Οι ...αστροκατίνες: Όταν η Αστρολογία γίνεται κατάχρηση

Διαβάζοντας αρχαία κείμενα είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις ότι παρότι έχουν περάσει αιώνες και αιώνες, κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ.

Θες η ανθρώπινη φύση, θες οι πλανητικοί κύκλοι που επαναλαμβάνονται, τελικά «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» που έγραψε κι ο Ρασούλης στον «Υδροχόο» του.

Ένα θέμα που προκύπτει συχνά στις μέρες μας είναι η καταχρηστική άσκηση της Αστρολογίας, επί παντός επιστητού. Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι που δεν κάνουν τίποτα χωρίς να συμβουλευτούν τα άστρα. Κι όταν λέμε τίποτα εννοούμε τίποτα... Μέχρι και το πότε θα φάνε ή θα... αφοδεύσουν κρίνεται από τη θέση της Σελήνης, του Ωροσκόπου, κλπ.

Αυτή η εντελώς μοιρολατρική στάση, που προδίδει κι έναν ανώριμο χαρακτήρα, αντίκειται βέβαια στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου αλλά και στον αληθινό χαρακτήρα της Αστρολογίας, η οποία μπορεί να είναι μεν ένα εργαλείο πρόβλεψης, κατ’ ουσία όμως πρόκειται για μια τέχνη που μας βοηθά να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Ας δούμε όμως πως περιγράφει ο Ρωμαίος σατιρικός Γιουβενάλης (60-140 μ Χ) την καταχρηστική ενασχόληση μιας γυναίκας με την Αστρολογία, απευθυνόμενος στον σύζυγο της.

Ο Γιουβενάλης βέβαια, αν και στην πραγματικότητα καυτηρίαζε συνολικά την παρακμή στο θεσμό του γάμου, έχει χαρακτηριστεί επανειλημμένα μισογύνης, αφού συνήθως δεν έβρισκε ούτε έναν καλό λόγο να γράψει για τις γυναίκες. Και στο παρακάτω απόσπασμα σκιαγραφεί το πορτραίτο μιας... προχώ «αστροκατίνας» της εποχής.

«Η γυναίκα σου, η Τανακυλλίς, πάντοτε συμβουλεύεται τους αστρολόγους.

Θέλει να μάθει γιατί αργεί να πεθάνει η μάνα της που έχει ίκτερο,

Θέλει να μάθει μετά ζήλου πότε επιτέλους θα διώξεις την αδελφή σου και τους θείους της και πριν από ένα μήνα ζήτησε την ανάλυση του ωροσκοπίου σου.

Θέλει να ξέρει τι προμηνύει η σκοτεινή σύνοδος του Κρόνου ή κάτω από ποιόν αστερισμό η Αφροδίτη είναι ευνοϊκότερη και ποιοι μήνες φέρνουν κέρδη και χασούρες.

Όταν συναντάς μια τέτοια γυναίκα, που κρατά σφιχτά τους πολύ-φυλλομετρημένους καζαμίες της, σαν κεχριμπαρένιο περιδέραιο, απόφυγέ την.

Δεν ρίχνει μια ματιά στα μαγαζιά για συμβουλή ειδικού, αυτή η ίδια είναι ειδικός.

Όταν θέλει να πάει έξω από την πόλη είτε ένα χιλιόμετρο είτε λιγότερη απόσταση πάντα υπολογίζει μία ευνοϊκή ώρα από τους πίνακες της.

Αν τρίβει το μάτι της και αυτό τη φαγουρίζει, ποτέ δεν θα βάλει αλοιφή πάνω του, αν προηγουμένως δεν καταστρώσει το ωροσκόπιο της.

Αν είναι άρρωστη, κατάκοιτη στο κρεβάτι, τρώει μόνο τις ώρες που συνιστά ο Αιγύπτιος Πετόσιρις.»

Η κατάχρηση της Αστρολογίας έπαιρνε κατά περιόδους τέτοιες διαστάσεις, που κατέληγε σε κοινωνική μάστιγα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του συγγραφέα Βαλέριου Μάξιμου, το έτος 139 ο πραίτορας Κορνήλιος Ισπανός διέταξε όλους τους Χαλδαίους αστρολόγους να εγκαταλείψουν την Ιταλία εντός 10 ημερών, αφού οι προβλέψεις τους «προκαλούσαν σύγχυση σε άστατους και ανόητους ανθρώπους».

Σας θυμίζει κάτι αυτό; Γιατί σε εμένα θυμίζει όλο αυτόν τον καταστροφολογικό καταιγισμό για το «τέλος του κόσμου» (και) επί των ημερών μας, μόνο που αυτήν την φορά η κύρια ευθύνη δεν ανήκει στους αστρολόγους, όσο κι αν κάποιοι από το «συνάφι» πασχίζουν... επίμονα να «μαυρίσουν» το παρόν και το μέλλον μας.

Κάθε τρεις και λίγο, ποικίλα κέντρα -παραθρησκευτικά ή παραεπιστημονικά- επινοούν μια νέα ημερομηνία καταστροφής του κόσμου και σκέφτομαι σοβαρά αμέσως μετά την επερχόμενη διάψευση (μια ακόμη) της 21ης Δεκεμβρίου 2012, να κάτσουμε όλοι οι αστρολόγοι να βρούμε μια δικιά μας «ημερομηνία τέλους», έτσι... μπας και τους προλάβουμε βρε αδελφέ!