Τα μιάσματα στην ομοιοπαθητική

Μετά από την ανακάλυψη και την πρακτική της ομοιοπαθητικής επί 30 χρόνια, ο Hahnemann ανακάλυψε ότι είχε πολύ καλά αποτελέσματα σε οξείες καταστάσεις αλλά δεν είχε ριζικά αποτελέσματα σε χρόνιες νόσους. Παρατήρησε ότι σε πολλά χρόνια νοσήματα η νόσος συνέχιζε να εξελίσσεται, παρόλο που είχε δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην σωστή και ελεγμένη χορήγηση της ομοιοπαθητικής ουσίας. Πάραυτα, η νόσος υποτροπίαζε με διαφορετικά και νέα συμπτώματα ή επανεμφανιζόταν με μια αύξηση των ενοχλητικών συμπτωμάτων.

Το συμπέρασμα το οποίο έβγαλε ο Hahnemann μετά από προσεκτική παρατήρηση ήταν ότι υπήρχε κάποιο εμπόδιο στον οργανισμό το οποίο δεν μπορούσε να καταπολεμηθεί με τα φάρμακα ή να φύγει από μόνο του και δεν άφηνε την θεραπεία να λειτουργήσει. Θεώρησε ότι η ζωτική δύναμη του κάθε ανθρώπου μολύνεται από κάποιους παράγοντες και ότι αυτή η μόλυνση δημιουργεί τη νόσο. Η λέξη μίασμα σημαίνει μόλυσμα, έτσι ονόμασε ο Hahnemann το εμπόδιο του οργανισμού που δεν επέτρεπε την ολοκληρωτική θεραπεία του ασθενή.

Διέκρινε τρία χρόνια μιάσματα: 1. Το ψωρικό, 2. Το συκωτικό και 3. το συφιλιτικό. Αυτά τα τρία χρόνια μιάσματα αποτελούν την βάση της κάθε νόσου. Δέχτηκε ότι οι χρόνιες νόσοι προκύπτουν από κάποιο είδος καταπίεσης κνησμού ή γονόρροιας και σύφιλης αντίστοιχα. Έπειτα υπέδειξε ότι τα φάρμακα που θα ήταν χρήσιμα για την θεραπεία αυτών των περιπτώσεων είναι τα αντί-μιασματικά. Κατανοώντας αυτή την νέα πληροφορία, ο Hahnemann κατάφερε να πετύχει αυτό στο οποίο είχε αποτύχει στο παρελθόν.

Η νόσος είναι μια απατηλή αντίληψη της πραγματικότητας ή οποία φαίνεται να έχει την ρίζα της σε μια πραγματική κατάσταση από τη ζωή του ασθενούς ή σε μια κατάσταση των γονέων ή των προγόνων του. Βέβαια όποια και αν είναι η νόσος και έχοντας εξωτερικά διαφορετικά συμπτώματα, μπορεί να εντοπιστεί σε κάποιο μίασμα ή ακόμα και σε συνδυασμό αυτών των μιασμάτων. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να γίνει κατανοητό ότι η μιασματική θεώρηση έχει μεγάλη σημασία στην ταξινόμηση της ανθρώπινης νόσου.

Αν και τα παραπάνω μιάσματα αποτελούν την βάση κάθε νοσηρής διεργασίας, ο συνδυασμός ψώρας και σύφιλης έχει περιγραφεί σαν φυματινικό μίασμα. Με αυτόν τον τρόπο υπάρχει μια βασική διαφοροποίηση στην ομοιοπαθητική βιβλιογραφία. Κάποιοι δάσκαλοι θεωρούν ότι υπάρχουν μόνο τα τρία βασικά μιάσματα ενώ κάποιοι άλλοι δάσκαλοι πιστεύουν ότι το φυματινικό μίασμα είναι και αυτό εξίσου βασικό.

Για την καλύτερη κατανόηση των μιασμάτων και τον τρόπο τον οποίο εκφράζονται στην καθημερινότητα μας, είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να το παρατηρήσουμε με τις ηλικίες των ανθρώπων:

Από τα 0-20 χρόνια το άτομο βρίσκεται στο μίασμα της ψώρας. Είναι το σημείο της εκκίνησης όπου αυτή η ηλικία ζει με τα γεγονότα, παίρνει εύκολα πληροφορίες, το άτομο είναι ζωντανό και υπερδραστήριο και του αρέσει να περνάει καλά.

Από τα 20-45 χρόνια είναι η περίοδος που ένα άτομο βρίσκεται στο μίασμα της σύκωσης όπου υπάρχει η καταπίεση και το άγχος, έχει σύγχυση, νιώθει ότι δεν έχει και προσπαθεί να μαζέψει και έχει πολλές φορές αρνητικά συναισθήματα.

Από την ηλικία των 45-80 ετών είναι η συφιλιδική περίοδος όπου εδώ τα άτομα έχουν ανάρμοστη συμπεριφορά χωρίς συναίσθημα, σκέφτονται αρνητικά, δεν έχουν καλή μνήμη και έχουν κακή συγκέντρωση, γίνονται νωθροί και καταστρέφουν.

Ένας άλλος συσχετισμός που μπορεί να βοηθήσει στην πιο εύκολη κατανόηση τους είναι με τα στοιχεία της φύσης και τους τέσσερις τύπους του Ιπποκράτη. Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μου (Σώμα-Ψυχή-Πνεύμα και οι τέσσερις τύποι του Ιπποκράτη) οι τέσσερις ιδιοσυγκρασίες με βάση τον Ιπποκράτη είναι ο αιματώδης, ο μελαγχολικός, ο χολερικός και ο φλεγματικός.

Με βάση τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και τα μιάσματα, το Πυρ αντιστοιχεί στο μίασμα της ψώρας και περιγράφεται από τον Ιπποκράτη σαν αιματώδης, ο Αέρας αντιστοιχεί στον χολερικό τύπο και στο φυματινικό μίασμα, η Γη στην ιδιοσυγκρασία του φλεγματικού και είναι το μίασμα της σύφιλης και το Ύδωρ είναι στο μίασμα της σύκωσης και ανήκει στον μελαγχολικό τύπο του Ιπποκράτη.

Πολλοί άνθρωποι έχουν συνδυασμό αυτών των μιασμάτων και πολλές φορές συμπεριλαμβάνονται στην κληρονομιά που έχουμε από τους γονείς μας και τους προγόνους μας.