Η «θεραπεία» του Κρόνου Μέρος Β΄

Στο πρώτο μέρος του άρθρου αναφέρθηκα κυρίως στο πως μπορούμε να «δρομολογήσουμε» έναν γενέθλιο Κρόνο, ανάλογα με την θέση του σε ζώδιο ή οίκο, ώστε να έχουμε το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα. Τι γίνεται όμως με τον Κρόνο που «τρέχει» στην ζωή μας, έχοντας ενδεχομένως δείξει ήδη τα «δόντια» του; Έχει δηλαδή δημιουργήσει επανειλημμένες ατυχίες ή διαψεύσεις;

Σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν δύο κυρίως τρόποι «θεραπείας».

Ο σοφός Κρόνος

Ο πρώτος έχει να κάνει με την αξιοποίηση της εμπειρίας που προσφέρει ο ίδιος ο πλανήτης, όχι όμως με τον τρόπο που συνήθως «συστήνεται» από τους αστρολόγους, του τύπου «σκάσε και σκάβε», περιμένοντας να δικαιωθείς ...κάποτε!

Η «δουλειά» του Κρόνου είναι να συμβάλλει στην συγκρότηση ενός συστήματος προσωπικών (και όχι «ξένων») αξιών τις οποίες πλέον ο άνθρωπος προτείνει και αν χρειαστεί επιβάλλει στους άλλους, ως μια πολύ καλή λύση για τα όσα προβλήματα ανακύπτουν. Παράλληλα, ο πλανήτης απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά του «έτσι κάνουν όλοι», αντικαθιστώντας το με το «έτσι κάνω εγώ που ξέρω τις εκάστοτε ειδικές συνθήκες».

Πρόκειται δηλαδή για μια απόλυτα ρεαλιστική στάση, που αναφέρεται στην πραγματική ζωή και όχι σε κάποιου είδους «μουσειακής», με αξίες αραχνιασμένες ή «ξύλινες».

Παίρνοντας σαν παράδειγμα το θέμα των σχέσεων, αν ένας «Κρόνιος» τύπος ατόμου, συνεχίσει εσαεί να θέτει τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα, υποτιμώντας πρακτικά τις δυνατότητες του, το μόνο που θα καταφέρει είναι το να έλκει μόνιμα τύπους που ανήκουν στην κατηγορία των «παρτάκηδων», ευελπιστώντας απλά να κερδίσει μια θέση στον ...Παράδεισο!

Αυτό που επιβάλλεται λοιπόν είναι να θέτει το ίδιο το άτομο τους όρους στις σχέσεις του, βάζοντας αν χρειαστεί τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Ουσιαστικά, η γενική -και σωστή- εντύπωση πως ο Κρόνος συμπεριφέρεται καλύτερα σε μια πιο ώριμη ηλικία, δεν έχει να κάνει με κάτι το προδιαγεγραμμένο από την φύση του αλλά με την διαφορετική χρήση της ενέργειας του.

Στα πρώτα χρόνια της ζωής μας τα «ποσοστά» της ανασφάλειας που δίνει ο Κρόνος είναι εξαιρετικά υψηλά, το ίδιο και η τάση μας να ακολουθούμε τους γενικούς κανόνες που υπαγορεύονται από την οικογένεια μας, την κοινωνία και γενικά τους άλλους. Μεγαλώνοντας διαπιστώνουμε πως αρκετοί από αυτούς τους κανόνες είναι τελικά δυσλειτουργικοί από την άποψη του ότι δεν μας συμφέρουν, όπως για παράδειγμα το να τηρείς πάντα το σωστό και το δίκαιο, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι καρπώνονται τα πάντα, πράττοντας ακριβώς τα ...αντίθετα!

Και τελικά, ένας «σωστός» Κρόνος πιστεύει μόνον αυτά που βλέπουν τα ...ματάκια του, πέρα από γενικές αρχές και αφορισμούς που έχουν να κάνουν με το «φαίνεσθαι» και όχι με το «είναι».

Το «γύρισμα» του Κρόνου από την εσωστρεφή-αμυντική χρήση της ενέργειας του σε εξωστρεφή-επιθετική είναι το πρώτο βασικό κλειδί της «θεραπείας» του.

Αγάπη και ευχές, αντί της καρμικής μέγγενης

Ένα ακόμη σημαντικό κλειδί έχει να κάνει με τον «άσπονδο φίλο» του Κρόνου, τον Ποσειδώνα.

Ο κόσμος μας είναι κτισμένος πάνω σε νόμους -συνήθως ανταποδοτικούς- που συχνά εμφανίζονται ως απαρέγκλιτοι και στην Εσωτερική φιλοσοφία έχουν να κάνουν με αυτό που λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε ως «κάρμα». Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος» του Μωσαϊκού νόμου εκφράζει άριστα αυτήν την αντίληψη, η οποία ωστόσο έχει και έναν μεγάλο αντίπαλο.

Πρακτικά, στις ζωές μας, προσπαθώντας να ανταποκριθούμε σε μια συγκεκριμένη υποχρέωση -να κλείσουμε μια τρύπα- αφιερώνουμε χρόνο και κόπο σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, υλοποιώντας άμεσα τις επιταγές του Κρόνου μας. Αν δεν προσπαθήσουμε, αν δεν κοπιάσουμε, αν δεν «τριφτούμε», δεν πρόκειται να δικαιωθούμε ποτέ, αυτό είναι το «μότο» του πλανήτη, που έχει διαποτίσει τις συνειδήσεις μας.

Ωστόσο, όπως έχουν επισημάνει κάποιοι «εναλλακτικοί» Εσωτεριστές, την ίδια στιγμή αφήνουμε ακάλυπτη μια άλλη περιοχή της ζωής μας, η οποία με την σειρά της γίνεται ένα θεμελιώδες πρόβλημα. Αν δηλαδή για παράδειγμα επικεντρωθούμε στην καριέρα μας, χάνουμε ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικής μας ζωής. Στην πράξη πρόκειται για απλά ...μαθηματικά και μπλέκοντας σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, ενδέχεται να μην βγούμε ποτέ.

Ως απάντηση στον νόμο της ανταπόδοσης που πρεσβεύει και προάγει ο Κρόνος, υπερασπιζόμενος το δικό του σύστημα, έρχεται ο «Ποσειδώνιος» νόμος της αγάπης των ευχών και της πίστης σε μια συμπαντική ενότητα, στην οποία βέβαια δεν πρωταγωνιστεί κάποιος τιμωρός θεός .

Στον ενεργειακό κόσμο του Ποσειδώνα, κανείς δεν οφείλει να πράξει το «σωστό» για να δικαιωθεί. Ο άνθρωπος, απλά εύχεται κι αν αυτό που εύχεται είναι η αλήθεια του, τότε το σύμπαν ακούγοντας το θα το ...υλοποιήσει!

Στην συγκεκριμένη περίπτωση η αλήθεια του καθενός είναι συνυφασμένη με την αγάπη και την συγχώρεση όχι μόνον σε σχέση με τους άλλους αλλά πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του.

Όταν ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε το «αγαπάτε αλλήλους», επισημαίνοντας παράλληλα πως «δεν ήρθα για να αλλάξω τον νόμο αλλά για να τον

συμπληρώσω», δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να βγάλει στο συλλογικό Συνειδητό της ανθρωπότητας αυτήν την διάσταση.

Βέβαια είναι κομματάκι δύσκολο για ένα «Κρόνιο» μυαλό να μπει σε μια τέτοια διαδικασία, η οποία εκ των πραγμάτων παραβλέπει την «αντικειμενική πραγματικότητα». Όποιοι όμως έχουν βιώσει έστω και μια φορά την «θεία χάρη», γνωρίζουν ότι όλα γίνονται!

Και τελικά, αν καταφέρουμε και δραπετεύσουμε έστω και λίγο από τον αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο των αναγκαιοτήτων και του άγχους-δυστυχίας που αυτές παράγουν, τότε είμαστε πολύ πιο κοντά στην προσωπική μας ευτυχία.

Κατά την γνώμη μου, για να το πετύχει κάποιος αυτό, απαιτείται η «γνώση» του Κρόνου του, μια γνώση που προκύπτει από τις εμπειρίες του ίδιου του πλανήτη αλλά και την επεξεργασία τους από εμάς τους ίδιους. Το να εφαρμοστεί το «Ποσειδώνιο» μοντέλο, χωρίς αυτήν την προϋπόθεση, μοιάζει περισσότερο με τυχαία επιλογή, που σήμερα είναι κι αύριο όχι. Κι εδώ αποκαλύπτεται η ενότητα των δύο πλανητών που φαινομενικά δείχνουν να στηρίζουν αντίθετες αρχές αλλά τελικά «πιάνονται» χέρι-χέρι. Η δουλεμένη εμπειρία και η προσωπική διάσταση που παίρνει ο Κρόνος μας, είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει και να καρπίσει ο σπόρος του Ποσειδώνα. Με μια φράση αυτό σημαίνει πως Αγαπώ γιατί Γνωρίζω.