Η σύγκρουση ατομικών και συλλογικών αξιών

Η πιο βασική αρχή της συναστρίας είναι πως ... όλα εξαρτώνται από τους δύο γενέθλιους χάρτες. Ο καθένας μας δηλαδή έχει συγκεκριμένες τάσεις και αιτήματα και δεν μπορεί να κινηθεί έξω από αυτές αναζητώντας ιδανικά πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση του.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να ψάχνουμε για την «τέλεια σχέση» με γνώμονα το τι θεωρούν οι άλλοι και η κοινωνία ως σωστό αλλά να ανακαλύψουμε το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι και ποιές είναι τελικά οι πραγματικές μας επιθυμίες. Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται δύσκολα, όταν στο γενέθλιο ωροσκόπιο κυριαρχούν στοιχεία που, κατά τα άλλα, μπορεί να έχουν μια ουσιαστική δημιουργική πλευρά, όπως η υψηλή αίσθηση καθήκοντος και η πρόωρη ωριμότητα (και τα δύο τυχαίνει να είναι Κρόνια χαρακτηριστικά).

Ο πολύς Κρόνος παρεμποδίζει ουσιαστικά την ανάδειξη των ατομικών αξιών και τη χειραφέτηση τους από τις συλλογικές. Αντίθετα «για το καλό μας» επιβάλλεται η υποταγή του Εγώ σε αυτό που «πρέπει» ή «είναι σωστό» να γίνει.
Ο Κρόνος προωθεί την κοινωνική πειθαρχία και την ένταξη μας σε ένα «ασφαλές» σύστημα αξιών και κανόνων, στην κατεύθυνση του «έτσι κάνουν όλοι». Τα ενεργειακά του όπλα είναι ο σκοπός (είτε αγιάζει τα μέσα, είτε όχι) και οι ενοχές.
Ο ισχυρός Κρόνος συνήθως κατευθύνει προς ένα κονσερβαρισμένο τρόπο ζωής με κύρια χαρακτηριστικά την αυστηρή ηθική, την έντονη κριτική-αυτοκριτική και τα «κολλήματα» σε τυπικές λεπτομέρειες, που επιστρατεύονται για να ελέγξουν τις «αμαρτωλές» τάσεις και ορμές του ατόμου-τουλάχιστον ως προς την εξωτερίκευση ή πολύ περισσότερο τη δημοσιοποίηση τους.

Στον αντίποδα οδηγεί στη δημιουργία σχέσεων που ακόμη και οι πλέον προσωπικές στιγμές παίρνουν μια διάσταση άσκησης καθηκόντων και έχουν σαν μότο τη «χρήσιμη καταπίεση». Για ένα Κρόνιο τύπο ο γάμος θεωρείται επιβεβλημένος, επειδή έτσι θεωρεί ότι διασφαλίζει την αναγνώριση του από τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Περιττό να θυμίσω πόσα δράματα και πόσες προσωπικές τραγωδίες έχουν παιχθεί πάνω σε αυτόν τον Κρόνιο καμβά, όταν οι εκάστοτε ιδιαιτερότητες ευνουχίζονται από τα πρέπει.

Και το πρόβλημα είναι ότι οι Κρόνιοι τύποι πηγαίνουν «με το σταυρό στο χέρι», υπακούοντας σε κώδικες που κανείς από αυτούς που τους προασπίζονται και εισηγούνται φανατικά, δεν εφαρμόζει.

Σε άλλες περιπτώσεις, αυτές οι κατευθύνσεις δεν υιοθετούνται από το ίδιο το άτομο αλλά επιβάλλονται από τους άλλους (γονείς, συγγενείς, δασκάλους κλπ), συνυφασμένες μάλιστα συνήθως με έξω-συναισθηματικά κριτήρια (κοινωνική θέση, χρήμα, δύναμη).
Και όλα αυτά βέβαια έχουν από πάνω τους μια τεράστια επικεφαλίδα που ανεξάρτητα με τη δοκιμασμένη εφαρμογή της σε άλλους τομείς της ζωής (καριέρα, οικονομικά) στην πράξη έχει αποδειχθεί επανειλημμένα καταστροφική ως προς την όποια προσωπική μας ευτυχία. Η Προσδοκία-Κρόνος που τρώει τα παιδιά του ήταν, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο ίσως αγκάθι στις διαπροσωπικές σχέσεις. Καταστρέφει το σήμερα στο όνομα ενός αύριο που ενδεχομένως να μην έλθει ποτέ.

Στην αντίπερα όχθη, ο Άρης και ο Ουρανός τονίζουν την ανάγκη για ανεξαρτησία και διαφοροποίηση.
Αν οι δύο πλανήτες είναι τονισμένοι, προδιαθέτουν σε ένα ανεξάρτητο τρόπο ζωής που χωρίς να υπολογίζει τους άλλους προβάλλει τις προσωπικές μας επιθυμίες και δεν ανέχεται οποιαδήποτε καταπίεση ή περιορισμό. Έτσι η συμπεριφορά μας κάτω από την επιρροή τους γίνεται συχνά ακραία, αντικοινωνική και αντικειμενικά «εχθρική» με οποιοδήποτε μοντέλο «σταθερής» και «επιβεβλημένης» σχέσης.

Το κλειδί για την εξέλιξη αλλά και την ποιότητα αυτών των τάσεων, είναι τα «ποσοστά» συμμετοχής του Δία στο ωροσκόπιο. Ο «παρτάκιας» του ζωδιακού, συνδυασμένος με τις δυναμική του Άρη η του Ουρανού, μπορεί να άρει κάθε ηθικό φραγμό, φθάνοντας στο άλλο άκρο της χαμηλής αυτοεκτίμησης του Κρόνου.

Το θράσος και το «έτσι μ’ αρέσει» περισσεύει, χωρίς να είναι προϊόν κάποιας ιδιαίτερης σύνθεσης, πολλώ δε μάλλον ποιοτικής. Εδώ δημιουργούνται κίνδυνοι για ένα αχαλίνωτο ...ξεσάλωμα που, με δεδομένη την έλλειψη μέτρου και εμπειριών, ενδέχεται να έχει διαλυτικές συνέπειες στη ζωή μας και να την στείλει πρόωρα για ...σέρβις. Κάτω από την καθοδήγηση του Δία μπορούμε να έχουμε όσες «γκλαμουράτες» σχέσεις επιθυμούμε, ωστόσο για όσες και όσους αναζητούν ποιότητα συναισθημάτων είναι προφανές ότι πρέπει να απευθυνθούν σε άλλο πλανήτη.

Ανάλογες συνέπειες μπορεί να έχει και το δίπολο Δία-Πλούτωνα, που συχνά πετάει τη σκούφια του για μια «μεγάλη ζωή», αδιαφορώντας για το όποιο τίμημα.
Ο Πλούτωνας είναι βέβαια μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση αφού, εκτός των άλλων, συνδέεται με βαθιές εξαρτήσεις από πρόσωπα η καταστάσεις που ξεριζώνονται μόνον όταν ...βγουν τα μέσα έξω (μπορεί και ποτέ). Η σκελετωμένη μάνα του Νόρμαν Μπέητς στο «Ψυχώ» θα μας το θυμίζει για πάντα. Μπορεί να στηρίξει το ίδιο εύκολα είτε την Κρόνια, είτε την Άρεια τάση. Η συγγένεια του με το «κλειστό» μοντέλο του Κρόνου τον καθιστά «κύριο των εμμονών»-και συνάμα «ενισχυτή» των καταθλιπτικών τάσεων.

Αντίστοιχα, η συμπόρευση του με τον Άρη η τον Ουρανό, ενισχύει τις μανίες και οδηγεί στα άκρα κάθε αναζήτηση. Θα έλεγα ότι στη μια περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν εσωστρεφή Πλούτωνα, ενώ στην άλλη με έναν εξωστρεφή, σε κάθε περίπτωση όμως η συμβολή του στις ισορροπίες του εαυτού μας και των σχέσεων μας είναι κεφαλαιώδους σημασίας αφού συντελεί στη συγκρότηση ενός πιο απόλυτου-άρα και πιο δύσκολου στην εξέλιξη του-μοντέλου.

Όλα τα πιο πάνω βέβαια στην ήπια εκδοχή τους δεν είναι εξ ορισμού ούτε αρνητικά, ούτε θετικά. Αν εκφράζουν τις πραγματικές επιθυμίες μας, καλώς συμβαίνουν, αν όχι τότε είναι η αφετηρία μελλοντικών αναταράξεων. Από την άλλη πλευρά εκείνο που μας ενδιαφέρει πρωτίστως στις εσωτερικές μας ενεργειακές ισορροπίες είναι το να υπάρχει ροή. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι τάσεις είναι ευπρόσδεκτες, αρκεί να μην γίνεται καμία τους το μόνιμο main stream των επιλογών μας. Ροή σημαίνει εμπειρίες και περισσότερες ευκαιρίες για να αντιληφθούμε τι «παίζει» μέσα μας. Και το κλειδί για να υπάρχει αυτή η ροή είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Το κλειδί της σύνθεσης
Τα περισσότερα ωροσκόπια διαθέτουν τόσο Κρόνιες όσο και Άρειες τάσεις. Όταν και οι δύο τάσεις είναι πιεστικές, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια εσωτερική σύγκρουση «εφ’ όλης της ύλης», όπου σε κάθε περίπτωση ο «νικητής» και ο «ηττημένος» είμαστε εμείς. Γι αυτό, κάθε «μάχη» καλό είναι να γίνεται με μέτρο, χωρίς φανατισμούς και απόλυτες πρακτικές. Συνήθως όταν η μία τάση κυριαρχεί στην προσωπικότητα και ορίζει τις επιλογές μας, η άλλη «αντεπιτίθεται» με εξωτερικά γεγονότα.

Αν για παράδειγμα προσπαθούμε να είμαστε με κάθε τρόπο «εντάξει» στις σχέσεις μας και με διαρκείς υποχωρήσεις φορτωνόμαστε όλα τα προβλήματα, αντί για την ποθούμενη ισορροπία αντιμετωπίζουμε ακραίες εκδηλώσεις ανεξαρτησίας από την «απέναντι όχθη» ή εξωτερικές καταστάσεις και γεγονότα που απειλούν τη σχέση με διάλυση. Αν αντίθετα επιλέξουμε το δρόμο της χειραφέτησης, της ανεξαρτησίας ή του εγωισμού, είτε συναντάμε συντρόφους που επιθυμούν μια στενή δέσμευση, είτε οι ίδιες οι καταστάσεις της ζωής δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη της σχέσης.

Όλοι μας μπορούμε να εκδηλώνουμε-βιώνουμε αυτές τις τάσεις διαδοχικά ή να καταπνίγουμε μονίμως τη μια, μένοντας σε μια υποτίθεται σταθερή τροχιά. Ο βαθμός της κατανόησης τους είναι πρακτικά και το κλειδί της εξέλιξης μας και -κατ’ επέκταση- της εξέλιξης των σχέσεων μας. Τα βιώματα είναι σε κάθε περίπτωση πολύτιμα αφού μας βοηθούν να αποκτήσουμε ταχύτερα την επίγνωση του ποιοι είμαστε και να ξεφορτωθούμε τα «δανεικά» στοιχεία τα οποία κουβαλάμε από παιδιά.

Αρκεί βέβαια να ξεφύγουμε από την κριτική και την κατηγόρια της «άλλης πλευράς» η οποία δεν είναι παρά ένα δικό μας κομμάτι. Αυτή η πρακτική είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη σε ...όλη την ζωδιακή επικράτεια και μάλιστα εξασκείται μανιωδώς και από πρόσωπα που, κατά τα άλλα, μπορεί να έχουν ένα εξαιρετικά υψηλό πολιτιστικό επίπεδο. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αν το think positive διδάσκεται, το feel positive-και δεν εννοώ βέβαια κάποια χαζοχαρούμενη αντίδραση-απαιτεί την ενεργοποίηση του εσωτερικού μας εαυτού. Έρχεται μόνον ύστερα από την ουσιαστική επαφή με το συναίσθημα μας και την αναίρεση των ενοχικών μας συμπλεγμάτων-εδώ είναι που χωράει και η συγχώρεση.

Η δημιουργική λογική είτε του Κρόνου, είτε του Ουρανού, είτε του Πλούτωνα, μπορεί να συνεισφέρει αφού πρώτα Νοιώσουμε και όχι στα πλαίσια ενός προαποφασισμένου μοντέλου ή των τεχνητών προσδοκιών μας. Η λογική μπορεί να είναι ένας ιδιαίτερα κακός σύμβουλος, όταν επιστρατεύεται στο όνομα μιας κοινωνικής ηθικής. Εδώ είναι, που πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση εφαρμόζοντας στην πράξη το «αγαπάτε αλλήλους» και ως αλλήλους βέβαια εννοώ κατ’ αρχάς τις πλευρές της προσωπικότητας μας που δασκαλεμένοι από μικροί έχουμε την τάση να βλέπουμε ως εχθρικές.

Αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας αποενοχοποιώντας τις αντιφάσεις και τα ελαττώματα μας, πώς περιμένουμε να μας αγαπήσουν οι άλλοι; Όταν αγαπάς-και αγάπη σημαίνει αναγνώριση της διαφορετικότητας-μόνον τότε η «σκοτεινή» πλευρά αποδυναμώνεται και αφοπλίζεται.

Αυτός είναι ουσιαστικά και ο πυρήνας της χριστιανικής διδασκαλίας, αυτόν το νέο μήνυμα έφερε ο Ιησούς επισημαίνοντας την υπεροχή του Ποσειδώνα και των Ιχθύων, έναντι του «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και του νόμου αιτίου-αποτελέσματος. Το «θαύμα» που αντιβαίνει κάθε λογική είναι προϊόν πίστης αλλά και ουσιαστικής επαφής με τον εσωτερικό εαυτό μας, με τον μικρό η μεγαλύτερο θεό που ζει μέσα μας. Αν είμαστε όντως και δεν «πρέπει» να είμαστε, τα βήματα μας διασταυρώνονται αργά η γρήγορα με εκείνα των ανθρώπων που πραγματικά μας ταιριάζουν. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να καταναλώσουμε ώρες, ημέρες και μήνες σε ατέρμονα σεμινάρια αυτογνωσίας, χωρίς ουσιαστικά να κάνουμε μισό βήμα προς τη βελτίωση των σχέσεων μας.

Το Εγώ μας παραμένει εκεί, αμετακίνητο και περικλειόμενο από τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις και τον διαρκή φόβο της εξαφάνισης του. «Πόσο τραγική είναι η σοφία που δεν φέρνει κανένα όφελος στους σοφούς» είχε πει ο Λούσιφερ-Ρόμπερτ ντε Νίρο στον Angel-Μίκι Ρουρκ (Angel Heart). Το μυαλό δεν πάει πουθενά χωρίς το συναίσθημα. Και μάλιστα το συναίσθημα στην υπέρ-προσωπική του διάσταση, την συμπαντική, αυτό το συναίσθημα που μας κάνει να νοιώθουμε συνεπιβάτες στο ίδιο ταξίδι προς την ελευθερία.

Με αστρολογικούς όρους αυτό σημαίνει ότι, παρ’ ότι στην όλη διαδικασία της σύνθεσης των αντιθέσεων συμμετέχουν τελικά όλοι οι πλανήτες (κι εμείς...), ο Ποσειδώνας είναι ο μόνος που μπορεί να «εξαφανίσει» τα σκοτάδια του Πλούτωνα και την καρμική μέγγενη του Κρόνου, έτσι... Με ένα κλικ. Για να το κάνει το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε μέσα μας και να αφουγκραζόμαστε τους κοσμικούς ρυθμούς, χωρίς να ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε και χωρίς να κατηγορούμε κανέναν γι’ αυτό που είναι. Στον κόσμο του ζητάς και γίνεται. Ούτε καθήκοντα, ούτε προαπαιτούμενα, ούτε υποχρεώσεις, ούτε πάρε-δώσε.

Ο Ποσειδώνας μπορεί να «θρέψει» τα πάντα από το τίποτα, εξιδανικεύοντας την ίδια την ύπαρξη μας. Οι περισσότεροι ερμηνευτές βέβαια, δεν παραλείπουν να τονίζουν τη στενή του σχέση με τις απάτες και τις αυταπάτες κρούοντας συνήθως τον κώδωνα του κινδύνου για «όσα μας περιμένουν» αν αφεθούμε στην αγκαλιά του η ενδώσουμε στο δέλεαρ που μας προσφέρει.

Μια πρώτη παρατήρηση μου έχει να κάνει με το ότι όσον αφορά τα ερωτικά θέματα, η απιστία επιδέχεται πολλές αναγνώσεις και όχι μόνον μια. Σε δύο περιπτώσεις όπου ο μεν επιλέγει να ζήσει τη μαγεία και την αλήθεια ενός «παράνομου» έρωτα και ο δε μένει σε μια φθαρμένη σχέση επειδή «έτσι πρέπει», ποιος είναι τελικά ο άπιστος; Γιατί όπως έχω ξαναγράψει υπάρχει και η απιστία απέναντι στον εαυτό μας...

Η δεύτερη παρατήρηση μου έχει να κάνει με το ότι το εκάστοτε «κρυφό» του πλανήτη στον έρωτα προκύπτει ουσιαστικά από το φιλτράρισμα της ενέργειας του με μια από τις βασικές Κρόνιες προμετωπίδες: Κάνε ότι γουστάρεις, αρκεί να μην φαίνεται... Αν ο έρωτας για την κακή του-και την κακή μας-μοίρα δεν ήταν «αμαρτία» και φορτωμένος με χιλιάδες συμπλέγματα, προικώα κλπ, θα είχαμε γλιτώσει εδώ και καιρό από πολλά.

Επιπλέον, ο πλανήτης μη έχοντας σχέση με υλικά πλαίσια, ούτε ελέγχεται ούτε περιορίζεται. Απειλεί δηλαδή τα θεμέλια της όποιας κοινωνικής τάξης του κόσμου τούτου, χωρίς να υπάρχει κάποιο λογικό «αντίδοτο», όπως συμβαίνει με όλους τους υπόλοιπους πλανήτες. Και μάλλον αυτή είναι και η αιτία της «κουδούνας» που του έχουν κρεμάσει οι απανταχού θιασώτες ενός κόσμου-μπακλαβά σε ταψί, όπου ο καθένας έχει τη θέση του και την ταμπελίτσα του.

Ο έρωτας όμως δεν έχει η δεν θα έπρεπε να έχει ταμπέλες, ούτε να λειτουργεί με κώδικες και κλισέ. Ο Ποσειδώνας-έρωτας είναι ένας διαχρονικός και ίσως ο μόνος πραγματικός επαναστάτης στον υλικό κόσμο που ζούμε. Και χωρίς να θέλω να τον αγιοποιήσω-παρ’ ότι θα του ταίριαζε γάντι-είναι εκείνος που έχει περισσότερο από όλους τους άλλους μια ουσιαστική σχέση με το συναίσθημα στις υψηλότερες δονήσεις του, κατ’ επέκταση είναι και εκείνος που κρατά τα κλειδιά της ευτυχίας. Ο έρωτας είναι υπερβατικός και μας δίνει τη δυνατότητα να ζούμε και να δημιουργούμε στο υλικό σύμπαν υπερβαίνοντας τους περιορισμούς του. Τι να μας πουν γι αυτόν οι Κρόνοι, οι Ουρανοί και οι Πλούτωνες; (άντε ο τελευταίος κάτι μπορεί να ξέρει...)

Στην πραγματικότητα, εδώ και αιώνες είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα αδιέξοδο σύστημα αξιών, το οποίο μάλιστα συχνά επιβάλλεται η προωθείται και από χώρους στενά συνδεμένους με την Εσωτερική φιλοσοφία. Κάρμα δεξιά, κάρμα αριστερά... Κάποιου είδους τιμωρία επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας «αν δεν κάνουμε το σωστό». Το σωστό για τον εκάστοτε ηγέτη και τις φιλοδοξίες η το σύστημα που υπηρετεί. Τελικά για το «δικό μας» σωστό ποιος θα νοιαστεί αν όχι εμείς; Και σε ποιό καρμικό γρανάζι έχουν μπλεχτεί η αγάπη και η συγχώρεση; Ο Κρόνος προβάλλεται τεχνηέντως ως ο μεγάλος τιμωρός που μας επαναφέρει στην τάξη. Κι αν δεν φανεί πειστικός υπάρχει και ο Πλούτωνας. Τα καζάνια της κολάσεως μας περιμένουν...

Δεν έχετε παρά να σκεφθείτε ότι όλα αυτά φαίνεται να μην ισχύουν για όσους επί αιώνες κατέχουν θέσεις κλειδιά, τους απανταχού «φωτισμένους» και «ταγμένους» να μας κυβερνούν. Αυτοί δεν έχουν Κρόνο και Πλούτωνα για να τους τιμωρήσει η μήπως η τιμωρία τους είναι το να χάσουν τις εκλογές; Συγγνώμη, ξέχασα... Έχουν καλό κάρμα η μεταφέρουν το κακό τους στην επόμενη ενσάρκωση.

Από την πλευρά μου πάντως μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο Κρόνος και ο κάθε Κρόνος παίρνει δύναμη γιατί του την δίνουμε εμείς.

Και βέβαια, το δηλητηριώδες κερασάκι στην τούρτα των σχέσεων και ένας από τους πιο πικρούς καρπούς της άγνοιας μας είναι η κτητικότητα, και εννοώ αυτήν που αναφέρεται σε ανθρώπινες ψυχές.

Ναι, γνωρίζω όπως κι εσείς ότι κάποια ζώδια ζουν και πεθαίνουν με την κτητικότητα στα χείλη τους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή είναι η ιδιαιτερότητα τους, μάλιστα κατά κάποιον τρόπο τη διαφημίζουν κιόλας. Προσωπικά όμως προτιμώ να αντιμετωπίζω την κτητικότητα ως μια ακόμη βασανιστική συνέπεια της πολιτικής του πάρε-δώσε.

Η «δουλειά» του Ταύρου σε ένα εξελιγμένο επίπεδο είναι να συγκροτεί συστήματα και του Σκορπιού να ανιχνεύει τις πρώτες αιτίες. Και στα δύο ζώδια η εμμονή στο «έχω» δεν είναι παρά η έκφραση μιας πρωτόγονης τάσης που δεν έχει πλέον καμία σχέση με το σήμερα και τη συνειδητότητα που επιζητούμε. Είναι η λογική του ζώου, που αν δεν «έχει» θα πεθάνει της πείνας. Κι εμείς τελικά σήμερα πεινάμε για κάτι που δεν έχουμε πλέον ανάγκη.

Μηρυκάζουμε το ψυχικό μας παρελθόν, θεωρώντας το μάλιστα ως «προδιαγεγραμμένο» και φυσιολογικό.

Οι Κριοί είναι έτσι, οι Τοξότες αλλιώς... Σε ποιό επίπεδο ύπαρξης όμως;

Τελικά τι είναι αυτό που θέλουμε να κατακτήσουμε και να κάνουμε αποκλειστικά δικό μας αν όχι ένα χαμένο κομμάτι του εαυτού μας, ένα «αιρετικό» κομμάτι μας που τελεί μόνιμα υπό διωγμό, αφού αρνούμαστε να το δούμε ισότιμα; Το θέλουμε κτήμα μας για να δώσουμε ασπιρίνη στην υπαρξιακή ανασφάλεια μας, για να ασκούμε επάνω του τον απόλυτο έλεγχο, έναν έλεγχο που καθρεφτίζεται και στον ερωτικό μας σύντροφο-φορέα των ιδιοτήτων αυτού του κομματιού.

Πρακτικά γαντζωνόμαστε από τη Σκιά μας κι αυτός είναι ο λόγος που δεν έβαλα τον Πλούτωνα ως «κύριο του έρωτα», αν και πολύ θα το ήθελε...

Αιώνες επί αιώνων το ανθρώπινο είδος επιχειρεί να κάνει δικό του αυτό που νομοτελειακά θα πάψει να είναι ύστερα από κάποιο διάστημα. Πρόκειται για έναν παραλογισμό, μια ασθένεια που κρατάει από καταβολής κόσμου. Πόσο άντεξαν οι παγκόσμιες αυτοκρατορίες; Εκατό, χίλια χρόνια; Κάποια στιγμή κατέρρευσαν, ακριβώς επειδή στήριξαν την ύπαρξη τους στο «έχω». Αντίθετα όσες αξίες «ήταν» εξακολουθούν να «είναι» και σήμερα.

Και φυσικά τα ίδια ισχύουν για τον καθένα μας σε ατομικό επίπεδο. Ότι «έχουμε» θα το χάσουμε. Αντίθετα αυτό που «είμαστε» δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς τελειωτικά. Σημειολογικά λοιπόν-και για να μην ξεχνιόμαστε-το «είμαι σε σχέση» είναι πολύ πιο ανθεκτικό και ουσιώδες από το «έχω μια σχέση». Η μήπως δεν «είμαστε» ακόμη σε όποια σχέση μοιραστήκαμε το φως της;

Οι ευκαιρίες
Η γνώση που σταδιακά αποκομίζουμε μέσα από τα βιώματα μας βοηθά να βελτιώσουμε αισθητά τους δείκτες συμβατότητας στη συναστρία μας με τους υποψήφιους ερωτικούς συντρόφους.

Αν δεν καταφέρουμε να ισορροπήσουμε τις αντιθέσεις μας όχι μόνον οι συναστρίες μας θα εξακολουθούν να είναι «δυσαρμονικές» αλλά δεν θα μπορούμε να αξιοποιήσουμε ούτε τις «αρμονικές». Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα μιας τυπικής αστρολογικής αρμονίας, η οποία στην πράξη λειτουργεί ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση, επειδή ακριβώς η κοσμική ενέργεια στον έναν η και τους δύο χάρτες , είτε έχει λοξοδρομήσει είτε είναι εγκλωβισμένη σε αλλότριους κανόνες.

Παρ’ ότι ο τρόπος και ο χρόνος της σύνθεσης δύο η περισσότερων αντιφατικών τάσεων εξαρτάται κυρίως από εμάς τους ίδιους, υπάρχουν στη ζωή αρκετοί σταθμοί-κρίσεις, όπου με την εκδήλωση του όποιου προβλήματος αναδύονται και οι λύσεις του.

Διελεύσεις, πρόοδοι και Ηλιακές Επιστροφές δίνουν το μέτρο και το ρυθμό για τον καθένα μας προσωπικά, ωστόσο υπάρχουν δύο χρονικές περίοδοι που είναι κρίσιμες για όλους μας, επειδή τότε φουσκώνει η κοσμική παλίρροια και κάθε αλλαγή γίνεται πολύ πιο εύκολη, αρκεί να το θέλουμε.

Η Κρόνια κρίση των 30 και η Ουρανό-Ποσειδώνια των 40 χρόνων (κατά προσέγγιση), αφήνουν ανοικτά πόρτες και παράθυρα για να γίνουμε κοινωνοί των βαθύτερων αναγκών αλλά και των φαντασμάτων μας. Και βέβαια η συνέχεια εξαρτάται αφ’ ενός από το βαθμό της συνειδητότητας μας και αφ’ ετέρου από το πόσο κοντά στην αλήθεια μας θέλουμε να βρεθούμε.

Κάθε αλλαγή έχει βέβαια ουσιαστικές συνέπειες και στον τύπο των συναστριών που μας «τυχαίνουν». Από αυτήν την άποψη είναι πράγματι μια ένδειξη στασιμότητας το να πέφτουμε πάντα στον ίδιο τύπο ενεργειακών σχέσεων.

Σήμερα η «καλή» μας σχέση μπορεί να ορίζεται από δύο αντικριστούς Ήλιους, αύριο τη θέση του Ήλιου μπορεί να την πάρει η Σελήνη η ο Ωροσκόπος, μεθαύριο η Αφροδίτη η ο Άρης. Περνώντας τα χρόνια, μέσω της προβολής αφομοιώνουμε ολοένα και περισσότερα κομμάτια του εαυτού μας βλέποντας τα πρώτα στο σύντροφο μας. Σε κάθε δυνατή εκδοχή τους.

Και αν παρ’ ελπίδα οι δείκτες της συναστρίας μας είναι αιωνίως κολλημένες στα ίδια και στα όμοια, τότε μάλλον «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Είναι ακριβώς η ίδια σαπίλα που αποπνέει ένας μουσειακός γάμος η μια οποιαδήποτε μακρόχρονη σχέση που τα δύο μέρη της έχουν σφιχταγκαλιαστεί στο βόλεμα και τη μιζέρια τους.