Το DNA «κλείνει το μάτι» στην Αστρολογία

Με ένα μπαράζ ανακοινώσεων στα πιο έγκριτα επιστημονικά περιοδικά του κόσμου, βγήκαν τα βασικά πορίσματα από το τεράστιο εγχείρημα «συγγραφής» της «Εγκυκλοπαίδειας των στοιχείων του DNA» (ENCyclopedia Of Dna Elements, ENCODE), μια προσπάθεια που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2003 ως πιλοτική και συνεχίστηκε την τελευταία πενταετία με τη συμμετοχή 440 ερευνητών από 32 ερευνητικά κέντρα.

Και πραγματοποιώντας μια σειρά πειραμάτων με την συνδρομή των τελευταίων δυνατοτήτων της τεχνολογίας και των εξελιγμένων υπολογιστικών προγραμμάτων, οι ερευνητές κατέληξαν σε συμπεράσματα που αλλάζουν τη σύγχρονη βιολογία και έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ιατρική.

Ο όγκος των δεδομένων του προγράμματος ENCODE ξεπερνά τα 15 terrabyte (TB). Η πρόσβαση στα δεδομένα αυτά είναι ελεύθερη και έτσι μπορούν να αξιοποιηθούν από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.

Όπως αναφέρεται στην επιστημονική αρθρογραφία, το βασικό συμπέρασμα του προγράμματος ENCODΕ είναι η εξέχουσα σημασία του λεγόμενου «junk» DNA. Πρόκειται για το DNA το οποίο δεν περιέχει γονίδια και το οποίο, όταν ανακαλύφθηκε πριν από περίπου 40 χρόνια, είχε θεωρηθεί άχρηστο. Όμως, όπως διαπιστώθηκε, αυτός ο «κενός χώρος» παίζει ρόλο ρυθμιστή στην έκφραση των γονιδίων υποδεικνύοντας ποια από αυτά θα είναι λειτουργικά, σε ποιον ιστό και σε ποια χρονική στιγμή.

Στα «σκουπίδια» αυτά, όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες, εντοπίζονται τέσσερα εκατομμύρια διακόπτες γονιδίων που ελέγχουν ποιά και πότε χρησιμοποιούνται από τα κύτταρα, ενώ, όταν συμβαίνει αυτό, σπεύδουν να καθορίσουν τη χρήση. Δηλαδή αν θα μετατραπεί για παράδειγμα σε κύτταρο πνεύμονα, του πεπτικού ή του νευρικού συστήματος.

Υπάρχουν ακόμη και «παλαιολιθικά» γονίδια, πολύ παλιάς γενιάς και απονεκρωμένα, τα οποία όμως ενδέχεται να... ξαναζωντανέψουν!

Κι ενώ μέχρι τώρα η γενική αντίληψη ήταν πως τα γονίδια μετέφεραν κληρονομικό υλικό από γενιά σε γενιά με έναν περίπου μηχανιστικό και υποτίθεται «προβλέψιμο» τρόπο, τελικά φαίνεται ότι εκτός από την «απροσδιοριστία» που διέπει τον μικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματιδίων της Φυσικής, μας προέκυψε μια ακόμη σε έναν άλλο μικρόκοσμο αυτόν των γονιδίων.

Ουσιαστικά, τα γονίδια λειτουργούν ως αρχέτυπα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Αστρολογία με τους πλανήτες και γενικά τους αστρολογικούς δείκτες.

Λέμε δηλαδή για παράδειγμα πως η ενέργεια του Ουρανού σε ένα ωροσκόπιο ναι μεν έχει κάποια προσδιορισμένα χαρακτηριστικά, μπορεί όμως να εκδηλωθεί είτε στον χαρακτήρα (ιδιορρυθμία, αμφισβήτηση, αντιφατικότητα, κλπ), είτε ως κατάσταση-γεγονός (αλλαγή, ανατροπή, παραδοξότητα). Η ενέργεια του δηλαδή έχει πλείστους εν δυνάμει τρόπους εκδήλωσης. Ανάλογα πλατιά είναι και η γκάμα των επαγγελματικών επιλογών με τις οποίες συνδέεται ο πλανήτης, αφού ξεκινά από την πολιτική και απλώνεται μέχρι τις επιστήμες. Και στον καθένα από εμάς μπορεί να εξωτερικευθεί η α, η β εκδοχή ανάλογα με το τι επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα.

Από την στιγμή λοιπόν που τα γονίδια λειτουργούν με ανάλογο τρόπο, με τον χρόνο της ενεργοποίησης αλλά και το είδος της χρήσης τους να ορίζονται από έναν άγνωστο προς το παρόν παράγοντα, ανοίγει ένα ουσιαστικό παράθυρο για την ίδια την Αστρολογία, που από καταβολής της... επιμένει στην διαφορετικότητα κάθε στιγμής και την καταλυτική συνεισφορά των κοσμικών δυνάμεων στο να εκδηλωθεί το α και όχι το β.

Και βέβαια, τα πορίσματα του προγράμματος ENCODE είναι ένα ηχηρό χαστούκι για τους απανταχού αρνητές της Αστρολογίας που πόνταραν πολλά στην «λογική βεβαιότητα» της κληρονομικότητας. Το βασικό επιχείρημα τους, πως δηλαδή «τι αστρολογία και κουραφέξαλα, εδώ όλα ορίζονται από τα γονίδια», σκοντάφτει πλέον στο ότι ούτε και τα γονίδια ξέρουν από πριν... τι θα απογίνουν!

Προσωπικά θεωρώ προφανή την ύπαρξη ενός ρυθμιστικού παράγοντα -των κοσμικών επιρροών- που «αποφασίζει» για την τύχη και τις προοπτικές, τόσο των γονιδίων, όσο βέβαια και ημών.

Όπως έγραψα σε πολύ πρόσφατο άρθρο μου περί Αστρολογίας και Μεταφυσικής, ευτυχώς η ίδια η Επιστήμη κάνει μεγάλα άλματα προς την Αστρολογία, συχνά μάλιστα αυτοαναιρούμενη.

Η προηγούμενη «τονωτική ένεση» στην Αστρολογία -τουλάχιστον ως προς την φιλοσοφία της- ήρθε από την «Θεωρία του Χάους», η οποία ανέδειξε την διαφορετικότητα κάθε στιγμής και τις πολλαπλασιαστικές συνέπειες που μπορεί να προκύψουν αν κάτι γίνει την «κατάλληλη» στιγμή. Έχει δηλαδή τεράστια διαφορά, αν το «πέταγμα της πεταλούδας στην Κίνα» γίνει τώρα ή μετά από πέντε λεπτά, αφού στην μια περίπτωση μπορεί να προκαλέσει «έναν τυφώνα στην Αμερική», ενώ στην άλλη τίποτε απολύτως.

Ο «χαμένος κρίκος» των «πώς και γιατί» μια χρονική στιγμή μπορεί να έχει την α ή την β σημασία, είναι βέβαια η βάση της Αστρολογίας. Και όλη η αστρολογική κωδικοποίηση των ενδεχόμενων αιτίων -αυτών που εμείς ονομάζουμε Κρόνο, Δία, Αφροδίτη, τρίγωνα, τετράγωνα συνόδους κλπ- έχει μπροστά της ένα λαμπρό πεδίο δόξας και επιβεβαίωσης όχι πλέον των γενικών αρχών που τη διέπουν αλλά και των λεπτομερειών της.

Το επόμενο βήμα είναι η σύνδεση των γονιδιακών επιλογών με την στιγμή της γέννησης του καθενός μας, δηλαδή το γενέθλιο ωροσκόπιο του. Και βέβαια, υποψιάζομαι πως μέσα από αυτήν την προσπάθεια θα επιβεβαιωθεί επισήμως και στην Βιολογία, αυτό που οι φυσικοί και οι λειτουργοί της «κβαντικής ιατρικής» ήδη γνωρίζουν. Το ότι δηλαδή «ο παρατηρητής επηρεάζει το αποτέλεσμα», με άλλα λόγια πάνω στις γονιδιακές προδιαγραφές μας, η συνειδητή ή ψυχική παρέμβαση μας μπορεί να αλλάξει αποφασιστικά τις ισορροπίες στον «κενό χώρο» του γονιδιακού -πρώην- σκουπιδότοπου, κατ’ επέκταση να ενεργοποιήσει ή να αποκλείσει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ασθένειες και παθήσεις.

Όσον αφορά την αστρολογική ιστορία της υπόθεσης, η «Εγκυκλοπαίδεια του DNA», άρχισε να κατασκευάζεται με τον Πλούτωνα στον Τοξότη, κάτι που συνδέει την σχέση του πλανήτη με το κληρονομικό υλικό, με εκείνην του ζωδίου με την γνώση.

Όμως ο αστρολογικός παράγοντας που σε αυτή τη φάση «μέτρησε» καταλυτικά, ως προς την διερεύνηση ακόμη μιας σημαντικής πτυχής του μικρόκοσμου, ακούει στο όνομα Έρις, που η περιπέτεια της ανακάλυψης της ξεκίνησε το 2003, μαζί δηλαδή με το πρόγραμμα ENCODE.

Είναι γνωστή η αστρολογική θεώρηση που θέλει τον κάθε πλανήτη να δίνει κατά κάποιο τρόπο το στίγμα των ιδιοτήτων του την περίοδο που ανακαλύπτεται, μια θεώρηση που προσωπικά με βρίσκει σύμφωνο, αφού έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη.

Για την σχέση της Έριδας με τον μικρόκοσμο, την Ιατρική και γενικότερα τις επιστήμες, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα πατώντας εδώ.