Η Ιστορία όχι μόνον διδάσκει αλλά μπορεί και να διαφωτίζει κάποιες άγνωστες αστρολογικές πτυχές. Στο ερώτημα κατά πόσον η Ανθρωπότητα συνολικά «δικαιούται» να έχει κι αυτή το ωροσκόπιο της -τουλάχιστον όσον αφορά την τρέχουσα φάση της εξέλιξής της- η απάντηση είναι σίγουρα καταφατική. Το πρόβλημα φυσικά έγκειται στο πως μπορεί να εντοπιστεί μια αφετηρία ή τουλάχιστον να σκιαγραφηθεί από την στιγμή που το όποιο «ωροσκόπιο γέννησης» της χάνεται στα βάθη της προϊστορίας.
Αν όμως δεν έχουμε -και μάλλον ούτε πρόκειται να αποκτήσουμε ποτέ- ένα ωροσκόπιο αυτής της «Αρχής», μπορούμε να συμπεράνουμε πολλά από κάποιες ουσιώδεις ενδείξεις προερχόμενες από την αστρολογική εξέταση της Ιστορίας του Πολιτισμού.
Προσωπικά ασχολούμαι με το θέμα από τις αρχές της δεκαετίας του 90 και μελετώντας τους πλανητικούς κύκλους -ιδιαίτερα αυτούς των συνόδων Ουρανού και Ποσειδώνα- πέρα από την επιβεβαίωση κάποιων θεμελιωδών ζωδιακών χαρακτηριστικών διαπίστωσα πως αναδεικνύονται και κάποιες λεπτομέρειες που κανονικά δεν θα έπρεπε να ...υπάρχουν!
Για παράδειγμα, στην αρχαιότητα τα κύματα των αποίκων από την μητροπολιτική Ελλάδα και την Μικρά Ασία προς την Ευρώπη πριν το 600 π Χ συγχρονίστηκαν με την σειρά των συνόδων του Ουρανού με τον Ποσειδώνα στον Κριό, οι οποίες πρακτικά κάλυψαν το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο 920 και το 580 π Χ.
Όσο κι αν θέλει κανείς να «σπρώξει» την ερμηνεία επιμένοντας στο μότο της «νέας αρχής» του Κριού, όλοι γνωρίζουμε πως τα ταξίδια και ο αποικισμός συνδέονται στενά με τον άξονα Τοξότη-Διδύμων. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί τόσο κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, όσο και μετά την Αναγέννηση, από το άνοιγμα και την διεύρυνση της οικουμένης που συντελέστηκε και στις δύο περιόδους κάτω από την επιρροή των συνόδων του Ουρανού με τον Ποσειδώνα στους Διδύμους και τον Τοξότη αντίστοιχα.
Στην αρχαιότητα, η σειρά των συνόδων Ουρανού και Ποσειδώνα στον Κριό συνδέεται επιπλέον με την εμφάνιση και ανάπτυξη της επικής ποίησης αλλά και μια σειρά ακόμη χαρακτηριστικών που τα ξανασυναντάμε περίπου 1.500 χρόνια μετά, όταν οι δύο πλανήτες προγραμμάτιζαν τα ραντεβού τους στον Ζυγό, με πιο σημαντικά ίσως από αυτά την επαφή μεταξύ των πολιτισμών.
Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και ειρηνικές προσπάθειες όπως τα ταξίδια των ευρωπαίων στην Κίνα και η άφιξη των Βίκινγκς στη Β. Αμερική αλλά και πολεμικές εκστρατείες όπως μια ιδιαίτερη όσο και αντιπροσωπευτική παράμετρος της Ιχθυακής Εποχής, οι Σταυροφορίες.
Φαίνεται πως κατά κάποιο (...καρμικό;) τρόπο οι Ευρωπαίοι θέλησαν να ανταποδώσουν ύστερα από τόσα χρόνια τις πολιτιστικές ανταλλαγές του 7ου π Χ αιώνα. Έτσι, ελέω Ουρανού και Ποσειδώνα, ο ελλαδικός χώρος γέμισε Γοδεφρίδους και Βιλαρδουΐνους, κάστρα και καρδινάλιους.
Μπορεί ο Ζυγός να είναι και Τοξότης;
Ένα από τα φαινόμενα αυτής της περιόδου που επίσης ξενίζουν είναι η εμφάνιση και η εξάπλωση των πανεπιστημίων, μια διαδικασία που λογικά θα περιμέναμε να συμβεί σε μεγάλη έκταση κάτω από συνθήκες Τοξότη ή Διδύμων. Επιπρόσθετα, το παράλληλο φαινόμενο του αποικισμού ή των μεγάλων ταξιδιών που παρατηρήθηκαν τόσο στον αρχαίο Ελληνικό όσο και στον Ευρωπαϊκό μεσαίωνα υποβάλλει τελικά την ιδέα της συσχέτισης του άξονα Ζυγού-Κριού με εκείνον των Διδύμων-Τοξότη.
Αυτό, στα πλαίσια της αστρολογικής παράδοσης, μπορεί να γίνει μόνο με ένα τρόπο, την τοποθέτηση δηλαδή του Ζυγού και του Κριού στον ένατο ή τον τρίτο οίκο της Ανθρωπότητας.
Η σκέψη δεν είναι κακή ούτε αθέμιτη, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε κάποια γεγονότα που συνέβησαν στον αιώνα μας, όταν ο Ουρανός ή ο Ποσειδώνας πραγματοποιούσαν τη διέλευσή τους από τον Κριό ή το Ζυγό.
Δύο από αυτά, που ανταποκρίνονται άμεσα στη φύση των δύο πλανητών, είναι ιδιαίτερα ενδεικτικά. Το ταξίδι στη Σελήνη (1969, Ουρανός σε σύνοδο με το Δία στο Ζυγό) και οι πρώτες σύγχρονες αναφορές για U.F.O αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παράλληλα με την γνωστή εξαφάνιση ενός σμήνους πολεμικών αεροπλάνων στο «Τρίγωνο των Βερμούδων» (Ποσειδώνας στο Ζυγό).
Επιπλέον, η άνθηση των σύγχρονων αεροπορικών εταιρειών έγινε την δεκαετία του 1930 με τον Ουρανό στον Κριό, ενώ σε ένα διαφορετικό μήκος κύματος αλλά πάντα στα πλαίσια των λειτουργιών του άξονα 3ου-9ου, εντύπωση προκαλεί η συσσώρευση μεγάλου πλήθους λογοτεχνών στα ζώδια του Ζυγού και του Κριού.
Όλες αυτές οι ενδείξεις που τείνουν να οριοθετήσουν μια σχέση ζωδίων και οίκων στο υποθετικό ωροσκόπιο της Ανθρωπότητας, ανοίγουν το δρόμο για την ερμηνεία πολλών ακόμη παγκόσμιων φαινομένων, αφού αυτόματα προσδιορίζονται και οι υπόλοιποι οίκοι του.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μου το πιθανότερο είναι τελικά η Ανθρωπότητα να έχει τον Ωροσκόπο της στο Λέοντα -κάτι που συνάδει με την μοναδικότητα αλλά και την Εγωιστική φύση της- και το Μεσουράνημα της στον Ταύρο. Ο Ταύρος είναι επίσης απόλυτα ακόλουθος με τον μάλλον υλικούς προσανατολισμούς του ανθρώπινου πολιτισμού, ενώ επιπλέον δικαιολογεί απόλυτα το γεγονός πως το ζώδιο φιλοξενεί στις τάξεις του έναν αδικαιολόγητα μεγάλο αριθμό ηγετών, πολύ περισσότερους για παράδειγμα από τον Αιγόκερω που θεωρείται και είναι η φυσική τους «έδρα».
Και τηρώντας την ορθόδρομη ζωδιακή διάταξη, οι υπόλοιποι οίκοι -χωρίς να είναι απόλυτα διευκρινισμένη η ακμή τους- κατανέμονται ως εξής:
Ο 2ος στην Παρθένο, ο 5ος στον Τοξότη, ο 6ος στον Αιγόκερω, ο 8ος στους Ιχθύες, ο 11ος στους Διδύμους και ο 12ος στον Καρκίνο.
Πολλά από τα ιστορικά στοιχεία υποστηρίζουν αυτήν την διάταξη, το ίδιο και κάποιες «επίμονες» και εφαρμοσμένες στην πράξη τάσεις των ζωδίων, όπως η σχέση των Διδύμων με την πολιτική (11ος οίκος) ή των Τοξοτών με το παιχνίδι (5ος).
Σίγουρα χρειάζεται μια μακρά και επιμελής επεξεργασία για να διαπιστωθεί το σύνολο των επιπτώσεων μιας τέτοιας παγκόσμιας οικοθεσίας, πάντως σύμφωνα με αυτήν την συγκεκριμένη αντιστοίχηση ζωδίων και οίκων μπορεί να γίνονται εκτιμήσεις για τις κοσμικές εξελίξεις αλλά και με συναστριακά κριτήρια για τον ρόλο που μπορεί να παίξει τελικά ο καθένας μας στο παγκόσμιο κοσμικό σχέδιο, ανάλογα για παράδειγμα με το σε ποιόν οίκο του παγκόσμιου ωροσκοπίου έχει τον Ήλιο, τον Ωροσκόπο του ή κάποιο σημαντική πολυαστρία.
