Η ανάδρομη κίνηση των πλανητών - Μύθος και πραγματικότητα

Αν παρατηρήσουμε την κίνηση ενός πλανήτη στον ουρανό θα δούμε ότι, ενώ συνήθως ακολουθεί τη γνωστή φορά από την ανατολή προς τη δύση (αυτή η κίνηση ονομάζεται ορθόδρομη φορά), κατά περιόδους κοντοστέκεται, σταματά να κινείται κατά αυτό τον τρόπο και πηγαίνει προς τα πίσω έχοντας πλέον μια φαινομενική ανάδρομη φορά. Αυτό βέβαια δεν γίνεται ξαφνικά αλλά βαθμιαία. Αρχικά μειώνεται η ταχύτητά του (έτσι φαίνεται σ’ εμάς) και κατ’ επέκταση η απόσταση που διανύει μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο τόξο του ζωδιακού κύκλου. Για παράδειγμα, αν τη μια μέρα ο πλανήτης αυτός διανύει τόξο 1 μοίρας την επόμενη θα διανύσει τόξο 50', την μεθεπόμενη τόξο 40’ κοκ μέχρις ότου τον δούμε να ακινητοποιείται. Όπως ακριβώς το μετρό προερχόμενο από το Αιγάλεω κόβει ταχύτητα για να σταματήσει στο Σύνταγμα.

Το σημείο στο οποίο ο πλανήτης φαίνεται να σταματά την κίνησή του, αντί για «Σύνταγμα, ανταπόκριση με τη γραμμή 3 κλπ» καλείται στηριγμός ή πιο απλά στάση. Από αυτό το σημείο και μετά ο πλανήτης αυξάνει πάλι την ταχύτητά του, φαίνεται όμως σαν να κινείται προς τα πίσω (από τη δύση προς την ανατολή) έχει δηλαδή αυτό που ονομάζουμε ανάδρομη φορά. Ο μηχανοδηγός ξέχασε τα τσιγάρα του στο Αιγάλεω και επιστρέφει για να τα πάρει. Το διάστημα παραμονής σε ανάδρομη φορά δεν είναι το ίδιο για όλους τα τρένα-πλανήτες και μάλιστα σχετίζεται άμεσα με την απόσταση του πλανήτη από τον Ήλιο.

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑ

ΕΡΜΗΣ 19 -25 ΗΜΕΡΕΣ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ 42 ΗΜΕΡΕΣ περίπου
ΑΡΗΣ 59-81 ΗΜΕΡΕΣ
ΔΙΑΣ 120 ΗΜΕΡΕΣ περίπου
ΚΡΟΝΟΣ 138 ΗΜΕΡΕΣ περίπου
ΟΥΡΑΝΟΣ 152 ΗΜΕΡΕΣ περίπου
ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ 158 ΗΜΕΡΕΣ περίπου
ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ 157-166 ΗΜΕΡΕΣ περίπου

Όσο πιο μακριά βρίσκεται ένας πλανήτης από τον Ήλιο τόσο περισσότερο παραμένει λοιπόν ανάδρομος. Σ’ αυτό ακριβώς το δεδομένο οφείλεται το «περίπου» ή η αστάθεια ορισμένων πλανητών ως προς το χρονικό διάστημα που διαρκεί η ανάδρομη κίνησή τους. Όπως είναι γνωστό οι τροχιές των πλανητών δεν είναι κυκλικές αλλά ελλειπτικές και ο Ήλιος κατέχει τη μία από τις δύο εστίες της έλλειψης. Όταν λοιπόν ένας πλανήτης βρίσκεται στο περιήλιο και γίνεται ανάδρομος παραμένει σ’ αυτή την φαινόμενη κίνηση λιγότερο χρόνο απ’ ότι αν βρισκόταν στο αφήλιο. Οι πλανήτες που έχουν την πλέον ελλειπτική τροχιά είναι εκείνοι που παρουσιάζουν και τις μεγαλύτερες διακυμάνσεις στο χρόνο παραμονή τους σε ανάδρομη φορά.

Για τους παλαιότερους μελετητές του ουρανού, η αστρονομική ερμηνεία της ανάδρομης φοράς των πλανητών υπήρξε ένας «πονοκέφαλος» αρκετά έντονος. Μην έχοντας πλήρη γνώση αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη λύση των «Επικύκλων» μιας θεωρίας που ήθελε τους πλανήτες να κάνουν ...πιρουέτες στην τροχιά τους και η οποία κατέρρευσε μόνο μετά την κοπιαστική και μακροχρόνια εργασία του Κέπλερ, του θεμελιωτή της σύγχρονης αστρονομίας. Για όλα βέβαια έφταιγε η πεποίθηση τους ότι η Γη είναι το κέντρο του ουρανού.

Ανάλογο πονοκέφαλο είχαν και οι αστρολόγοι της αρχαιότητας κάθε φορά που έβλεπαν έναν ...αναποδιασμένο πλανήτη. Επρόκειτο αναμφισβήτητα για μια φρικτή δυσαρμονία με εξαιρετικά δυσοίωνες-σχεδόν «σατανικές»-επιδράσεις. Όπως θα δούμε αυτό απέχει πολύ από το να είναι αληθινό.

Οι πλανήτες επανέρχονται σε ορθόδρομη φορά με τον ίδιο τρόπο που οδηγήθηκαν στην ανάδρομη. Καθώς δηλαδή πηγαίνουν προς τα πίσω με αυξανόμενη ταχύτητα από ένα σημείο και μετά η ταχύτητά τους μειώνεται μέχρι που μηδενίζεται και ακινητοποιούνται. Έτσι, έχουμε πάλι ένα σημείο στάσης το οποίο ακολουθεί όμως αυτή τη φορά ορθόδρομη φορά. Και το τρένο ξανακινά προς το Σύνταγμα με τους αγανακτισμένους επιβάτες που καθυστέρησαν στα ραντεβού τους να καταριώνται τον ανάδρομο μηχανοδηγό...

Η κορύφωση της ταχύτητας ενός ανάδρομου πλανήτη –η στιγμή δηλαδή που έχει τη μέγιστη φαινόμενη οπισθοχώρηση ανά μονάδα χρόνου- είναι όταν βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τη Γη και τον Ήλιο, αλλά και στην ίδια κατεύθυνση με τη Γη. Όταν, μ’ άλλα λόγια, ένας από τους δύο «εσωτερικούς» πλανήτες είναι ανάμεσα στη Γη και τον Ήλιο ή όταν η Γη βρίσκεται ανάμεσα στον Ήλιο και κάποιον «εξωτερικό» πλανήτη.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε όψη συνόδου (0 μοιρών) του Ήλιου με τον Ερμή ή την Αφροδίτη, ενώ στη δεύτερη , όψη αντίθεσης (180 μοιρών) ανάμεσα στον Ήλιο και τον εξωτερικό πλανήτη.

Ένας γενικός κανόνας λοιπόν είναι ότι όποιος «εξωτερικός» πλανήτης έχει όψη αντίθεσης με τον Ήλιο βρίσκεται σε ανάδρομη φορά. Για τον Ερμή και την Αφροδίτη όμως θα πρέπει να θυμόμαστε ότι κάνουν ένα ακόμα τύπο συνόδου με τον Ήλιο, όταν ο Ήλιος βρίσκεται ανάμεσα σ’ αυτούς και τη Γη. Βέβαια τότε, όχι μόνο δεν είναι ανάδρομοι αλλά ,κινούνται με σημαντική ταχύτητα στην ορθόδρομη φορά τους.

Από αυτόν τον «κανόνα της αντίθεσης» προκύπτει ένα επιπλέον σημαντικό στοιχείο για τους εξωτερικούς πλανήτες (από τον Άρη και μετά). Η περίοδος της ανάδρομης φοράς τους χωρίζεται πρακτικά στα δύο. από τη στιγμή δηλαδή που γίνεται η αντίθεση με τον Ήλιο. Ο Ουρανός πχ που έχει ανάδρομη περίοδο 152 ημερών περίπου, θα αρχίσει να κινείται ανάδρομα 76 ημέρες (152:2), πριν «να του κάνει» ο Ήλιος όψη αντίθεσης (και λέμε «να του κάνει» γιατί στο Ζωδιακό ο Ήλιος κινείται ταχύτερα από τον Ουρανό και άρα είναι αυτός που πλησιάζει ή απομακρύνεται). Θα πάψει, δε, να είναι ανάδρομος 76 ημέρες (περίπου) μετά την αντίθεση.

Το πιο σωστό βέβαια είναι αντί για ημέρες να υπολογίζουμε μοίρες (ο Ήλιος διανύει στο Ζωδιακό περίπου 1 μοίρα τη μέρα). Έτσι, ο Ουρανός γίνεται ανάδρομος όταν η γωνιακή του απόσταση από τον Ήλιο ξεπερνά τις 104 μοίρες (180-76) και επανέρχεται σε ορθόδρομη φορά όταν πέφτει κάτω από αυτό το όριο πράγμα που σημαίνει ότι όλες οι γωνιακές αποστάσεις (όψεις) μεταξύ Ήλιου-Ουρανού που υπερβαίνουν τις 104 μοίρες δηλώνουν ταυτόχρονα ότι ο δεύτερος είναι ανάδρομος.

Οι κυριότερες από αυτές τις όψεις εκτός από την αντίθεση είναι το τρίγωνο, η χιαστί (150 μοιρών) και το ενάμισι τετράγωνο (135 μοίρες).

Τα ίδια περίπου συμβαίνουν και με τον Κρόνο με όριο τις 111 μοίρες, τον Ποσειδώνα με όριο τις 101 μοίρες και τον Πλούτωνα με όριο τις 97-102 μοίρες. Για τον Δία το όριο είναι οι 120 μοίρες δηλαδή η ακριβής όψη τριγώνου με τον Ήλιο. Τέλος η ανάδρομη περίοδος του Άρη περιλαμβάνει, εκτός από την αντίθεση, και τη χιαστί όψη με τον Ήλιο. Υπενθυμίζεται πάντως ότι το όριο για κάθε πλανήτη δεν είναι απολύτως ακριβές.

Η ενεργειακή ταυτότητα των ανάδρομων πλανητών

Σύμφωνα με την παραδοσιακή άποψη οι πλανήτες σε ανάδρομη κίνηση λειτουργούν ανασταλτικά, ιδιαίτερα όσον αφορά στα υλικά ή εξωτερικά οφέλη της ζωής. Απαιτούν από τον άνθρωπο μια εσωτερική καλλιέργεια, απαραίτητη απ’ ότι φαίνεται για να διορθωθούν κάποια λάθη ή παραλείψεις του παρελθόντος. Επίσης, οι ανάδρομοι πλανήτες επιφέρουν στερήσεις στον υλικό τομέα σαν αντίβαρο σε παλιότερες «ατασθαλίες». Το παρελθόν σε αυτήν την παραδοσιακή εκδοχή πρέπει να νοηθεί με την καρμική του έννοια.

Όσοι έχουν λοιπόν ανάδρομους πλανήτες στο ωροσκόπιό τους αναγκάζονται να λειτουργήσουν κοιτώντας προς τα πίσω, σαν τη γυναίκα του Λοτ, και κατά συνέπεια δεν ζουν στο παρόν. Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν αρχικά υποσυνείδητα. Οι άνθρωποι αυτοί συνδέουν τις καταστάσεις του παρόντος με εκείνες του παρελθόντος. Έτσι, γνωρίζουν σιγά-σιγά τις φάσεις της εξελικτικής διαδικασίας που παρέλειψαν στο παρελθόν, συναρμολογούν την σπασμένη αλυσίδα και ξαλαφρώνουν καρμικά. Η «μυστική συμμετοχή» τους στο παρελθόν τους κάνει πολύ ανθεκτικούς και αλώβητους στις εξωγενείς επιδράσεις. Ένας γενικός κανόνας είναι ότι οι ανάδρομοι πλανήτες αναγκάζουν το άτομο πρώτα να δώσει και ύστερα να πάρει.

Ωστόσο, τα αποτελέσματα της σύγχρονης έρευνας μας προσανατολίζουν σε μια κάπως διαφορετική εκδοχή η οποία δεν αναιρεί ολοκληρωτικά αλλά εκσυγχρονίζει την παραδοσιακή θεώρηση.

Οι ανάδρομοι πλανήτες σε καμία περίπτωση δεν είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της αστρολογίας. Η αλήθεια είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις και καθυστερήσεις σηματοδοτούν και έλλειμμα εξωστρέφειας-ιδιαίτερα οι προσωπικοί (Ερμής, Αφροδίτη, Άρης και Δήμητρα). Παράλληλα όμως προσφέρουν και ξεχωριστές ικανότητες, που ένας ομόλογος τους ορθόδρομος δεν θα εκδήλωνε ποτέ. Και το ερώτημα-αντίλογος που τίθεται σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις «ετικεταρίσματος» είναι, για ποιό ακριβώς πράγμα είναι «κακοί» οι ανάδρομοι πλανήτες; Μήπως τελικά εξυπηρετούν κάποια ενεργειακή σκοπιμότητα και αυτοί που πηγαίνουν κόντρα αγνοώντας τα δεδομένα είμαστε εμείς;

Ουσιαστικά οι ανάδρομοι οδηγούν συχνά σε υπερβολές, όχι μόνο με αρνητικές αλλά και θετικές συνέπειες. Σε ένα γενέθλιο χάρτη λειτουργούν δηλαδή περίπου όπως μία όψη τετραγώνου. Και όλοι γνωρίζουμε ότι μια τέτοια δύσκολη όψη προσδίδει πολλές φορές μεγάλες δημιουργικές δυνατότητες που η αξιοποίησή τους εξαρτάται κατά κύριο λόγο από το ίδιο το άτομο. Άρα όσο πιθανή είναι η εκδήλωση σοβαρών προβλημάτων άλλο τόσο εφικτή δείχνει και η απόκτηση πλεονεκτημάτων, ιδιαίτερα στον δημιουργικό τομέα. Μάλιστα δεν είναι καθόλου λίγες οι περιπτώσεις δημιουργών που βραβεύτηκαν είτε γνώρισαν ύψιστες διακρίσεις «εξαιτίας» ενός ανάδρομου πλανήτη στο γενέθλιο χάρτη τους, ο οποίος τους «έσπρωξε» να αναζητήσουν έναν χαμένο κρίκο της εξέλιξης.

Δυστυχώς η ευτυχώς τόσο στην ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού, όσο και στην εξέλιξη της συνειδητότητας μας υπάρχουν πράγματα που για διάφορους λόγους κάποια στιγμή αδρανούν, πέφτουν στο κενό η μένουν στο περιθώριο.

Για παράδειγμα η διατύπωση της Ηλιοκεντρικής θεωρίας έγινε για πρώτη φορά από τον Αρίσταρχο το Σάμιο αλλά δεν «περπάτησε», δεν έγινε δηλαδή κοινός τόπος. Ο Κοπέρνικος που την επανέφερε στο προσκήνιο είχε τους δύο κατ’ εξοχήν φορείς της έρευνας-τον Ουρανό και τον Πλούτωνα σε ανάδρομη τροχιά, ένα στοιχείο που συνέβαλε στην επανανακάλυψη και την ολική επαναφορά της θεωρίας ύστερα από δεκαεπτά αιώνες περίπου.

Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί με οποιαδήποτε επινόηση είτε στον φυσικό κόσμο, είτε στον ψυχικό και τελικά η ανάδρομη κίνηση στην ενεργειακή της διάσταση λειτουργεί ως μια μάλλον σοφή πρόνοια που δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο. Οι ανάδρομοι πλανήτες δηλαδή έχουν το ρόλο ενός ισοσταθμιστή που αποκαθιστά τα χωροχρονικά κενά. Είναι οι ψαράδες που αλιεύουν στο παρελθόν. Και γι αυτό. ο όρος που ταιριάζει καλύτερα στην ανάδρομη κίνηση δεν είναι «καθυστέρηση» αλλά επαναδιαπραγμάτευση. Γιατί η όποια καθυστέρηση στην ανάπτυξη εκεί ακριβώς αποσκοπεί: Να ξαναδούμε κάτω από νέους όρους ένα παλιό υλικό. Στα πλαίσια της εξέλιξης της συνείδησης μας πολλές φορές ξαναθυμόμαστε κατακτήσεις που παρέμειναν «φυλακισμένες» και οι οποίες βρίσκουν πλέον την ολοκλήρωση τους.

Επιπλέον, η ανάδρομη κίνηση φαίνεται να προσφέρει και ένα ανέλπιστο πλεονέκτημα στις περιπτώσεις όπου ένας πλανήτης δέχεται πολύ δύσκολες όψεις. Επειδή ακριβώς η ενέργεια του λειτουργεί συγκριτικά με μεγαλύτερη εσωστρέφεια, οι πιέσεις είναι κυρίως «εσωτερικές» και αποτρέπονται εξωτερικά γεγονότα που θα μπορούσαν να έχουν σοβαρές συνέπειες στην ανάπτυξη του ατόμου. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που τα τετράγωνα του Ήλιου με τους εξωτερικούς πλανήτες φέρνουν τελικά πολύ περισσότερα γεγονότα, συγκριτικά με τις αντιθέσεις. Όλα τους γίνονται με τους πλανήτες σε ορθόδρομη φορά.