Ελεύθερη βούληση ή μοίρα; Ποιος αποφασίζει τελικά για την ζωή σου;

Η ελεύθερη βούληση νοείται ως η ικανότητα να προβαίνεις σε επιλογές, χωρίς να περιορίζεσαι και κάτω από αυτό το πρίσμα όλα είναι πιθανά. Προϋπόθεση της ελευθερίας επιλογής είναι η συνειδητότητα και προϋπόθεση της δεύτερης η πνευματική καλλιέργεια.

Το «αντίπαλον δέος» της ελεύθερης βούλησης είναι η αιτιοκρατία (ντετερμινισμός), που πρεσβεύει ότι όλα απορρέουν από μια αλυσίδα αιτίων (κληρονομικότητα, περιβάλλον) και ουσιαστικά είναι προκαθορισμένα. Σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και η τυχαιότητα ή αλλιώς «μοίρα».

Στο ερώτημα αν επικρατεί ο προκαθορισμός ή η ελευθερία επιλογής, η απάντηση είναι ότι στην παρούσα φάση εξέλιξης της συνείδησης, η αιτιοκρατία βάζει το πλαίσιο και η ελεύθερη βούληση το διαχειρίζεται. Αρχικά όμως η ποσόστωση ήταν 99%-1% υπέρ της πρώτης, κάτι που σήμερα έχει αλλάξει. Αυτό σημαίνει ότι προοδευτικά η ελευθερία επιλογής κερδίζει έδαφος. Και στόχος κάθε ανθρώπινης ύπαρξης είναι να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την ελευθερία επιλογής του, αποδυναμώνοντας τον προκαθορισμό. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς την γνώση του υλικού από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι.

Συνειδητό και Ασυνείδητο

Η κατά Γιουγκ «πορεία της εξατομίκευσης», επιτυγχάνεται με την σταδιακή αφομοίωση των περιεχομένων του Ασυνείδητου. Κι εδώ διαφαίνεται η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον δημιουργό και τον «μέσο ανθρωπάκο», που απλά μοιρολατρεί.

«Μέχρι να κάνεις το ασυνείδητο, συνειδητό, εκείνο θα κατευθύνει τη ζωή σου και εσύ θα το ονομάζεις μοίρα». Τα δύο πρόσωπα του προκαθορισμού είναι το συλλογικό Ασυνείδητο, που συνδέεται με την μοίρα και το συλλογικό Συνειδητό, που εμπεριέχει κανόνες και αρχές της κοινωνίας. Η ελεύθερη βούληση είναι ζητούμενο της εγωικής συνείδησης που αναπτύσσεται «στριμωγμένη» και πιεζόμενη ανάμεσα στις δύο συλλογικότητες.

Προϊόν της ελεύθερης επιλογής είναι κυρίως οι κατακτήσεις του πνεύματος. Αυτές όμως «πατάνε» πάνω στην «προίκα» που κουβαλά ο καθένας μας μόλις γεννηθεί.

Η Αστρολογία

Ο αστρικός ζωδιακός καθρεφτίζει το μοιραίο και το προκαθορισμένο

Ο τροπικός ζωδιακός εμπεριέχει την ελεύθερη βούληση, επιτρέποντας την διαχείριση της τυχαιότητας

Αυτή η δισυπόστατη μορφή έχει την αντιστοιχία της στην Φυσική:

Η κυματική φύση προσομοιάζει με την τροπική διάσταση (κύμα πιθανοτήτων), παραπέμποντας σε πολλά πιθανά μέλλοντα

Η σωματιδιακή φύση με την αστρική διάσταση

Στο αστρολογικό οικοσύστημα, τόσο η ελευθερία επιλογής, όσο και η αιτιοκρατία έχουν τους εκπροσώπους τους:

Ουρανός, Άρης (δικαίωμα στην αυτοδιάθεση)

Κρόνος, Πλούτωνας, Χείρωνας (υποταγή στο κοινωνικό και κληρονομικό δίκαιο)

Στην δε αναπτυσσόμενη συνείδηση αναφέρονται πρωτίστως ο Ήλιος και ο Ερμής

Ωστόσο κάθε ζώδιο και κάθε ουράνιο σώμα έχει την αυτόβουλη και μοιρολατρική εκδοχή του, που εκφράζονται ως ενεργητική και παθητική φύση.

Ο Δίας λειτουργεί ως όχημα επέκτασης αλλά και ως απλή καλοτυχία

Ο Αιγόκερως διοικεί αλλά και υπακούει στην ιεραρχία

Ο Άρης τολμά αλλά και παρανομεί

Ο Λέων ξεχωρίζει αλλά γίνεται και «κλόουν»

Ποιος το ορίζει αυτό;

Υπάρχει λοιπόν ένας τρίτος παράγοντας που διαμορφώνει το αποτέλεσμα κι αυτός δεν είναι άλλος από τον «παρατηρητή» της κβαντικής φυσικής, δηλαδή εμάς τους ίδιους ή πιο σωστά τον πνευματικό εαυτό μας που «προΐσταται» του ωροσκοπίου. Κι ανάλογα με το επίπεδο εξέλιξής του «βλέπει» και βιώνει διαφορετικές ενέργειες σε κάθε ζώδιο ή πλανήτη.

Η δυναμική

Η αιτιοκρατία κατευθύνει, περιορίζει και υποτάσσει την ελεύθερη βούληση, ορίζοντας στην καλύτερη περίπτωση ένα πλαίσιο δράσης για την τελευταία, που πασχίζει να επιβιώσει μέσω των δομών που κτίζει και της επιστημονικής σκέψης της. Επιπλέον, εμπλουτίζει τις πιθανότητές της μέσω εφαρμογών αλλά το πλαίσιο παραμένει.

Όμως υπάρχει κι άλλη απάντηση: Η ελεύθερη βούληση μπορεί να ακυρώσει την αιτιοκρατία είτε καθιστώντας πολυπληθέστερους ή ακόμη και άπειρους τους προκαθορισμούς, είτε κατευθύνοντάς την εκεί που θέλει. Κι αυτό γίνεται με έναν «υπερβατικό» τρόπο, που αστρολογικά προσδιορίζεται ως «Ποσειδώνιος».

Ο ποιητικός-αλληγορικός λόγος και ο καλλιτεχνικός συμβολισμός ή αλλιώς η φαντασία και η έμπνευση απελευθερώνουν μια πολυδιάστατη πραγματικότητα. Η ευχή, η προσευχή (διαλογισμός) και η πίστη κατευθύνουν σε μια «συμπαντική συνωμοσία» Μα πάνω απ’ όλα στέκει η αναγνώριση του «ανώτερου εαυτού», που ενέχει την «Θεία φύση» και ως «παρατηρητής» ορίζει τους πλανήτες ή τα ζώδια και δεν ορίζεται από αυτά.