Ομοιοπαθητική: Τι θα έπρεπε να γνωρίζουμε;

Ποιος είναι ο σκοπός της ασθένειας;

Για να ξεκινήσω να σας αναλύω αυτό το θέμα πρώτα θα πρέπει να δούμε τον σκοπό της ασθένειας και πότε αρχίζει. Οπότε καλό είναι να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά και να γίνει μια προσπάθεια να εξηγήσουμε μια ευρεία έννοια της λειτουργίας της ομοιοπαθητικής.

Θα αρχίσω με ένα παράδειγμα. Ένα υγιές παιδί έχει αρκετή ενέργεια που μπορεί να κουράσει τους γονείς του... οι οποίοι έχουν μειωμένη υγεία. Όταν όμως αυτό το παιδί αρρωστήσει τις περισσότερες φορές μπορεί να κάνει ξαφνικά υψηλό πυρετό και έτσι να εμφανιστεί μια οξεία ασθένεια που τελικά θα το ρίξει στο κρεβάτι. Μπορεί μέσα σε λίγες ημέρες ή και σε μία μόνο ημέρα να είναι πάλι καλά και να έχει περισσότερη ενέργεια από ότι είχε πριν αρρωστήσει ( με ιδιαίτερη έμφαση στα ζωηρά και υγιή παιδιά).

Αυτή η εκδήλωση μπορεί να είναι η αύξηση της ήδη άφθονης ενεργητικότητας του παιδιού ή μια νεφελώδης αίσθηση ότι «είναι καλά», το οποίο μπορούμε να το αντιληφθούμε αλλά δεν μπορούμε να το περιγράψουμε με λόγια. Συχνά όμως αυτή η βελτίωση δεν γίνεται αντιληπτή ή δεν συμβαίνει επειδή υπήρξε κάποιας μορφής παρέμβαση.

Τώρα, καθώς μεγαλώνει αυτό το παιδί και ενηλικιώνεται, οι ασθένειες γίνονται πιο μακροχρόνιες, λιγότερο έντονες και η ανάρρωση τους είναι πιο αργή. Η ανάρρωση του πλέον δεν είναι πλήρης και εμφανίζονται τα χρόνια προβλήματα.

Το πιθανό συμπέρασμα όλων αυτών των θεμάτων είναι οι χρόνιες ή οι οξείες ασθένειες από τις οποίες δεν συνέρχεται ο ανθρώπινος οργανισμός πλήρως. Αυτό μπορεί να οφείλεται στην ανικανότητα του ατόμου εξαιτίας ανύπαρκτης «ενέργειας» για κάποιο λόγο. Βέβαια αυτό το συναντάμε πιο συχνά στη ενήλικη ζωή των ατόμων παρά στην νεαρή ηλικία.

Σκεφτήκατε πότε αρχίζει μία ασθένεια; Συνήθως πιστεύουμε ότι η ασθένεια αρχίζει όταν εμφανίζονται τα συμπτώματα. Αν το δούμε όμως λίγο πιο βαθιά ίσως να καταλήξουμε να κοιτάμε από μια διαφορετική οπτική γωνία. Το πιο απλό παράδειγμα που μπορώ να σας δώσω είναι όταν υπάρχουν πολλά άτομα σε ένα χώρο όπως το τρένο. Μπαίνει μέσα κάποιος ο οποίος έχει ένα δυνατό κρυολόγημα και φτερνίζεται συνέχεια. Μετά από λίγες ημέρες κάποιοι από αυτούς θα έχουν κρυολογήσει. Αν το κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά το θέμα θα καταλάβουμε ότι κάποιοι άλλοι δεν κρυολόγησαν... αλλά γιατί; Οι μεν ήταν ευπαθείς και οι άλλοι δεν ήταν. Σε αυτό πρέπει να συμπληρώσω ότι σημαντικός παράγοντας είναι και η δόση των μικροβίων.

Τώρα από την πλευρά της ομοιοπαθητικής μέσα σε αυτήν την αντίληψη της ασθένειας εφόσον γίνεται αποδεκτό ότι τα συμπτώματα της αρρώστιας είναι κάτι ωφέλιμο (επειδή αποτελούν χαρακτηριστική εξωτερική ένδειξη της θεραπευτικής διαδικασίας στο συγκεκριμένο άτομο), τότε η χορήγηση του φαρμάκου που μπορεί να προκαλέσει τα ίδια συμπτώματα, φαίνεται λογική λύση. Μην ξεχνάτε έναν βασικό νόμο της ομοιοπαθητική που λέει ότι «το όμοιο θεραπεύει το όμοιο».

Όπως έχω αναφέρει ξανά, το κλειδί στην ομοιοπαθητική είναι ότι δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι με την ίδια ασθένεια. Ο καθένας έχει εντελώς διαφορετικό τρόπο αντίδρασης και διαφορετικές εξωτερικές επιρροές και καταπονήσεις. Μια απλή κατανόηση στον τρόπο αντίδρασης των ανθρώπων είναι όταν έχουν πολλά ίδια συμπτώματα αλλά ο ένας μπορεί να κρυώνει και ο άλλος μπορεί να ζεσταίνεται στην ίδια θερμοκρασία και αυτό δημιουργεί την διαφοροποίηση. Οι ομοιότητες μπορεί να είναι πολλές αλλά μια λεπτομερής ανάλυση θα αποκαλύψει πάντα διαφορές.

Οι διαφορές αυτές είναι η ένδειξη της μοναδικότητας με την οποία κάθε άτομο αντιδρά στην κατάσταση, δηλαδή πως δρουν οι θεραπευτικές ικανότητες του οργανισμού την κάθε στιγμή. Αν ένα φάρμακο δοθεί σε ένα υγιές άτομο θα προκαλέσει ένα σύνολο συμπτωμάτων, τότε αυτά ακριβώς είναι οι θεραπευτικές αντιδράσεις που προκαλεί το φάρμακο. Με πιο απλά λόγια, έχοντας υπόψη ότι τα συμπτώματα είναι μέρος της θεραπείας και όχι της αρρώστιας, τότε τα συγκεκριμένα φάρμακα θα προκαλέσουν θεραπευτικές αντιδράσεις... δηλαδή συμπτώματα.