Αφροδίτη: Ο μαέστρος της ερωτικής συμφωνίας

«Έρωτα που δεν νικιέσαι από καμία μάχη, έρωτα που ορμάς και γεμίζεις τη πλάση, που περνάς τη νύχτα σου στα απαλά μάγουλα της κόρης, που σεργιανάς τις θάλασσες.... φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις...»

Σοφοκλής - Αντιγόνη

Η πεμπτουσία του έρωτα στους αστρολογικούς συμβολισμούς είναι ο πλανήτης Αφροδίτη. Η Αφροδίτη καλύπτει όλο το φάσμα του έρωτα και της αγάπης. Είναι αυτή που μας δημιουργεί την πρωταρχική ανάγκη του εφηβικού έρωτα και μας εξωθεί στο να καταλήξουμε στην άνευ όρων και ορίων αγάπη.

Σύμφωνα με τις μυστικιστικές δοξασίες της αστρολογίας όλες οι ψυχές είμαστε μέρος μιας ολότητας. Ο Ήλιος αποτελεί τη μεγάλη δύναμη διαφοροποίησης που ορίζει την ατομικότητά μας και στην ενσάρκωση υποστηρίζει τη μοναδικότητά μας. Μετά τον Ήλιο όλοι οι πλανήτες σταδιακά επαναφέρουν τον άνθρωπο συμβολικά στην ολότητα. Ο Ερμής πχ, ο πρώτος πλανήτης μετά τον Ήλιο, δίνει στον άνθρωπο την πρώτη αντίληψη ότι δεν είναι μόνος του αλλά υπάρχουν οι άλλοι με τους οποίους πρέπει να επικοινωνεί και να ανταλλάσσει ενέργειες.

Αμέσως μετά στη γραμμική διαδικασία επαναφοράς του ανθρώπου στην ολότητα, η Αφροδίτη είναι το πιο προεξέχον στάδιο, όπου ο άνθρωπος βιώνει πιο έντονα την ανάγκη της επαφής με τους άλλους ανθρώπους και την επανένωση. Όμως επειδή η Αφροδίτη είναι ένα πρώιμο στάδιο προς την ολότητα, αντιλαμβάνεται την ένωση όχι με όλους αλλά με συγκεκριμένες προσωπικότητες. Δηλαδή είναι μία «μέση οδός» καθώς έχει από τη μια τις εγωκεντρικές διαφοροποιημένες ιδιότητες του Ήλιου και την άλλη τις αδιαφοροποίητες, ενοποιητικές ενέργειες του σύμπαντος.

Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε την αγάπη και τον έρωτα; Όλοι μιλούν για αγάπη, ανάλογα με το δικό τους τρόπο αντίληψης, τις ανάγκες και τις καταβολές τους. Όλοι τη χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν το δικό τους καθάριο ή ελλιπές εγώ καθώς από τη μια διαπράττονται εγκλήματα στο όνομα της αγάπης ενώ από την άλλη γίνονται πραγματικά θαύματα από αυτούς που την αφήνουν να κατακλύσει το είναι τους.

Στη μοίρα του κάθε ανθρώπου είναι να αγαπήσει, ανεξάρτητα από το αν θα του ανταποδοθεί αυτή η αγάπη ή όχι. Μοιάζει σαν ο έρωτας και ο θάνατος να είναι τα μόνα δύο σίγουρα στοιχεία της ζωής, ανακατεμένα στη συναισθηματική θάλασσα του ασυνειδήτου.

Η Αφροδίτη σχετίζεται πάντα με τον καθρέφτη. Η διαδικασία να καθόμαστε μπροστά στον καθρέφτη για να φτιάξουμε τα μαλλιά μας, να καλοντυθούμε και μετά να βγούμε έξω και να μας κοιτάνε οι άλλοι, είναι συνέπεια της Αφροδίτης. Σε αυτό το στάδιο η Αφροδίτη μας λέει «ερωτεύσου τον εαυτό σου για να είσαι ερωτεύσιμος. Βρες τη πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού σου για να γοητεύσεις». Δεν είναι τυχαίο που πάντοτε πριν βγούμε από το σπίτι ρίχνουμε ένα βλέμμα στον καθρέφτη καθώς η ερωτική Αφροδίτη κρύβεται ακόμη και πίσω από τον μπακάλη ή τη φουρνάρισσα που κάθε μέρα μας κοιτάει με νόημα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να βγούμε με το άτομο για το οποίο καρδιοχτυπάμε. Η Αφροδίτη τότε έχει τη τιμητική της! Ο καθρέφτης γίνεται ο πρωταγωνιστής καθώς στην πραγματικότητα δεν μας δίνει μόνο το ακριβές είδωλό μας αλλά υποκαθιστά τη ματιά του αγαπημένου προσώπου. Τότε η Αφροδίτη μας προετοιμάζει για το εσωτερικό μας καθρέφτισμα.

Αυτό είναι ένα σημαντικό στάδιο στην ανάπτυξη ενός ανθρώπου. Σαν παιδιά δεν μας ενδιέφερε ο καθρέφτης καθώς ήμασταν ένα με τη μαμά μας ενώ σε σχετικά μεγαλύτερη παιδική ηλικία ήμασταν το κέντρο του σύμπαντος. Στη σχολική ηλικία δε ήμασταν πολύ απασχολημένοι στη προσπάθειά μας να συνδεθούμε με εκατομμύρια διάσπαρτα κομμάτια του υπόλοιπου κόσμου (μαθήματα, δάσκαλοι, συμμαθητές, γονείς φίλων, δωμάτια φίλων κλπ). Πρωτίστως στην εφηβεία αρχίζουμε και κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και δεν είναι τυχαίο που τότε αρχίζουν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Για πρώτη φορά τότε νιώθουμε αυτή την κατακλυσμιαία για τον εσωτερικό μας κόσμο αγωνία του πώς μας βλέπει το αντίθετο φύλο.

Η έννοια του καθρέφτη αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα όταν βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα στον άλλο ή μέσα από τα μάτια του άλλου. Η Αφροδίτη γίνεται το μέσον που μας εξωθεί σε αυτή τη διαδικασία. Όπως θα εξηγήσουμε και στη συνέχεια του βιβλίου, όταν θα κατανοήσουμε όλους τους πλανήτες και τη σχέση τους με τον έρωτα, η Αφροδίτη μόλις φωτίσει τον δρόμο, περνάει τη σκυτάλη σε πιο υπερβατικούς πλανήτες για να μας μυήσουν αυτοί στα άδυτα του εαυτού μας. Ωστόσο, η σημασία της είναι τεράστια καθώς χωρίς τη δική της καταλυτική δράση οι υπερβατικοί πλανήτες Ουρανός, Ποσειδώνας και Πλούτωνας δεν θα μπορούσαν να απελευθερώσουν τις συμπαντικές τους ενέργειες, καθιστώντας μας ικανούς να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας μέσα από τον έρωτα. Τότε καθρέφτης μας γίνεται το ταίρι μας και μέσα από τη συμπεριφορά του ή ακόμη και από τις απορρίψεις του, ανακαλύπτουμε δικά μας ανεξερεύνητα συναισθήματα, διεισδύουμε στις πιο ανεξιχνίαστες πλευρές μας.

Όταν είμαστε μόνοι ότι και να κάνουμε δεν έχει συνέπειες. Όταν όμως είμαστε ζευγαρωμένοι οποιαδήποτε δράση μας προκαλεί μία αντίδραση, θετική ή αρνητική, στην οποία βλέπουμε τις συνέπειες αυτών που κάνουμε και άρα αυτού που είμαστε. Η ορατή, άμεση αντίδραση, ακόμη και όταν εμπεριέχει αρνητικά συναισθήματα, είναι προτιμότερη. Η έλλειψη εμφανούς αντίδρασης είναι χειρότερη γιατί μπορεί να αποτελέσει μια αρνητική καταγραφή στη ψυχή του άλλου, η οποία να οδηγήσει σταδιακά σε συσσώρευση παραπόνων και μνησικακιών που είναι οι ταφόπλακες των σχέσεων.

Άρα όταν έχουμε μία σχέση είναι σαν να έχουμε έναν καθρέπτη μπροστά μας, ο οποίος μας προβάλλει κάθε εξωτερική και εσωτερική μας εικόνα. Να γιατί στο ζωδιακό ο Ζυγός είναι δίπλα στη Παρθένο. Πριν εκδηλώσουμε οποιαδήποτε δράση θα πρέπει να την λογοκρίνουμε και να την αναλύουμε στοιχειωδώς (Παρθένος) προκειμένου να μην αντικατοπτρίσει αυτή (Ζυγός) μια δυσάρεστη αντίδραση από τη πλευρά του/της συντρόφου μας.

Βασικό στάδιο στην ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπου είναι το να αγαπήσει. Επειδή, όπως είπαμε και παραπάνω, η Αφροδίτη βρίσκεται πολύ κοντά στον Ήλιο, συνδέεται με την ατομικότητα και το εγώ. Στη φάση που ένας άνθρωπος αρχίζει να βρίσκει τον εαυτό του, στην εφηβεία δηλαδή, αρχίζει να ερωτεύεται και –ενίοτε- να νομίζει ότι βιώνει τον πιο μεγάλο και παράφορο έρωτα που υπάρχει σ' αυτόν τον πλανήτη. Και μάλιστα όσο περισσότερο εξυψώνει το αντικείμενο του έρωτά του, τόσο πιο πολύ αγαπά τον εαυτό του καθώς ο αντικατοπτρισμός που δέχεται είναι εντυπωσιακός. Η Αφροδίτη τον εξωθεί στο να μετατρέψει το αγαπημένο του πρόσωπο σε καθρέφτη του εαυτού του. Μέσα από τον έρωτα αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά κάποιες μύχιες πλευρές του εαυτού του και τις ανασύρει στο συνειδητό. Αρχίζει να γνωρίζει τον ουσιαστικά το ποιος είναι. Η Αφροδίτη σε αυτό το στάδιο είναι άμεσα συνδεδεμένη με το «εγώ» καθώς εκπροσωπεί έννοιες όπως το «εγώ θέλω», «εγώ αγαπώ», «εμένα αγαπάει», «εμένα έχει ανάγκη» άρα αυτός ο πλανήτης παίζει καθοριστικό ρόλο για την αυτοεκτίμηση του ατόμου.

Για να καταλάβετε τη δύναμη της Αφροδίτης σκεφτείτε την περίπτωση ενός εφήβου, ο οποίος έχει αδιάφορους ή βίαιους γονείς, δεν είναι καλός μαθητής, δέχεται την επιθετική συμπεριφορά των συμμαθητών του για την εσωστρέφεια και ευαισθησία του. Αυτό το παιδί ξαφνικά ερωτεύεται τη συμμαθήτριά του στα αγγλικά. Για να κάνουμε το σενάριο ακόμη πιο ενδιαφέρον, θα υποθέσουμε ότι ο έφηβός μας που βρίσκεται σε στάδιο ψυχικής κατάρρευσης, από συστολή και επειδή θεωρεί ότι η αγαπημένη του φλερτάρει με καλύτερούς του και θα τον απορρίψει, δεν της μιλάει ποτέ για τα συναισθήματά του. Ωστόσο, αυτό δεν τον εμποδίζει να νιώθει κάτι συγκλονιστικό, πρωτόγνωρο, μεγαλειώδες και ανυπέρβλητο που γεμίζει την κατά τα άλλα άδεια του ζωή και της δίνει χρώμα και περιεχόμενο. Η εικόνα αυτής της κοπέλας είναι συνέχεια καρφωμένη στο μυαλό του. Τον συντροφεύει σε φανταστικές ακρογιαλιές όπου μιλάνε, φιλιούνται, αγκαλιάζονται.

Θαύμα! Το άχαρο, σκληρό και βίαιο σύμπαν στο οποίο ζούσε μέχρι χθες, μεταμορφώνεται! Η ζωή αποκτά αξία! Ο ίδιος αποκτά οντότητα! Αυτή είναι η ακατάλυτη δύναμη της Αφροδίτης. Χάρη στη συγκλονιστική έλξη που αισθάνεται αυτό το αγόρι για την αγαπημένη του, χάρη στη δύναμη της αγάπης που νιώθει γι αυτήν, οι ενέργειες μετουσιώνονται και για πρώτη φορά στην εφηβική ζωή του αρχίζει να αγαπά τον εαυτό του!

Στο παράδειγμά μας ο έφηβος καθρεπτίζεται μέσα στην ομορφιά της αγαπημένης του και ανακαλύπτει άγνωστες πλευρές του εαυτού του. Μέσα από την εικόνα της συνειδητοποιεί ποιος είναι. Χαλαρώνει μπροστά από τον «καθρέφτη» του και επιτρέπει στα συναισθήματά του να βγουν στην επιφάνεια και να μην είναι καταπιεσμένα και άχαρα εξ' αιτίας των διαφόρων φόβων του. Ακόμη και στη περίπτωση που η αγαπημένη του θα τον απορρίψει, εκείνος θα έχει κερδίσει κάτι αν βρει το θάρρος να της μιλήσει. Θα έχει ανακαλύψει ένα νέο κομμάτι του εαυτού του που θα γίνει μια περαιτέρω βάση για να στηριχθεί και να αναπτυχθεί.

Όμως η Αφροδίτη δεν εξαντλείται στα όνειρα των εφήβων. Σε όλη μας τη ζωή είναι εκεί. Υπάρχει, δέχεται, ανταποκρίνεται. Είναι πάντα έτοιμη να αγαπήσει, να έρθει σε επαφή με τον «καθρέφτη» - αγαπημένο της πρόσωπο και να μας δείξει μια ακόμη πλευρά του εαυτού μας. Είναι ένας σημαντικός δρόμος αρχικά για την ενηλικίωσή μας και στη συνέχεια για την ωρίμανση και διεύρυνση της συνειδητότητας μας. Στην ενήλικη περίοδο της ζωής μας η αγάπη είναι ένας από τους σημαντικότερους δρόμους για να μπούμε σε μια διαδικασία ωρίμανσης και να αποδείξουμε ότι είμαστε σε θέση να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις σαν ενήλικες. Σε όλες τις ηλικίες, ακόμη και στα βαθειά γεράματα, ο άνθρωπος ανακαλύπτει μέσα από την αγάπη πράγματα που δεν γνώριζε για τη ζωή και τον εαυτό του, αποκτά θέληση για ευζωία και δύναμη που τον ανανεώνει και του δίνει ενέργεια.

Υπάρχει όμως ένα μυστικό. Η Αφροδίτη εκφράζει αστρολογικά το «βαρυτικό» εκείνο σημείο όπου εξισορροπούνται οι «εγωικές» και οι συλλογικές ενέργειες. Φροντίζει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό το εγωικό κομμάτι του ανθρώπου στρέφοντας του ταυτόχρονα το ενδιαφέρον στους άλλους. Η στροφή δε αυτή γίνεται στον υψηλότερο μεν δυνατό βαθμό αλλά μόνο μέχρι τους σημείου εκείνου που δεν θίγεται καίρια το Εγώ.

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να καταλάβουμε τη φύση της Αφροδίτης από τα αρχέτυπα της μυθολογίας μας. Η γνώση και η κατανόηση των συμβόλων βοηθούν στο να καταλάβει ο ερωτευμένος τι του συμβαίνει και να τον βοηθήσει να αποφύγει τη τραγωδία και τον πόνο που θα μπορούσε να προκαλέσει ο ρηχός, ανερμάτιστος έρωτας.

Η Αφροδίτη βγήκε από τον αφρό της θάλασσας, μεταφερμένη πάνω σε ένα μεγάλο κοχύλι. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες την απεικονίζουν με ένα περιλαίμιο από μαργαριτάρια φορεμένο στον λαιμό καθώς αναδυόταν.

Η θάλασσα από όπου αναδύεται η Αφροδίτη είναι το σύμβολο της απέραντης, αδιαφοροποίητης ενέργειας της ζωής. Στη ψυχολογία η θάλασσα απεικονίζει το συλλογικό ασυνείδητο, την άγνωστη άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Η θάλασσα αντιπροσωπεύει τον ωκεανό της ζωής, στον οποίο υπάρχουν όλα τα όντα σαν ένα ενιαίο σύνολο. Όλοι οι άνθρωποι αποτελούν μία ολότητα μέχρι να διαφοροποιηθούν και να αναδυθούν.

Από αυτόν τον ενιαίο ωκεανό, το χώρο του συλλογικού ασυνειδήτου, αναδύεται η Αφροδίτη γυμνή με μαργαριτάρια στον λαιμό. Το μαργαριτάρι συμβολίζει την ουσία της ζωής που βρίσκεται μέσα σε ένα κοχύλι. Το κοχύλι κρατάει καλά κρυμμένο αυτό που πρέπει να εκφραστεί. Η αγάπη είναι το αποτέλεσμα μιας ανάγκης και η ανάγκη είναι καλά κρυμμένη μέσα στο κοχύλι. Ωστόσο για να ανοίξει το κοχύλι θα πρέπει να υπάρξει μια μορφή πόνου. Μια βαθειά ανάγκη ή έλλειψη θέλει να δράσει και να εκφραστεί μέσα από τις διαστρωματώσεις των συναισθημάτων. Η ψυχή πρέπει να πονέσει για να ανοίξει σαν κοχύλι και να βγάλει το υπέροχο και πολύτιμο μαργαριτάρι της...

Η Αφροδίτη αναδύεται από τα βάθη του ωκεανού, τον κόσμο της ολότητας στη γη, στο φως της συνείδησης. Κοιτάζει στον καθρέφτη, στα μάτια του αγαπημένου προσώπου από όπου αποκτά τη συνειδητότητα της διαφοροποίησης. Τώρα πλέον ξέρει ότι είναι ένα ανεξάρτητο άτομο αλλά ταυτόχρονα είναι και μέρος της ολότητας, πράγμα που εκφράζει αγαπώντας έναν άνθρωπο πέρα από τον εαυτό της. Αυτή είναι μία σημαντική επίγνωση που εξυψώνει τη συνειδητότητα.

Από τη νεαρή ηλικία που ο έφηβος θέλει απλά να συναναστρέφεται συνομήλικούς του και αποκτά σταδιακά συνείδηση μέσα από αλλεπάλληλους έρωτες μέχρι τις ενήλικες επιλογές μας, η αγάπη παραμένει στην ουσία ίδια. Εκδηλώνεται ανάλογα με τις ανάγκες, τις εμπειρίες και τις συναισθηματικές καταβολές. Οι τρόποι με τους οποίους είναι πιθανό να βιωθεί η αγάπη είναι αμέτρητοι, όσες είναι και οι ανθρώπινες υπάρξεις.

Ο έρωτας είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Μοιάζει σαν ένας τυφώνας που μας εκσφενδονίζει σε ένα μαγνητικό πεδίο στο κέντρο του οποίου βρίσκεται το αντικείμενο του πόθου μας. Η Αφροδίτη αντιπροσωπεύει το μαγνητισμό που μας ρουφάει στον πυρήνα της ερωτικής εμπειρίας - μαγνητικού πεδίου. Σε αυτή τη διαδικασία χάνουμε συχνά ένα μεγάλο μέρος της αυτονομίας ή του εαυτού μας αλλά η γλύκα του μαγνητισμού είναι ακατανίκητη, μας παγιδεύει και μας αρέσει...

Η Αφροδίτη είναι ο καθρέπτης που μας δείχνει τις κρυφές πλευρές του εαυτού μας καθώς μέσα από αυτήν «ανοίγουμε παράθυρο» προς την ολότητα επειδή ερωτευόμαστε άλλους ανθρώπους. Μόλις αποκτήσουμε τη συγκλονιστική αυτή εμπειρία, η Αφροδίτη «επιστρέφει» και πάλι στη «θέση» της και γίνεται ο καθρέπτης μας. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνέχεια σε όλη μας τη ζωή. Άρα η Αφροδίτη είναι ο πλανήτης της «επιστροφής» από το συλλογικό «γίγνεσθαι» προς τον εαυτό μας.

Φανταστείτε τη Θεά Αφροδίτη η οποία αναδύθηκε από τη θάλασσα ασυνείδητα, πέρασε από όλα τα ζώδια του ζωδιακού κύκλου, άντλησε όλες τις πληροφορίες που σχετίζονται με την ανθρώπινη ύπαρξη και τώρα πλέον είναι έτοιμη να γυρίσει εμπλουτισμένη συνειδησιακά στη θάλασσα, στο συλλογικό ασυνείδητο, στην αγκαλιά του Ποσειδώνα (ο πλανήτης που κυβερνάει τους Ιχθείς, τελευταίου σταθμού του ζωδιακού). Ωστόσο, τώρα που έχει αποκτήσει συνείδηση, η Αφροδίτη εξυπηρετεί τη δική της βούληση και κοντοστέκεται στον αφρό της θάλασσας – συλλογικό ασυνείδητο. Αντιστέκεται σε μία παθητική απορρόφησή της από τον πλάνο Ποσειδώνα. Κοντοστέκεται στην άκρη του κύματος και ρίχνει μια τελευταία ματιά πίσω της στις εμπειρίες της ζωής της, στον κόσμο σφαιρικά, σε όλον τον ζωδιακό και παίρνει μαζί της πληθώρα εικόνων. Τις εικόνες αυτές θα τις κομίζει σαν δώρα στον Ποσειδώνα. Από την πλευρά της εκείνη θα πάρει τη Συμπαντική άνευ όρων και ορίων αγάπη του Ποσειδώνα για να τη φέρει στην επόμενή της ανάδυσή της στους εκλεκτούς που έχουν ανελιχθεί και έχουν διευρύνει τη συνειδητότητά τους.

Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν τη Δημώδη, την Ουράνια και την Πόντια Αφροδίτη. Στην ουσία αυτές δεν είναι τρεις διαφορετικές οντότητες αλλά αποτελούν τις τρεις βασικές μορφές της Αφροδίτης, όπως αυτές εκφράζονται στα δύο ζώδια που κυβερνάει (Ταύρο – Ζυγό) και στο ζώδιο της έξαρσής της (Ιχθείς).

Η Δημώδης είναι η πιο απλή, κοινή Αφροδίτη. Άλλωστε το λέει και το όνομά της. Είναι αυτή που μας εξωθεί στις καθημερινές απολαύσεις, στο καλό φαγητό και ποτό, στη καλοπέραση, στη νωχέλεια. Η Αφροδίτη αυτή είναι αισθησιακή, εκθειάζει το σώμα και κάνει τα πάντα για να το δοξάσει και να το ευχαριστήσει. Η λαγνεία είναι συχνά το μέσο που της επιτρέπει να κερδίζει αυτά που θέλει για να νιώσει καλά, για να χαρίσει στη σάρκα της όλες τις απολαύσεις και για να ικανοποιήσει το εγώ της. Κρατά σε εγρήγορση την ανάγκη μας για ασφάλεια, για οικονομική άνεση, για το απόθεμα. Πιο γλαφυρά θα μπορούσα να την περιγράψω σαν μια τεμπέλικη Κυριακή με πολύ και καλό φαγητό, πολύ ποτό, καφεδάκι, ξεκούραση, μια φευγαλέα σκέψη στο εξοχικό και στις καταθέσεις και τέλος μια αγκαλιά, η οποία να παρέχει ασφάλεια και –γιατί όχι- να ξυπνάει τις αισθήσεις. Αυτή είναι η Αφροδίτη που κυβερνά το ζώδιο του Ταύρου.

Η Ουράνια Αφροδίτη είναι πιο εκλεπτυσμένη. Αποζητά την αρμονία και το κάλλος μέσα από την ανάγκη της να δημιουργεί το ακατανίκητο μαγνητικό πεδίο που συνενώνει δύο ανθρώπους και τους οδηγεί σε μία σχέση. Είναι η Αφροδίτη που μετατρέπει το ταίρι μας σε καθρέφτη μέσα από τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας. Η Ουράνια Αφροδίτη παντρεύει τις δύο πολιτικότητες, την αρσενική και τη θηλυκή. Η αρμονία και η ισορροπία είναι αποκυήματα της ένωσης των αντιθέτων. Το κάλλος εντοπίζεται στην ευγένεια που απαιτείται για να κρατήσει σε επαφή τους εραστές. Γι αυτήν την Αφροδίτη ο έρωτας είναι κάτι παραπάνω από απλή σαρκική απόλαυση. Είναι ο συντονισμός λεπτοφυών μαγνητικών – ερωτικών πεδίων. Είναι η ακατανίκητη έλξη που οδηγεί στον μαγευτικό χορό της συνένωσης, ο οποίος συμβολικά αντιπροσωπεύεται από το χορό του Ησαΐα στο τελετουργικό του μυστηρίου του γάμου. Αυτή η Αφροδίτη κυβερνά τον Ζυγό.

Η Πόντια είναι η πιο πνευματική μορφή της Αφροδίτης. Το όνομα Πόντια προέρχεται από τη λέξη πόντος που σημαίνει ανοιχτή θάλασσα, πέλαγος. Είναι η Αφροδίτη που έχει ήδη αναδυθεί από τη η θάλασσα, έχει αφομοιώσει τις εμπειρίες της γήινης υπόστασης και είναι πλέον έτοιμη να επιστρέψει στην αφετηρία της. Θέλει να αντλήσει Γνώση από τις πνευματικές δυνάμεις του Ποσειδώνα για να επιστρέψει στην επιφάνεια αλλά αυτή τη φορά συνειδητά. Γνωρίζει τις αξίες μιας πνευματικής αγάπης, του Πλατωνικού Έρωτα που είναι άφυλος, ιερός, υπερβατικός και δεν αποζητά τη σαρκική επαφή για να υποστηριχθεί. Εδώ ο έρωτας είναι μία αέναη σχέση των ερωμένων με το Σύμπαν καθώς αυτοί συνδέονται με μία ανώτερη μορφή Αγάπης, η οποία δεν θέλει να εξυπηρετήσει το εγώ αλλά το εμείς, την ολότητα. Η Αφροδίτη σε αυτή τη διάσταση είναι εμποτισμένη από τις ιδιότητες του Ποσειδώνα γι αυτό αγαπάει δίχως όρους, δίχως περιορισμούς. Ο Ποσειδώνας την βαπτίζει στη Γνώση της θάλασσας, δηλαδή του συλλογικού ασυνειδήτου και γι αυτό ο Έρωτας της Πόντιας Αφροδίτης αποτελεί το απάνθισμα της ένωσης! Σε αυτή τη περίπτωση οι ερωμένοι δεν είναι δύο ατομικότητες αλλά είναι αντανακλάσεις του Όλου. Ο έρωτας της Πόντιας Αφροδίτης, η οποία έχει έξαρση στο ζώδιο των Ιχθύων, είναι όντως «ο ασπασμός των Αγγέλων προς τα άστρα»!

* Το παρόν άρθρο είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Σμάρως Σωτηράκη "Τα αστρολογικά μονοπάτια του έρωτα", εκδόσεις Introbooks.