Δίας και Κρόνος: Οι μεγάλοι ρυθμιστές
Παραδοσιακά θεωρούνται ο «καλός» και ο «κακός» του ζωδιακού
Είναι οι δύο βασικοί εκπρόσωποι της «τύχης» και της «ατυχίας» ή αλλιώς των εύκολων και έτοιμων συνταγών από τη μια και της κοπιαστικής ή χρονοβόρας προσπάθειας από την άλλη. Ο ένας είναι φορέας των δυνάμεων της επέκτασης, ενώ ο άλλος του περιορισμού. Ο ένας προάγει την χαρά και την διασκέδαση, ενώ ο άλλος βάζει πρώτα τις ευθύνες και τα καθήκοντα. Και στην ελαστική ή «βολική» ηθική του Δία, ο Κρόνος αντιπροτείνει ένα αυστηρό σύστημα αξιών.
Όμως όσο ...συμπαθείς ή αντιπαθείς φαίνονται στον καθένα μας, το κλειδί για μια αρμονική συμβίωση τους και την ωφέλιμη για μας δράση τους, δεν είναι παρά το μέτρο ανάμεσα στις δύο κατ’ αρχήν αντίθετες αρχές που πρεσβεύουν, η διαλεκτική σύνθεση τους. Και οι δύο πλανητικές ενέργειες μας είναι άκρως απαραίτητες, αρκεί να χρησιμοποιούνται στην κατάλληλη δοσολογία.
Περισσότερες λεπτομέρειες για όλα αυτά υπάρχουν στο παρακάτω απόσπασμα, από το βιβλίο μου «Η Αστρολογία του 21ου αιώνα», των εκδόσεων Ερεχθηίς, που για κάθε ενδιαφερόμενο υπάρχει διαθέσιμο στο e-shop του astrology.gr.
Παραδοσιακά θεωρούνται ο «καλός» και ο «κακός» του ζωδιακού.
Ωστόσο, στην σύγχρονη αστρολογική πραγματικότητα φαίνεται πως πολλές φορές οι ρόλοι αντιστρέφονται, ιδιαίτερα όταν ο Δίας διογκώνει τις αρνητικές τάσεις, ενώ ο Κρόνος τις περιορίζει. Ουσιαστικά καλούμαστε πάντα να αναρωτιόμαστε «καλός ή κακός, για ποιό πράγμα»;
Και τελικά αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι το να βάλουμε ετικέτες που συχνά δεν εξυπηρετούν παρά μόνον την μοιρολατρία μας αλλά να δούμε πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε στην πράξη την ενέργεια και των δύο πλανητών, κινούμενοι στα πλαίσια μιας δυναμικής ισορροπίας.
Η φύση του Δία
Ο Δίας είναι ο πλανήτης της επέκτασης και της καλής τύχης, ιδιαίτερα σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Στην πράξη είναι αυτό που λέμε «μπάρμπας στην Κορώνη»...
Πολλοί ...παρακαλάνε να τους τύχει ένας καλός Δίας, αφού είναι αλήθεια ότι με τη βοήθεια του όλα γίνονται εύκολα και γρήγορα, ενώ στην όποια «στραβή» κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει.
Οι λέξεις κλειδιά που βοηθούν στην κατανόηση της φύσης του είναι: ευκολία, τύχη, υπερβολή, ανάπτυξη, άνεση, διόγκωση, διαστολή, παχυσαρκία, πολλαπλασιασμός, κατανάλωση, αμετροέπεια.
Ο Δίας θεωρείται παραδοσιακά ένας από τους «διδασκάλους» του ζωδιακού κύκλου. Τελικά όμως όλοι οι πλανήτες είναι δάσκαλοι στον τομέα τους.
Εγώ θα έλεγα ότι ο Δίας μας εκπαιδεύει στο πώς να πετυχαίνουμε τους στόχους μας, χωρίς να μας …βγαίνει το λάδι.
Να αξιοποιούμε και να αποδεχόμαστε τις εύκολες λύσεις.
Και όπως κάθε πλανήτης, ο Δίας έχει και μια «σκοτεινή» πλευρά, που συνήθως οι αστρολόγοι ...παραμελούν να περιγράψουν. Και συγχωρέστε με, που θα χαλάσω το image του «μεγάλου ευεργέτη» αλλά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το είπαν πρώτοι: «Ουκ εν τω πολλώ το εύ...».
Η επικράτηση της ποσότητας και του εντυπωσιασμού σε βάρος της ουσίας και της ποιότητας χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος από ...καταβολής κόσμου.
Υπεύθυνος για όλα αυτά είναι ο Δίας.
Επιπλέον, όταν είναι δυσαρμονικός μπορεί να διογκώσει τόσο πολύ το εγώ, ώστε το άτομο να μη βλέπει τίποτε άλλο πέρα από τις δικές του ανάγκες, που δεν είναι και λίγες...
Έτσι γίνεται «φαταούλας» και «παρτάκιας».
Και το χειρότερο είναι ότι πάντα πιστεύει ότι έχει δίκιο και πως βρίσκεται στο απυρόβλητο.
Καλομελέτα κι έρχεται...
Η σκανδαλωδώς ευνοϊκή συμπεριφορά του σε όσους έχουν το Δία «αφεντικό» στο ωροσκόπιο τους διαιωνίζει τις ...ανισότητες αφού είναι σχεδόν αδύνατο να πειστούν ότι τα αγαθά αποκτώνται με κόπους και θυσίες.
Το «Δίιο» παιδί μαθαίνει γρήγορα ότι αν δεν του πάρει παγωτό η μαμά, υπάρχει και η θεία, ο παππούς η αν χρειαστεί, όλη η ...γειτονιά.
Ο τυχερός σπουδαστής διαπιστώνει έγκαιρα ότι δεν εξετάζεται ποτέ όταν είναι αδιάβαστος. Και στις εξετάσεις δεν χρειάζεται να κοπιάσει αφού από τα πέντε θέματα που μελέτησε θα του πέσουν ...και τα πέντε.
Ο έχων «δόντι» θα βρει αμέσως δουλειά- με καλές αποδοχές και πολλύυυυ ελαστικό ωράριο (πάντα θα υπάρχουν κάποιοι εργασιομανείς να καλύπτουν τα κενά)
Και βέβαια ένας καλός (δηλαδή προσοδοφόρος) γάμος είναι το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει στον προστατευόμενο του ένας ...μετριοπαθής Δίας.
Η γκαντεμιά...
Οι συνέπειες όλης αυτής της ευκολίας είναι βέβαια ευδιάκριτες στο χαρακτήρα του ατόμου, που συνήθως υποτιμά αυτά που για τους υπόλοιπους είναι «αντικειμενικά πλεονεκτήματα».
Κλασσική περίπτωση ο μοναδικός κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας, που μονίμως γκρινιάζει για το ότι ποτέ δεν έπιασε το τζόκερ «Μεγάλη γκαντεμιά...» σου λέει και το εννοεί.
Μια άλλη συνήθης πρακτική ενός τονισμένου Δία είναι το να κάνει θόρυβο για πράγματα που ο ίδιος θεωρεί σημαντικά, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να συγκρίνει καταστάσεις.
Και από το θόρυβο η τις εντυπώσεις που προκαλεί, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κερδίσει κάτι...
Τα όρια του Δία
Στην πραγματικότητα ο Δίας δεν θέλει να έχει όρια.
Όμως ακόμη και ο αποτελεσματικότερος Δίας δεν μπορεί να επεκτείνεται επ’ άπειρον, ούτε να προστατεύει από τα πάντα. Χώρια που πολύ συχνά είναι ο ίδιος που με τις πολλαπλασιαστικές του τάσεις δημιουργεί μεγάλα προβλήματα.
Μιλάμε για μεγάλα σκάνδαλα, μεγάλες απάτες, μεγάλες καταστροφές...
Η εμπλοκή ενός δυσαρμονικού Δία στις λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού, εκτός από το πλεονάζον λίπος, δίνει το ελεύθερο στα καρκινικά κύτταρα να πολλαπλασιάζονται ασύδοτα.
Επίσης, οι φυλακές φιλοξενούν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που πέρασαν τα όρια, καταπατώντας αρχές και νόμους. Αυτούς τους ...έφαγε ο Δίας η μάλλον η απληστία τους.
Στα πλαίσια της φυσικής ισορροπίας, ο Δίας έχει έναν ισάξιο «αντίπαλο», που του βάζει όρια και δεν του επιτρέπει να επεκταθεί χωρίς να πληρώσει ένα ισχυρό τίμημα.
Ο Κρόνος με τα πρέπει και τις αρχές του είναι η ...άλλη όψη του νομίσματος.
Πρακτικά, ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε δύο στρατόπεδα που το ένα για να ζήσει έχει απόλυτη ανάγκη το άλλο.
Όταν χάνουμε κάτι, κάποιος άλλος το βρίσκει. Όσοι δίνουν, απευθύνονται αποκλειστικά σε αυτούς που μόνο παίρνουν...
Σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο για τον άνθρωπο είναι το μέτρο ανάμεσα στην επέκταση και τον περιορισμό, η σύνθεση τύχης και ικανοτήτων.
Αλλά όταν η σχέση των δύο γιγαντιαίων πλανητών καταλήξει να γίνει άκρως ανταγωνιστική η αδιέξοδη, κανείς από τους δύο δεν ωφελείται και πολύ περισσότερο ο έμψυχος φορέας των ιδιοτήτων τους.
Η φύση του Κρόνου
Ο περιοριστικός του ρόλος δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, δημοφιλής.
Ωστόσο παρά την «ατυχία» που «σέρνει» ξοπίσω του, είναι εκείνος που μας βοηθά να μάθουμε από τα λάθη μας, να οργανωθούμε, να συγκροτήσουμε τη σκέψη μας και να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους. Με άλλα λόγια να ωριμάσουμε.
Κι όλα αυτά δεν γίνονται με ντάντεμα ούτε με κανάκεμα. Η σχέση του Κρόνου με την ευχαρίστηση (και τα συναισθήματα) είναι πολύ μακρινή και ουσιαστικά συγγενεύουν μεταξύ τους μόνον στα πλαίσια του ...μαζοχισμού.
Ο Κρόνος είναι υπέρ της ουσίας και της λιτής ποιότητας. Και βέβαια ποτέ δεν κερδίζει τις εντυπώσεις, αφού δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τέτοιου είδους παιχνίδια. Γι αυτόν η βελτίωση έρχεται μέσα από τη διαρκή προσπάθεια.
Η ουσιαστική του επιθυμία είναι η καταξίωση μέσα από τις «νόμιμες» η τυπικές διαδικασίες, ώστε κανείς να μην μπορεί να βρει κάποιο ψεγάδι.
Και η ανασφάλεια της ατέλειας τον συνοδεύει σε όλες του τις επιλογές.
Οι λέξεις κλειδιά που βοηθούν στην κατανόηση της φύσης του είναι: πίεση, ανασφάλεια, περιορισμός, όρια, αυστηρότητα, ενοχή, ευθύνη, κριτική, αυτοκριτική, ιεραρχία, νόμος, πειθαρχία, διάρκεια, συντήρηση, σκληρότητα, λιτότητα, εξετάσεις, πείρα, ωριμότητα
Η ζωή αρχίζει μετά τα… άντα
Παρότι ένας «ήπιος» Κρόνος συνδράμει σε μια ισορροπημένη ανάπτυξη, ως δυσαρμονικός γίνεται ...βούτυρο στο ψωμί του Δία.
Ο Κρόνιος τύπος ανθρώπου μαθαίνει από νωρίς ότι τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι εύκολο.
Σαν παιδί είτε φορτώνεται με ευθύνες είτε στενάζει κάτω από το ζυγό μιας ενδοοικογενειακής δικτατορίας.
Ουσιαστικά δεν ζει την παιδική του ηλικία, που ...αναβάλλεται για τα γεροντάματα του. Μάλιστα αντί για «ευχαριστώ» ακούει καθημερινά τον ...εξάψαλμο φορτώνεται με ενοχές και κάνει τουλάχιστον τρεις φορές ημερησίως την αυτοκριτική του...
Στην εφηβεία το κακό συνεχίζεται και αρκετά συχνά την ώρα που οι άλλοι «ξεσαλώνουν» αυτός μελετά φιλοσοφία η λιώνει στο γιαπί. Θα πάρει όμως την εκδίκηση του μετά τα σαράντα, όταν θα αρχίσει να συμπεριφέρεται σαν ...τζόβενο.
Στις εξετάσεις μελετά σκληρά γιατί γνωρίζει ότι τα ποσοστά δεν είναι υπέρ του. Αν επιλέξει να μην διαβάσει πέντε κεφάλαια, αυτά θα πέσουν...
Μορφώνεται και εκπαιδεύεται διαρκώς για να είναι έτοιμος όταν έρθει η ώρα να αναλάβει τα καθήκοντα του. Στοιβάζει τα πτυχία και περιμένει...
Όσο ο χρόνος περνά οι θέσεις που του αναλογούν καταλαμβάνονται από αυτούς που έχουν «μέσον». Κι έτσι τελικά αναγκάζεται να πιάσει μια δουλειά, που δεν του ταιριάζει.
Ως εργαζόμενος αναλαμβάνει πάντα το πιο δύσκολο έργο. Οι άλλοι την ...κοπανάνε και του φορτώνουν και τα δικά τους καθήκοντα. Και στη «στραβή» είναι ο πρώτος που θα ...πληρώσει τη νύφη.
Πολλές φορές ο Κρόνιος τύπος χαμογελά από υποχρέωση, θεωρώντας ότι δεν είναι σωστό να φορτώσει τα προβλήματα του σε άλλους. Από αυτήν την άποψη η παραδοσιακή φιγούρα του μουρτζούφλη Κρόνου δεν ανταποκρίνεται και τόσο στην πραγματικότητα. Καταθλιπτικές τάσεις βέβαια υπάρχουν αλλά αυτές είναι μάλλον προϊόν του διαρκούς αγώνα δρόμου του ατόμου να υποδυθεί με το ζόρι ρόλους που δεν είναι δικοί του.
Αντιμετωπίζει τις σχέσεις του με ωριμότητα και υπευθυνότητα. Γι’ αυτό βρίσκει πάντα προβληματικούς ή «παρτάκηδες» συντρόφους, που ψάχνουν ένα κορόιδο για να του φορτώσουν τα λάθη τους.
Στα νεανικά του χρόνια, όντας ιδιαίτερα ανασφαλής έχει την τάση να επιλέγει άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που θα τον προστατέψουν και θα τον διδάξουν. Η ανασφάλεια εξακολουθεί να είναι το βασικό κλειδί των επιλογών του και στα πενήντα αλλά ο εξευμενισμός της γίνεται πλέον με... πιπίνια.
Μέτρον άριστον
Το δίδαγμα από όλα αυτά θα έπρεπε να είναι ότι για να βελτιώσει τη ζωή του οφείλει πριν απ’ όλα να ξεπεράσει τις ανασφάλειες του, αξιολογώντας σωστά κυρίως τον εαυτό του. Έτσι αντί να περιμένει θα επιβάλλει αυτό που ξέρει πλέον πως είναι το σωστό, όχι γενικά για την κοινωνία αλλά κυρίως για το ίδιο το άτομο. Ο Κρόνος είναι εκείνος που μας οδηγεί από μια «δανεική» συνειδητότητα χρήσιμη στα πρώτα μας βήματα, σε μια εμπεριστατωμένη άποψη, προϊόν της εμπειρίας και της σοφίας που αποκομίζουμε μεγαλώνοντας. Και αν γίνει αυτό η ωριμότητα παύει πλέον να συνδέεται με την σοβαροφάνεια και τις τυπικούρες, αφού το άτομο μπορεί να στηρίξει τις θέσεις και τις απόψεις του χωρίς να νοιάζεται για το «τι θα πει ο κόσμος».
Δυστυχώς τις περισσότερες φορές περνούν αρκετά χρόνια μέχρι να εκτιμήσει σωστά τις δυνατότητες του και να συνειδητοποιήσει ότι οι άλλοι αξιοποιούν αυτά που για τον ίδιο είναι απλώς ...διάτρητα.
Όλα είναι σχετικά
Αυτό που συχνά δεν διευκρινίζεται είναι ότι ο Κρόνος δεν έχει πάντα φορέας των ίδιων αξιών.
Το Κρόνιο άτομο είναι πρόθυμο να υιοθετήσει τα ήθη και τα έθιμα της κοινωνίας στην οποία γαλουχήθηκε ή της οικογένειας του. Έχει την τάση να αναπαράγει «αυτό που κάνουν όλοι»
Όμως δεν υπάρχουν παντού οι ίδιες αρχές. Είναι άλλος ο Κρόνος του χριστιανού κι άλλος του μουσουλμάνου. Άλλος του Αθηναίου κι άλλος του Σφακιανού. Ένα παιδί που μεγαλώνει εν μέσω ληστών και απατεώνων θα εφαρμόσει στη ζωή του μια ανάλογη πολιτική.
Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να συνεκτιμούμε, όταν αναλύουμε ένα γενέθλιο χάρτη.
Διαβάστε επίσης: