Α=Β/Γ

Η ιστορία των Μεσοδιαστημάτων πηγαίνει αρκετά πίσω στους αιώνες. Ο Guido Bonatus, ένας από τους πλέον φημισμένους αστρολόγους του Μεσαίωνα είχε αναφερθεί ήδη στο θέμα από το 13ο αιώνα. Ωστόσο στους αιώνες που ακολούθησαν η χρήση τους ατόνησε σημαντικά μέχρι που ο Alan Leo επανέφερε το ζήτημα στο προσκήνιο, θεωρώντας το Μεσοδιάστημα δύο πλανητών ένα σημείο με αξιοπρόσεκτη ερμηνευτική αξία. Ουσιαστικά όμως ο πρωταγωνιστής της «αναβίωσης» και της χρήσης τους σε ευρεία κλίμακα ήταν ο Alfred Witte.

Ο ίδιος ο Witte άφησε πάρα πολύ λίγα γραπτά. Στην πορεία της-κατ’ εξοχήν-ερευνητικής δουλειάς του, το υλικό που δημοσιεύτηκε προερχόταν κυρίως από σημειώσεις των μαθητών του, με αποτέλεσμα να είναι αρκετά δύσκολη η ορθολογική «αποδελτίωση» του.
Η Θεωρία των Μεσοδιαστημάτων παρουσιάστηκε σε πιο οργανωμένη και συνεκτική μορφή από τον Reinhold Ebertin κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 30, στα πλαίσια των εφαρμογών της « Σχολής της Κοσμοβιολογίας» η οποία έκτοτε και σταδιακά επεκτάθηκε σε όλον τον κόσμο. Οι Κοσμοβιολόγοι κάνουν εκτεταμένη χρήση των Μεσοδιαστημάτων σε συνδυασμό συχνά με τις «παραδοσιακές» όψεις των πλανητών και πολλοί φτάνουν στο σημείο να παρακάμπτουν εντελώς τους 12 οίκους.
Η Κοσμοβιολογία είχε πρωτοεμφανισθεί ως όρος από τον ιατρό και ερευνητή της Αστρολογίας Dr Ferhow.

Οι Witte και Ebertin επινόησαν τον κύκλο των 90 μοιρών αλλά και λοιπές πρωτοποριακές για την εποχή τους τεχνικές, ωστόσο οι δρόμοι τους χώρισαν, όπως

ακριβώς συνέβη με όλους τους φορείς επαναστατικών αντιλήψεων που ...σέβονταν τον εαυτό τους.
Ο Ebertin αποσχίσθηκε από την Σχολή του Αμβούργου (Uranian Astrology) μη αποδεχόμενος την ύπαρξη των υποθετικών πλανητών. Και όσον αφορά το θέμα της «πατρότητας» του κύκλου των 90 μοιρών η υπόθεση είχε φτάσει στις αίθουσες των Γερμανικών Δικαστηρίων με τον Reinhold Ebertin να κερδίζει τα πνευματικά δικαιώματα της πατέντας.

Τι είναι όμως τα Μεσοδιαστήματα;

Ως Μεσοδιάστημα ορίζουμε ένα σημείο Μ, το οποίο βρίσκεται στο μέσον του τόξου δύο (η περισσοτέρων) ουράνιων σωμάτων η σημείων. Για λόγους ακριβολογίας θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι αυτού του είδους τα Μεσοδιαστήματα ονομάζονται άμεσα, ενώ κατ’ αναλογία υπάρχουν και τα έμμεσα, όπου κάποιος πλανήτης σχηματίζει όψη με το Μεσοδιάστημα άλλων δύο. Οι όψεις που θεωρούνται λειτουργικές είναι η σύνοδος (0ο), η αντίθεση (180ο), το τετράγωνο (90ο), το ημιτετράγωνο (45ο), το ενάμισι τετράγωνο (135ο) και το δεκαεξάγωνο (22ο 30΄). Επίσης είναι ορθότερο να αναφερόμαστε στον άξονα ενός Μεσοδιαστήματος, ο οποίος ορίζεται από το προαναφερθέν σημείο Μ και το αντιδιαμετρικό του Μ΄.

Η ύπαρξη ενός άλλου πλανήτη ή σημείου στο Μ η το Μ΄ ουσιαστικά ενεργοποιεί την ενεργειακή δυναμική του ζεύγους των δυο πλανητών ασχέτως εάν αυτοί συνδέονται μεταξύ τους με κάποια εκ των παραδοσιακών όψεων.
Για παράδειγμα έχουμε τον Ήλιο στις 0 μοίρες του Σκορπιού και την Σελήνη στις 20 μοίρες του Σκορπιού. Το Μεσοδιάστημα Ηλίου/Σελήνης είναι στις 10 μοίρες του Σκορπιού και το αντίστοιχο αντιδιαμετρικό σημείο στις 10 μοίρες του Ταύρου. Οποιαδήποτε επαφή η διέλευση από τα δύο σημεία εγείρει τις ιδιότητες του συγκεκριμένου Μεσοδιαστήματος.
Σύμφωνα μάλιστα με την αποκτηθείσα εμπειρία τα έμμεσα Μεσοδιαστήματα είναι εξίσου ισχυρά με τα άμεσα.

Το Μεσοδιάστημα (άξονας) δύο πλανητών η σημείων Β και Γ γράφεται Β/Γ. Η επαφή ενός άλλου αστρολογικού συντελεστή Α με αυτό το σημείο δημιουργεί μια εξίσωση του τύπου: Α=Β/Γ
Όσον αφορά τη φιλοσοφία της ερμηνείας, το Β/Γ δείχνει το ζητούμενο. Το Α δείχνει το τρόπο επίτευξης, εάν βεβαίως δείχνει επίτευξη.
Παράδειγμα: Σελήνη /Ποσειδώνας είναι ο άξονας που σχετίζεται με την αυτοθυσία. Η συμμετοχή του Κρόνου μπορεί να φέρει φοβίες ή εξαναγκασμό.



Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Συνδυασμοί πλανητικών Επιρροών – Reinhold Ebertin (Ελληνική έκδοση από Cosmic Patterns)
Vom kosmischen Symbol zur ganzheitlichen Deutung -Β.Ebertin (μόνο στα Γερμανικά)
Midpoints: Identify & integrate midpoints into horoscope synthesis -Don Mc Broom
Cosmobiology for the 21st Century - Eleonora Kimmel


-Η παρουσίαση του θέματος έγινε από τον Karl Heinz Ottinger, σε συνεργασία με τους συντελεστές της Astrologia Nova, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του Heracles V