Νόμπελ Φυσικής ή μήπως Αστρολογίας;

Τι θα λέγατε αν κάποιος σας περιέγραφε έναν κόσμο όπου δύο σώματα που τα ενώνει μια κοινή χρονική αφετηρία -για παράδειγμα ένας άνθρωπος κι ένας πλανήτης- θα μπορούσαν να αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο κι ας βρίσκονται σε τεράστια απόσταση μεταξύ τους; Έτσι, χωρίς να μεσολαβεί κάποια δύναμη ή ανταλλαγή ενέργειας;

Για την κλασική Φυσική αυτό είναι ανήκουστο. Κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ δύο συστημάτων, συνοδεύεται από την αυτονόητη ανταλλαγή ενέργειας μέσω κάποιας δύναμης. Μάλιστα η αλληλοεπίδραση συνεπάγεται και ανταλλαγή πληροφορίας ή το αντίστροφο: η ανταλλαγή πληροφορίας προϋποθέτει και ανταλλαγή ενέργειας.

Στην Αστρολογία αυτή η αλληλεπίδραση, θεωρείται δεδομένη, μόνο που κανείς δεν έχει εντοπίσει μια δύναμη, που να μπορεί να εκληφθεί ως αποφασιστική. Κατά καιρούς έχουν προταθεί διάφορες λύσεις, χωρίς καμιά τους να είναι πλήρης ή να συγκεντρώνει την συνολική αποδοχή. Και αυτή η έλλειψη είναι που κάνει την Αστρολογία να φαίνεται στα μάτια της πλειοψηφίας των επιστημόνων ως δοξασία.

Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα και πλέον αυτή η θεώρηση, δοκιμασμένη μάλιστα στην πράξη, δεν είναι Αστρολογία αλλά Φυσική!

Το φαινόμενο της Quantum Entanglement έχει αποδοθεί στη γλώσσα μας ως κβαντική Σύμπλεξη, Διεμπλοκή, Ενδιαπλοκή ή Εναγκαλισμός. Όμως όποιον όρο κι αν κρατήσετε, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.

Η κβαντική σύμπλεξη είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες. Σχετικά πρόσφατα οι επιστήμονες κατάφεραν να θέσουν σε κατάσταση σύμπλεξης δύο μικροσκοπικά διαμάντια, αποδεικνύοντας πως αυτή δεν περιορίζεται στον μικρόκοσμο.

«Πειράζοντας» το ένα διαμάντι, το άλλο αντέδρασε ακαριαία!

Θεωρητικά, το θέμα είναι γνωστό από την εποχή της «πρώτης κβαντικής επανάστασης», τις δεκαετίες τους 1920 και 1930. Και βέβαια το πρώτο που σκέφτομαι είναι την (εκούσια ή ακούσια) άγνοια κάποιων φυσικών που για να αντικρούσουν την Αστρολογία, υποστήριζαν και υποστηρίζουν πως για παράδειγμα «η βαρυτική επίδραση του Δία πάνω στον άνθρωπο είναι μικρότερη από αυτή που ασκεί ο μαιευτήρας σε ένα μωρό», άρα δεν τίθεται θέμα κοσμικών επιρροών και η Αστρολογία είναι απάτη. Η «γνώση» τους όμως πάλιωσε και είναι καιρός να αναζητήσουν νέα επιχειρήματα, αν τα βρουν φυσικά...

Έχω ξαναγράψει πως ο μικρόκοσμος της κβαντομηχανικής ταιριάζει γάντι με αυτόν της Αστρολογίας και η επιστημονική πρόοδος σε αυτόν τον τομέα ανοίγει και τα δικά μας μάτια.

Μια από τις βασικές αρχές της είναι ότι ανεξάρτητα με την τελική του εκδήλωση, το κάθε τι δεν είναι μονογενές αλλά έχει και πολλά «αόρατα αδελφάκια», προκύπτει δηλαδή από μια δέσμη πιθανοτήτων. Και ο παρατηρητής (δηλαδή εμείς) είναι που επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, το ποιά από όλες αυτές τις εκδοχές-καταστάσεις της ύλης θα επαληθευτεί στην πράξη.

Αυτός ακριβώς είναι και ο κύριος άξονας της Ψυχολογικής Αστρολογίας, η οποία πρεσβεύει πως μια οποιαδήποτε κοσμική επιρροή συνυπάρχει στο ίδιο «σακούλι» με άλλες συγγενικές της και μπορεί να διαμορφωθεί ανάλογα με τις εκάστοτε ψυχικές διεργασίες και κυρίως το επίπεδο της συνειδητότητας μας.

Συγγενικές επιρροές είναι για παράδειγμα εκείνες που εν δυνάμει καταλήγουν να εκδηλώνονται ως βία, πόλεμος, σεξ και αθλητισμός, όλα αυτά που αποδίδονται στην ενέργεια του Άρη. Το ποιά απ' όλες θα επικρατήσει στη ζωή ενός ατόμου είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα, που η απάντηση του άπτεται της κβαντικής Απροσδιοριστίας.

Εδώ είναι που γεφυρώνονται τα κβάντα, τα Αρχέτυπα του Γιουγκ και η Αστρολογία και βέβαια δεν είναι τυχαίο πως ο Ελβετός ψυχίατρος είχε μια «παράδοξη» συνεργασία με τον Βόλφγκανγκ Πάουλι, έναν από τους γίγαντες της κβαντικής σκέψης.

Πέραν των άλλων, το «άρωμα» της δισυπόστατης κατάστασης της ύλης που αναδύεται από το κβαντικό βασίλειο, διαποτίζει και την Αστρολογία που έχει κι αυτή εν δυνάμει δύο ζωδιακούς, τον αστρικό και τον τροπικό, που ο καθένας τους μπορεί να λειτουργεί ως κύμα ή σωμάτιο, δηλαδή με όρους «μοίρας» ή/και ελεύθερης βούλησης. Θεωρητικά είναι και τα δύο πιθανά κι αν θέλουμε να αναζητήσουμε έναν τρόπο για να «μαντεύουμε» σωστά, ίσως είναι σκόπιμο να αφουγκραζόμαστε και να περιμένουμε τους φυσικούς.

Παράξενη είναι η ζωή, όπως και ο κόσμος των κβάντα. Οι ίδιοι που ελλείψει επιχειρημάτων οδήγησαν στην περιθωριοποίηση της Αστρολογίας, θα την αναδείξουν με τις ανακαλύψεις τους.

Ένας από τους πρώτους που προβληματίστηκε με το θέμα της κβαντικής σύμπλεξης ήταν ο Νομπελίστας Έρβιν Σραίντιγκερ, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός από την περίφημη Γάτα του.

Κλεισμένη σε ένα κουτί, έχει 50% πιθανότητες να ζήσει ή να πεθάνει από το δηλητήριο που απελευθερώνεται ή όχι, ύστερα από μια κβαντική «αντίδραση».

Η κατάσταση της είναι δισυπόστατη και έτσι παραμένει μέχρι κάποιος αποφασίσει να «ψάξει» το θέμα, δηλαδή να μετρήσει. Τότε η Γάτα από «νεκροζώντανη» γίνεται ζωντανή ή πεθαμένη.

Μια από τις παράδοξες ιδιότητες του μικρόκοσμου των κβάντα, είναι ότι μόλις οι στοιχειώδεις καταστάσεις της ύλης (φωτόνια, ηλεκτρόνια κλπ) «μετρηθούν» από τον εκάστοτε παρατηρητή, χάνουν την ιδιότητα τους να είναι είτε κύματα, είτε σωματίδια, υλοποιώντας αυτόματα την μια ή την άλλη κατάσταση.

Για την Αστρολογία αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πως κάθε φορά που επικεντρωνόμαστε πάνω σε μια εν δυνάμει επιρροή ζωδίου, πλανήτη και τελικά μια πρόβλεψη, την... υλοποιούμε σε μια από τις εκδοχές της, παύοντας να έχουμε εικόνα για τις υπόλοιπες. Αυτό όμως είναι... φάουλ, αφού θεωρούμε ως δεδομένη και βέβαιη μια πραγματικότητα που θα μπορούσε να είναι διαφορετική, αν δεν την είχαμε ψάξει καθόλου ή την είχαμε «μετρήσει» με διαφορετικό τρόπο!

Κι έτσι βλέποντας ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αντί να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε την αντίστοιχη δέσμη πιθανοτήτων και τις υπόλοιπες πραγματικότητες που θα μπορούσαν να προκύψουν, αποφαινόμαστε ότι «αυτό είναι και τέλος».

Όμως αυτού του είδους η έρευνα ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα και για τους φυσικούς, που παρότι είχαν εικόνα της όλης κατάστασης, μόλις... πλησίαζαν τα στοιχειώδη σωματίδια για να τα μελετήσουν-μετρήσουν στην δισυπόστατη κατάσταση τους (σε υπέρθεση, όπως λέγεται), αυτά... τσουπ, αυτομάτως μεταπηδούσαν στον κόσμο της κλασσικής Φυσικής χάνοντας τις κβαντικές ιδιότητες τους.

Και γράφω «ήταν», γιατί το πρόβλημα λύθηκε από τον Γάλλο Serge Haroche και τον Αμερικάνο David J. Wineland, τους φετινούς Νομπελίστες στη Φυσική, που ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον μπόρεσαν να «παγιδεύσουν» και να μετρήσουν-μελετήσουν απομονωμένα κβαντικά συστήματα, ενώ αυτά διατηρούν την κβαντομηχανική τους φύση. Να δουν δηλαδή την «νεκροζώντανη» Γάτα του Σραίντιγκερ, αν ξύνεται, τι τρώει, πως κοιμάται, χωρίς να ρισκάρουν να... την στείλουν στα θυμαράκια!

Και σίγουρα οι μελέτες που θα ακολουθήσουν θα μας διαφωτίσουν ακόμη περισσότερο για τις παραξενιές του κβαντικού βασιλείου, δίνοντας συνάμα και μια «πάσα» σε όλους εμάς που ασχολούμαστε με την Αστρολογία, μήπως και παγιδεύσουμε τελικά τις κοσμικές πληροφορίες στην προ-εκδηλωμένη μορφή τους. Να ανιχνεύσουμε μέσα από την κοσμική κλειδαρότρυπα, τι εν δυνάμει μας «σκαρώνουν» οι ουράνιοι φίλοι μας, σε συνάρτηση πάντα με την «Σύμπλεξη» του καθενός μας και ακολούθως να επιλέξουμε με ασφάλεια την πιο συμφέρουσα εκδοχή.

Ο όρος bit έχει καθιερωθεί να δίνει το μέτρο της πληροφορίας και σε κβαντικό πλαίσιο ο αντίστοιχος είναι qubit (quantum bit). Τι θα λέγατε λοιπόν για το astrobit, ως μέτρο της αστρολογικής πληροφορίας; Νομίζω πως είναι μια καλή αρχή για να ξεκολλήσουμε οριστικά από «το μεγάλη πόρτα θα διαβείς»...

Δύο ακόμη σημαντικές λεπτομέρειες που μάλλον μας αφορούν είναι ότι:

1) Δυο συστήματα τα οποία αλληλεπιδρούν σε κάποια χρονική στιγμή μπορούν να βρεθούν σε μια κατάσταση σύμπλεξης, συνεχίζοντας να είναι και για το χρονικό διάστημα που δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Εδώ η αστρολογική «μετάφραση» λέει απλά πως η σύμπλεξη τη στιγμή της γέννησης του ατόμου, διατηρείται εφ' όρου ζωής, ίσως και... παραπέρα! Η γέννηση είναι η κοινή χρονική αφετηρία για τα δύο συστήματα, ατόμου και κοσμικής επιρροής.

2) Όταν τα μέρη ενός συστήματος είναι σε σύμπλεξη,, τότε η συνολική κατάσταση του συστήματος περιέχει περισσότερη πληροφορία από ότι το «άθροισμα» της πληροφορίας που περιέχεται στα επιμέρους συστήματα.

Δηλαδή, η συμπλεξη ενός ατόμου και ενός ζωδίου, πλανήτη κλπ, μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα ξεχωριστή πραγματικότητα και στην παραγωγή ενός «έργου», που κανένα από τα δύο συστήματα δεν θα μπορούσε να αποδώσει από μόνο του.

Να λοιπόν που είμαστε κι εμείς χρήσιμοι στην κοσμική εξέλιξη, αφού δυνητικά έχουμε το δικαίωμα να «ανεβάζουμε» ή να «κατεβάζουμε» θεούς και δαίμονες!

Όσον αφορά τους δύο Νομπελίστες, για την (αστρολογική) Ιστορία, ανήκουν αντίστοιχα στα ζώδια της Παρθένου (ο Haroche) και των Ιχθύων (ο Wineland), τα οποία έχουν μια εγγενή σχέση με το κβαντικό βασίλειο. Κοινά στοιχεία στους χάρτες τους είναι το τετράγωνο του Ήλιου με τον Ουρανό και οι όψεις ανάμεσα στον Ερμή και το Δία (σύνοδο ο πρώτος, αντίθεση ο δεύτερος, σε Παρθένο και Υδροχόο αντίστοιχα). Διόλου περίεργα όλα αυτά, αφού ο μεν Ουρανός είναι «άρχοντας» στις επιστήμες και ιδιαίτερα τις ανακαλύψεις, ενώ το δίδυμο Ερμή-Δία φημίζεται για την επινοητικότητα του, η οποία ήταν αιτία κι αφορμή να δοξαστούν οι δύο φυσικοί.

Ωστόσο δεν θα μπορούσε να λείπει από το πλάνο η Έρις, ο πλανήτης του μικρόκοσμου που έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στα ωροσκόπια των ασχολούμενων με τον μικρόκοσμο, από φυσικούς ή ηλεκτρονικούς, μέχρι μικροβιολόγους και... βάλε.

Στην 5η μοίρα του Κριού, ενεργοποιημένη σε αμφότερους τους χάρτες από καίριες όψεις, περίμενε υπομονετικά την δικαίωση των προσπαθειών της που ήρθε τώρα, με την «επίσκεψη» του διελαύνοντα Ουρανού στο... κονάκι της.

Άντε και στα δικά μας!