Κρόνος: Το έξω και το μέσα

Από τους επτά γνωστούς Πλανήτες από την αρχαιότητα, ο Κρόνος είναι αυτός που βρίσκεται ακόμα (περισσότερο απ’ όλους) κάτω από την βαριά σκιά των παραδοσιακών φαταλιστικών αντιλήψεων που τον ήθελαν να είναι η προσωποποίηση του Πεπρωμένου και του απέδιδαν αυταρχικούς ρόλους, όπως αυτός του «δασκάλου» που σε τιμωρεί για να γίνεις σοφότερος. Σήμερα η λέξη πεπρωμένο αντικαταστάθηκε από την λέξη κάρμα και ο «δάσκαλος» μπορεί να μην μιλά πια στην καθαρεύουσα και να κουνά απειλητικά τον χάρακα αλλά εξακολουθεί να είναι ηλικιωμένος, απόμακρος, αυστηρός και να ακολουθεί πιο σύγχρονες μεθόδους τιμωρίας.

Οι αντιλήψεις αυτές όμως τοποθετούν τον Κρόνο έξω από τον άνθρωπο αφού ο άνθρωπος είναι στα χέρια κάποιας Μοίρας (ή του κάρμα αν προτιμάτε) και φυσικά μεταθέτουν και την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης στο απρόσωπο και άγνωστο πεπρωμένο. Ο μανδύας αυτός που καλύπτει τον Κρόνο δεν μας βοηθά να κατανοήσουμε την προσωπική και ανθρώπινη του διάσταση. Οι πλανήτες δεν είναι παρά καθρέφτες που αντανακλούν την εικόνα των εσωτερικών μας διεργασιών και των διαστάσεων που συναποτελούν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο άνθρωπος, μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, είναι υπεύθυνος για την ζωή του, τις επιλογές του και την διαχείριση του δυναμικού του.

Ο Κρόνος και οι άλλοι πλανήτες που αποκαλούμε «κακεργέτες» είναι πλανήτες που χρειάζονται μεγαλύτερη συνειδητοποίηση και ωριμότητα για να κατανοήσουμε και να διαχειριστούμε τις ιδιότητες που συμβολίζουν και επομένως είναι πολύ πιο δύσκολο να τους διαχειριστούμε σε μικρές ηλικίες. Έτσι, αν το άμεσο περιβάλλον μας δεν έχει την ωριμότητα να μας βοηθήσει να τους βιώσουμε σωστά, μεγαλώνοντας αντιμετωπίζουμε μεγαλύτερες δυσκολίες στην έκφρασή τους. Είναι όμως και οι πλανήτες που μπορούν να μας οδηγήσουν σε μεγαλύτερη αυτογνωσία και επίγνωση.

Όταν στα τρυφερά παιδικά μας χρόνια που είναι καθοριστικά για την διαμόρφωσή μας, ο Κρόνος δεν βιωθεί σωστά μέσα στο σύστημα ρόλων και σχέσεων της οικογένειας, μπορεί να αφήσει το άτομο με μια αίσθηση ανεπάρκειας, φόβο αποτυχίας και να του δημιουργήσει ανασφάλειες και αναστολές ως προς την αξία του και την ικανότητά του να πραγματώσει τους στόχους του στην ζωή. Μπορεί το άτομο να αποξενωθεί από τον εαυτό του και το περιβάλλον του.

Η γυναίκα αυτή έχει Ήλιο στους Διδύμους σε σύνοδο με τον ωροσκόπο και σε τετράγωνο με τον Κρόνο από το 10 σπίτι, επομένως πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό τετράγωνο αφού ο Κρόνος επηρεάζει ταυτόχρονα τον Ήλιο και τον ωροσκόπο, δύο από τα βασικότερα στοιχεία ενός χάρτη, από ένα σημαντικό γωνιακό οίκο. Ο Ήλιος είναι η αίσθηση της ταυτότητας μας ενώ ο ωροσκόπος είναι ο τρόπος που διαμορφώνεται η εκδήλωση του εαυτού μας μέσα από το περιβάλλον που μεγαλώνουμε.

Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι το περιβάλλον έπαιξε ένα ζωτικό ρόλο στην διαμόρφωση αυτής της γυναίκας. Κι επειδή ο Ήλιος (το σύμβολο του πατέρα) δέχεται το τετράγωνο του Κρόνου από το 10ο σπίτι (τον οίκο του πατέρα) αντιλαμβανόμαστε ότι ο ρόλος του πατέρα ήταν πολύ καθοριστικός στην ζωή της.

Οι βασικότερες ανάγκες των Διδύμων είναι να επικοινωνούν, να μαθαίνουν και να εξερευνούν το περιβάλλον τους ενώ ο Ήλιος στο πρώτο σπίτι τονίζει περισσότερο τα ηλιακά στοιχεία, δηλαδή την ανάγκη να νιώθει το άτομο σημαντικό και μοναδικό, να επιβεβαιώνει την ύπαρξη και την αξία του, να δημιουργεί και να εκφράζεται με αξιοπρέπεια και περηφάνια, με τον τρόπο που υποδηλώνει το ζώδιο στο οποίο βρίσκεται.

Το τετράγωνο όμως Ήλιου και Κρόνου, μας υποψιάζει ότι οι ανάγκες αυτές δεν βιώθηκαν σωστά και ότι κάτι εμπόδισε την έκφρασή τους. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος (Ήλιος στους Διδύμους) και ένας άνθρωπος αυταρχικός, αυστηρός, πολύ απαιτητικός και επικριτικός, που δεν της έδωσε ποτέ αγάπη ούτε και έπαινο (δυσλειτουργικός Κρόνος). Απαιτούσε από την κόρη του, που φοιτούσε στο ίδιο σχολείο όπου εργαζόταν κι ο ίδιος, να είναι η καλύτερη (λέξη του Κρόνου) μαθήτρια του σχολείου. Της έλεγε ότι ντρεπόταν να είναι δάσκαλος και αυτή να μην είναι η καλύτερη μαθήτρια (πίστευε ότι αυτό είχε αντίκτυπο στην δική του εικόνα) δημιουργώντας της έτσι αισθήματα ντροπής και ανικανότητας.

Ταυτόχρονα, στο σχολείο δεν μπορούσε να νιώσει ελεύθερη με τα άλλα παιδιά της ηλικίας της αφού το άγρυπνο μάτι του πατέρα της την ήθελε τύπο και υπογραμμό. Κι ενώ το να έχει ένας Δίδυμος πατέρα δάσκαλο θα μπορούσε να είναι ο παράδεισος της γνώσης, η μάθηση από χαρά μετατράπηκε σε δοκιμασία. Παράλληλα, τα απογεύματα την υποχρέωνε να διαβάζει ατέλειωτες ώρες, αποξενώνοντας την ουσιαστικά από τα άλλα παιδιά και την έννοια του παιχνιδιού που τόσο έχει ανάγκη ο Ήλιος.

Οι δύο πιο βασικές ψυχολογικές ανάγκες ενός παιδιού είναι να νιώθει την ασφάλεια των ψυχικών δεσμών με το περιβάλλον του (Σελήνη) και να νιώθει ότι αξίζει και είναι μοναδικό (Ήλιος). Όταν έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από ένα παιδί χωρίς να του δίνουμε ποτέ στοργή, αγάπη και έπαινο, το παιδί αρχίζει σταδιακά να αισθάνεται ανεπαρκές, ανίκανο και μειωμένο. Με το τετράγωνο Ήλιου/Κρόνου, το παιδί αισθάνεται ότι δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιήσει τον πατέρα και ότι είναι καταδικασμένο συνεχώς να αποτυγχάνει. Αισθάνεται ότι δεν αξίζει γιατί δεν είναι αρκετά ικανό. Αυτό αποτελεί πλήγμα στην αυτοπεποίθηση και την αυτοεικόνα του και ενώ μαθαίνει να έχει και το ίδιο απαιτήσεις από τον εαυτό του και στόχους, αναπτύσσει ανασφάλειες ως προς τις ικανότητες και την αξία του, αίσθημα ανεπάρκειας και φόβο αποτυχίας. Η αίσθηση ότι δεν θα τα καταφέρει γίνεται μόνιμη αναστολή, με αποτέλεσμα ό,τι πετυχαίνει στην ζωή του να το κατακτά με μεγάλο ψυχολογικό αγώνα. Αυτό συνήθως εκδηλώνεται με δύο τρόπους, είτε το άτομο επιδιώκει έντονα την επιτυχία και την αναγνώριση της αξίας του επειδή ακριβώς το στερήθηκε είτε παραιτείται επειδή δεν πιστεύει στις δυνάμεις του.

Η γυναίκα αυτή, μεγαλώνοντας σπούδασε σχεδιασμό και κατασκευή κοσμημάτων, αξιοποιώντας και την σύνοδο Σελήνης/Αφροδίτης στον Ταύρο σε αντίθεση με τον Ποσειδώνα. Ίσως όμως και υποσυνείδητα να μην επέλεξε να σπουδάσει κάτι πιο θεωρητικό, κρατώντας από τους Δίδυμους μόνο τα χέρια και το εμπόριο. Για 18 χρόνια δούλευε σε ένα εργαστήρι κατασκευής κοσμημάτων ως υπάλληλος και ήταν πάρα πολύ καλή στην δουλειά της. Ήθελε να ανοίξει δικό της εργαστήρι και κατάστημα αλλά φοβόταν ότι θα αποτύγχανε και ένιωθε ανασφάλεια να το κάνει. Πέρσι το τόλμησε και γνωρίζει ήδη αρκετή επιτυχία. Τώρα παίρνει την αναγνώριση για την αξία της μέσα από την δουλειά της, που δεν μπόρεσε να πάρει από τον πατέρα της. Η ανικανότητα σχεδόν ποτέ δεν είναι πραγματική, απλώς το άτομο έτσι μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του.