας την κάθε στιγμή γι αυτό που είναι, διοχετεύοντας εποικοδομητικά την ενέργεια μας, όχι γιατί θα αποφύγουμε τα μοιραία γεγονότα της ζωής μας αλλά γιατί μέχρι να συμβούν -όποια κι αν είναι αυτά- θα έχουμε προσπαθήσει να ζήσουμε καλύτερα. Αυτό νομίζω πως είναι ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο είτε έχουμε ελεύθερη βούληση, είτε βιώνουμε το πεπρωμένο μας.

Με βαθιά αγάπη κι εκτίμηση προς την ζωή και τον άνθρωπο.